Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ!ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΤΟ 2011 ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΙ!
Σε αριθμό ρεκόρ έφτασαν οι αυτοκτονίες σε ώρα εργασίας το 2009 στις ΗΠΑ, καθώς 263 εργαζόμενοι (όσοι και το 2008) έβαλαν τέλος στη ζωή τους την ώρα που δούλευαν.
Η συντριπτική πλειονότητα των αυτοχείρων στη δουλειά ήταν άνδρες, ενώ οι αυτοκτονίες μεταξύ των μισθωτών μειώθηκαν στις 184 το 2009, με τις αυτοκτονίες στον κλάδο των αυτοαπασχολούμενων να αυξάνονται στο ρεκόρ των 79.
Έγκυροι κοινωνιολόγοι στους οποίους απευθύνθηκε η Ίσκρα, εκτιμούν ότι τα νούμερα αυτά θα είναι ακόμα πιο τραγικά σε ότι αφορά τα έτη 2010 και 2011, επισημαίνοντας πως ο σύγχρονος τρόπος δουλειάς και διαβίωσης είναι τέτοιοι που αυξάνουν τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου οδηγώντας τέτοιου είδους φαινόμενα σε έξαρση.
Το φαινόμενο των αυτοκτονιών εν ώρα εργασίας δεν απαντάται μόνο στις ΗΠΑ, αλλά ευρύτερα στον ανεπτυγμένο, καπιταλιστικό, δυτικό κόσμο, με ενδεικτικότερο ίσως παράδειγμα τις αυτοκτονίες εδώ και σειρά ετών των υπαλλήλων της France Telecom.
Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, ο πυρήνας του προβλήματος έγκειται στις σύγχρονες μεθόδους οργάνωσης της εργασίας που καταργούν κάθε έννοια συλλογικότητας, συνεργασίας και αλληλεγγύης μέσα από ακραίες μορφές εξατομίκευσης της εργασίας και απομόνωσης στον βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους.
Σύμφωνα με παλιότερο δημοσίευμα του αρθρογράφου του «Βήματος», Παύλου Παπαδόπουλου, «στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, αλλά και στη δημόσια διοίκηση κρατών, επιβλήθηκαν μοντέλα διοίκησης που μετέτρεψαν τους υπαλλήλους σε εξαρτήματα 24ωρης χρήσης, ενταγμένα σε συστήματα αυτοματοποιημένων διαδικασιών ελέγχου της παραγωγικότητας. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί άνθρωποι να ταυτίζονται τόσο πολύ με τις αλυσίδες τους ώστε, αντί να τις σπάσουν, να καταλήγουν ασυναίσθητα να «σπάσουν» οι ίδιοι, να θυσιάσουν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους, ορισμένοι, δε, και με την αυτοκτονία.
Ο εργατολόγος και πανεπιστημιακός, Γιάννης Κουζής, είχε γράψει παλιότερα στην εφημερίδα «Αυγή» πως "τα νέα θύματα δεν ανήκουν στην κατηγορία της δεύτερης ή και τρίτης ταχύτητας αμοιβής και δικαιωμάτων του εργατικού δυναμικού. Αντίθετα είναι υπάλληλοι στον χώρο των υπηρεσιών με ικανοποιητικές αποδοχές που δείχνουν αγάπη για τη δουλειά τους και χαρακτηρίζονται επιτυχημένοι. Βιώνουν με δραματικό τρόπο τα αποτελέσματα των σύγχρονων μεθόδων management της πλήρους εξατομίκευσης της εργασιακής σχέσης με ειδικούς στόχους αμοιβής και καριέρας, απόρροια ειδικότερων συμβάσεων με την εταιρεία που προσδίδουν στον εργαζόμενο χαρακτηριστικά ιδιώτη πωλητή.
Η αποδοχή των αυθαίρετων κριτηρίων και όρων αξιολόγησης της διεύθυνσης που περιφρονεί τους συλλογικούς κανόνες, οδηγεί καταρχήν στην εντατικοποίηση της εργασίας, στην απελευθέρωση των ωραρίων και στην ολοκληρωτική αφιέρωση του ελεύθερου χρόνου στον εργοδότη καταλήγοντας στην πλήρη αφομοίωση της προσωπικότητας στη λογική της εταιρείας.
Απομονωμένος και αβοήθητος ο εργαζόμενος από κάθε έννοια συλλογικότητας, στο πλαίσιο μιας αμφιλεγόμενης αυτονομίας της εργασίας, επιδιώκει την επίτευξη των προσωπικών του στόχων οδηγούμενος σταδιακά στη χρήση μεθόδων και πρακτικών που προδίδουν τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής. Για να επιτύχει τον στόχο του θα εκδιώξει βίαια τον ασθενή από το νοσοκομείο ώστε να μειωθούν τα νοσήλια και οι δαπάνες της ασφαλιστικής εταιρείας. Θα πουλήσει τραπεζικά προϊόντα και συμβόλαια σε υπερχρεωμένους πελάτες οδηγώντας τους στην καταστροφή.
Σταδιακά αποκτηνώνεται. Χάνει τον αυτοσεβασμό του. Όταν όμως ο στόχος δεν εκπληρώνεται και ο εργαζόμενος χρεώνεται την αποτυχία, οι παρενέργειες πέφτουν βαριές για το σύστημα αξιών που έχει υιοθετήσει με τον, συχνά δίχως αρχές, αυτοσκοπό του επιτυχημένου επαγγελματικού προφίλ.
Οι συνέπειες είναι βαριές και προσβλητικές για εκείνον που απέτυχε στους στόχους του, αν και θυσίασε τα πάντα για την εκπλήρωσή του. Εισπράττει βαρύτερα την απώλεια της θέσης ευθύνης, την υποχρεωτική μετακίνηση σε άλλη πόλη, την αλλαγή ομάδας ή και αντικειμένου εργασίας και αυτή η αποκαθήλωση γίνεται δυσβάστακτη οδηγώντας σε πλήρη αποστροφή του ίδιου του εαυτού. Πέφτει από το παράθυρο της Telecom στο κενό καταστρέφοντας τα μπαμπού του προαυλίου παρά τις επίμονες συστάσεις της διεύθυνσης με ανακοινώσεις στους ορόφους και στα ασανσέρ, για σεβασμό και φροντίδα των φυτών της αυλής! Παρόλα αυτά η εταιρεία δηλώνει την αθωότητά της και επικαλείται τα προσωπικά προβλήματα του εκάστοτε αυτόχειρα. Καμία ευθύνη για τις μεθόδους οργάνωσης της εργασίας και συνεπώς καμία αστική και ποινική ευθύνη»...
Εκεί που καταλήγουν κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και εργατολόγοι, είναι πως «αυτό που χρειάζονται οι μισθωτοί δεν είναι ούτε ένας εξανθρωπισμός στους χώρους εργασίας, ούτε μια εκπαίδευση της διαχείρισης του στρες, ούτε χαλάρωση, ούτε ψυχοφάρμακα. Εχουν ανάγκη από αλληλοβοήθεια, από οριζόντια συνεργασία με τους συναδέλφους τους και κάθετη με την εργοδοσία, για να δουλέψουν καλά.
Αυτό είναι αρκετό για να απελευθερωθούν από την τυραννία της διοίκησης και επανατοποθετήσουν την εργασία στο κέντρο. Γιατί αν η εργασία μπορεί να έχει κάποιο νόημα, αυτό ίσως βρίσκεται στην ποιότητα μιας καλοκαμωμένης δουλειάς, δηλαδή αυτής με βάση τους κανόνες του επαγγέλματος. Εχει πολλές φορές αποδειχθεί από τις έρευνες: αυτοί οι κανόνες εργασίας είναι παράλληλα και κανόνες κοινωνικής ζωής που οργανώνουν την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα. Το να εργάζεσαι δεν είναι μόνο να παράγεις, αλλά και να ζεις μαζί με τους άλλους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου