Πού πάνε τα λεφτά;

του Κώστα Γιαννακίδη

Χθες η Γερμανία διέθεσε ομόλογα αξίας 4.6 δισεκατομμυρίων ευρώ με επιτόκιο 0.07%, σχεδόν μηδενικό. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι μικροεπενδυτές πλήρωσαν και από την τσέπη τους την προμήθεια του χρηματιστή τους και, κυρίως, την προστασία που πουλάει πλέον η Γερμανία στα χρήματα των ανασφαλών αποταμιευτών.

 Η αντίφαση είναι πανάκριβη:
 

τα κεφάλαια αποδημούν από τις χώρες του νότου με προορισμό τη Γερμανία. Οι χώρες αυτές, που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα κεφάλαια τους, δανείζονται στη συνέχεια με επιτόκια 6% ή 7%. Βέβαια μακροπρόθεσμα δεν θα μείνει άνθρωπος στην Ευρώπη για να απορροφήσει τις γερμανικές εξαγωγές, αλλά το Βερολίνο παίζει με νόημα τα μάτια του στο Πεκίνο. Η Γερμανία δεν μαζεύει πλέον κεφάλαια πουλώντας προϊόντα. Τώρα πουλάει και προστασία.

Δεν ξέρω τι ποσοστό από τα 4.6 δισεκατομμύρια ευρώ της έκδοσης καλύφθηκε από ελληνικά κεφάλαια. Είναι, όμως, μεγάλο. Κάθε μέρα οι χρηματιστηριακές εταιρίες των τραπεζών καλούνται από τους πελάτες τους να ανοίξουν μερίδες και να επενδύσουν σε γερμανικά ομόλογα. Η τοποθέτηση δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από ασφάλεια. Αλλά τι είναι ακριβότερο στις μέρες μας; Εκτός των άλλων, είναι και πιο διακριτικό από το να στέλνεις τα λεφτά σου με έμβασμα στο εξωτερικό. Σε πονηρούς καιρούς ακούς διάφορα: «και αν κάποια στιγμή κοιτάξουν λεπτομερώς τα εμβάσματα και διαπιστώσουν εξαγωγή κεφαλαίων; Μήπως με φορολογήσουν;» Οι άνθρωποι φοβούνται και θέτουν το bank run σε λειτουργία-όχι μόνο εδώ, αρχίζει πια και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο. Πώς; Με διάφορους τρόπους. Οι μικρομεσαίοι παίρνουν τα λεφτά αγκαλιά, μπαίνουν στο αεροπλάνο με προορισμό, κατά προτίμηση, την Κύπρο, όπου τα πράγματα είναι πιο εύκολα στο άνοιγμα λογαριασμού. Άλλοι ψάχνουν μία φιλική διεύθυνση προκειμένου να τη δηλώσουν ως διαμονή σε τράπεζα στο εξωτερικό. Τα μεγαλύτερα εισοδήματα αποδημούν εις Ελβετία ή χάνονται μέσα σε δαιδαλώδεις εξωτικούς τόπους όπου εδρεύουν υπεράκτιες εταιρίες. Εννοείται ότι η τοποθέτηση σε ακίνητα στη Βρετανία είναι μία ακόμα ασφαλής καταφυγή. Όπως και οι καταθέσεις σε στερλίνες που, τις τελευταίες εβδομάδες, έχουν φουσκώσει θεαματικά.

Η Μέρκελ να εκλεγεί πρωθυπουργός, τα λεφτά είναι σαν το ποτάμι του αείμνηστου Ανδρέα: δεν γυρίζουν πίσω. Αν δεν έχουν φύγει στο εξωτερικό, έχουν κρυφτεί μέσα σε στρώματα, κάτω από σανίδια, πίσω από σοβάδες. Και σταδιακά, μέρα με τη μέρα, μπαίνουμε σε ένα πρωτόγνωρο οικονομικό περιβάλλον που δείχνει να είναι πιο κοντά στον πόλεμο, παρά στην ειρήνη. Αν θέλετε είναι κάπου στη μέση. Ούτε πόλεμος, ούτε ειρήνη. Αφού και εμείς δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα τι έχουμε στη χώρα.

Απο:protagon