Την αρχή
έκανε ο Μωυσής με τις δέκα εντολές. Από παιδί αναρωτιόμουν «γιατί 10»;
Με προβλημάτιζαν βέβαια και κάποιες από τις εντολές αλλά αυτό δεν έχει
σημασία επί του παρόντος. Μετά την σκυτάλη πήραν οι άνθρωποι. «Πες μου 10 πράγματα που έχεις κάνει εσύ για μένα». Θα το ακούσεις από γυναίκες και άντρες. Δεν τους φτάνουν ένα ή δύο, θέλουν δέκα, οι πλεονέκτες.
Το παιγνίδι αυτό το έπαιξα και εγώ μερικές φορές. Όχι με γυναίκες αλλά με πολιτικούς, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες... Όταν βαριόμουν τις γενικόλογες τοποθετήσεις, ζητούσα να μου πουν τα δέκα πράγματα που ήταν αποφασισμένοι να κάνουν αυτοί σήμερα για τη χώρα. Το «δέκα» και το «σήμερα» ήταν η ύστατή μου προσπάθεια να τους επαναφέρω στην πραγματικότητα. Σπανίως βέβαια τα κατάφερνα αλλά έστω και έτσι ήταν προτιμότερο από το να ακούω τα ίδια και τα ίδια.
Τις τελευταίες μέρες συζητώντας με φίλους στο protagon συνειδητοποιήσαμε ότι έχει αυξηθεί η κενολογία στη δημόσια ζωή. Μετά από μια μικρή περίοδο που συζητήσαμε (όπως τέλος πάντων συζητήσαμε) κάποια από τα συγκεκριμένα προβλήματα της χώρας, επιστρέψαμε στη γνώριμη ρητορική του τίποτα. Στη Βουλή, στα δημοσιογραφικά γραφεία, στα συγγραφικά στέκια, στους δρόμους αλλά και στα σαλόνια, όλο αυξάνονται οι λέξεις και οι φράσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει αξία ούτε καν να διαφωνήσεις, αφού δεν ξέρεις τι λέει ή τι σκέφτεται αυτός που μιλάει. Και δεν αναφέρομαι στα πέντε δέκα οικονομικά μέτρα αλλά σε όλα τα άλλα που πρέπει να γίνουν, μήπως και βγούμε από την κρίση.
Όλοι σε μια ένδειξη μεγαθυμίας, παραδεχτήκαμε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Τι άλλο είναι όμως; Και το κυριότερο: πώς θα βγούμε από αυτή; Τι είναι το καινούργιο και τι είναι το παλιό; Τι είναι αριστερό και τι είναι δεξιό; Τι είναι πατριωτικό και τι προδοτικό; Τι άδικο και τι δίκαιο; Τι αποτελεσματικό και τι ατελέσφορο; Εδώ η κουβέντα χάνεται. Μπροστά σε αυτές τις αδιέξοδες διαπιστώσεις, γεννήθηκε η ιδέα για «Το Κίνημα των 10». Να καλέσουμε δηλαδή σημαντικούς ανθρώπους, να μας δώσουν ένα κατάλογο με τα 10 πράγματα που θα άλλαζαν στη χώρα. Τηλεγραφικά ή αναλυτικά. Θεσμικά ή πρακτικά. Καθημερινά ή μεγαλεπήβολα. Τεκμηριωμένα ή ονειρώδη. Καθηγητές, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πολιτικοί, μειονοτικοί, ηθοποιοί, ποιητές, δάσκαλοι, δικαστικοί, αθλητές, φοιτητές, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, όλοι – ο καθένας ξεχωριστά- να παρουσιάσουν τις προτεραιότητες τους. Συγκεκριμένα όμως. Γιατί αυτό το συγκεκριμένα είναι που μας λείπει. Κάθε μέρα εδώ στο Protagon θα δημοσιεύουμε και καινούργιες απόψεις.
Οι αναγνώστες θα μπορούν να κάνουν σχόλια, να προτείνουν νέα πρόσωπα για «Το Κίνημα των 10» και να αξιολογούν τις προτάσεις που θα γίνονται. Οι πιο ρηξικέλευθες απόψεις θα τίθενται άλλωστε κάθε μέρα σε ψηφοφορία. Ξεκινάμε λοιπόν με την ελπίδα ότι όταν τελειώσει αυτός ο δημόσιος διάλογος θα έχει σχηματισθεί ένας κατάλογος με τις προτεραιότητες της χώρας. Ή τουλάχιστον θα έχουμε γίνει όλοι λίγο σοφότεροι. Και θα έχουμε εγκαταλείψει κατά το δυνατόν την ολέθρια επιλογή του «μισού – μισού». Γιατί όπως μου έλεγε ένας σπουδαίος Έλληνας, τον οποίο προσπαθούσα να προσεταιριστώ για «Το Κίνημα των 10», η άρνηση να συντάξουμε ένα χάρτη προτεραιοτήτων, κρύβει τη λατρεία μας στο «μισό - μισό». Θέλουμε να είμαστε και με την Ανατολή και με τη Δύση. Και με το δημόσιο και με τις αποκρατικοποιήσεις. Και με τους φοροφυγάδες και με τους φοροκυνηγούς. Και με τους νόμους και με τους παρανόμους. Και με την αξιοκρατία και με την κομματοκρατία; Και με το περιβάλλον και με τους καταπατητές του. Και με τους μετανάστες και με τους νοικοκυραίους. Και με τους λαϊκιστές και με τους ευρωπαϊστές. Είναι έτσι; Ή υπάρχουν αυτοί που έχουν επιλέξει. Και είναι έτοιμοι να τα πουν. Και ποιοι είναι τέλος πάντων; Κάντε υπομονή λίγες ώρες και ετοιμαστείτε να χειροκροτήσετε ή να αποδοκιμάσετε «Το Κίνημα των 10».
του Σταύρου Θεοδωράκη
Απο: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου