Η ερημοποίηση της ελληνικής κοινωνίας

 

Αύξηση των αστέγων στην Ελλάδα...

Στο μέγεθος μιας μικρής πόλης καταγράφονται επισήμως οι άστεγοι στην Ελλάδα, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, που μαστίζει τη Χώρα, αλλά και της αλματώδους αύξησης της ανεργίας.

                                      Μόνο στη Θεσσαλονίκη πάνω από 2.500 χιλιάδες είναι οι άστεγοι, αφού το 2010 σημειώθηκε αύξηση σε σχέση με το 2009, κατά 10% στα βιβλιάρια υγειονομικής περίθαλψης απόρων, 20% στις μερίδες συσσιτίου και 30% στις αιτήσεις για οικονομική στήριξη.
Πάντως είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός τους, καθώς δεν υπάρχει κάποια θεσμική αναγνώριση.

Πρόκειται κατά 70% για ανθρώπους ηλικίας γύρα στα 50 έτη και κατά 80% άνεργους.

Παρά τη διαδεδομένη αντίληψη, ότι πρόκειται κυρίως για άτομα του περιθωρίου, η οικονομική κρίση φαίνεται ότι δημιουργεί μια νέα τάξη αστέγων, άνθρωποι από 28 έως 50 ετών, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν καλό βιοτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά βρέθηκαν στον δρόμο. Όπως χαρακτηριστικά τονίζει:

είναι νεόπτωχοι που κατέληξαν τελικά να χάσουν το σπίτι τους

Πάντως μέχρι στιγμής οι δήμοι σε όλη τη χώρα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, δείχνουν να μην μπορούν να ανταποκριθούν, στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των αστέγων.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που κάποιος καταλήξει άστεγος, είναι πολύ δύσκολο να επανενταχθεί, καθώς δεν υπάρχουν μορφές επανένταξης στην κοινωνία, παρά μόνο μηχανισμοί προσωρινής βοήθειας, όπως τα συσσίτια.

Η παραπάνω είδηση για τους περισσότερους από 20.000 άστεγους στην Ελλάδα αποτελεί γροθιά στο στομάχι όσων αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του σημαντικού οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια πλέον πολίτες,

οι οποίοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες.

Και φυσικά πρόκειται για επίσημα στοιχεία, χωρίς να περιλμβάνεται ο πραγματικός αριθμός όσων όντως ζουν στους δρόμους της Ελλάδας.

Φαντάζει αδιανόητο, στην Ελλάδα του 2011, να υπάρχουν εικόνες, που ήταν γνώριμες μόνο μέσα από τις ταινίες:
άνθρωποι καθημερινά, στην Αθήνα και την Περιφέρεια πλέον, να ψάχνουν για φαγητό μέσα στους κάδους σκουπιδιών-τα χάρτινα κουτιά των καταστημάτων που δεν έχουν βάλει λουκέτα να έχουν μετατραπεί σε πρόχειρα κρεβάτια, δίπλα στις βιτρίνες των καταστημάτων που κάποτε είχαν πελάτες-ηλικιωμένοι και παιδιά, να παρακαλούν στα φανάρια και στο δρόμο για είκοσι λεπτά...

Εικόνες μιας σκληρής καθημερινότητας

αφού το επίσημο κράτος δεν μπορεί να προσφέρει τα στοιχειώδη σε συνανθρώπους που κάποτε συνεισέφεραν σε αυτό.

Την ίδια ώρα το οικονομικό τέλμα στο οποίο περιδινίζεται η χώρα δε φαίνεται να αντιστρέφεται με τα χειρότερα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί, αφού εκλείπει κάθε πρόταση αναπτυξιακής πολιτικής και εξόδου από το οικονομικό χάος που προκαλείται λόγω της κρίσης.

Είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ η αλλαγή πλεύσης.

Είναι επιτακτική ανάγκη να αναστραφούν οι οικονομικοί όροι του ακραιφνούς μονεταριστικού διαχειριστικού μοντέλου διοίκησης σε αναπτυξιακή πρόταση για το αύριο.
 
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν.
 
Οι διοικούντες θα το επιχειρήσουν;