ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ''ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ''

35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ 

ΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΗ ΛΑΡΚΟ ΤΟΥ 

ΜΠΟΔΟΣΑΚΗ

Του Ν.ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Αγώνες με πολλά κοινά χαρακτηριστικά

Η ηρωική απεργία των χαλυβουργών στην «Χαλυβουργία Ελλαδος» αποτελεί μια κορυφαία μάχη σε μια Ελλάδα που ο λαός της μάχεται γενικότερα, από τη μια άκρη στην άλλη, για τα δικαιώματά του στη δουλειά, για απόκρουση των δυσβάστακτων περικοπών των μισθών και του επίπεδου διαβίωσης, για το δικαίωμα του στη δημοκρατία για την εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας. Η εργοδοσία της Χαλυβουργίας αυτής, επικαλείται τη σημερινή οικονομική συγκυρία και την συρρίκνωση κερδών για την πολιτική σε μισθούς και απολύσεις. Όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν νοείται και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα, ότι, μια επιχείρηση που εκμεταλλεύεται τους εργάτες και αποκομίζει επί σειρά ετών σημαντικότατα κέρδη, δικαιούται, σε μια δύσκολη συγκυρία να εξοντώσει τους εργάτες, για να μην μειωθούν τα κέρδη της αφού ο τζίρος της είναι ακόμη σημαντικός. 

 

Νομίζω, ότι, με τη δημοσιότητα που έχουν πετύχει οι χαλυβουργοί λόγω και της αλληλεγγύης που επιδεικνύεται, η κοινή γνώμη είναι ενήμερη για τον σημερινό αγώνα τους.

Όμως, αξίζει τον κόπο, για να γνωρίσουν την ιστορία των εργατικών αγώνων οι νεότεροι, να αναφερθούμε στον αγώνα των εργαζομενων στη ΛΑΡΚΟ το 1976-77. Οι περισσότεροι νέοι, δεν έχουν ακούσει για αυτό τον αγώνα και αξίζει θεωρώ να αναφερθούμε, έστω σύντομα σε αυτόν, επισημαίνοντας ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά με τον σημερινό αγώνα των χαλυβουργών στη «Χαλυβουργία Ελλαδος».

Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ διεκδίκησαν

από το Δεκέμβριο του 1976 ικανοποιητικές αυξήσεις μισθών που να ξεπερνούν το όριο που είχει θέσει η τότε κυβέρνηση Καραμανλή που ήταν (10% +5%). (Σημείωση το ύψος των διεκδικήσεων δεν πρέπει να φανεί περιεργο γιατί την περίοδο αυτή ο πληθωρισμός ήταν στα επίπεδα του 12-13%)

Η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ και ο ΣΜΕ (Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων) απέρριψαν το αίτημα και έτσι ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας. Τα κοινά χαρακτηριστικά του αγώνα αυτού με τον σημερινό των Χαλυβουργών είναι τα εξής: Είναι η μεγάλη διάρκεια του αγώνα(110 μέρες), η μαχητικότητα, η τεράστια συμπαράσταση της Αριστεράς, των εργαζομένων, φοιτητών γενικότερα όλου του ελληνικού λαού.

Όσοι είμαστε μεγαλύτεροι, θυμάμαι ότι ζούσαμε καθημερινά την εξέλιξη του αγώνα τους Ήταν τεράστια η συγκίνησή μας με τη μαχητικότητα του αγώνα των 1200 εργατών στη μεταλλουργία ΛΑΡΚΟ και των 300 μεταλλωρύχων. Η αλληλεγγύη στους απεργούς πήρε διαστάσεις μαζικού κινήματος. Υπήρξε τεράστια αλληλεγγύη στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό από έλληνες μετανάστες, εργάτες, φοιτητές. Από Σουηδία, Γερμανία, Τζέντα, Αγγλία, Βέλγιο κλπ

Στη χώρα μας ήταν συγκινητική η τεράστια συμπαράσταση από πολλά σωματεία (πχ από ΠΙΤΣΟΣ, ΠΕΣΙΝΕ, εργαζόμενους ΟΤΕ, αλλά και άλλους εργαζόμενους), από τους κατοίκους των γύρω χωριών, από τις γυναίκες των εργατών που συμμετείχαν στον αγώνα. Υπήρξε συμπαράσταση από λογοτέχνες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, μουσικούς, εικαστικούς δημοσιογράφους. Οι φοιτητές με τους συλλόγους και την ΕΦΕΕ επίσης στάθηκαν δίπλα στον αγώνα αυτό. Ιδιαίτερη βοήθεια έδωσαν και οι επαγγελματίες της περιοχής που βοήθησαν τους απεργούς με τρόφιμα. Υπήρξε ευρύτερη συμπαράσταση με αποστολή στις οικογένειες των απεργών τροφίμων, και χρημάτων Στο μεγάλο αυτό αγώνα πρωτοπόρα ήταν η συμπαράσταση των κομμουνιστών (ΚΚΕ, ΚΝΕ). Όμως, σίγουρα, η νίκη ήταν συνέπεια μιας ευρύτερης συμπαράστασης. Όπως έγραφε ο Ριζοσπάστης της 29/4/77 ΓΣΕΕ, ΕΣΑΚ, ΑΕΜ, ΠΑΣΚΕ στάθηκαν στο πλευρό των ηρωϊκών απεργών της Λάρκο αλλά και του Μαδέμ Λάκο, στο άλλο δηλαδή μεταλλείο του Μποδοσάκη όπου υπήρχε και εκεί απεργία.

Περιορίζομαι εδώ, γιατί χρειάζεται πολύς χώρος για να καταγραφεί με λεπτομέρεια το χρονικό της μάχης αυτής και το γενικότερο σκηνικό.

Όπως έγραφαν τότε οι εφημεριδες, στη Λάρυμνα χτυπούσε η καρδιά της εργατιάς όλης της χώρας. Όπως σήμερα στη Χαλυβουργία.

Παρά την αποστολή κρανοφόρων στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ, που επιτέθηκαν στους απεργούς, παρά το γενικό κλίμα τρομοκρατίας, παρά τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που έστησε η διοίκηση, παρά τον αποπροσανατολισμό από τα μέσα ενημέρωσης της εποχής (ραδιόφωνο και τηλεόραση) που ήταν φιλικά προς την ολιγαρχία, ο αγώνας βρήκε δικαίωση. Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο έντονη ήταν τότε η προπαγάνδα πως ο αγώνας των εργαζομένων θα ήταν μάταιος. Η μάχη στη ΛΑΡΚΟ έληξε νικοφόρα με τους εργάτες να σπάνε το όριο μισθολογικών αυξήσεων (10%+5%) που είχαν επιβάλει κυβέρνηση και μονοπώλια και πέτυχαν αυξήσεις κοντά στο αίτημα τους, που ήταν αυξήσει;ς περί το 19,5%..

Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ επέστρεψαν στη δουλειά ύστερα από 110 μέρες αγώνα, μετά από ομόφωνη απόφαση στη συνέλευσή τους της Κυριακής 15 Μαίου 1977. Οι εργαζόμενοι εκτίμησαν ότι κέρδισαν το 90% όσων ζητούσαν.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ

Η πολιτική της κυβέρνησης λειτουργεί αντιφατικά προς τις επιχειρήσεις αλλά με μεγάλη σαφήνεια, δηλαδή αντεργατικά προς τους εργαζόμενους.

Η αντίφαση για τους επιχειρηματίες σχετίζεται με το γεγονός ότι:

-Δεν στηρίζει την ελληνική βιομηχανία αλλά παρακολοθεί αμέτοχη την αποβιομηχάνιση της χώρας, είτε λόγω κλεισίματος βιομηχανιών είτε λόγω της μετανάστευσης σε γειτονικές χώρες Από την άλλη, βεβαίως οι βιομήχανοι στηρίζονται με την μονοδιάσταστη αντεργατική πολιτική, που όπως βλέπουμε κινείται μεταξύ της δραματικής μείωσης μισθών και απολύσεων.

-Η αντίφαση της εφαρμοζόμενης πολιτικής σχετίζεται με το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, προωθεί την εκτίναξη στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος που ειδικά σε ηλεκτροβόρες βιομηχανίες δημιουργούν δυσβάστακτα κόστη ενώ ωφελούν μόνο τους μετόχους της ΔΕΗ και τους ισχυρούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στην ηλεκτρική ενέργεια.

Βεβαίως ως προς τους εργαζόμενους δεν εκδηλώνεται καμία αντίφαση Το εργατικό δίκαιο και στο παρελθόν και τώρα κουρελιάζεται σε όφελος των εργοδοτών. Καμία στήριξη των εργαζομένων που αφήνονται απροστάτευτοι

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

Ο αγώνας των απεργών στη «Χαλυβουργία Ελλάδος» απομυθοποιεί την αντίληψη ορισμένων που ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια βιομηχανία και βιομηχανικοί εργάτες.. Αποδεικνύει πως παρά την εγκληματική πολιτική αποβιομηχάνισης στην Ελλάδα, υφίστανται ακόμη μεγάλες βιομηχανίες, (χαλυβουργίες, τσιμεντοβιομηχανίες, βιομηχανίες και βιοτεχνίες αλουμινίου βιομηχανίες πυρότουβλων, αμυντικές βιομηχανίες (πχ ΕΑΒ & ΕΑΣ), διϋλιστήρια, μεγάλα εργοστάσια ΔΕΗ και τελευταία εργοστάσια ιδιωτών). Υπάρχουν βιομηχανικοί εργάτες που βεβαίως διαρκώς μειώνονται. Όμως, παρά τη σχετική μείωση τους, οι εργατες αυτοί αποτελούν ένα πολύ δυναμκό κομμάτι της κοινωνίας μας.

Σήμερα, θα μπορούσε ο αγώνας των εργαζομένων στη Χαλυβουργία Ελλάδος, τηρουμένων των αναλογιών να εξομοιωθεί με αυτόν της ΛΑΡΚΟ. Ο αγώνας τους, είναι αγώνας για λογαριασμό συνολικά της εργατικής τάξης της χώρας μας. Γι αυτό, ο αγώνας αυτός των χαλυβουργών, σήμερα, πρέπει να είναι κι αυτός νικηφόρος, όπως ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ το 1977. Πρέπει να καταλήξει και αυτός νικηφόρος με τη συμπαράσταση κάθε εργαζόμενου, κάθε ευαίσθητου ανθρώπου αυτής της χώρας. Αρκεί να πιστέψουμε πως ο αντίπαλος είναι μεν ισχυρός αλλά δεν είναι ανίκητος.