Η ετήσια
συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ αποτελεί ευκαιρία για τον
«ευτελή» εντοπισμό των διεθνών προβλημάτων, κυρίως, όμως, ευκαιρία
ανάδειξης των «νεόπλουτων» της παγκόσμιας οικονομίας και της
γεωπολιτικής και φυσικά των τραπεζιτών. Η αιτία είναι απλή. Κατ’ αρχάς, η
παγκοσμιοποίηση είναι ένα οικονομικό φαινόμενο. Βρίσκεται όμως σε κρίσιμο στάδιο, που απασχολεί τις μεγάλες επιχειρήσεις που είναι μέτοχοι του Οικονομικού Φόρουμ. Οπως έδειξαν τα κινήματα «Occupy Wall Street» και «Tea Party» της Αμερικής, μέχρι την επαναφορά της λαϊκίστικης πολιτικής στην Ευρώπη, οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον απτές.
Οπως το σκι, έτσι και οι επικρίσεις προς το ευρωπαϊκό μοντέλο ήταν ανέκαθεν μια παραδοσιακή ασχολία της οικονομικής και πολιτικής ελίτ στο φόρουμ του Νταβός, έτσι και φέτος πρωταγωνίστρια είναι η κρίση χρέους της Ευρωζώνης. Αλλά, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της Ελβετίας, «ενώ πρόκειται για μια διάσκεψη λιτότητας, διαπιστώνεται πως το χάσμα της νέας οικονομικής ελίτ με τον υπόλοιπο πληθυσμό μεγαλώνει.
Η οικονομική ανισότητα, που γίνεται όλο και πιο αισθητή, κατακερματίζει τον κοινωνικό ιστό απομακρύνοντας αυτούς που είναι «in» από όσους δεν έχουν τέτοια τύχη. Μια από τις λειτουργίες του Νταβός είναι να προσδιορίζει ποιοι είναι «in». Ο άνθρωπος του Νταβός ανήκει στην παγκόσμια ελίτ. Και πολλοί αναλυτές αναγνωρίζουν ότι το χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους του Νταβός και σε όλους τους υπόλοιπους είναι μια από τις βασικότερες προκλήσεις σήμερα.
Η εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και της παγκοσμιοποίησης, δύο παραγόντων που μετέβαλαν ριζικά την οικονομία τα τελευταία 30 χρόνια, έχει αναδείξει τα χαρακτηριστικά μιας οικονομικής ελίτ, που εργάζεται και ταξιδεύει σε όλον τον πλανήτη. Στις ΗΠΑ, την περίοδο 1980 έως 2005, το 80% της συνολικής αύξησης εισοδήματος αφορούσε μόλις το 1% του πληθυσμού. Σήμερα το χάσμα ανάμεσα στους «υπερ-πλούσιους» και τους υπόλοιπους είναι ακόμα μεγαλύτερο και οι οικονομικές ανισότητες είναι ορατές παντού.
Πολλοί, βέβαια, ανησυχούν πως η ανάδειξη της παγκόσμιας πλουτοκρατίας δεν οφείλεται αποκλειστικά στις δυνάμεις του «καλού», όπως η τεχνολογική επανάσταση και το παγκόσμιο εμπόριο, αλλά και σε «σκοτεινές δυνάμεις», όπως είναι η δυνατότητα της ελίτ να εκμεταλλεύεται κυβερνητικές πολιτικές προς ίδιον όφελος.
Το 2008, σε στατιστική μελέτη του Τζαγιάντ Σίνα, του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ινδίας, υπολογίστηκε το πλήθος των δισεκατομμυριούχων ανά τρισ. δολαρίων/ΑΕΠ σε διάφορα κράτη.
Η Ρωσία με 87 δισεκατομμυριούχους και ΑΕΠ 1,3 τρισ. δολάρια είχε το υψηλότερο ποσοστό, ενώ η Ινδία βρέθηκε στη δεύτερη θέση με 55 δισεκατομμυριούχους και 1,1 τρισ. ΑΕΠ. Το υψηλό ποσοστό τους στην Ινδία είναι ανησυχητικό, επειδή λίγοι άνθρωποι πλούτισαν υπερβολικά γρήγορα εξαιτίας της «εγγύτητάς» τους στην κυβέρνηση. Αυτοί δεν κέρδισαν από τη νέα τεχνολογία και την εξέλιξη των επιστημών, αλλά από τις γαίες, τους φυσικούς πόρους και συμβόλαια που «εμπιστεύεται» κάθε κυβέρνηση στους δικούς της ανθρώπους. Η ανάδειξη πλουτοκρατών που τρέφονται από τις κυβερνήσεις είναι παγκόσμιο φαινόμενο, που παίρνει διαστάσεις.
Ομως, χώρες κινδυνεύουν με εθνική χρεοκοπία, η ανεργία καλπάζει, η κοινωνική δικαιοσύνη αλληθωρίζει, η κρίση χρέους ματώνει την Ευρωζώνη και η ελληνική τραγωδία αναδιάρθρωσης του χρέους συνεχίζεται... Οι τραπεζίτες εμφανίστηκαν με ενισχυμένη την αυτοπεποίθησή τους. Ωστόσο, όμως, ουδείς σχεδόν εμπιστεύεται τους ηγέτες του πολιτικού και τραπεζικού κόσμου, γι’ αυτό κι εκείνοι οφείλουν να αποκαταστήσουν τη διαταραγμένη τους σχέση με τους πολίτες.
Της Ζέζας Ζήκου
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου