Ακόμη και οι αναρτήσεις, και οι αλλαγές των status στο facebook μιλούν για αυτήν την κατάσταση (ναι και οι δικές μου αναρτήσεις και τα δικά μου status, είναι αναπόφευκτο). Στο μυαλό όλων μας κυριαρχούν αυτές οι....
σκέψεις και οι συζητήσεις μας επικεντρώνονται εκεί. Και έτσι ζούμε όλοι μέσα σε καθεστώς πανικού και τρόμου. Τι μας επιφυλάσσει το αύριο; Με αυτήν την αγωνία έχουμε χάσει το χαμόγελο μας και τον ύπνο μας…
Το μεγαλύτερο βάρος το σηκώνουν οι νέοι άνθρωποι, εκείνοι που ξεκινάνε τώρα τη ζωή τους, αφού όλοι οι υπόλοιποι έχουν συνήθως μια εργασία, σταθερή επί σειρά ετών, ή τουλάχιστον έχουν αποταμιεύσεις… Μα δεν είναι μόνο αυτό, οι μεσήλικες και ηλικιωμένοι δεν έχουν μεγάλα χρονικά περιθώρια για να ζήσουν πολλά ακόμη άσχημα. Εκείνοι έχουν ζήσει τις χρυσές περιόδους ευημερίας της δεκαετίας του ’80, και ακόμη και αν το σήμερα τους φαίνεται άσχημο καλώς ή κακώς δεν θα είναι και πολύ ακόμη στο μάταιο τούτο κόσμο για να περάσουν δια πυρός και σιδήρου, ρεαλιστικά μιλώντας… Σε αντίθεση ένας νέος άνθρωπος περίπου στα 25 έχει μπροστά του τουλάχιστον άλλα 55 με 60 χρόνια ζωής, μισό αιώνα και βάλε, αν υποθέσουμε πως ο μέσος όρος ζωής είναι περίπου 80 με 85 έτη. Μέσα σε τόσα πολλά χρόνια μπορούμε να δούμε πάρα πολλά, από έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο μέχρι μια πυρηνική καταστροφή! Και ξεκινώντας από αυτήν εδώ την κρίση ξέρουμε πολύ καλά πως τα χειρότερα έρχονται, αν λάβουμε υπόψη το τι ακολούθησε χρονικά το Κραχ του 1929 που ήταν ένας Παγκόσμιος Πόλεμος και δυο ατομικές βόμβες … Βέβαια, σήμερα δεν χρειάζονται όπλα στις περισσότερες περιπτώσεις για την εισβολή ξένων δυνάμεων στις διάφορες χώρες, χρειάζεται απλώς ο δυνατός να επιβληθεί στον αδύναμο κάνοντας τον να χρωστάει. Είμαστε στην αρχή ενός ακήρυχτου πολέμου, και αφού αυτή είναι μόνο η αρχή έχουμε πολλά ακόμη να δούμε…
Όλοι μας το νιώθουμε στο πετσί μας. Λίγες στιγμές ηρεμίας είναι πολυτέλεια, κανείς δεν τις έχει. Μεγάλη θλίψη και πολύς φόβος. Αβεβαιότητα. Και η αγωνία όλων είναι αν στο τέλος θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Κανείς δεν κάνει πια όνειρα, και όσοι είχαν όνειρα εκείνα πέθαναν ή αναγκάστηκαν οι ίδιοι να τα σκοτώσουν. Τα παιδιά δεν είναι πια ανέμελα και πολλά λιποθυμούν από την πείνα. Έχουμε ξεχάσει πως είμαστε άνθρωποι με ανάγκες και απλώς ανασαίνουμε. Κανείς πια δεν θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο, δεν υπάρχει πια χώρος για ιδέες. Η τέχνη έγινε πολυτέλεια και αυτή. Οι νέοι καλλιτέχνες δεν ασχολούνται πλέον με ό,τι αγαπάνε, δεν έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με ό,τι σχετίζεται με το πνεύμα. Οτιδήποτε δημιουργικό έχει χάσει πια την αξία του και αυτό είναι μια μεγάλη παθογένεια της εποχής μας. Σήμερα, όχι μόνο δεν μπορούν να υπάρξουν νέες μορφές τέχνης, αφού ο μουσικός και ο κάθε καλλιτέχνης πεθαίνει για να γίνει πωλητής η χτίστης, αλλά και περιφρονούνται τα ήδη υπάρχοντα πολιτισμικά προϊόντα, αφού ο χαμηλόμισθος ή ο άνεργος δεν θα πάει στο σινεμά ή στο θέατρο, αλλά θα κρατήσει τα χρήματα του εισιτηρίου για να αγοράσει τρόφιμα. Με άλλα λόγια οτιδήποτε μας φέρνει πιο κοντά στη ψυχή μας είναι πολυτέλεια, και σημασία έχει μόνο αν το στομάχι μας θα είναι άδειο ή γεμάτο την επόμενη μέρα.
Χρειάζεται να σας πω και άλλα για να καταλάβετε πως είμαστε δυστυχισμένοι;
Αρκετά! Πάω να παρακολουθήσω μια ακόμη εκπομπή για την κρίση!
Απο:Trupokarudos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου