Τα παραδείγματα
είναι πολλά. Υπάρχει, π.χ., το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ ...
--------------------------------------
Η
κουβέντα που «φουντώνει» ξανά για την ανάπτυξη, με αφορμή αφενός τη
Σύνοδο του «G8» αφετέρου την άτυπη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, προσφέρεται
για να βαθύνει μια συζήτηση πολύτιμη για την εργατική τάξη, φωτίζοντας
τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα μονοπωλίων και λαού. Οσοι μιλούν
γενικά και αόριστα για την ανάγκη «ανάπτυξης» χωρίς, όχι απλά να κάνουν
καμία νύξη για τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική της ΕΕ αλλά και...
υπερτονίζοντας την ανάγκη παραμονής σε αυτήν, κρύβουν ότι στηρίζουν την
ανάπτυξη όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους κανόνες θέτει το μεγάλο
κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα επιτελεία του. Δε λένε ότι, όσο η
παραγωγή σε μία χώρα (το τι θα παραχθεί, πώς θα διασφαλιστούν όλα τα
απαραίτητα μέσα, πρώτες ύλες, συνθήκες κλπ. για κάθετί που χρειάζεται η
λαϊκή εργατική οικογένεια) καθορίζεται μέσα σε συνθήκες αναρχίας της
παραγωγής και ατομικής ιδιοκτησίας, δε θα καλυφθούν ποτέ οι λαϊκές
ανάγκες. Αντίθετα. Θα τροφοδοτεί μια ανάπτυξη στρεβλή, που θα
καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Είναι
χαρακτηριστικό το παράδειγμα της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ),
της οποίας τα τρία εναπομείναντα εργοστάσια βαδίζουν κι αυτά για
ξεπούλημα. Ξεπούλημα για το οποίο το έδαφος έστρωσε η Κοινή Αγροτική
Πολιτική που πιστά υπηρέτησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και - όπως οι
ίδιοι βεβαιώνουν - πιστά θα υπηρετήσουν όλα τα κόμματα που δηλώνουν
πρόθυμα να κυβερνήσουν τη χώρα με «ευαγγέλιο» τις ανάγκες των
μονοπωλίων. Ποια είναι η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί; Φέτος (από
την αρχή του 2012) η τευτλοκαλλιέργεια περιορίστηκε στα 90.000
στρέμματα, όταν μόλις πριν δύο χρόνια ήταν γύρω στα 140.000 στρέμματα.
Είχε προηγηθεί το 2007 η μείωση της ποσόστωσης ζάχαρης (σύμφωνα με τις
επιταγές της ΚΑΠ) από τους 316.000 τόνους στους 158.000 τόνους! Τότε,
μάλιστα, έκλεισαν τα εργοστάσια της ΕΒΖ σε Λάρισα και Ξάνθη πετώντας στο
δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, εκεί που κινδυνεύουν να βρεθούν και οι
εργαζόμενοι σε Πλατύ, Σέρρες και Ορεστιάδα. Τότε, ακόμα, μειώθηκε κατά
30% η τιμή παραγωγού για τα τεύτλα, έτσι ώστε να επιταχυνθεί το μαζικό
ξεκλήρισμα των φτωχών αγροτών και φυσικά η συγκέντρωση της αγροτικής γης
και παραγωγής στα χέρια λίγων επιχειρήσεων (και φυσικά η συγκέντρωση
της γης σε όλο και λιγότερα χέρια δεν επηρεάζει μόνο το κόστος και την
ποσότητα των προϊόντων, αλλά και το ίδιο το είδος της παραγωγής αφού
κάθε επιχειρηματίας μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποφασίσει να καλλιεργεί
κάτι παρά και ενάντια τις ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού μιας χώρας αλλά
και των συνθηκών/ προτερημάτων που συνθέτουν η γεωγραφία, το κλίμα και
μια σειρά άλλοι παράγοντες). Και βέβαια, όσο πιο πίσω πάει κανείς, τόσο
περισσότερο αποκαλύπτονται οι καταστροφικές συνέπειες της συμμετοχής
στην ΕΕ: το 2005 η τευτλοκαλλιέργεια ήταν 420.000 στρέμματα! Ετσι, ενώ η
χώρα μας θα μπορούσε και να καλύπτει τις ντόπιες ανάγκες σε ζάχαρη (που
με τη σειρά της επιδρά στη λειτουργία και ανάπτυξη μιας σειράς άλλων
κλάδων π.χ. στα Τρόφιμα) αλλά και ενδεχομένως να κάνει και εξαγωγές,
σήμερα, δυσκολεύεται να εξασφαλίσει ακόμα και την παραγωγή που της
επιτρέπουν οι ποσοστώσεις της ΚΑΠ, αφού οι εκτάσεις που διατίθενται για
τεύτλα μειώνονται...
Τα παραδείγματα
είναι πολλά. Υπάρχει, π.χ., το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ, μιας από τις
μεγαλύτερες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (πολλοί λένε και σε παγκόσμιο)
νικελιο-βιομηχανίες, της οποίας η κατάλληλη ανάπτυξη θα έδινε τεράστια
ώθηση σε μια σειρά κλάδους, αξιοποιώντας τον ορυκτό πλούτο της χώρας και
διασφαλίζοντας πρώτη ύλη που είναι απαραίτητη για την παραγωγή ειδών
βαριάς βιομηχανίας, οικιακών σκευών κτλ. Αλλά, αυτή τη στιγμή, η ΛΑΡΚΟ
ετοιμάζεται να ξεπουληθεί οριστικά στα μονοπώλια, που θα την
προσαρμόσουν στις ανάγκες της δικής τους «ανάπτυξης», που είναι
καταστροφική για το λαό.
Ολα
αυτά και πολλά ακόμα αποκαλύπτουν ότι η «ανάπτυξη» χωρίς σύγκρουση με τη
στρατηγική της ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικού οργανισμού, είναι «ανάπτυξη»
που θα αναπροσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων, βεβαίως,
και τους ανταγωνισμούς τους που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν, πάντα σε
βάρος του λαού.
Μόνο το ΚΚΕ τονίζει και παλεύει ώστε να υπάρξει ανάπτυξη
σε όφελος του εργαζόμενου λαού και γι' αυτό αντιπαλεύει τα μονοπώλια.
Γι' αυτό και είναι το ΚΚΕ που πρέπει οι εργάτες να στηρίξουν μαζικά και
στην κάλπη και με κάθε τρόπο.
Aπο: rizospastis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου