"Ελληνική Χαλυβουργία": 60 μέρες. Μια μεγάλη απεργία, μια ιστορία (εικονογραφημένη)

Αναδημοσίευση απο Οικοδόμο 

 

Μια φορά κι ένα καιρό σε μια πόλη που τη λέγαν Ασπρόπυργο, υπήρχε ένα εργοστάσιο...

...που έφτιαχνε σίδερα, από αυτά που χρησιμοποιούμε στην...
κατασκευή των σπιτιών μας. 

 

 

Στο εργοστάσιο δούλευαν 400 εργάτες, μέσα σε ιδανικές συνθήκες...

...που τους εξασφάλιζε ο καλός βιομήχανος εργοδότης τους.

Η παραγωγή ολοένα και αυξανόταν...

...όπως επίσης και τα κέρδη του βιομήχανου.

Κι επειδή ως γνωστόν οι βιομήχανοι είναι αδηφάγα όντα...

...ο εργοδότης τους έψαχνε να βρει τρόπο ν' αυξήσει περισσότερο τα τεράστια κέρδη του. Και τον βρήκε. Τον παρουσίασε στους εργάτες σαν το μοναδικό τρόπο για να "σωθεί" το εργοστάσιο που ξαφνικά δήθεν "κινδύνευε" (ενώ η παραγωγή του αυξανόταν συνέχεια...)

Αυτό  δεν άρεσε στους εργάτες, που σε κάποιες περιπτώσεις είχαν δώσει και τη ζωή τους για αυτό το εργοστάσιο. Έτσι λοιπόν, συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί για να συζητήσουν την πρόταση του εργοδότη τους. Έκαναν αυτό που λέμε συνέλευση.

Άκουσαν την πρόταση του Σωματείου τους...

...είπαν την άποψή τους, κι αφού το σκέφτηκαν καλά...

...ψήφισαν δημοκρατικά, και...

...το αποφάσισαν:

Έκλεισαν την πύλη του εργοστασίου και κρέμασαν μαύρες σημαίες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Σιγά σιγά άρχισε να συγκεντρώνεται κόσμος στο εργοστάσιο...

...που γινόταν όλο και περισσότερος.

Οι εργάτες πήγαν στο Υπουργείο που προστατεύει τα δικαιώματά τους...

...αλλά ο κύριος Υπουργός, που δεν ήταν και πολύ προστατευτικός γι' αυτούς, τους είπε να υπακούσουν στον εργοδότη τους, γιατί αυτός ξέρει τι κάνει (πάντα για το ...καλό τους)...

Οι απεργοί τότε έφυγαν από το Υπουργείο αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία τους. Επέστρεψαν στο εργοστάσιο με τη συνείδησή τους ήσυχη, πως κάνουν το σωστό γι' αυτούς και τις οικογένειές τους.

Στην πύλη του εργοστασίου έφταναν κάθε μέρα κι άλλοι εργάτες από άλλα εργοστάσια, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και άνθρωποι όλων των ηλικιών, με μοναδικό σκοπό  τη συμπαράστασή τους στους απεργούς.

Οι απεργοί χαλυβουργοί έχουν οικογένειες και τώρα που δε δουλεύουν, οι ανάγκες τους δεν μπορούν να περιμένουν. Έτσι η συμπαράσταση του κόσμου δεν ήταν μόνο ηθική...

Κοντά, ήταν τα παιδιά τους, από την πρώτη στιγμή...

...και οι γυναίκες τους.

Καλλιτέχνες ήρθαν να εκφράσουν με νότες και τη  δική τους συμπαράσταση.

Οι μέρες περνούσαν...

Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες δεν έλεγαν και δεν έγραφαν ούτε μια γραμμή για την απεργία των χαλυβουργών. Με λίγες εξαιρέσεις.

 

Στο εργοστάσιο τη νύχτα κάνει κρύο...

...το κρύο άρχισε να δυναμώνει...

...όπως και η αλληλεγγύη του λαού που διαδήλωνε στις πόλεις υπέρ των απεργών χαλυβουργών.

Η αλληλεγγύη εκφράζεται με πολλούς τρόπους, όπως συσκέψεις...

...πάρτυ...

...θέατρο...

...γλέντια...

...εκδηλώσεις κάθε μορφής...

...εντός...

...και εκτός συνόρων...

...στο εργοστάσιο...

...στις πλατείες...

...στα γήπεδα...

Οι μέρες κύλησαν κι άλλο...

Σε κάποια σχολεία, λίγοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ μίλησαν στους μαθητές τους για τον αγώνα των χαλυβουργών, και τα μικρά παιδιά, με τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα, ζωγράφισαν το δυνατότερο συναίσθημα του ανθρώπου, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ:

Και οι μανάδες των χαλυβουργών, κοντά στα παιδιά τους...

Καιρό πριν, σε ένα από τα συνθήματά τους, οι απεργοί φώναζαν: "Χριστούγεννα θα κάνουμε στη Χαλυβουργία". Οι γιορτές έφτασαν, κι έτσι στόλισαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους στο εργοστάσιο...

 Παραμένουν αποφασισμένοι στο δίκαιο αγώνα τους...

...και στέλνουν με κάθε τρόπο προς όλες τις κατευθύνσεις...

...το δικό τους μήνυμα...

Ο νικηφόρος αγώνας των χαλυβουργών θα είναι προάγγελος της νίκης όλων των εργαζομένων. Στην "Ελληνική Χαλυβουργία" άναψε η φλόγα της αντίστασης, της διεκδίκησης του δίκιου των εργατών. Πολλές φλόγες αντίστασης μαζί,  στα εργοστάσια, τα λιμάνια, τα γιαπιά, σε όλους τους χώρους δουλειάς, θ' ανάψουν τη μεγάλη φωτιά της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.

Την παραμονή της νέας χρονιάς η μεγάλη απεργία κλείνει δύο μήνες. Οι απεργοί χαλυβουργοί άνοιξαν το δρόμο, μας δείχνουν με πράξεις τη μοναδική διέξοδο που ανοίγεται μπροστά μας. Ας σταθούμε δίπλα στους πρωτοπόρους.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!