Ή τη λέξη «απάτη». Δεν είναι υπερβολική μια τέτοια αποτίμηση. Αλλωστε, δεν μιλάμε μόνο για την περίπτωση που ο συνταξιούχος
εισπράττει 12 συντάξεις, ενώ επί 35 χρόνια του γίνονταν κρατήσεις για 14, ούτε για το γεγονός ότι οι αποδοχές του είναι αισθητά χαμηλότερες εκείνων που προβλέπονταν από τις εισφορές του.
Τώρα πια έχουν διαμορφωθεί καταστάσεις και εφαρμόζονται πρακτικές που δικαιολογούν απόλυτα χαρακτηρισμούς όπως οι προαναφερθέντες. Ποιες άλλες λέξεις να χρησιμοποιήσει κανείς όταν τα ασφάλιστρα αυξάνονται αλλά οι καταβαλλόμενες συντάξεις μειώνονται;
Και υπάρχουν και χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Οπως με τους διπλοσυνταξιούχους, για παράδειγμα. Και δεν εννοώ εκείνους που η δεύτερη σύνταξή τους είναι βουλευτική και ενδεχομένως θεμελιώθηκε με μία τετραετία. Εννοώ επαγγελματίες που η ενασχόλησή τους τους επέβαλλε τη διπλή ασφαλιστική κάλυψη και οι οποίοι με τις αλλεπάλληλες μειώσεις του πλαφόν λιγοστεύουν συνεχώς και ουσιαστικά έχουν φτάσει να εισπράττουν τη μία από τις δύο συντάξεις. Ή να πληρώνουν εισφορές για μια δεύτερη σύνταξη την οποία δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι είναι, τους υπολογίζω σε δεκάδες χιλιάδες, αλλά εκείνο που ξέρω είναι ότι όσοι απ' αυτούς βρίσκονται κοντά στη συμπλήρωση των προβλεπόμενων χρόνων για την απονομή της δεύτερης σύνταξης έχουν καταβάλει εισφορές που συνολικά πλησιάζουν τα 100.000 ευρώ και οι οποίες δεν θα τους αποφέρουν το παραμικρό, ούτε βεβαίως και θα τους επιστραφούν. Απλώς θα «χαθούν».
Και -το εξωφρενικότερο- αν θέλουν να συνεχίσουν την επαγγελματική τους ενασχόληση, θα πρέπει να εξακολουθήσουν να καταβάλλουν εισφορές από τις οποίες δεν θα περιμένουν τίποτα, γνωρίζοντας μάλιστα ότι αν δεν συνεχίσουν να πληρώνουν θα θεωρηθούν εισφοροφυγάδες και θα διατρέχουν τον κίνδυνο να διωχθούν ακόμη και ποινικά. Για περιπτώσεις σαν τις προαναφερθείσες, χαρακτηρισμοί του τύπου «κλοπή» και «απάτη» είναι άδικοι ή μήπως, τελικά, επιεικείς;
Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
Aπο: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου