Μικροπολιτική μεγάλου μεγέθους...

του Νίκου Φραντζή

Πριν από λίγες ημέρες οι επικεφαλής των ελεγκτών της τρόικας δεν μάσησαν τα λόγια τους αναφερόμενοι στο παρόν και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.

Μίλησαν για την ανάγκη νέων δραστικών περικοπών στις αποδοχές του ιδιωτικού τομέα, συνέκριναν ευθέως τις εγχώριες αμοιβές με αυτές που επικρατούν στη Βουλγαρία, την Αλβανία κ.α. θεωρώντας ότι πρέπει να επιχειρήσουμε μακροβούτι για να τις συναντήσουμε, αξιολόγησαν ως προβληματικό το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα
 

αποφαινόμενοι ότι πρέπει να υποστεί νέα αποψίλωση παροχών και γενικότερα περιέγραψαν το τεχνοκρατικό τους «όραμα» για μια οικονομία που πρέπει να ισορροπήσει αρκετά επίπεδα δραστηριότητας και βιοτικού επίπεδου, χαμηλότερα από τα σημερινά, στα οποία φθάσαμε έχοντας κατέβει ήδη πολλά σκαλιά κοινωνικής και οικονομικής υποβάθμισης.

Θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν ταυτόχρονα την ικανότητα να τεκμηριώσουν τεχνοκρατικά τη δοκιμασία αυτή στην οποία υποβάλλεται η χώρα ώστε να οριοθετήσουν την αρχή, τη μεθοδολογία και την κατάληξη ενός προγράμματος. Ομως σε κάθε περίπτωση υπήρχε η κυνική αναγνώριση ότι ουδέν μας διαβεβαιώνει για την ορθότητα των επιλογών που έχουν γίνει, πολύ δε περισσότερο τα πεπραγμένα των δύο ετών εφαρμογής τα οποία μας οδηγούν σε συνεχείς αποκλίσεις από τους στόχους και στο φαύλο κύκλο της επανάληψης της γνωστής συνταγής που δεν δίνει αποτέλεσμα.

Η Ελλάδα δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα -αν και το πιο τρανταχτό- αποτυχίας στην προσπάθεια να αναχαιτιστεί η κρίση. Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία υποφέρουν εξίσου από αδυναμία επίτευξης στόχων οι οποίοι, όπως αποδεικνύεται συνεχώς στην πράξη, υπάρχουν μόνο στους σχεδιασμούς επί χάρτου και τις επιδιώξεις των κεντρικών εμπνευστών της σφιχτής ευρωπαϊκής δημοσιονομικής πολιτικής και πουθενά αλλού.

Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, ποτέ δεν ήταν, αλλά πολιτικό και μόνο έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί αν τουλάχιστον η συνισταμένη των πολιτικών που εφαρμοζόταν στην Ευρώπη κατέτεινε προς μια κοινή ανάπτυξη και όχι την προώθηση επιμέρους επιδιώξεων.

Αντί γι' αυτό διαπιστώνουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν διαφέρει στη μεθοδολογία της από πολιτευτή δεύτερης κατηγορίας με τον πρόεδρό της να ανακοινώνει ότι σε δύο εβδομάδες, μεσούντος δηλαδή του ελληνικού προεκλογικού αγώνα, θα εξαγγείλει ένα μεγάλο αναπτυξιακό πακέτο για την Ελλάδα, το οποίο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αναμάσημα όσων έχουν λεχθεί για καλύτερη αξιοποίηση των υφιστάμενων κοινοτικών κονδυλίων.

Η αλήθεια είναι ότι θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη πολιτική ευαισθησία ή και ευρηματικότητα σε μια περίοδο που οι αντιδράσεις στην Ισπανία και την Ιταλία πολλαπλασιάζονται, ενώ στη χώρα μας η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση θα οδηγήσει -όπως τουλάχιστον δείχνουν οι έως τώρα δημοσκοπήσεις- σε πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Φαίνεται όμως ότι η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορέσει να φτάσει έως εκεί που η ικανότητα των πολιτικών της μπορεί να την οδηγήσει. Ούτε βήμα περισσότερο...

Απο:  ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ