Οι σηµερινοί «Αγανακτισµένοι» µουντζώνουν τη Βουλή και τους πολιτικούς και ζητούν πίσω τα κλεµµένα. Τους µουντζώνουν γιατί ακριβώς οι πολιτικοί δεν µπορούν πλέον να δίνουν άλλο στην κοινωνία, µια και πλέον κανείς δεν τους δίνει δάνεια. Τους µουντζώνουν γιατί δεν κάνουν αυτό που τους κατηγορούν. Δεν «παράγουν» άλλα κλεµµένα για να τα µοιράσουν. Τα κλεµµένα των «Αγανακτισµένων» είναι τα δάνεια ενός κράτους που δεν παρήγαγε µε ευθύνη και των πολιτών του
Να
λοιπόν που, αν δεν γίναµε Δανία του Νότου, τουλάχιστον όµως γίναµε
Νοτιότερη Ισπανία. Αποδείξαµε στους Ισπανούς πως δεν κοιµόµαστε. Ολοι
τις τελευταίες µέρες, τουλάχιστον έως προχθές το βράδυ, µετά την
πολιορκία των βουλευτών και τη φυγάδευσή τους, νύχτα, µέσω του Εθνικού
Κήπου, υποκλίνονταν στον «αυθορµητισµό, τη γνησιότητα, την
αυθεντικότητα» του κινήµατος των «Αγανακτισµένων».
Οι «Αγανακτισµένοι» µάς καλούν να αρνηθούµε το πολιτικό σύστηµα. Καλό µου ακούγεται. Δεν ξέρω αν είναι τόσο αυθεντικό, αλλά ως στόχος καλός ακούγεται. Από εδώ και πέρα όµως εµφανίζονται τα προβλήµατα. Η αµφισβήτηση ενός πανθοµολογούµενα ξεπερασµένου πολιτικού συστήµατος αποτελεί µια ευκταία δράση. Οµως τι αµφισβητούν στην ουσία οι «Αγανακτισµένοι»;
Ας δούµε την πρώτη τους ανακοίνωση. Μας καλούσαν να πάµε µαζί τους «χωρίς επιτροπές και ψήφους». Αν θυµάµαι καλά, οι επιτροπές και οι ψήφοι είναι συστατικά στοιχεία των δηµοκρατιών, άµεσων και αντιπροσωπευτικών. Μας καλούν επίσης να διαδηλώσουµε χωρίς κόµµατα, οµάδες και προπάντων χωρίς ιδεολογίες. Η ιδεολογία κάθε δικτατορίας είναι πως αυτή έρχεται για να καταργήσει τις ιδεολογίες, οι οποίες διχάζουν τους ανθρώπους.
Οσον αφορά τα κόµµατα, δεν µας καλούν να τα αµφισβητήσουµε, να τα αλλάξουµε, να δηµιουργήσουµε άλλα. Οχι, µας καλούν να τα καταργήσουµε.
Πολλοί υποστηρίζουν πως οι κατηγορίες για τον απολιτικό και αντι-ιδεολογικό χαρακτήρα των δικών µας «Αγανακτισµένων» δεν ευσταθούν, γιατί η κοινωνία των πολιτών δεν οφείλει να παράγει πολιτικό και ιδεολογικό λόγο. Ιδεολογία και πολιτική παράγουντα κόµµατα όχι οι κοινωνίες, µας λένε. Η κοινωνία των πολιτών, σύµφωνα µε αυτούς, οφείλει να συνεγείρει συνειδήσεις θέτοντας αιτήµατα και πολλές φορές προτείνοντας και λύσεις. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η διαµαρτυρία των «Αγανακτισµένων» φαντάζει «κάποια λύση». Είναι όµως έτσι;
Οι «Αγανακτισµένοι» είναι σίγουρα ένα κίνηµα της κοινωνίας των πολιτών. Μιας κοινωνίας που όµως δεν εκφράζει πάντα πρωτοπόρες και προοδευτικές ιδέες. Για να µην ξεχνιόµαστε, τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και η συλλογή υπογραφών για τις ταυτότητες ήταν κινήµατα της κοινωνίας των πολιτών.
Αυτά τα κινήµατα ήταν βαθύτατα πολιτικά και ιδεολογικά. Εστρεφαν την Ελλάδα της εσωστρέφειας, της παρακµής, της φοβίας, του µίσους και της αποξένωσης, όπως κάνει σήµερα το «κίνηµα» του Θεοδωράκη εναντίον της εξωστρεφούς, της ανοικτής στα µηνύµατα των καιρών, της ανταγωνιστικής σε διεθνές επίπεδο Ελλάδας.
Η κοινωνία των πολιτών είναι ένας όρος που σε γενικές γραµµές εκφράζει τον χώρο που το κοινωνικό διακρίνεται από τον ιδιωτικό και τον δηµόσιο τοµέα και αναδεικνύει τη συµµετοχική και εθελοντική συµπεριφορά. Θεωρώ, συµφωνώντας µε την γκραµσιανή ανάλυση, πως αυτός ο όρος κυρίως εκφράζει το πλαίσιο εντός του οποίου διαµορφώνονται οι ιδεολογικές ηγεµονίες. Αν αυτό ισχύει όλα τα κινήµατα πολιτών, ακόµη και αυτό των «Αγανακτισµένων», που οµνύει στην αντι-ιδεολογία και µουντζώνει την πολιτική, είναι βαθύτατα πολιτικά και ιδεολογικοποιηµένα.
Οι σηµερινοί «Αγανακτισµένοι» µουντζώνουν τη Βουλή και τους πολιτικούς και ζητούν πίσω τα κλεµµένα. Τους µουντζώνουν γιατί ακριβώς οι πολιτικοί δεν µπορούν πλέον να δίνουν άλλο στην κοινωνία, µια και πλέον κανείς δεν τους δίνει δάνεια. Τους µουντζώνουν γιατί δεν κάνουν αυτό που τους κατηγορούν. Δεν «παράγουν» άλλα κλεµµένα για να τα µοιράσουν. Τα κλεµµένα των «Αγανακτισµένων» είναι τα δάνεια ενός κράτους που δεν παρήγαγε µε ευθύνη και των πολιτών του. Αυτοί οι «Αγανακτισµένοι» είναι οι ίδιοι που εξεγέρθηκαν κατά της µεταρρύθµισης Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό, η οποία υπολογίζεται πως στοίχισε 70 δισ. χρέος στο ελληνικό κράτος. Ας ζητήσουν λοιπόν πίσω αυτά τα κλεµµένα από εκείνους τους συνδικαλιστές που το 2001 βγήκαν στα κεραµίδια κατά της µεταρρύθµισης Γιαννίτση και από εκείνους τους πολιτικούς που τότε τάχθηκαν µε το µέρος του λαϊκισµού και όχι του λαού.
Τελικά το «αυθόρµητο» κίνηµα των «Αγανακτισµένων» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να καλεί όχι να αλλάξουµε την πολιτική, όχι να αλλάξουµε τη δηµοκρατία αλλά να τις καταργήσουµε. Η πολιτική από ύψιστη δραστηριότητα εξανθρωπισµού του ανθρώπινου είδους, από τη δραστηριότητα που µετατρέπει το προσωπικό και ιδιωτικό του ελεύθερου ατόµου σε κοινωνικό, παρουσιάζεται ως η αιτία όλων των κακών. Οι «Αγανακτισµένοι» υποστηρίζουν πως αντιµάχονται τους πολιτικούς, αλλά όποιος δεν θέλει κόµµατα, ιδεολογίες, ψήφους στην ουσία αντιστρατεύεται τη Δηµοκρατία και τίποτα άλλο. Το χειρότερο όλων είναι πως αυτό το κατάλαβε µόνο ο Καρατζαφέρης.
Οι «Αγανακτισµένοι» µάς καλούν να αρνηθούµε το πολιτικό σύστηµα. Καλό µου ακούγεται. Δεν ξέρω αν είναι τόσο αυθεντικό, αλλά ως στόχος καλός ακούγεται. Από εδώ και πέρα όµως εµφανίζονται τα προβλήµατα. Η αµφισβήτηση ενός πανθοµολογούµενα ξεπερασµένου πολιτικού συστήµατος αποτελεί µια ευκταία δράση. Οµως τι αµφισβητούν στην ουσία οι «Αγανακτισµένοι»;
Ας δούµε την πρώτη τους ανακοίνωση. Μας καλούσαν να πάµε µαζί τους «χωρίς επιτροπές και ψήφους». Αν θυµάµαι καλά, οι επιτροπές και οι ψήφοι είναι συστατικά στοιχεία των δηµοκρατιών, άµεσων και αντιπροσωπευτικών. Μας καλούν επίσης να διαδηλώσουµε χωρίς κόµµατα, οµάδες και προπάντων χωρίς ιδεολογίες. Η ιδεολογία κάθε δικτατορίας είναι πως αυτή έρχεται για να καταργήσει τις ιδεολογίες, οι οποίες διχάζουν τους ανθρώπους.
Οσον αφορά τα κόµµατα, δεν µας καλούν να τα αµφισβητήσουµε, να τα αλλάξουµε, να δηµιουργήσουµε άλλα. Οχι, µας καλούν να τα καταργήσουµε.
Πολλοί υποστηρίζουν πως οι κατηγορίες για τον απολιτικό και αντι-ιδεολογικό χαρακτήρα των δικών µας «Αγανακτισµένων» δεν ευσταθούν, γιατί η κοινωνία των πολιτών δεν οφείλει να παράγει πολιτικό και ιδεολογικό λόγο. Ιδεολογία και πολιτική παράγουντα κόµµατα όχι οι κοινωνίες, µας λένε. Η κοινωνία των πολιτών, σύµφωνα µε αυτούς, οφείλει να συνεγείρει συνειδήσεις θέτοντας αιτήµατα και πολλές φορές προτείνοντας και λύσεις. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η διαµαρτυρία των «Αγανακτισµένων» φαντάζει «κάποια λύση». Είναι όµως έτσι;
Οι «Αγανακτισµένοι» είναι σίγουρα ένα κίνηµα της κοινωνίας των πολιτών. Μιας κοινωνίας που όµως δεν εκφράζει πάντα πρωτοπόρες και προοδευτικές ιδέες. Για να µην ξεχνιόµαστε, τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και η συλλογή υπογραφών για τις ταυτότητες ήταν κινήµατα της κοινωνίας των πολιτών.
Αυτά τα κινήµατα ήταν βαθύτατα πολιτικά και ιδεολογικά. Εστρεφαν την Ελλάδα της εσωστρέφειας, της παρακµής, της φοβίας, του µίσους και της αποξένωσης, όπως κάνει σήµερα το «κίνηµα» του Θεοδωράκη εναντίον της εξωστρεφούς, της ανοικτής στα µηνύµατα των καιρών, της ανταγωνιστικής σε διεθνές επίπεδο Ελλάδας.
Η κοινωνία των πολιτών είναι ένας όρος που σε γενικές γραµµές εκφράζει τον χώρο που το κοινωνικό διακρίνεται από τον ιδιωτικό και τον δηµόσιο τοµέα και αναδεικνύει τη συµµετοχική και εθελοντική συµπεριφορά. Θεωρώ, συµφωνώντας µε την γκραµσιανή ανάλυση, πως αυτός ο όρος κυρίως εκφράζει το πλαίσιο εντός του οποίου διαµορφώνονται οι ιδεολογικές ηγεµονίες. Αν αυτό ισχύει όλα τα κινήµατα πολιτών, ακόµη και αυτό των «Αγανακτισµένων», που οµνύει στην αντι-ιδεολογία και µουντζώνει την πολιτική, είναι βαθύτατα πολιτικά και ιδεολογικοποιηµένα.
Οι σηµερινοί «Αγανακτισµένοι» µουντζώνουν τη Βουλή και τους πολιτικούς και ζητούν πίσω τα κλεµµένα. Τους µουντζώνουν γιατί ακριβώς οι πολιτικοί δεν µπορούν πλέον να δίνουν άλλο στην κοινωνία, µια και πλέον κανείς δεν τους δίνει δάνεια. Τους µουντζώνουν γιατί δεν κάνουν αυτό που τους κατηγορούν. Δεν «παράγουν» άλλα κλεµµένα για να τα µοιράσουν. Τα κλεµµένα των «Αγανακτισµένων» είναι τα δάνεια ενός κράτους που δεν παρήγαγε µε ευθύνη και των πολιτών του. Αυτοί οι «Αγανακτισµένοι» είναι οι ίδιοι που εξεγέρθηκαν κατά της µεταρρύθµισης Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό, η οποία υπολογίζεται πως στοίχισε 70 δισ. χρέος στο ελληνικό κράτος. Ας ζητήσουν λοιπόν πίσω αυτά τα κλεµµένα από εκείνους τους συνδικαλιστές που το 2001 βγήκαν στα κεραµίδια κατά της µεταρρύθµισης Γιαννίτση και από εκείνους τους πολιτικούς που τότε τάχθηκαν µε το µέρος του λαϊκισµού και όχι του λαού.
Τελικά το «αυθόρµητο» κίνηµα των «Αγανακτισµένων» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να καλεί όχι να αλλάξουµε την πολιτική, όχι να αλλάξουµε τη δηµοκρατία αλλά να τις καταργήσουµε. Η πολιτική από ύψιστη δραστηριότητα εξανθρωπισµού του ανθρώπινου είδους, από τη δραστηριότητα που µετατρέπει το προσωπικό και ιδιωτικό του ελεύθερου ατόµου σε κοινωνικό, παρουσιάζεται ως η αιτία όλων των κακών. Οι «Αγανακτισµένοι» υποστηρίζουν πως αντιµάχονται τους πολιτικούς, αλλά όποιος δεν θέλει κόµµατα, ιδεολογίες, ψήφους στην ουσία αντιστρατεύεται τη Δηµοκρατία και τίποτα άλλο. Το χειρότερο όλων είναι πως αυτό το κατάλαβε µόνο ο Καρατζαφέρης.
Του Γιώργου Σιακαντάρη
Απο: ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου