Αξιοπρεπής θάνατος για αξιοπρεπείς ζωές...

του Θανάση Βασιλείου

Τελικά, άλλοι υπόσχονται, δημοσίως μάλιστα, ότι θα αυτοκτονήσουν και δεν αυτοκτονούν (πες με Φωτόπουλο), και άλλοι το κάνουν επιτυχώς. Αυτά συμβαίνουν μόνον όταν μια κοινωνία διαταράσσεται από μια οδυνηρή κρίση και είναι για μεγάλο-μεγάλο διάστημα ανίκανη ν’ ασκήσει την οποιαδήποτε θετική επιρροή πάνω στο άτομο που διαλέγει να δραπετεύσει από τη ζωή, και οποιαδήποτε τιμωρητική επιρροή ενάντια σε αυτούς που θα έπρεπε να τιμωρηθούν. 

 Πολύ δε περισσότερο όταν μιλάμε για οικονομικές καταστροφές στις οποίες οι απότομες αποταξινομίσεις ρίχνουν αρκετά άτομα σε κατάσταση κατώτερη από την προηγούμενη. Ιδού τι έγραφε το συγκλονιστικό σημείωμα του 77χρονου λίγο πριν αυτοκτονήσει:

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα της επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια, μόνον εγώ (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή.

Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος  θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην Πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)». Τέλος.

Τι έγραφε ο Κρούγκμαν στο πρόσφατο κείμενό του «Τι σημαίνει Ελλάδα» που είχε κάνει αίσθηση στη χώρα μας; Ξαναδέστε το σημείο: «Η λιτότητα σε κατάσταση ύφεσης, δεν προκαλεί μόνο τεράστια δεινά. Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι είναι αυτοκαταστροφική, ακόμη και από καθαρά δημοσιονομική άποψη, καθώς ο συνδυασμός της μείωσης των εσόδων που οφείλεται στην ύφεση της οικονομίας και η επιδείνωση των μακροπρόθεσμων προοπτικών, μειώνει στην πραγματικότητα την εμπιστοσύνη της αγοράς –πράγμα που καθιστά δύσκολο στο μέλλον τον χειρισμό του χρέους. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς χώρες που αρνούνται συστηματικά ένα μέλλον στους νέους ανθρώπους τους – η ανεργία των νέων στην Ιρλανδία, η οποία ήταν χαμηλότερη από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες, τώρα είναι σχεδόν 30%, ενώ στην Ελλάδα είναι κοντά στο 50% – υποτίθεται ότι θα επιτύχουν αρκετή ανάπτυξη για να εξυπηρετήσουν το χρέος τους».

Είναι υπεύθυνοι για αυτούς τους θανάτους γιατί δεν κατάλαβαν πως το κάθε ευρώ που χάνεται από το χαμηλό εισόδημα, χάνεται από την κατανάλωση και άρα από τον κύκλο της παραγωγής. Είναι υπεύθυνοι γιατί δεν έκαναν τίποτα για τη μεγάλη φοροδιαφυγή και τις δικές τους σπατάλες και των ημετέρων.

Είναι υπεύθυνοι γιατί παρουσιάζουν με οργουελιανούς όρους, ως σωτηρία της χώρας, μια σύμβαση εντελώς προς όφελός της Τρόικας και εντελώς εις βάρος της Ελλάδας, που η Τρόικα θα εφαρμόζει όπως και για όσο της αρέσει και που η Ελλάδα θα εφαρμόζει όπως και για όσο καιρό αρέσει στην Τρόικα.

Όλοι το ξέρουν: Η Ελλάδα ακολουθώντας τις δεσμεύσεις του Μνημονίου 2, είναι απίθανο να επιβιώσει συνδυάζοντας περιορισμό ελλειμμάτων και εσωτερικό αποληθωρισμό, σε υφεσιακό περιβάλλον. Και ήδη έχουν αρχίσει να ψελλίζουν πως θα χρειαστούν κι άλλα «σχέδια διάσωσης» και άλλες θυσίες και άλλες μειώσεις εισοδήματος. Και για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν μιλάμε για «σχέδιο διάσωσης» της Ελλάδας, κάτι που περιφέρει ο ξένος Τύπος (ΒΒC, Reuters,  Bloomberg New York Times κ.ά.), αλλά για δάνεια που κάποτε θα πρέπει να αποπληρωθούν. Και βεβαίως, αποπληρώνονται και έτσι!

Ιδού τι έλεγε ο εκ των πατέρων της κοινωνιολογίας, ο Emile Durkheim, στην κλασική του μελέτη Η Αυτοκτονία πριν έναν αιώνα:

«Η επιδίωξη ενός σκοπού που είναι εξ υποθέσεως ανεπίτευκτος, σημαίνει την καταδίκη κάποιου σε μια κατάσταση διαρκούς δυσαρέσκειας. Οπωσδήποτε, ο άνθρωπος μπορεί να ελπίζει πέρα από κάθε λογική, και η ελπίδα έχει τις ηδονές της ακόμα κι όταν είναι παράλογη. Αυτό, όμως, μπορεί να τον συντηρήσει για λίγο· δεν μπορεί κάποιος να ελπίζει απεριόριστα όταν η εμπειρία του προσφέρει απανωτές απογοητεύσεις…» Εδώ, μιλώντας για την αυτοκτονία σε κατάσταση ανομίας, λέει ότι «πρόκειται για οργή και για όλες τις συγκινήσεις που συνήθως συνοδεύουν την απογοήτευση». Στο σημείωμα του αυτόχειρα, όπως όλα τα προηγούμενα ιστορικά αντίστοιχα, εκφράζεται η κατάσταση του ερεθισμού και του οργισμένου κάματου που ανοίγει βίαια την πόρτα στην απογοήτευση. Πού; Σε διάφορα μέρη και με διάφορους τρόπους. Εδώ, σήμερα, στη συμβολοποιημένη για τις ελληνικές συνειδήσεις,  Πλατεία Συντάγματος. Στο Σύνταγμα! Αυτός ο άνθρωπος δεν στράφηκε γενικά ενάντια στη ζωή, αλλά ενάντια στην κατάσταση που του διέφυγε και στην οποία αποδίδει τον κοινωνικό του ξεπεσμό και την προσωπική του καταστροφή.

Και οι υπεύθυνοι δηλώνουν συγκλονισμένοι, συνεχίζοντας να προσφέρουν την ανικανότητά τους στον ισχυρότερο πλειοδότη, με την προσδοκία να αναλάβουν σύντομα καθήκοντα στο έργο του ξεπουλήματος. Μπορώ δε να υποθέσω ότι έως τώρα σπανίως απογοητεύτηκαν. Αλλά εις βάρος του λαού. Ενώ επέδειξαν μια σταθερή «λαγνεία του χρέους», προσπαθούν να ορθώσουν το αδέξιο σύστημά τους με υλικά μεταρρυθμίσεων (τι ακριβώς μεταρρυθμίστηκε άραγε απ’ όσα έπρεπε να μεταρρυθμιστούν;), γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα παζάρι, χωρίς περιεχόμενο, που οδηγεί κατευθείαν στη χρεοκοπία. Το ενοχλητικότερο όλων, είναι η κολεκτιβοποίηση αυτής της ιδέας των μεταρρυθμίσεων, με την υποχρεωτική επιβολή της συναίνεσης να γίνεται το φουτουριστικό σύνθημα της ημερήσιας ατζέντας, μαζί με τη συμπάθεια για το χυμένο αίμα.

Και θυμηθείτε τι ρωτούσατε τη γιαγιά σας όταν είσαστε μικροί:

– Γιατί γιαγιά όταν πεθαίνει κάποιος, λες ότι θα πάει στον παράδεισο;

– Γιατί κάποιος θέλει να πάει εκεί που δεν έχει ξαναπάει. Αυτή ήταν η απάντηση…  γιατί την κόλαση, όπως μπορείτε να καταλάβετε σήμερα, την γνώριζε απέξω κι ανακατωτά.

 Απο:theinsider