Ευτυχισμένος ο καινούργιος πόνος

H χρονιά της υπομονής

Ο πρωθυπουργός λέει ότι το 2011 θα τελειώσει η τακτοποίηση του σπιτιού μας για να υποδεχθούμε, το 2012, την ανάπτυξη. Ειλικρινώς δεν καταλαβαίνω πώς θα συμβεί αυτό. Θα έρθει η ανάπτυξη με ραντεβού; Θα ειδοποιήσει για την άφιξη της αμέσως μετά τις γιορτές; Θα πρέπει να βγούμε στους δρόμους ή ξαφνικά θα μπουν τα λεφτά στον λογαριασμό μας; Θυμίζω πάντως ότι κυκλοφορεί και η προφητεία που λέει ότι ο κόσμος θα καταστραφεί το 2012. Δεν είναι κρίμα να καταστραφεί ο κόσμος την ώρα που η ανάπτυξη έρχεται στην πατρίδα μας;

Σε προσωπικό επίπεδο βρίσκομαι στην ίδια θέση με πολλούς από σας. Θέλω να σπάσω ένα ρόδι στον τοίχο, να ντυθώ το πιο λαμπρό χαμόγελο, να ρίξω πάνω μου μία μεγάλη ελπίδα και να παραστήσω το πυροτέχνημα που υποδέχεται το 2011. Ομως δεν θα το κάνω επειδή το 2010 δεν μου άφησε ούτε διάθεση, αλλά ούτε και περιθώρια. Και δεν θα το κάνω επειδή το 2011 θα είναι τόσο σκοτεινό, σαν μία νύχτα που δεν λέει να ξημερώσει.

Είμαι βέβαιος ότι ο πρωθυπουργός δεν συμφωνεί με αυτό. Δικαίωμα του. Και εγώ δεν συμφωνώ με πολλά από αυτά που πιστεύει ο ίδιος, αλλά συμβιώνουμε, προς το παρόν, στην ίδια χώρα. Ο πρωθυπουργός λέει ότι το 2011 θα τελειώσει η τακτοποίηση του σπιτιού μας για να υποδεχθούμε, το 2012, την ανάπτυξη. Ειλικρινώς δεν καταλαβαίνω πώς θα συμβεί αυτό. Θα έρθει η ανάπτυξη με ραντεβού; Θα ειδοποιήσει για την άφιξη της αμέσως μετά τις γιορτές; Θα πρέπει να βγούμε στους δρόμους ή ξαφνικά θα μπουν τα λεφτά στον λογαριασμό μας; Θυμίζω πάντως ότι κυκλοφορεί και η προφητεία που λέει ότι ο κόσμος θα καταστραφεί το 2012. Δεν είναι κρίμα να καταστραφεί ο κόσμος την ώρα που η ανάπτυξη έρχεται στην πατρίδα μας; Είναι. Όμως φοβούμαι ότι τελικώς δεν υπάρχει και άλλος τρόπος για να έρθει στην Ελλάδα.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν θα ήθελα καν να φτάσει το 2011. Ήλπιζα να είναι όπως τα Χριστούγεννα που, ενώ γιορτάστηκαν στον υπόλοιπο πλανήτη, εδώ εμφανίστηκαν σαν δειλό υπονοούμενο. Τώρα καταλαβαίνω τους ανθρώπους που φοβούνται τις πρωτοχρονιές. Θα μου πείτε ότι και το 2011 θα περάσει. Ναι, από πάνω μας. Και θα μας αφήσει κουρασμένους, αρκετά τρομαγμένους, μέσα σε κορμιά που μαζεύουν άχρηστο λίπος και χάνουν το σφρίγος και τη δύναμη τους. Ευτυχισμένος ο καινούργιος πόνος.
του Κώστα Γιαννακίδη