Γεννήθηκα στη
ΛΑΡΚΟ…
Σαρανταπέντε χρόνια τώρα μες στο κοκκινόχωμα και τη σκουριά.
Σαρανταπέντε χρόνια τώρα μες στο κοκκινόχωμα
και τη σκουριά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω τα φουρνέλα να
ξεσκίζουν τα βουνά της περιοχής για να πάρουν οι μεταλλωρύχοι το σιδηρονικέλιο.
Η βοή του εργοστασίου έγινε ένα με τα μηνίγγια μου. Σαρανταπέντε χρόνια και
κάθε φορά που πάω σε άλλο τόπο να κοιμηθώ, κλείνω τα μάτια μου κι ακούω τον ήχο
από τις περιστροφικές, τα καμίνια και τους σπαστήρες.
Γεννήθηκα στη ΛΑΡΚΟ. Ο πατέρας μου εδώ έχτισε τη ζωή του, εδώ έφτιαξε την οικογένειά του. Από δω βγήκε στη σύνταξη, από δω κληρονόμησε και τον καρκίνο που τον πήρε απ’ τη ζωή. Εδώ έβγαλα το σχολείο, έκανα φίλους, ονειρεύτηκα.
Εδώ παντρεύτηκα κι έκανα την οικογένειά μου. Ο άντρας μου κι αυτός εργάτης της ΛΑΡΚΟ, οικογενειάρχης, τίμιος άνθρωπος.
Μικρό παιδί ήμουν όταν με πήγαιναν οι γονείς μου στη μεγάλη απεργία του 1977 και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν. Οι αγωνίες και το βουβό κλάμα τη μάνας μου έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Διαθεσιμότητες, απληρωσιά του πατέρα μου, αμέτρητες απολύσεις φίλων και γνωστών που ακολουθούσαν η μια την άλλη…
Αυτό το άγχος ζω ακόμη και τώρα. Τη θέση της μάνας μου έχω πάρει εγώ. Και τη δική μου έχουν πάρει τα παιδιά μου. Η ανησυχία του άντρα μου και των παιδιών μου μην τυχόν και καταστραφεί η ζωή μας μου χει γίνει κόμπος. Δεν μπορώ να επιτρέψω κανέναν συμφεροντολόγο να μου πάρει τη ζωή μου!
Οι εργαζόμενοι εδώ της ΛΑΡΚΟ παλεύουν κάθε μέρα με τη φωτιά. Πολλοί από αυτούς ηττήθηκαν, σακατεύτηκαν, άλλοι σκοτώθηκαν εδώ μέσα. Αυτά μας έχουν αφήσει προίκα, αυτές είναι οι συνέπειες του συστήματός τους, του καπιταλισμού. Ατυχήματα, σακάτηδες και καρκινοπαθείς, καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων, εξοντωτικά μέτρα για τον εργάτη. Τώρα μαζί με την τρομοκρατία της πανδημίας ο φόβος μεγαλώνει και η κυβέρνηση παίρνει αέρα στα πανιά της για να μας ισοπεδώσει!
Οι εργαζόμενοι και
οι οικογένειές τους έχουμε χρέος να αγωνιστούμε μέχρι την τελική νίκη ενάντια
στον εχθρό, είτε αυτός είναι η Κυβέρνηση είτε ο εκκαθαριστής είτε ο κορωνοϊός.
Ό,τι κέρδισαν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ μέχρι σήμερα το κέρδισαν με αγώνες. Εμείς
είμαστε αυτοί που φλερτάρουμε με τον θάνατο. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας
στύψει. Πέρασαν κι άλλοι Μποδοσάκηδες από εδώ, κι άλλοι εκκαθαριστές. Όλοι
θέλανε να μας τσακίσουν και στο τέλος ο
αγώνας, η αποφασιστικότητα και η ενότητά μας τους κέρδιζε!
Είμαστε βιομηχανικοί εργάτες. Ξέρουμε πώς είναι να παίζεις με τη φωτιά. Εμείς δένουμε το ατσάλι. Αυτοί χωρίς εμάς δεν μπορούν ούτε ένα γρανάζι της ΛΑΡΚΟ να στρίψουν. Ο αγώνας μας θα είναι νικηφόρος.
Σαρανταπέντε χρόνια τώρα μες στο κοκκινόχωμα και τη σκουριά.
Σαρανταπέντε χρόνια τώρα μες στο κοκκινόχωμα
και τη σκουριά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω τα φουρνέλα να
ξεσκίζουν τα βουνά της περιοχής για να πάρουν οι μεταλλωρύχοι το σιδηρονικέλιο.
Η βοή του εργοστασίου έγινε ένα με τα μηνίγγια μου. Σαρανταπέντε χρόνια και
κάθε φορά που πάω σε άλλο τόπο να κοιμηθώ, κλείνω τα μάτια μου κι ακούω τον ήχο
από τις περιστροφικές, τα καμίνια και τους σπαστήρες.Γεννήθηκα στη ΛΑΡΚΟ. Ο πατέρας μου εδώ έχτισε τη ζωή του, εδώ έφτιαξε την οικογένειά του. Από δω βγήκε στη σύνταξη, από δω κληρονόμησε και τον καρκίνο που τον πήρε απ’ τη ζωή. Εδώ έβγαλα το σχολείο, έκανα φίλους, ονειρεύτηκα.
Εδώ παντρεύτηκα κι έκανα την οικογένειά μου. Ο άντρας μου κι αυτός εργάτης της ΛΑΡΚΟ, οικογενειάρχης, τίμιος άνθρωπος.
Μικρό παιδί ήμουν όταν με πήγαιναν οι γονείς μου στη μεγάλη απεργία του 1977 και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν. Οι αγωνίες και το βουβό κλάμα τη μάνας μου έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Διαθεσιμότητες, απληρωσιά του πατέρα μου, αμέτρητες απολύσεις φίλων και γνωστών που ακολουθούσαν η μια την άλλη…
Αυτό το άγχος ζω ακόμη και τώρα. Τη θέση της μάνας μου έχω πάρει εγώ. Και τη δική μου έχουν πάρει τα παιδιά μου. Η ανησυχία του άντρα μου και των παιδιών μου μην τυχόν και καταστραφεί η ζωή μας μου χει γίνει κόμπος. Δεν μπορώ να επιτρέψω κανέναν συμφεροντολόγο να μου πάρει τη ζωή μου!
Οι εργαζόμενοι εδώ της ΛΑΡΚΟ παλεύουν κάθε μέρα με τη φωτιά. Πολλοί από αυτούς ηττήθηκαν, σακατεύτηκαν, άλλοι σκοτώθηκαν εδώ μέσα. Αυτά μας έχουν αφήσει προίκα, αυτές είναι οι συνέπειες του συστήματός τους, του καπιταλισμού. Ατυχήματα, σακάτηδες και καρκινοπαθείς, καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων, εξοντωτικά μέτρα για τον εργάτη. Τώρα μαζί με την τρομοκρατία της πανδημίας ο φόβος μεγαλώνει και η κυβέρνηση παίρνει αέρα στα πανιά της για να μας ισοπεδώσει!
Είμαστε βιομηχανικοί εργάτες. Ξέρουμε πώς είναι να παίζεις με τη φωτιά. Εμείς δένουμε το ατσάλι. Αυτοί χωρίς εμάς δεν μπορούν ούτε ένα γρανάζι της ΛΑΡΚΟ να στρίψουν. Ο αγώνας μας θα είναι νικηφόρος.
Χαλιού
Κλεοπάτρα
σύζυγος εργάτη της ΛΑΡΚΟ
Aπο: oge.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου