Times | Το πρόσωπο της χρονιάς: Οι διαδηλωτές

Οι Times επέλεξαν να ανακηρύξουν ως πρόσωπο της χρονιάς τους διαδηλωτές από την Αραβική άνοιξη έως την Αθήνα, και από την Wall street ως την Ρωσία.

Διαβάζουμε στους Times:

Ένα πρελούδιο στις επαναστάσεις

Όλα ξεκίνησαν από την Τυνησία όταν μια Παρασκευή πρωί, πριν ένα χρόνο περίπου, στις 17 Δεκεμβρίου, ο 26χρονος μικροπωλητής Bouazizi, αυτοπυρπολήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας προς το κράτος όταν μια αστυνομικός του κατάσχε την πραμάτεια  του. «Ο γιός μου έβαλε φωτιά στον εαυτό του στο όνομα της αξιοπρέπειας» δηλώνει η μητέρα του. «Στην Τυνησία η αξιοπρέπεια είναι πιο σημαντικό αγαθό από το ψωμί» δηλώνει η 16χρονη αδελφή του.

Στην Αίγυπτο, η αφορμή ήταν οι εξωφρενικά νοθευμένες εθνικές εκλογές του 2010 καθώς και η ασυγχώρητη βία της αστυνομίας, συνηθισμένη πρακτική και στην Αίγυπτο και στην Τυνησία.

Στις ΗΠΑ οι τρείς οικονομικές κρίσεις, οι αποκαλύψεις για μυστικές διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες, οι νόμοι που καταστούσαν τις απαιτήσεις των συνδικάτων παράνομες  και η άρνηση του Κογκρέσου να αυξήσει τη φορολογία στα υψηλά εισοδήματα, κινητοποίησαν εκατομμύρια ανθρώπους.

Στην Ρωσία ο λόγος ήταν η συνειδητοποίηση ότι ακόμα 6 ή και 12 χρόνια με Πούτιν στην εξουσία ίσως να μην οδηγήσουν με ευμάρεια και δημοκρατία.

Από την Τυνησία, στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο, από τις αραβικές πόλεις του Περσικού Κόλπου στον Ατλαντικό, στην Μαδρίτη και στην Αθήνα και στο Λονδίνο και στο Τελ Αβιβ, στο Μεξικό και στην Ινδία και στη Χιλή, την Νέα Υόρκη και στη Μόσχα …ο θυμός και η οργή κατά των κυβερνήσεων έγινε ανεξέλεγκτος και αυτοτροφοδοτούμενος.

Το διακύβευμα είναι διαφορετικό σε κάθε περιοχή. Στη Βόρεια Αμεριή και Ευρώπη δεν υπάρχουν δικτάτορες και οι διαδηλωτές δεν βασανίζονται. Κάθε μέρα που οι Τυνήσιοι, οι Αιγύπτιοι ή οι Σύριοι κατέβαιναν στους δρόμους και τις πλατείες ήξεραν πως μπορεί να πυροβοληθούν, κι όχι απλά να ψεκαστούν με σπρέι πιπεριού. Οι διαδηλωτές στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική κυριολεκτικά χάνουν τη ζωή τους για να αποκτήσουν ένα πολιτικό σύστημα που σχεδόν θα μοιάζει με αυτό που στους διαδηλωτές της Μαδρίτης, της Αθήνας, του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης θεωρείται αφόρητα μη δημοκρατικό.

Είναι εντυπωσιακό όμως πόσα κοινά χαρακτηριστικά έχουν οι όλοι αυτοί οι διαδηλωτές. Σε όλο τον κόσμο είναι νέοι, μορφωμένοι και ανήκουν σε μεσαία τάξη. Σχεδόν όλες οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν ως ανεξάρτητες υποθέσεις, δίχως την υποστήριξη ή την παρακίνηση από πολιτικά κόμματα. Σε όλο τον κόσμο οι διαδηλωτές του 2011 μοιράζονταν την ίδια πεποίθηση: πως το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας τους είναι διεφθαρμένο, ευνοεί τους πλούσιους και εμποδίζει όποια αλλαγή. Πρόκειται για δημοκρατίες με μικρό δέλτα.

Την χρονιά αυτή αντί να συνδεθούν με το ακουστικό τους ή προσφύγουν στην αφασία του internet  και να παραδοθούν σε μια σιωπηλή απελπισία, χρησιμοποίησαν το διαδίκτυο αναζητώντας ο ένας τον άλλο για να κατεβούν στους δρόμους και να απαιτήσουν δικαιοσύνη και (στον αραβικό κόσμο) ελευθερία.

Οι παλιάς σχολής αναλυτές τους κατηγόρησαν ότι δεν είχαν σαφή ιδεολογική πλατφόρμα. Αλλά όπως είπε μια 27χρονη blogger που μεγάλωσε στη Σαουδική Αραβία και  συμμετείχε στις κινητοποιήσεις της Ταχριρ από την πρώτη μέρα, «Ξέρω τι δεν θέλω».

Απο:politicsgr.net