Δεν υπάρχει γενιά εργαζομένων των 700 ευρώ

Δεν υπάρχει γενιά εργαζομένων των 700 ευρώ.

Οι εργαζόμενοι επιβιώνουν με τους μισθούς τους και στην Ελλάδα δεν επιβιώνεις με αυτά τα χρήματα.

Σήμερα υπάρχουν μόνον "δούλοι" των 700 ευρώ.

Άνθρωποι, που επιβιώνουν, εξαρτώμενοι από τη γενναιοδωρία των γονιών τους και τα "ψίχουλα" που τους πετάει ένα ληστρικό κράτος.

Μια "καμένη" γενιά, χωρίς παρόν και χωρίς καθόλου μέλλον.

Μια γενιά που τη "σακάτεψαν" η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ακόμα τη "δουλεύουν" οι πλούσιοι "εργατοπατέρες" του Συνασπισμού και του ΚΚΕ.

  

Το ΕΑΜ Β' μπορεί να νικήσει τον εργασιακό Μεσαίωνα.....

 

Κάποτε οι Έλληνες αγωνιούσαν για την επιβίωσή τους μόνον όταν ήταν άνεργοι. Έφευγαν μετανάστες, επειδή δεν έβρισκαν εργασία. Από τη στιγμή όμως που έπιαναν μια θέση εργασίας, η επιβίωσή τους έπαυε να είναι πρόβλημα. Ακόμα και στις πιο φτωχές περιόδους της ελληνικής ιστορίας αυτό δεν έπαυε να ισχύει. Οι εργαζόμενοι μπορούσαν και επιβίωναν με τους μισθούς τους. Το δύσκολο ήταν να βρεις θέση εργασίας και όχι να επιβιώσεις ως εργαζόμενος. Αν κατάφερνες να εργαστείς, από εκεί και πέρα όλα τα άλλα ήταν εύκολα.

Χαμηλοί ήταν οι μισθοί ενός φτωχού κράτους, αλλά ήταν χαμηλό και το κόστος ζωής. Χαμηλοί ήταν μισθοί των εργαζομένων, αλλά χαμηλή ήταν και η τιμή του προϊόντος που έβγαινε στην αγορά. Σ' εκείνες τις περιπτώσεις η επιβίωση εξασφαλιζόταν εύκολα, εφόσον το σύνολο της παραγωγής, που συνδέεται με την επιβίωση, ήταν προσιτό στους εργαζόμενους. Στερούνταν εισαγόμενα προϊόντα, τα οποία συνδέονταν με τη δυναμική της οικονομίας, αλλά επιβίωναν εύκολα και υπό καλές συνθήκες.

Στερούνταν για παράδειγμα ένα εισαγόμενο αυτοκίνητο, γιατί δεν μπορούσαν οι "φτηνοί" Έλληνες εργαζόμενοι να πληρώσουν τους πολύ "ακριβότερους" Γερμανούς εργαζόμενους. Δεν στερούνταν όμως τίποτε άλλο. Στο εσωτερικό της οικονομίας υπήρχε ισορροπία. Ο "φτηνός" Έλληνας εργάτης μπορούσε να πληρώσει το φτηνό προϊόν του "φτηνού" Έλληνα αγρότη και άρα το τραπέζι του ήταν γεμάτο. Ο "φτηνός" Έλληνας εργάτης μπορούσε να πληρώσει το φτηνό "προϊόν" του Έλληνα εργολάβου και άρα εύκολα μπορούσε ν' αποκτήσει ένα σπίτι. Ο "φτηνός" Έλληνας εργάτης μπορούσε να πληρώσει τη φτηνή υπηρεσία τού Έλληνα καταστηματάρχη και άρα εύκολα μπορούσε να βγει να διασκεδάσει. Αρκεί να εργαζόταν και όλα ήταν "προσιτά" μέσα στα πλαίσια της λογικής.

Ελάχιστες δεκαετίες πριν στις περισσότερες οικογένειες εργαζόμενος ήταν μόνον ο πατέρας και η μητέρα παρέμενε σπίτι, ενασχολούμενη με τα οικιακά και τη φροντίδα των παιδιών. Όλα αυτά σήμερα άλλαξαν. Σήμερα εργάζονται καί οι δύο οι γονείς και τις περισσότερες φορές ούτε αυτό αρκεί. Αναζητούνται και δεύτερες και τρίτες εργασίας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση. Η απλή επιβίωση. Η επιβίωση στα όρια της φτώχειας. Γιατί; Γιατί δεν φτάνουν οι μισθοί. Είναι μικροί οι μισθοί για να τα "μέτρα" της ελληνικής αγοράς.

Το "μέτρο" της οικονομίας.

Ο μισθός του εργαζόμενου είναι το "μέτρο" της κάθε οικονομίας. Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό που θα πούμε είναι η "ουσία" της υπόθεσης. Ο μισθός είναι το "μέτρο" για δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι το "μέτρο" της δυναμικής της οικονομίας και είναι και το "μέτρο" της επιβίωσης. Στην πρώτη περίπτωση αντιπροσωπεύει αυτό το οποίο μπορεί να "δώσει" η οικονομία στον εργαζόμενο, προκειμένου να παραμείνει ανταγωνιστική και άρα βιώσιμη και στη δεύτερη περίπτωση αντιπροσωπεύει αυτό που μπορεί να "δώσει" στον εργαζόμενο τη δυνατότητα να επιβιώσει.

Αυτό το "μέτρο" λοιπόν ρυθμίζει τα πάντα. Ρυθμίζει ακόμα και την κερδοσκοπία της αγοράς. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η κερδοσκοπία να μην "παρακολουθεί" τον μισθό. Δεν μπορεί κάποιος να ζητάει χίλια ευρώ για ένα αυγό. Αυτός δεν είναι κερδοσκόπος. Αυτός είναι βλάκας, εφόσον μόνος του αποφασίζει να βγάλει το προϊόν του από την αγορά. Κερδοσκόπος είναι αυτός ο οποίος θα εξαντλήσει τα όρια που μπορεί να πάρει από την αγορά. Αυτός ο οποίος θα εξαντλήσει τα "περιθώρια" της αγοράς και δεν θα βγει "έξω" από αυτήν.

Το σύνολο της κοινωνικής και οικονομικής λειτουργίας περιορίζεται αυστηρά ανάμεσα σ' αυτά τα δύο όρια. Υπάρχουν δηλαδή ανώτατα και κατώτατα όρια. Το ανώτατο όριο είναι ένα "ταβάνι" και το κατώτατο όριο είναι ένα "πάτωμα". Αυτά τα όρια πρέπει να είναι απαραβίαστα. Είναι όρια, τα οποία, όταν ξεπεραστούν, είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη, καταστρέφουν την οικονομία.

Αυτό το οποίο μπορεί να δώσει ως απόλυτη τιμή η οικονομία είναι ένα "ταβάνι", που ποτέ δεν πρέπει να ξεπερνιέται. Αν ξεπεραστεί, δημιουργεί "πληθωρισμό" και καταστρέφει την οικονομία. Αυτό δεν συμφέρει κανέναν, γιατί στο τέλος όλοι θα το "πληρώσουν". Οι περισσότεροι εργοδότες θα το πληρώσουν, γιατί θα χάσουν την ανταγωνιστικότητά τους και άρα δεν θα επιβιώνουν και οι εργαζόμενοι θα το πληρώσουν, γιατί αργά ή γρήγορα όσοι από αυτούς δεν χάσουν την εργασία τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με μια οικονομία, την οποία δεν μπορούν να "παρακολουθήσουν". Μια οικονομία λίγων και αφύσικα "ακριβών" εργατών και άπειρων ανέργων.

Στον αντίποδα του ανώτατου ορίου υπάρχει το ελάχιστο όριο. Το κατώτατο όριο είναι αυτό το οποίο αφορά την επιβίωση. Και σ' αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει να ξεπερνιέται, εφόσον αυτό δεν συμφέρει ούτε τους εργαζόμενους ούτε τους εργοδότες. Αν ο μισθός πέσει κάτω από το όριο της επιβίωσης, οδηγούμαστε και πάλι στην καταστροφή, εφόσον απαξιώνεται η έννοια της εργασίας και προκαλούνται προβλήματα από την αδυναμία των εκατομμυρίων εργαζομένων να επιβιώσουν με το μόνο μέσο που διαθέτουν και είναι αυτό της εργασίας.

Το ίδιο όμως δεν συμφέρει και τους εργοδότες. Μπορεί εφήμερα να τους συμφέρει να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, αλλά σταδιακά θα φτάσουν στο σημείο να μην έχουν εργάτες και άρα να υπονομεύουν οι ίδιοι τον δικό τους ρόλο. Σταδιακά θ' αναγκαστούν, μέσω της σκληρής φορολογίας, να πληρώνουν από τις τσέπες τους την κοινωνική πολιτική, που θα είναι ο μόνος τρόπος να συντηρούνται οι άνεργοι.

Η σχέση μεταξύ των τιμών αυτού του "μέτρου" αποκαλύπτει αυτό το οποίο ονομάζουμε ποιότητα ζωής. Όταν ο μισθός ταυτίζεται με το "μέτρο" της οικονομίας και αυτό ξεπερνά κατά πολύ το "μέτρο" της επιβίωσης, τότε οι εργαζόμενοι ζουν ικανοποιητικά και όχι μόνον επιβιώνουν, αλλά και αποταμιεύουν. Όταν αυτά τα μεγέθη "ταυτίζονται" τα πράγματα είναι οριακά και ο εργαζόμενος απλά εργάζεται για την επιβίωση. Αυτό όμως είναι το όριο. Δεν μπορούν να αντιστραφούν αυτά τα μεγέθη. Δεν μπορεί δηλαδή σε καμία περίπτωση να επιβιώσει μια κοινωνία, όταν το μέτρο της επιβίωσης έχει υψηλότερη τιμή από το μέτρο της οικονομίας.

Συνήθως οι οργανωμένες κοινωνίες κινούνται ανάμεσα σ' αυτά τα δύο όρια. Εκεί δηλαδή όπου η επιβίωση εξασφαλίζεται εύκολα για τον εργαζόμενο και το "παραπάνω" που δικαιούται ο εργαζόμενος γίνεται "στόχος" των πάντων. Το διεκδικούμενο "φιλέτο". Εδώ μπαίνει η έννοια της εργοδοτικής εκμετάλλευσης, του συνδικαλισμού αλλά και της κερδοσκοπίας. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε ότι ο μισθός εκτός των άλλων είναι και το "μέτρο" της κερδοσκοπίας.

Οι κερδοσκόποι τι διεκδικούν; Το ίδιο που διεκδικούν για λογαριασμό τους οι εκμεταλλευτές εργοδότες. Το ίδιο που διεκδικούν οι συνδικαλιστές για λογαριασμό των εργατών. Αναζητούν δηλαδή ό,τι "περισσεύει" ως διαφορά ανάμεσα στην επιβίωση και το "παραπάνω", το οποίο μπορεί να εκφραστεί είτε ως αποταμίευση είτε ως καλύτερη ποιότητα ζωής και το οποίο βέβαια δεν απειλεί την οικονομία. Οι κερδοσκόποι δηλαδή προσπαθούν ακόμα και τον καλύτερο για τα μέτρα της οικονομίας μισθό να τον κάνουν μισθό επιβίωσης. Γνωρίζουν όμως κι αυτοί τα όρια τους. Αν ξεπεράσουν κι αυτοί τα όρια, είτε "αυτοκαταργούνται" είτε καταστρέφουν την οικονομία και αυτοί δεν είναι έξω από αυτήν.

Τα "μυστήρια" της ελληνικής οικονομίας.

Έχοντας ο αναγνώστης όλα αυτά υπ΄ όψιν του, βλέπει να συμβαίνουν "μυστήρια" πράγματα στην ελληνική οικονομία. Πώς είναι δυνατόν η χώρα με τους χαμηλότερους μισθούς να είναι η ακριβότερη της Ευρώπης; Πώς είναι δυνατόν οι Έλληνες να παρακολουθούν έναν κερδοσκοπικό "καλπασμό" με "βήμα" μεγαλύτερο από το σύνολο του μισθού τους; Ποιο είναι το "μυστήριο", που τους επιτρέπει να επιβιώνουν; Πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα με τεράστια ανεργία να υπάρχουν προσφερόμενες θέσεις εργασίας, τις οποίες καταλαμβάνουν μετανάστες;

Αυτό δείχνουν τα στοιχεία. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, τα στοιχεία δείχνουν ότι τα χρήματα τα οποία απαιτούνται, για να ζήσει κάποιος στοιχειωδώς, είναι πολλαπλάσια των μισθών που εισπράττουν οι εργαζόμενοι. Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο και πάλι τα στοιχεία δείχνουν περίεργα πράγματα. Οι μετανάστες στην Ελλάδα δεν είναι "διερχόμενοι", οι οποίοι στοχεύουν στη μετεγκατάστασή τους σε κάποιες άλλες πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. "Σταθμεύουν" στην Ελλάδα και άρα βρίσκουν εργασία στην πατρίδα μας και άρα υπάρχουν θέσεις εργασίας. Είναι τεμπέληδες οι Έλληνες ή μήπως συμβαίνουν πράγματα, που είναι πολύ πιο επικίνδυνα;

Γιατί όλα αυτά είναι μυστήρια; Γιατί φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου η γενιά των 700 ευρώ. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει, όπως δεν μπορεί να υπάρχει ένα κομμάτι πάγου στη μέση της Σαχάρας. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει, όπως δεν κατορθώνει να υπάρχει ένα πρόβατο μέσα σε ένα κλουβί λιονταριών. Απλά πράγματα. Από τη στιγμή που αυτός ο μισθός δεν καλύπτει ούτε καν το "μέτρο" της επιβίωσης, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εργαζόμενοι να τον εισπράξουν. Γιατί; Γιατί είναι άνευ νοήματος να τον εισπράττουν, εφόσον δεν τους επιτρέπει να επιβιώσουν.

Ο μισθός των 700 ευρώ μπορεί να είναι το "μέτρο" της δυναμικότητας της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν καλύπτει το "μέτρο" επιβίωσης στην Ελλάδα. Δεν παρέχει τη δυνατότητα σ' αυτόν που το εισπράττει να επιβιώσει. Αυτό το "χάσμα" μεταξύ του "μέτρου" της οικονομίας και του "μέτρου" της επιβίωσης είναι εύκολα μετρήσιμο.

Επίσης, φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η γενιά και για έναν ακόμα λόγο. Από τη στιγμή που υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας, οι οποίες δεν καλύπτονται, θα έπρεπε η δυναμική της αγοράς, η οποία διαμορφώνεται από την προσφορά και τη ζήτηση να "σπρώξει" τους μισθούς προς τα πάνω. Είτε δηλαδή για τον έναν είτε για τον άλλο λόγο, αυτή η "γενιά" των εργαζομένων δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν θα έπρεπε δηλαδή να υπάρχουν ούτε οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ, εφόσον δεν μπορούν να επιβιώσουν, ούτε οι εργοδότες να εξακολουθούν να προσφέρουν θέσεις εργασίας με αυτόν τον μισθό.

Η κόλαση των εργαζομένων.

Στην Ελλάδα λοιπόν του "μυστηρίου" τίποτε φυσιολογικό δεν ισχύει. Υπάρχουν μισθοί, οι οποίοι δεν μπορούν να καλύψουν σε καμία περίπτωση την ανάγκη για επιβίωση. Μισθοί μιας οικονομίας, η οποία δεν είναι ενιαία. Μιας οικονομίας, που δεν έχει "συνέχεια" από την αρχή μέχρι το τέλος της. Μιας οικονομίας, όπου η παραγωγή δεν συνδέεται με την αγορά. Μιας οικονομίας, που μοιάζει να έχει πόδια από διαφορετικό σώμα. Που πληρώνει φτηνά τον εργαζόμενο στην παραγωγή, αλλά αυτό δεν "φαίνεται" στην αγορά. Αυτό είναι το "μυστήριο". Οι μισθοί είναι κάτω από το όριο της επιβίωσης και η αγορά απαιτεί καταναλωτές πάνω από το όριο της οικονομίας.

Άρα τι πρέπει να κάνουμε; Να βρούμε ποιος είναι ο μυστηριώδης εκείνος παράγοντας, ο οποίος καλύπτει αυτήν τη διαφορά και επιτρέπει στους "φτηνούς" Έλληνες εργαζόμενους ν' ακολουθούν την "πανάκριβη" ελληνική αγορά. Για να το βρούμε όμως αυτό, θα πρέπει να βρούμε πρώτα το πραγματικό "μέτρο" της επιβίωσης σήμερα στην Ελλάδα. Γιατί; Για να το συγκρίνουμε μ' αυτό που γνωρίζουμε και άρα τον μισθό που δίνεται στους Έλληνες. Πώς όμως βρίσκουμε το πραγματικό "μέτρο" της επιβίωσης; Αναζητούμε δηλαδή εκείνον τον εργοδότη, ο οποίος δεν θέλει να εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο και γνωρίζοντας τα δεδομένα της αγοράς, τον πληρώνει στο όριο της επιβίωσης. Τον εργοδότη, ο οποίος κατανοεί τις ανάγκες του και του έχει εμπιστοσύνη, ώστε να μην θεωρεί ότι υπερβάλει στις απαιτήσεις του.

Αναζητούμε δηλαδή τον εργοδότη, που, έστω και με μεγάλη δυσκολία, θα φτάσει στο όριο να εξασφαλίζει στον εργαζόμενο αυτά που θεωρούνται εκ των ουκ άνευ για έναν άνθρωπο, ο οποίος θέλει απλά να επιβιώσει. Το όριο, που προκύπτει μέσα από την "αγορά". Τι είναι αυτά τα "ουκ άνευ" για έναν εργαζόμενο; Αυτά με τα οποία μπορεί να ζήσει και θεωρείται δίκαιο να μπορεί να τα αποκτήσει μέσω της εργασίας του. Η δυνατότητα να νοικιάζει ένα σπίτι, να πληρώνει τους λογαριασμούς του και να συντηρείται στη ζωή. Μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία αυτήν της πιο "πολυτελούς" διαβίωσης.

Άρα εμείς τι αναζητούμε; Το "μέτρο" της επιβίωσης στη σημερινή Ελλάδα με τις σημερινές τιμές. Το καθαρό "μέτρο", χωρίς να έχουμε από την πλευρά των εργοδοτών το πρόβλημα της εκμετάλλευσης και χωρίς να έχουμε από την πλευρά των εργαζομένων το πρόβλημα της απαίτησης για πολυτέλειες. Αναζητούμε δηλαδή το όριο με εξασφαλισμένη την απόλυτη "ειλικρίνεια" μεταξύ των δύο πλευρών. Αναζητούμε το όριο, που επιτρέπει σε έναν εργαζόμενο να επιβιώνει οριακά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Αυτό είναι το "μέτρο". Αυτό είναι το κατώτατο όριο της σημερινής Ελλάδας.

Σύμφωνα με τελευταίες μελέτες αυτό το όριο αγγίζει τα 1300 ευρώ. Τι είδους μελέτες; Τις πιο αξιόπιστες, εφόσον είναι πραγματικές. Μελέτες, οι οποίες αφορούν τα έξοδα ανθρώπων, οι οποίοι ζουν στα όρια της επιβίωσης και ταυτόχρονα δεν έχουν "αφεντικά" εκμεταλλευτές. Ποιοι είναι αυτοί; Οι φοιτητές. Αυτοί, που αναγκάζονται να ζουν με τα στοιχειώδη που πρέπει να ζει ένας κοινός εργαζόμενος με μόνο μέσο τον μισθό του. Αυτοί, που αναγκάζονται να ζουν στα όρια, τηρώντας όμως όλες τις προδιαγραφές αυτών τα οποία θεωρήσαμε εκ των ουκ άνευ για τον άνθρωπο. Αυτοί, που πρέπει να νοικιάσουν σπίτι και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Αυτοί, που πρέπει να ζήσουν μακριά από την πατρική εστία και βέβαια από την πατρική "κατσαρόλα". Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, για να καταφέρουν να ζήσουν σ' αυτά τα όρια, απαιτούν "μισθό" 1300 ευρώ.

Αυτό είναι το όριο της ατομικής επιβίωσης στην Ελλάδα. Το όριο, το οποίο ένας εργαζόμενος με τον μισθό του πρέπει να ξεπερνά, για να επιβιώνει ως ανεξάρτητος άνθρωπος και όχι ως αιωνίως εξαρτημένος "έφηβος". Αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι τραγικά. Το όριο της επιβίωσης στην Ελλάδα είναι υπερδιπλάσιο του μισθού που δίνεται. Πώς όμως φτάσαμε σ' αυτό το σημείο; Πώς φτάσαμε στο σημείο να είναι το "πάτωμα" πολύ πιο ψηλά από το "ταβάνι"; Δεν φτάνει δηλαδή μια κοινωνία σε μια τέτοια κατάσταση ως δια μαγείας. Κάτι θα συνέβη, προκειμένου να έχουμε αυτήν την "ανατροπή".

Τα αίτια της σημερινής αθλιότητας.

Φαινομενικά για όλα φταίει η κερδοσκοπία, η τεμπελιά των νεαρών Ελλήνων και βέβαια οι μετανάστες. Λέμε φαινομενικά, γιατί αυτά όλα "χρεώνονται" την αθλιότητα, αλλά δεν είναι τα πραγματικά αίτια που τη δημιουργούν. Τα πραγματικά αίτια είναι αυτά τα οποία επιτρέπουν στα παραπάνω να εμφανίζονται ως αρνητικοί παράγοντες. Τα πραγματικά αίτια είναι αυτά που επιτρέπουν στην κερδοσκοπία να ξεφύγει από τα όρια της οικονομίας. Τα πραγματικά αίτια είναι αυτά που αναγκάζουν τους Έλληνες να φέρονται σαν τεμπέληδες. Τα πραγματικά αίτια είναι αυτά που κάνουν τους μετανάστες αρνητικό παράγοντα στον τομέα της απασχόλησης.

Τα αίτια δηλαδή δεν είναι αυτά που φαίνονται. Αυτό είναι κάτι που αποκαλύπτεται εύκολα. Η κερδοσκοπία είναι το αποτέλεσμα μιας κατάστασης και όχι το αίτιο. Η κερδοσκοπία φτάνει μέχρι εκεί που της επιτρέπεται να φτάσει και δεν είναι η ίδια που δημιουργεί τα όριά της. Η κερδοσκοπία είναι ένα "παράσιτο", που επιβιώνει σε ένα ξένο σώμα και δεν είναι ένα θηρίο, που λειτουργεί αυτόνομα. Σήμερα η κερδοσκοπία "καλπάζει". Για να υφίσταται όμως αυτό, σημαίνει ότι οι Έλληνες την παρακολουθούν στον "καλπασμό" της. Δεν μπορεί να "καλπάζει", χωρίς να την ακολουθεί κανένας. Για κάποιον δηλαδή μυστήριο λόγο οι Έλληνες της γενιάς των 700 ευρώ μπορούν και την πληρώνουν. Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Θα τον δούμε παρακάτω. Σ' αυτόν τον λόγο βρίσκεται το πραγματικό αίτιο της κερδοσκοπίας.

Το δεύτερο, που αφορά την τεμπελιά των Ελλήνων, επίσης δεν ισχύει. Οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες. Οι Έλληνες αρνούνται να γίνουν κορόιδα. Τι σημαίνει αυτό; Τεμπέλης είναι αυτός ο οποίος αρνείται να εργαστεί. Αυτός ο οποίος, προκειμένου να μην εργάζεται, θυσιάζει την άνεση και την ελευθερία την οποία προσφέρουν οι καρποί της εργασίας. Τεμπέλης δεν είναι αυτός που αρνείται να εργαστεί, γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει νόημα να εργαστεί. Κανένας άνθρωπος, που θέλει να ζήσει ως άνθρωπος δεν είναι τεμπέλης. Να ζήσει όμως και όχι απλά να βασανίζεται σε χώρους εργασίας.

Γιατί να εργαστεί ο σημερινός Έλληνας στη σημερινή οικονομία; Έστω, για παράδειγμα, ένας άνεργος νέος από τον Χολαργό βρίσκει στις αγγελίες μια θέση εργασίας στον Πειραιά. Να πάει να τη διεκδικήσει; Γιατί; Για τα 700 ευρώ, που πολλές φορές είναι και λιγότερα; Αν είναι καπνιστής, έχει έξοδα μόνον για τσιγάρα 200 ευρώ τον μήνα. Αν πιάσει δουλειά στον Πειραιά, θέλει το λιγότερο άλλα 100 ευρώ τον μήνα, για να πηγαινοέρχεται στη δουλειά του. Οι αποστάσεις είναι τέτοιες, που θα είναι όλη μέρα στους δρόμους.

Ένας άνθρωπος, που λείπει όλη μέρα από το σπίτι του και βρίσκεται είτε στην εργασία του είτε στον δρόμο, θέλει να φάει. Μια τυρόπιτα να θελήσει να τρώει κάθε μέρα, θέλει άλλα 100 ευρώ τον μήνα. Χωρίς δηλαδή να κάνει τίποτε, αυτός ο εργαζόμενος θέλει παραπάνω από τον μισό μισθό του μόνον για να "αναπνέει" και να πηγαίνει στη δουλειά του. Με τα υπόλοιπα τι θα κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Τι εξασφαλίζει δηλαδή με το υπόλοιπο του μισθού του; Μερικούς καφέδες τα Σαββατοκύριακα;

Τι άλλο μπορεί να κάνει; Θα νοικιάσει ένα σπίτι, για να μένει μόνος του, όπως δικαιούται ένας εργαζόμενος άνθρωπος; Θα πληρώσει τα έξοδα του σπιτιού; Θα πληρώσει τη δική του διατροφή; Θα πληρώσει τα ρούχα του; Θα περισσέψουν κάποια χρήματα για μια στοιχειώδη διασκέδαση; Γιατί να πάει να την πιάσει αυτήν τη δουλειά, όταν αυτή δεν του εξασφαλίζει αυτά που έχει ανάγκη; Όταν ακόμα και ως εργαζόμενος θα πρέπει να συνεχίσει να ζει με τους γονείς του. Θα πρέπει να συνεχίσει να τρώει από τη δική τους κατσαρόλα. Θα πρέπει να συνεχίσει να χρηματοδοτείται από αυτούς για τις τακτικές ή έκτακτες ανάγκες του. Αν καθίσει σπίτι του με ένα απλό χαρτζιλίκι έχει καλύτερη ποιότητα ζωής από έναν κοινό εργαζόμενο. Αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης. Ο άνεργος με ένα χαρτζιλίκι να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής από τον εργαζόμενο.

Όταν αυτός ο άνεργος υπήρξε και φοιτητής και απολάμβανε καλύτερες συνθήκες όταν ήταν τέτοιος, πώς θα πάει να εργαστεί; Όταν ως φοιτητής ζούσε μόνος του με 1300 ευρώ, πώς θα πάει να εργαστεί με 700, μένοντας και πάλι στο πατρικό του; Τι του προσφέρει ο μισθός από αυτά που έχει ανάγκη να πάρει ένας εργαζόμενος; Γιατί να τον διεκδικήσει; Γι' αυτόν τον λόγο δεν εργάζεται. Κάθεται και περιμένει την "ευκαιρία" στην απασχόληση. Συνήθως κάθεται και "περιμένει" έναν διορισμό, για να δώσει αξία στις σπουδές του. Αξία, την οποία δεν την δίνει η αγορά. Μάλιστα στο διάστημα της αναμονής φαίνεται ότι κάνει και οικονομία στην οικογένειά του, εφόσον από τα 1300 ευρώ του φοιτητή πέφτει στο λυκειακό χαρτζιλίκι. Καθηλώνεται σε μια "αιώνια" εφηβεία εξάρτησης από την αδυναμία να "ενηλικιωθεί" μέσω της εργασίας.

Αυτό εμφανίζει τον νεαρό Έλληνα σαν τεμπέλη, ενώ δεν είναι τέτοιος. Έχει ανάγκη ο νεαρός Έλληνας να εργαστεί. Θέλει την ανεξαρτησία του. Θέλει το δικό του σπίτι. Θέλει να αγοράζει τα ρούχα που του αρέσουν. Θέλει να κάνει τα ταξίδια του. Θέλει τη διασκέδασή του. Όταν όμως με την εργασία δεν μπορεί να τα αποκτήσει όλα αυτά, τι να κάνει; Θα εργάζεται για την τιμή των όπλων; Θα εργάζεται, για να μην τον χαρακτηρίσει η γειτονιά τεμπέλη; Θα εργάζεται μόνο και μόνο για να μην κάθεται σπίτι του;

Αυτό συμβαίνει σήμερα με την απαξίωση της έννοιας της εργασίας. Όταν σε μια οικονομία η εργασία προσφέρει ως μεροκάματο κάτι περισσότερο από 20 ευρώ την ημέρα και η αγορά απαιτεί μισό μεροκάματο για έναν καφέ και ένα σάντουιτς, δεν υπάρχει εργαζόμενος. Εργαζόμενος, ο οποίος εργάζεται για δύο καφέδες και δύο σάντουιτς την ημέρα, δεν είναι εργαζόμενος. Είναι χομπίστας, που "σκοτώνει" την ώρα του σε χώρους εργασίας, εφόσον για να ζήσει πρέπει να εξασφαλίσει τα χρήματά του με κάποιον άλλο τρόπο και όχι με την εργασία του. Αυτός, που εργάζεται αποκλειστικά για να μην τον πουν τεμπέλη, είναι μόνον ένας ανόητος. Ο Έλληνας ούτε ανόητος είναι ούτε τεμπέλης. Απελπισμένος είναι.

Το ότι ο Έλληνας δεν είναι τεμπέλης, είναι εύκολο να το αποδείξει κάποιος. Το ότι ο Έλληνας μπορεί να εργαστεί οπουδήποτε και δεν "κολλάει" στα πτυχία του, είναι εύκολο να το αποδείξει κάποιος. Πώς; Με τον πιο απλό τρόπο. Ποια είναι η πιο "ντροπιαστική" δουλειά, που μπορεί να κάνει κάποιος; Ο καθένας ας φανταστεί όποια χαμηλού κοινωνικού "προφίλ" δουλειά θέλει. Αν βάλει κάποιος μια αγγελία, που να δίνει μισθό 2500 ευρώ τον μήνα γι' αυτήν τη δουλειά, τι θα γίνει; Θα δει τόσους πτυχιούχους, όσους δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του. Αυτό είναι το όλο ζητούμενο. Ένας μισθός. Ένας μισθός, που να προσφέρει στον εργαζόμενο αυτά που επιθυμεί ως άνθρωπος, για να ζήσει αξιοπρεπώς μέσω της εργασίας του. Ντροπή δεν είναι καμία δουλειά. Ντροπή είναι να δουλεύεις και να σε συντηρεί η οικογένειά σου.

Το τρίτο πρόβλημα, που αφορά τους μετανάστες, είναι κι αυτό πολύ απλό. Οι Έλληνες εργοδότες δεν προσλαμβάνουν μετανάστες, επειδή είναι εκμεταλλευτές. Κατανοούν την ανάγκη να εργαστούν πρώτα οι Έλληνες και μετά οι ξένοι, γιατί και τα παιδιά τους βρίσκονται και ζουν στην ίδια χώρα. Τους ξένους τους προσλαμβάνουν, γιατί απλούστατα μόνον αυτοί διατίθενται στη δεδομένη αγορά εργασίας. Μόνον αυτοί μπαίνουν αδιαμαρτύρητα σαν "πρόβατα" στον λάκκο των "λεόντων".

Ο ξένος, που έφτασε στην Ελλάδα από την πείνα, ακόμα και ένα πιάτο φαΐ το βλέπει σαν πρόοδο. Τα 600 ευρώ για κάποιον που πέρασε έρημους πεινώντας, του φτάνουν και του περισσεύουν σε πρώτη φάση. Σε αντίθεση με τον Έλληνα συνάδερφό του, που το ίδιο ποσό το βλέπει ως επιστροφή στον Μεσαίωνα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Αυτός, που κατορθώνει σε πρώτη φάση να επιβιώσει, δέχεται στη συνέχεια να πληρώσει το "κόστος" της προόδου, ακόμα κι αν αυτό μεταφράζεται σε μια δεύτερη δουλειά. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, εφόσον ξεκινούν από διαφορετική "αφετηρία". Οι μετανάστες δηλαδή δεν δημιουργούν την ανεργία. Οι μετανάστες καλύπτουν "κενά", που δημιουργεί η δυσλειτουργία της ελληνικής οικονομίας.

Βλέπουμε δηλαδή ότι οι παραπάνω παράγοντες "επιφανειακά" και μόνον εξηγούν το πρόβλημα. Η κερδοσκοπία, η τεμπελιά ή οι μετανάστες είναι τα συμπτώματα μιας βαριάς "αρρώστιας", αλλά όχι τα αίτιά της. Τα αίτια είναι πολύ πιο βαθιά. Τα αίτια κρύβονται στην ίδια τη λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας. Κατά τη γνώμη μας τρία πράγματα είναι τα πραγματικά αίτια της σημερινής αθλιότητας. Είναι τρία, γιατί πίσω από τον κάθε φανερό παράγοντα που περιγράψαμε και ο οποίος "χρεώνεται" την αθλιότητα, υπάρχει ένας κρυφός παράγοντας, που τον κάνει απόλυτα αρνητικό. Πίσω από κάθε μαχαίρι υπάρχει αυτός ο οποίος το κάνει φονικό.

Σ' ό,τι αφορά την κερδοσκοπία, το πραγματικό της αίτιο βρίσκεται στην ειδική σχέση που υπάρχει μεταξύ των γενιών στην ελληνική κοινωνία και η οποία δεν υπάρχει σε κάποιες άλλες χώρες. Ο θεσμός της οικογένειας είναι ακόμα πολύ ισχυρός στην Ελλάδα. Από αυτήν την ιδιομορφία ξεκινάνε τα προβλήματα. Οι Έλληνες πέφτουν θύματα της αγάπης τους. Πέφτουν θύματα της αγάπης τους προς τα παιδιά τους. Η κερδοσκοπία ξέφυγε πέρα από κάθε έλεγχο, γιατί απλούστατα σε μια απόλυτα φιλελεύθερη οικονομία, η οποία ευνοεί τις εγωιστικές συμπεριφορές, κάποιοι λειτουργούν αλτρουιστικά και δέχονται να μοιράζονται κόστη με τα παιδιά τους. Ενώ αυτή η άγρια οικονομία περιορίζεται μόνον από τη σκληρή ατομική άμυνα του εργαζομένου, στην Ελλάδα δεν μπορεί να περιοριστεί, γιατί οι "χαμένοι" έχουν βοήθειες και δεν δίνουν ως εργαζόμενοι τον υπερπάντων αγώνα.

Αυτό το γνώριζαν οι πονηροί κερδοσκόποι και εκεί "χτύπησαν". Γνώριζαν τις αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας. Γνώριζαν ότι θα κερδίσουν τη μάχη της αγοράς, γιατί οι χαμένοι θα επιστράτευαν τα μεγάλα "μέσα". Πριν αναγκαστούν να δώσουν τον υπερπάντων αγώνα, για να μην πεινάσουν, γνώριζαν ότι θα είχαν βοήθεια από τα σπίτια τους. Η κερδοσκοπία δηλαδή στην πραγματικότητα δεν στοχεύει στην τσέπη της γενιάς των 700 ευρώ, αλλά στην τσέπη των γονιών τους. Χρησιμοποιεί αυτήν τη γενιά, για να κλέψει την προηγούμενη. Την προηγούμενη γενιά, που γνώριζε ότι εργάστηκε, αποταμίευσε και απέκτησε περιουσία. Για όσο διάστημα οι γονείς δέχονται να "χρηματοδοτούν" τα βλαστάρια τους, η κερδοσκοπία θα καλπάζει.

Γι' αυτό υπάρχει το "μυστήριο" της γενιάς των 700 ευρώ. Γι' αυτό δεν λιώνει ο "πάγος" στην καυτή "Σαχάρα". Γι' αυτό επιβιώνει το "πρόβατο" ανάμεσα στα εξαγριωμένα θηρία. Οι Έλληνες, ακόμα κι αυτοί που "εργάζονται", χρηματοδοτούνται από τις οικογένειές τους. Οι οικογένειές τους καλύπτουν τις διαφορές. Οι οικογένειές τους χρηματοδοτούν έναν ανεπαρκή μισθό, για να τον κάνουν να ξεπερνά το όριο της επιβίωσης. Οι οικογένειές τους πληρώνουν ενοίκια, έκτακτους λογαριασμούς, τακτικές δόσεις και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί. Οι οικογένειές τους βάζουν υποθήκες ολόκληρες περιουσίες για τη λήψη δανείων.

Η κερδοσκοπία δηλαδή στην Ελλάδα δεν στράφηκε αποκλειστικά εναντίον των μισθών των ενεργών εργαζομένων. Η κερδοσκοπία "έφαγε" τις αποταμιεύσεις της προηγούμενης γενιάς. "Έφαγε" τις περιουσίες της προηγούμενης γενιάς. Σήμερα εξακολουθεί και "ανθίζει", τρώγοντας και τις συντάξεις της προηγούμενης γενιάς. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν Έλληνες εργαζόμενοι, που θα καταστραφούν άμεσα, αν πεθάνουν οι συνταξιούχοι γονείς τους.

Η οικονομική ζημιά που προκάλεσε στους Έλληνες η κερδοσκοπία, ήταν κολοσσιαία. Αυτή η ζημιά όμως είναι μετρήσιμη. Είναι τα χρήματα των καταθέσεων που χάθηκαν μετά το 1990. Είναι οι περιουσίες που πουλήθηκαν στο ίδιο διάστημα, για να καλυφθούν χρέη από πιστωτικές κάρτες, σπουδές παιδιών κλπ.. Είναι τα χρέη των ελληνικών νοικοκυριών. Μιλάμε για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά όλα τα φαινόμενα τα απέφυγαν κοινωνίες οι οποίες δεν είχαν ανάλογη κοινωνική συμπεριφορά. Εκεί η κερδοσκοπία σταματούσε στους μισθούς των εργαζομένων, γιατί δεν υπήρχαν από πίσω "κρυφοί" χρηματοδότες. Εκεί η κερδοσκοπία είχε όριο, που την περιόριζε.

Οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι εργαζόμενοι ήταν "υποχρεωμένοι" να κερδίσουν τη μάχη γιατί αλλιώς δεν θα επιβίωναν. Στη Γερμανία ή τη Γαλλία μόλις ενηλικιωθεί κάποιος είναι μόνος του απέναντι στα προβλήματα. Ακόμα και στο σπίτι των γονέων του να κάθεται, θα πληρώνει ενοίκιο. Θα πρέπει να συνεισφέρει στο κοινό ταμείο, ακόμα και για το φαγητό. Αλλάζουν οι ιδιότητες και γονείς με παιδιά γίνονται κανονικοί συγκάτοικοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εκεί δεν είναι Ελλάδα, όπου τα πάντα παρέχονται δωρεάν και προσφέρεται και χαρτζιλίκι.

Όλοι αυτοί έπρεπε με κάθε μέσον να περιορίσουν τους κερδοσκόπους, γιατί δεν μπορούσαν να στηριχθούν σε "βοήθειες". Αν έχαναν τη μάχη θα βρίσκονταν στους δρόμους και αυτό ήταν αποφασισμένοι να μην το επιτρέψουν να συμβεί. Δεν είχαν άλλη επιλογή από το να νικήσουν στη μάχη αγοράς. Ο μισθός τους δηλαδή λειτούργησε ως "μέτρο" της οικονομίας και περιόρισε την αγορά στα πραγματικά της όρια. Ο σκληρός αγώνας τους για επιβίωση περιόρισε την κερδοσκοπία στα ανεκτά επίπεδα. Αυτό δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα η ενδοοικογενειακή "βοήθεια" επέτρεπε στην κερδοσκοπία να "καλπάζει". Φτάσαμε στο σημείο να εργάζονται εβδομηντάχρονοι γονείς, για να μην λείψει τίποτε από σαραντάχρονα "παιδιά".

Το δεύτερο πραγματικό αίτιο, που είναι αυτό που εμφανίζει τον Έλληνα σαν τεμπέλη, είναι η μεγάλη αστικοποίηση του πληθυσμού, που έκανε τους Έλληνες εργαζόμενους "επενδυτές" της εργασίας και απαξίωσε την έννοια του εργάτη. Για λόγους οι οποίοι δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν, κάποιοι αποφάσισαν ότι όλοι οι Έλληνες έπρεπε να γίνουν "επιστήμονες". Αυτή η "υπερπαραγωγή" οδήγησε σε αλλαγή κοινωνικών συμπεριφορών. Μέχρι τότε οι Έλληνες περίμεναν με μεγάλη προσμονή την ενηλικίωσή τους και άρα τη δυνατότητα να εργαστούν. Λαχταρούσαν να μπουν στην αγορά εργασίας, για να ανεξαρτητοποιηθούν. Να φτιάξουν τα δικά τους σπίτια, να κάνουν οικογένειες και να βοηθήσουν τους γονείς τους.

Μέχρι τότε ήταν ντροπή να μένει ένας ενήλικας με την οικογένειά του και να συντηρείται από αυτήν. Ήταν ντροπή να μην δουλεύει ένας σχεδόν μεσήλικας "έφηβος", που περιμένει χαρτζιλίκι για να βγει μια βόλτα. Αυτό έπαψε να υφίσταται. Ξαφνικά όλοι αυτοί οι μακροχρόνια "άνεργοι" έπαψαν να εμφανίζονται ως παράσιτα και έγιναν "εν αναμονή" υποψήφιοι "διευθυντές", που περίμεναν τον διορισμό τους. Έγιναν "ανεκτοί" από την κοινωνία, εφόσον ήθελαν να εργαστούν ως "επιστήμονες" και όχι ως εργάτες. Κανένας δεν τους κατέκρινε, γιατί όλοι είχαν μέσα στα σπίτια τους ανάλογες περιπτώσεις. Ο ένας έλεγε ψέματα στον άλλο και όλοι σέρνονταν στα γραφεία των πολιτικών για "μέσον". Μιλάμε δηλαδή για τραγικά πράγματα. Προσανατόλισαν τον κόσμο προς την άνευ λόγου και σκοπού ανώτατη εκπαίδευση. Γιατί; Για να βάλουν τις ίδιες τις οικογένειες να χρηματοδοτήσουν την οικονομική καταστροφή. Η αποθέωση της αυτοαπασχόλησης σε μια οικονομία που διέλυε την παραγωγή της. Η νεότερη γενιά έτρωγε τα αποθέματα της προηγούμενης, γιατί απλούστατα η οικονομία δεν έδινε τίποτε απολύτως. Τα παιδιά έγιναν "εργαζόμενοι" των "επενδυτών" εργοδοτών γονέων. Εργοδότες όμως, που δεν μπορούσαν να τα αδικήσουν και ρευστοποιούσαν τις περιουσίες τους, προκειμένου να πληρώνουν "μισθούς". Πραγματικούς μισθούς πάνω από τα όρια της επιβίωσης.

Εκεί οδηγήθηκαν αναγκαστικά. Οι οικογένειες έβλεπαν ότι η ενηλικίωση των παιδιών τους δεν τα οδηγούσε σε μια αξιοπρεπή ζωή μέσω της εργασίας. Πείσθηκαν ότι μόνον μέσω κάποιου πτυχίου μπορούσαν να το επιτύχουν αυτό. Αναγκαστικά μπήκαν στον "χορό". Τι να έκαναν; Να το έστελναν το παιδί τους να εργάζεται, μόνο και μόνο για να εργάζεται. Να του στερήσουν αυτό που εμφανιζόταν σαν "διαβατήριο" για μια καλύτερη ζωή; Αναγκαστικά το πλήρωναν για να σπουδάζει, προκειμένου ν' αποκτήσει αυτό το "διαβατήριο".

Αυτό επιβάρυνε ακόμα πιο πολύ την κατάσταση. Όταν δεν το στέλνεις το παιδί σου να εργαστεί για 700 ευρώ μόλις ενηλικιωθεί και άρα όταν δεν σου έχει κοστίσει τίποτε, θα το στείλεις να εργαστεί για τα ίδια χρήματα, όταν για αρκετά χρόνια το πλήρωνες 1300 ευρώ; Το αφήνεις να περιμένει την "ευκαιρία". Το ενθαρρύνεις να "γλύφει" και να παρακαλάει τους κομματάρχες για ένα βόλεμα. Ένας φαύλος κύκλος. Φτάσαμε στο σημείο οι φοιτητές και οι "εν αναμονή" απόφοιτοι να γίνουν μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές τάξεις. Η μόνη κοινωνική τάξη στην ελληνική ιστορία, η οποία δεν εργάζεται καθόλου και περιμένει από άλλους να την "ταΐσει".

Το τρίτο πραγματικό αίτιο, που κάνει την απασχόληση των μεταναστών πρόβλημα, είναι η ίδια η ύπαρξη των μεταναστών. Δεν χρειάζεται καν να καταλάβουν θέσεις εργασίας, εφόσον και μόνον που υπάρχουν αποτελούν πρόβλημα. Είναι τραγικό και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι δυστυχείς άνθρωποι και μόνον που υπάρχουν είναι το αίτιο δυστυχίας για κάποιους άλλους συνανθρώπους τους. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει. Γιατί; Γιατί οι μετανάστες αποτελούν το πιο ισχυρό μέσο "εκβιασμού" των νομίμων εργαζομένων.

Αποτελούν "φόβητρο" για τους εργαζομένους. Από τη στιγμή που υπάρχει μέσα στην κοινωνία ένα ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο μπορεί να εργαστεί με τον οποιονδήποτε μισθό και τις οποιεσδήποτε συνθήκες, "εξανεμίζονται" τα μέσα πίεσης των νόμιμων εργαζομένων. Πάντα με την απειλή της απόλυσης και την ευκολία στην αντικατάστασή τους, θα τρομοκρατούνται. Δεν χρειάζεται καν να προσληφθούν οι μετανάστες, για να προκαλέσουν ζημιά στους εργαζόμενους. Αρκεί να περιφέρονται άνεργοι στους δρόμους και στις πλατείες και το κακό έχει γίνει. Αυτό είναι το επίτευγμα των πονηρών και των κερδοσκόπων. Έβαλαν φτωχούς απέναντι σε φτωχούς και αυτήν τη σύγκρουση εκμεταλλεύονται. Έβαλαν έναν "δυναμίτη" στα θεμέλια της κοινωνίας, που άγνωστο είναι σε τι περιπέτειες μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι είναι θύματα πολιτικού εγκλήματος.

Γνωρίζοντας κάποιος τα αίτια της σημερινής αθλιότητας, φτάνει στο σημείο ν' αναζητεί τους υπεύθυνους. Κάποιοι ευθύνονται για όλα αυτά. Δεν έγιναν όλα αυτά ξαφνικά και τυχαία. Κι άλλα κράτη μπήκαν στη ζώνη του ευρώ, αλλά δεν καταστράφηκαν οι λαοί τους, όπως συμβαίνει με τους Έλληνες. Κάποιοι επέτρεψαν στην κερδοσκοπία να γιγαντωθεί. Κάποιοι προσανατόλισαν τον λαό στην "αυτοκτονία" της χρηματοδότησης της οικονομικής καταστροφής. Κάποιοι επέτρεψαν στους λαθρομετανάστες να μπουν ανεξέλεγκτα στη χώρα σε τέτοιον όγκο, που να επηρεάζουν τη γενικότερη οικονομική λειτουργία της.

Πολιτική είναι η ευθύνη για όλη αυτή την αθλιότητα. Μια αθλιότητα, η οποία έχει παράπλευρες συνέπειες. Συνέπειες τρομερές, οι οποίες δεν έχουν μόνον οικονομικές διαστάσεις και οι οποίες οδηγούν σε εθνικούς κινδύνους. Σήμερα το μέγα πρόβλημα είναι η υπογεννητικότητα. Πώς δεν θα υπάρχει υπογεννητικότητα, όταν οι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια; Όταν δεν μπορούν να τη συντηρήσουν;

Όταν ως εργαζόμενος δεν μπορείς να αυτοσυντηρηθείς, πώς είναι δυνατόν να κάνεις οικογένεια; Πώς θα συντηρήσουν οικογένεια δύο νέοι εργαζόμενοι; Με 1400 ευρώ; Με χρήματα που δεν φτάνουν σε έναν φοιτητή για να ζήσει; Με αυτά τα χρήματα θα ζήσουν οι ίδιοι και θα φέρουν στη ζωή και τα παιδιά τους; Σήμερα στην κυριολεξία μόνον οι "έχοντες" έχουν τη δυνατότητα να αναπαραχθούν.

Μόνον αυτοί, που έχουν πίσω τους μια πλούσια οικογένεια, η οποία μπορεί να τους πληρώσει τα έξοδα που απαιτεί η δημιουργία και η λειτουργία ενός νοικοκυριού. Οι υπόλοιποι γερνούν ως "έφηβοι" με το χαρτζιλίκι από τις συντάξεις των γονιών τους. Μόνοι, άκληροι και δυστυχισμένοι. Προσπαθούν να χωρέσουν μια ολόκληρη ζωή σε ένα παιδικό δωμάτιο. Ψάχνουν για "ναρκωτικά", που θα τους κάνουν να ξεχαστούν. "Ναρκωτικά" ελπίδας. Ποδόσφαιρο, για να αισθάνονται μέσα στη ζωή και τυχερά παιχνίδια, για να διατηρούν τις ελπίδες ότι κάποτε θα ζήσουν. Όλα αυτά είναι επικίνδυνα και αποτελούν πολιτικά εγκλήματα.

Η πολιτική ηγεσία πρόδωσε τους Έλληνες. Όχι μόνον άφησε τους Έλληνες απροστάτευτους σε κάθε είδους λεηλασία ντόπιων και ξένων παραγόντων, αλλά "υποθήκευσε" και το μέλλον τους ως λαό.

Ποια είναι τα εγκλήματά της;

1) Η πολιτική ηγεσία ευθύνεται για την μη ομαλή είσοδό μας στη "ζώνη" του ευρώ. Πουθενά στον κόσμο δεν τριπλασιάστηκε μέσα σε λίγες μέρες το κόστος ζωής. Πουθενά στον κόσμο δεν έγινε "στρογγυλοποίηση" αυτής της αθλιότητας. Πουθενά στον κόσμο δεν "στρογγυλοποιήθηκαν" οι 50 δραχμές που έκανε το μαϊντανό σε 340 δραχμές, που είναι ένα ευρώ. Αυτό δεν είναι "στρογγυλοποίηση". Αυτό είναι "έκρηξη" μετά από διάσπαση ατόμου. Τέτοια στρογγυλοποίηση μόνον με όρους πυρηνικής φυσικής μπορεί να ερμηνευτεί. Μόνον στην Ελλάδα έγιναν αυτά τα εγκλήματα, υπό την ανοχή της πολιτικής ηγεσίας. Κανένας δεν κυνηγούσε κανέναν και βέβαια κανένας δεν τιμωρούνταν. Ο τριπλασιασμός του κόστους ζωής "υποτριπλασίασε" τον μισθό και έτσι "γεννήθηκε" η γενιά των 700 ευρώ.

2) Η πολιτική ηγεσία ευθύνεται, επειδή επέτρεψε στους κερδοσκόπους να διεκδικήσουν μέσω της σημερινής γενιάς των εργαζομένων τον πλούτο της προηγούμενης. Πώς έγινε αυτό; Η πολιτική ηγεσία ήταν αυτή που έδωσε στους κερδοσκόπους τη δυνατότητα αρχικά να "γιγαντωθούν" και στη συνέχεια να "καλπάσουν". Η πολιτική ηγεσία επέτρεψε στα καρτέλ να μονοπωλήσουν την αγορά και να "συνδέσουν" τις ανάγκες της νέας γενιάς με τον πλούτο της προηγούμενης.

Αυτά τα καρτέλ ήταν που απαιτούσαν την "αλληλοβοήθεια" μεταξύ των γενεών. Αυτά τα καρτέλ ήταν που εξανέμισαν οικονομίες και περιουσίες, για να μπορούν οι "εργαζόμενοι" να επιβιώνουν με τον "μισθό" τους. Αυτά τα καρτέλ κατέστρεψαν και τις ελάχιστες θέσεις εργασίας, που είχαν απομείνει στη χώρα. Υπήρχαν τα μέσα να εμποδιστούν αυτά τα καρτέλ να γιγαντωθούν. Υπήρχαν τα κρατικά όργανα να τα περιορίσουν. Η πολιτική ηγεσία όμως προστάτευσε τα καρτέλ και δεν επέτρεψε σ' αυτά τα όργανα να κάνουν τη δουλειά τους. Τη δουλειά που πληρώνονται από τον λαό να κάνουν.

Αυτά τα καρτέλ όμως, ακόμα και μ' αυτήν την ευνοϊκή μεταχείριση, δεν μπορούσαν να δρομολογήσουν την κατάσταση. Είχαν ανάγκη από κάποια κρίσιμη "μάζα", που να μπορεί να τους "ακολουθεί". Που να μπορεί να πληρώνει τις εκτός ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας αυξήσεις των προϊόντων τους. Η πολιτική ηγεσία και σ' αυτήν την ανάγκη τους εξυπηρέτησε. Αυτή ακολούθησε μια εγκληματική πολιτική στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων με αποτέλεσμα να παρασυρθεί ολόκληρη η κοινωνία στην "κρεατομηχανή" των καρτέλ.

Εκμεταλλεύτηκαν τα ένστικτα εργαζομένων και έπαιζαν μ' αυτά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν αυτοί που πρώτοι έσπασαν το "ταβάνι" των ορίων της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί ύψωναν έναν "πήχη" πάνω από τα όρια της ελληνικής οικονομίας και τον οποίον δεν μπορούσε να παρακολουθήσει η ελεύθερη αγορά. Νόμιζαν ότι τους συμφέρει να ζητούν, γιατί μπορούσαν να παίρνουν. Δεν έβλεπαν τι γίνεται στην αγορά. Δεν έβλεπαν ότι με τις αυξήσεις τους δεν βελτίωναν το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά απλά χρηματοδοτούσαν την κερδοσκοπία. Το αποτέλεσμα ήταν να απαξιωθεί η εργατική ιδιότητα και όλοι να θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Ποιος δεν θυμάται τους συνδικαλιστές των δημοσίων υπαλλήλων να δικαιολογούν τις απαιτήσεις τους μέσα από συγκρίσεις ευρωπαϊκών μισθών και άρα πέρα από τα όρια της ελληνικής οικονομίας;

Όλα αυτά πληρώνονται και σήμερα τα πληρώνουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τώρα θα καταλάβουν ότι απλά τους χρησιμοποίησαν. Τους έκαναν να αισθάνονται προνομιούχοι, απλά για να μπορέσουν να κλέψουν όλους τους υπόλοιπους. Τους έκαναν "λαγούς", για να διασπάσουν την ενιαία μάζα των εργαζομένων. Τζάμπα συνένοχοι. Τζάμπα φονιάδες. Οι πιο ακριβοπληρωμένοι φτωχοί στην ελληνική ιστορία. Γιατί; Γιατί "φορτωμένοι" με αυτά τα προνόμια, είναι καθηλωμένοι κάτω από το επίπεδο της επιβίωσης. Καθηλωμένοι στα 1300 ευρώ του "φοιτητή".

Ακόμα όμως κι αυτά τα "προνόμια" σήμερα έφτασαν στο τέλος τους. Σήμερα τρέχουν και δεν φτάνουν. Οι μισθοί τους έφτασαν τα όρια που μπορεί να δώσει το διεφθαρμένο κράτος των λαμογιών. Η κερδοσκοπία σήμερα παραβιάζει πλέον και τα δικά τους "όρια" επιβίωσης. Κάθε μέρα γίνονται φτωχότεροι. Τώρα θα δούνε ότι δεν τους συνέφερε να συμμετάσχουν στη λεηλασία των ταμείων του κράτους. Τώρα θα δούνε ότι δεν τους συνέφερε να διαχωριστούν από τους υπόλοιπους εργαζομένους. Τώρα που θα χρειαστεί να πληρώνουν οι ίδιοι ακόμα και τα φάρμακά τους, θα διαπιστώσουν ότι δεν έχει απομείνει τίποτε στο κράτος.

3) Η πολιτική ηγεσία ευθύνεται, γιατί δεν έλεγξε τις τράπεζες και τις άφησε να παραπλανήσουν τον κόσμο και με ανεξέλεγκτο δανεισμό να καλύπτουν τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Μέχρι τότε οι Έλληνες δεν γνώριζαν καν την τραπεζική λειτουργία. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν πάει ποτέ στην τράπεζα να ζητήσουν δάνειο. Αποτελούσε μάλιστα εθνική "φοβία" το τραπεζικό δάνειο. Ήταν σχεδόν "ατίμωση" να ζητήσει κάποιος δάνειο. Αυτά άλλαξαν, εξαιτίας της πολιτικής βούλησης. Ποιος δεν θυμάται τις διαφημίσεις των τραπεζών, που προσπαθούσαν να "πείσουν" τους καταναλωτές να πάρουν ένα "ακίνδυνο" δάνειο, για να κάνουν μόνοι τους "αύξηση" στους μισθούς τους; Όσοι ήταν αφελείς έκαναν την "αύξηση" και έχασαν τις περιουσίες τους.

4) Η πολιτική ηγεσία ευθύνεται για την απαξίωση τόσο της ανώτατης εκπαίδευσης όσο και για την απαξίωση της εργατικής ιδιότητας. Για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων άλλαξαν τον προσανατολισμό της ανώτατης εκπαίδευσης. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε πιο πολλούς "επιστήμονες" από κράτη μεγέθους ΗΠΑ. Με τον τόνο "παρήγαγαν" επιστήμονες και όχι με βάση τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Κουτσοί-στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Γιατί; Για ν' αποκτήσουν οπαδούς. Για να μην φαίνονται τα εργοστάσια που κλείνουν, λόγω των πολυεθνικών. Για να κρύψουν ανεργία. Για να εξασφαλίσουν τη "σιωπή" των μορφωμένων, όταν θα λεηλατούσαν τους εργάτες. Για ν' αποκτήσουν ομήρους, που θα παρακαλούσαν για βόλεμα, εφόσον "περίσσευαν" για την ελεύθερη αγορά.

5) Η πολιτική ηγεσία ευθύνεται, γιατί, επιδιώκοντας τους "δείκτες" ανάπτυξης, άφησε ανεξέλεγκτο ένα τερατώδες μεταναστευτικό "ρεύμα" να πνίξει την αγορά εργασίας και να αλλοιώσει τη δυναμική της. Ποιος δεν θυμάται τον Χασάν; Αυτόν που μας βοήθησε να κάνουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός όμως ο Χασάν "εξανέμισε" τα κεκτημένα της εργατικής τάξης. Ο Χασάν ανέβασε τα ενοίκια και καθήλωσε τους νεαρούς Έλληνες στα παιδικά τους δωμάτια. Ο Χασάν ανέβασε τις τιμές στα λαϊκά εστιατόρια και έκλεισε τους Έλληνες στα σπίτια τους. Δεν φταίει όμως ο Χασάν. Κάποιοι έπαιξαν παιχνίδια κερδοσκοπίας στην "πλάτη" του. Ο Χασάν ήταν το "πρόβατο", που δεχόταν να κάνει δύο και τρεις δουλειές, προκειμένου ν' αντέχει τις ακρωτηριαστικές επιθέσεις των κερδοσκοπικών "θηρίων". Από αυτόν τον ξένο υποτίθεται ήθελαν να τα "πάρουν" τα θηρία, αλλά στο τέλος τα "πήραν" και από τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Ο ύπουλος ρόλος της Αριστεράς και του ΚΚΕ.

Σήμερα αυτοί οι ίδιοι, που είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι της αθλιότητας, έρχονται και "δουλεύουν" τους Έλληνες, υποσχόμενοι λύσεις. Όχι μόνον δεν κρύβονται, αλλά προκαλούν τον κόσμο, "πουλώντας" του "σωτηρία". Ειδικά το ΚΚΕ και η ηγεσία της Αριστεράς. Οι κατ’ επάγγελμα κοινωνικά "ευαίσθητοι". Γιατί αναφερόμαστε σ' αυτούς ειδικά; Γιατί αυτοί παριστάνουν τους "φίλους" του λαού. Γιατί κι αυτοί είναι ανάμεσα στους κύριους υπεύθυνους. Αυτοί έδωσαν το "άλλοθι" στις κυβερνήσεις να κάνουν τα εγκλήματά τους. Όταν γνωρίζει κάποιος πού βρίσκονται οι πολιτικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, μπορεί να καταλάβει και ποιοι έδωσαν το άλλοθι γι' αυτά τα εγκλήματα. Οι κυβερνήσεις έτσι κι αλλιώς φαίνονται. Δεν μπορούν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους. Αναγκαστικά χρεώνονται την εγκληματική πολιτική. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτοί που εγκλημάτησαν εις βάρος του ελληνικού λαού.

Οι υπόλοιπες όμως πολιτικές δυνάμεις είναι εξίσου ένοχες, όταν με τρόπο ύπουλο και σκοτεινό τις υποβοηθήσανε στο αποτρόπαιο έργο τους. Καμία ΝΔ και κανένα ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσαν να εγκληματήσουν, αν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ήταν "καθαρές". Αυτές οι δυνάμεις είναι εξίσου ένοχες, αλλά πολλαπλάσια πιο αντιπαθητικές. Για ποιον λόγο; Γιατί πιο απεχθής ακόμα και από τον ίδιο τον δολοφόνο είναι ο κρυφός συνένοχός του, που έρχεται να "κλάψει" το θύμα. Αυτό κάνουν το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός. Βοηθάνε τους δολοφόνους και "κλαίνε" τα θύματα. Πληρώνονται από τους θύτες και "κλέβουν" συμπάθεια από τα θύματα.

Απλά, για να καταλάβει κάποιος τον ύπουλο ρόλο τους, πρέπει να γνωρίζει αυτά που περιγράψαμε πιο πάνω. Να γνωρίζει ποια είναι τα πραγματικά αίτια που μας οδήγησαν στην αθλιότητα. Ποιοι ήταν αυτοί που απαξίωσαν την εργατική ιδιότητα και οδήγησαν τις οικογένειες στην "επένδυση" της άνευ λόγου "επιστημοσύνης"; Στις πάγιες θέσεις των αριστερών προστατών της εργατικής τάξης δεν ήταν τα Πανεπιστήμια της πλάκας; Οι πάγιες θέσεις τους δεν ήταν να μπουν οι πάντες στα Πανεπιστήμια, απαξιώνοντας ταυτόχρονα τόσο τα Πανεπιστήμια όσο και την εργατική ιδιότητα; Αυτοί, που μονίμως αβάνταραν τους "μορφωμένους", δεν είναι οι ίδιοι που παρουσιάζονται σαν προστάτες των εργατών;

Ποιοι ήταν αυτοί που διέσπασαν το ενιαίο της τάξης των εργαζομένων, που ευνοούσε την κερδοσκοπία. Αυτοί που ρύθμιζαν τον εγκληματικό συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων, ο οποίος γιγάντωσε τα καρτέλ και κατέστρεψε τις ισορροπίες της ελληνικής οικονομίας; ΚΚΕδες και Αριστεροί δεν ήταν οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, που μέσω των συνδικαλιστικών τους απαιτήσεων αναζητούσαν την προσωπική τους "σωτηρία" μέσα στη λαίλαπα των καρτέλ;

Ποιοι ήταν αυτοί που επέτρεψαν να δημιουργηθεί το "κύμα" των μεταναστών; Οι επαγγελματίες "ανθρωπιστές"; Οι "προστάτες" του "Χασάν". Αυτοί δεν ήταν που κατήγγειλαν τις κυβερνήσεις για τις αντιμεταναστατευτικές τους πολιτικές; Ειδικά στην περίπτωση του "Χασάν" αποκαλύπτεται απόλυτα και η "παράσταση" που έδιναν. Η "παράσταση" των συνενόχων. Οι κυβερνήσεις ήθελαν τη "τζάμπα" δουλειά του Χασάν, για να εμφανίσουν θετικούς "δείκτες" και οι αριστεροί τούς έδιναν το ανθρωπιστικό άλλοθι να το κάνουν. Ο κακός και ο καλός "μπάτσος".

Σήμερα έρχονται αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί εγκληματίες και προσπαθούν και πάλι να "δουλέψουν" τους Έλληνες. Μιλάμε για συνειδητό "δούλεμα". Εμφανίζονται με "λύσεις". Εξουσία δεν έχουν για να κριθούν και η υποκρισία τους περισσεύει για να "κολακεύουν" τους δυστυχείς. Ποιες είναι οι λύσεις τους; Μισθοί πάνω από το όριο της επιβίωσης. Συντάξεις πάνω από το όριο της επιβίωσης. Ωραία όλα αυτά. Τουλάχιστον έτσι ακούγονται. Πώς όμως θα γίνει αυτό, όταν η ελληνική οικονομία δεν μπορεί ν' ανταπεξέλθει; Όταν αντικειμενικά δεν μπορεί να "παρακολουθήσει"; Αν σήμερα αναγκαστούν οι επιχειρήσεις να δώσουν μισθούς πάνω από το όριο της επιβίωσης, το 90% από αυτές θα κλείσει. Αν σήμερα αναγκαστούν τα ασφαλιστικά ταμεία να δώσουν συντάξεις πάνω από το όριο της επιβίωσης, δεν θα αντέξουν παραπάνω από μερικούς μήνες.

Γιατί τα λένε; Γιατί είναι πονηροί και νομίζουν ότι απευθύνονται σε χαχόλους. Γιατί θέλουν να "χαϊδέψουν" τα αυτιά των εργαζομένων, αλλά να μην θέσουν υπό την κρίση τους τα δικά τους προνόμια. Θέλουν να τους "τραβήξουν" πάνω από το "ταβάνι" της οικονομίας, γιατί οι ίδιοι βρίσκονται πάνω από αυτό. Το κάνουν, γιατί δεν έχει κόστος. Γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να το επιτύχουν, γιατί δεν το επιτρέπει η οικονομία. Γνωρίζουν ότι δεν θα κριθούν ποτέ, γιατί απλούστατα δεν είναι κόμματα εξουσίας. Πιστώνονται την "ευαισθησία" και εξακολουθούν να εισπράττουν τους παχυλούς κρατικούς μισθούς.

Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι το κάνουν και εκ του πονηρού. Για να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Όταν γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τραβήξουν τους πάντες πάνω από το "ταβάνι", δεν τους κοστίζει τίποτε να εμφανίζονται σαν οι κοινωνικοί "ήρωες" που μοχθούν γι' αυτό. Δεν απειλούν κανέναν και ταυτόχρονα κάνουν και επίδειξη "ευαισθησίας". Όταν λοιπόν γνωρίζουν ότι αυτό είναι ανέφικτο, ευνόητο είναι ότι γνωρίζουν πως η όποια λύση υπάρχει, αυτή βρίσκεται κάτω από αυτό το "ταβάνι". Αυτό όμως δεν τους συμφέρει. Δεν συζητούν καν για μείωση μισθών. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν εφεύρει και το κομματικό τους "σύνθημα". Εξίσωση στον πλούτο και όχι στη φτώχεια. Εξίσωση όμως, την οποία δεν μπορεί να εξασφαλίσει η οικονομία.

Όταν η λύση δεν μπορεί να επιτευχθεί με γενική αύξηση μισθών, τότε γίνεται με μείωση των προνομιακών μισθών και αυτό δεν τους συμφέρει. Όλοι τους είναι προνομιούχοι υψηλόμισθοι του δημοσίου. Όλοι αυτοί, που παριστάνουν τους "φίλους" του λαού, είναι βολεμένοι. Γραπωμένοι με τα δύο τα χέρια στα κρατικά ταμεία. Επαγγελματίες αριστεροί. Πολυθεσίτες αριστεροί. Αργόμισθοι αριστεροί. Ας ψάξει κάποιος να βρει έστω και ένα στέλεχος του ΚΚΕ ή του Συνασπισμού, που να μην είναι κρατικοδίαιτο. Έναν, όχι πολλούς. Έναν φτωχό εργάτη και όχι πλούσιο επαγγελματία "εργατολόγο". Έναν άνθρωπο, που πραγματικά να τον αφορούν σε προσωπικό επίπεδο τα προβλήματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Τον τομέα, ο οποίος λειτουργεί ως "κρεματόριο" για έναν ολόκληρο λαό.

Γι' αυτόν τον λόγο τους θεωρούμε χειρότερους ακόμα και από τους φυσικούς αυτουργούς του "εγκλήματος". "Πουλάνε" λύσεις και ευαισθησίες, αλλά αφού πρώτα λύσουν —και με "ειδικούς" όρους— τα δικά τους προβλήματα. Φωνάζουν για τους μισθούς της ιδιωτικής οικονομίας, αλλά όλοι τους έχουν εξασφαλίσει κρατικούς μισθούς. Φωνάζουν για τη λεηλασία των γονέων των φοιτητών, αλλά οι όλοι τους έχουν εξασφαλίσει στα παιδιά τους δωμάτια στις φοιτητικές εστίες. Φωνάζουν για την ανεργία και την αναξιοκρατία, αλλά μέσω του συνδικαλισμού είναι οι πρώτοι που βολεύουν τα παιδιά τους στο δημόσιο. Φωνάζουν για την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, αλλά οι "Παπαρήγες" σπουδάζουν τα παιδιά τους στα Κολέγια Αθηνών και στα πανάκριβα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

Κατάλαβε ο αναγνώστης ποιοι έχουν γίνει πλούσιοι, έχοντας πάρει "εργολαβία" τα κοινωνικά προβλήματα; Κατάλαβε ποιοι έχουν κάνει προσωπικό τους "κεφάλαιο" την κοινωνική ευαισθησία; Κατάλαβε ποιοι αποκτούν εξουσία πάνω στους Έλληνες, υποστηρίζοντας τον ξένο Χασάν; Κατάλαβε ποιοι καταγγέλλουν τα κυβερνητικά κόμματα για κοινωνική αναισθησία και την επομένη συλλαμβάνονται να εισπράττουν τις "αναίσθητες" αυξήσεις στο Παρακαταθηκών και Δανείων; Κατάλαβε ποιοι "αγωνιούν" για την τύχη των εθνικών Πανεπιστημίων και διεκδικούν κρατικές θέσεις με πτυχία του Χάρβαρντ;

Όταν θα το καταλάβει αυτό ο αναγνώστης, θα μπορέσει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ελπίζει σ' αυτούς για λύση των προβλημάτων τους. Ό,τι του λένε και ό,τι του υπόσχονται είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που τον συμφέρει. Μόνον αν καταφέρει ο λαός και ξεπεράσει την "κολακεία" είναι εύκολο να δει "καθαρά" την κατάσταση. Λύσεις υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν λύσεις. Απλά πρέπει να ξέρει κάποιος πού τις αναζητεί. Αν περιμένει να του τις δώσει ο πλούσιος "αριστερός" Τσίπρας, που νόμισε ότι φορώντας τζιν έγινε "ένα" με τον λαό, είναι βαθιά νυχτωμένος. Αν περιμένει να του τις δώσει ο "αυτοδημιούργητος" Τσίπρας, που κατασκευάστηκε μέσα σε μια νύκτα από τα ΜΜΕ της διαπλοκής, καλύτερα να φύγει από τώρα μετανάστης.

Το ΕΑΜ β' έχει τις λύσεις που χρειάζονται οι εργαζόμενοι.

Μισθοί και επιδόματα.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να εντοπιστούν τα πραγματικά όρια και οι πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Να συνεργαστούν ειδικοί επιστήμονες με τους κοινωνικούς εταίρους και να εντοπίσουν τα όρια της οικονομίας. Να εντοπίσουν το "πάτωμα" και το "ταβάνι" της. Αν εντοπιστούν αυτά τα όρια, είναι εύκολη η ρύθμιση των πάντων. Γιατί; Γιατί μπορούν οι εργαζόμενοι να μπουν ως σύνολο μέσα σ' αυτά τα όρια. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Αυτό μπορεί να ρυθμιστεί με απλούς νόμους. Εδώ δεν πρέπει κάποιος να παρανοεί και να πιστεύει ότι πρόκειται περί κάποιας κομμουνιστικής "εκτροπής". Δεν προτείνουμε κάποιον τύπο ενιαίου "σοβιετικού" μισθού. Μιλάμε πάντα για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε από αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Οι συμβάσεις αυτές θα γίνονται όπως γίνονται και σήμερα και βέβαια αυτές θα αφορούν το σύνολο των εργαζομένων. Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να "πουλάει" την εργασία του όσο αυτός νομίζει και βέβαια δέχεται να πληρώνει η αγορά. Ελεύθερη οικονομία έχουμε.

Όπως όμως τώρα —και υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας— οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα της ατομικής διαπραγμάτευσης, αλλά το "πάτωμα" του μισθού εκφράζεται από τη συλλογική διαπραγμάτευση έτσι θα γίνεται και στο μέλλον. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας υπάρχει η "γενιά" των 700 ευρώ. Δεν την δημιούργησε με νόμο κάποιος μοσχοβίτης "πατερούλης". Η οικονομία τη δημιούργησε, γιατί έτσι λειτουργεί.

Αλλαγές δηλαδή στην ιδιωτική οικονομία δεν θα υπάρχουν. Αυτό που πραγματικά αλλάζει μέσα από τις προτάσεις μας και είναι το σημαντικό, είναι άλλο. Το πρόβλημα δεν υπάρχει από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να "αυτοπεριορίζεται". Το πρόβλημα υπάρχει από την πλευρά του δημοσίου τομέα. Άρα η αλλαγή που προτείνουμε στοχεύει στον περιορισμό εκείνου του τομέα. Εφόσον ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί, αναγκαστικά θα πρέπει να περιοριστεί μέσω νόμων. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι απλούστατα πρέπει να απαγορευτούν δια ροπάλου οι ξεχωριστές συλλογικές συμβάσεις των διαφόρων κλάδων του.

Αυτό είναι το όλο θέμα. Εκεί πρέπει να υπάρξει επέμβαση, γιατί από εκεί δημιουργούνται τα προβλήματα. Οι ειδικές αυτές συμβάσεις είναι υπεύθυνες για το σύνολο των αθλιοτήτων. Αυτές διχάζουν τους εργαζομένους. Αυτές δημιουργούν πληθωρισμό. Αυτές "τροφοδοτούν" την κερδοσκοπία της αγοράς. Αυτές μετέτρεψαν τις ΔΕΚΟ σε αδηφάγα θηρία, που αυξάνουν διαρκώς το κόστος ζωής και υψώνουν το όριο της επιβίωσης. Αυτός είναι ο στόχος μας. Η απάλειψη του συνδικαλισμού στο σύνολο του φάσματος του δημοσίου. Η σημερινή αθλιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός ο συνδικαλισμός αποδίδει "κέρδη" πέρα από κάθε λογική της οικονομίας. Είναι ένας συνδικαλισμός "μαϊμού".

Αυτό είναι το χειρότερο αποτέλεσμα του κομματισμού στην πατρίδα μας. Το αποτέλεσμα της προσέγγισης των προβλημάτων των εργαζομένων από την πλευρά των επαγγελματιών "αριστερών" και "ευαίσθητων". Οι "επιτυχίες" των κομματόσκυλων, που "μάχονται" κομματόσκυλα, αλλά στοχεύουν τη δημόσια "τσέπη". Αυτός δεν είναι συνδικαλισμός. Αυτό είναι προδοσία αυτού που σε εμπιστεύτηκε στη διαχείριση και εσύ τον έκλεψες. Δεν είναι δυνατόν δημόσιοι υπάλληλοι να διαπραγματεύονται με δημόσιους υπάλληλους για κοινές αυξήσεις εις βάρος του κορόιδου, που είναι ο λαός. Ο πιο αφελής εργοδότης της χώρας.

Οι συλλογικές συμβάσεις του δημοσίου και άρα του τομέα ο οποίος δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί, θα πρέπει να ακολουθούν τις συμβάσεις του ιδιωτικού τομέα. Από τη στιγμή που κάποιος δεν μπορεί μόνος του ν' αποκτήσει δικό του αξιόπιστο "βήμα", δεν τον αφήνεις να περπατάει μόνος του και να προκαλεί ζημιές. Όταν "περπατάς" μέσα σε ένα δύσκολο και ευαίσθητο "περιβάλλον", το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι ένας "μεθυσμένος" συνοδοιπόρος, που δεν ξέρει που πάει και γκρεμίζει τα πάντα στο πέρασμά του.

Αυτό έκαναν οι δημόσιοι υπάλληλοι της μεταπολίτευσης. Χωρίς να γνωρίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους, έκαναν ό,τι τους κατέβαινε στο φτωχό τους το κεφάλι, λειτουργώντας σαν "μεθυσμένοι", που κατέστρεφαν τα πάντα. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Με νόμο τοποθετείς αυτόν τον "μεθυσμένο" πίσω από αυτόν που μπορεί να έχει σταθερό "βήμα". Αυτή είναι η πρότασή μας. Να συνδεθούν απόλυτα οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων με τις συλλογικές συμβάσεις του ιδιωτικού τομέα. Ό,τι δηλαδή "κερδίζει" ο ιδιωτικός τομέας θα αποδίδεται αυτόματα και στον δημόσιο.

Από τη στιγμή που οι συνθήκες έχουν "ωριμάσει" και όλοι πλέον μιλάνε για ενιαίο μισθό, είναι ευκαιρία να θεσπιστεί. Το ύψος του όμως θα καθορίζεται από τη δυναμική της οικονομίας και όχι από την ανάγκη των κομμάτων για ψήφους. Άλλωστε τυπικά και στο νομικό επίπεδο πρόβλημα δεν υπάρχει. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ποτέ δεν τόλμησαν να απειλήσουν ανοικτά τον ιδιωτικό τομέα. Γι' αυτόν τον λόγο ο μισθός "εισαγωγής" τους είναι ελάχιστα διαφορετικός από αυτόν που προβλέπεται από τη συλλογική σύμβαση εργασίας των ιδιωτών. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που ο δημόσιος υπάλληλος εισπράττει στο χέρι ως μισθό, δεν έχει καμία σχέση μ' αυτό που στα χαρτιά περιγράφεται ως μισθός του. Το πρόβλημα είναι ότι παρανόμως —ακόμα και για την κοινοτική μισθολογική λογική— "φορτώνουν" με επιδόματα τον μισθό τους. Αυτό ήταν το "επίτευγμα" των συνδικαλιστών του δημοσίου και αυτό πρέπει να πάψει να γίνεται.

Από τη στιγμή που υπάρχει η συλλογική σύμβαση εργασίας του ιδιωτικού τομέα και η οποία αποτυπώνει πάνω της τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας, τότε αυτή γίνεται "οδηγός" για όλους τους υπολοίπους. Από τη στιγμή που η συλλογική σύμβαση εργασίας του ιδιωτικού τομέα είναι το "μέτρο" της οικονομίας, αυτό το "μέτρο" θα αφορά και τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Αυτό είναι κάτι που είναι απόλυτα συμβατό και με το πνεύμα του δημοκρατικού μας Συντάγματος. Δεν είναι δυνατόν ο "υπηρέτης" να πληρώνεται παραπάνω από το "αφεντικό".

Ως εκ τούτου ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων καθίσταται απόλυτα ανεπιθύμητος και χαρακτηρίζεται παράνομος. Όποιος θέλει να είναι συνδικαλιστής, να αγωνιστεί εκεί όπου υπάρχει νόημα για αγώνα και είναι ο ιδιωτικός τομέας. Εκεί όπου έχει κόστος ο αγώνας. Εκεί όπου ο ίδιος άνθρωπος που πρέπει να νικήσεις είναι κι αυτός που θα κληθεί να σε πληρώσει. Όχι όπως τώρα με τις εκ του ασφαλούς "κοκορομαχίες" των δημοσίων υπαλλήλων, που έχουν λεηλατήσει τα πάντα. Όχι όπως τώρα, που την κάθε εκλογική αναμέτρηση οι δημόσιοι υπάλληλοι την εκλαμβάνουν ως "ευκαιρία" για αυξήσεις. Όχι όπως τώρα, που την παραμονή κάθε εκλογικής αναμέτρησης υπάρχουν "δωράκια" μετά από εκβιασμούς για ψήφους.

Αυτά συμβαίνουν στη χώρα της "φαιδρής πορτοκαλαίας" και γι' αυτό καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε. Ο πρώην γενικός γραμματέας της ΓΣΣΕ και άρα αρχισυνδικαλιστής όλων των εργαζομένων, ήταν ταυτόχρονα δημόσιος υπάλληλος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές ότι με χρήματα του λαού και με συνδικαλιστικές "επιτυχίες" κάποιοι κέρδιζαν εκλογές. Είναι προφανές ότι κάποιοι έδιναν "δωράκια", για να εξαγοράζουν ψήφους δημοσίων υπαλλήλων. Είναι προφανές ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ο "επαγγελματίας" ψηφοφόρος της μεταπολίτευσης. Αυτά πρέπει να τελειώνουν, γιατί αυτά μας κατέστρεψαν. Αυτά έχει αρχίσει και τα αντιλαμβάνεται ο κόσμος και αυτό το "κατάλαβε" πρώτος ο Πολυζωγόπουλος, όταν μάζευαν τα "κομμάτια" του από τον δρόμο, μετά από ένα πραγματικό λιντσάρισμα.

Αυτά που προτείνουμε δεν είναι παράλογα και προπάντων δεν είναι άδικα. Αδικία δεν υπάρχει. Ανελευθερία δεν υπάρχει. Εργαζόμενοι είναι τόσο οι μεν όσο και οι δε. Όλοι πρέπει να ζήσουν και αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί εύκολα με αυτά που προτείνουμε. Η ανισότητα μας ενοχλεί, γιατί εκτός των άλλων καταστρέφει την ισορροπία της οικονομίας. Σήμερα υπάρχει ανισότητα και αυτό είναι το τελικό προϊόν του συνδικαλισμού των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί δηλαδή θα πρέπει η εργασία του δημόσιου υπάλληλου να αξιολογείται σαν να επρόκειτο για "ανώτερο" ον; Γιατί θα πρέπει αυτός να "εργάζεται" στην Ευρώπη και οι υπόλοιποι στα Βαλκάνια;

Δεν τους παρακάλεσε κάποιος να προσληφθούν στο δημόσιο. Δεν τους παρακάλεσε κάποιος να μας "υπηρετήσουν". Το αντίθετο συνέβη εξ όσων γνωρίζουμε. Αυτοί επιστρατεύουν όλα τα μέσα για μια "θεσούλα". Από εκεί και πέρα σε όποιον δεν αρέσει η αντιμετώπιση της ισότητας μεταξύ των εργαζομένων, μπορεί να παραιτηθεί. Όποιος θέλει να "πουλήσει" ακριβότερα την εργασία του, μπορεί να το κάνει. Να το κάνει εκεί που επιτρέπεται και άρα στον ιδιωτικό τομέα και όχι στον δημόσιο. Ελεύθερα. Να γίνει υψηλόμισθος να τον καμαρώνουμε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι προτείνουμε; Για να μπορέσουμε να σώσουμε την οικονομία από τους αρνητικούς παράγοντες που την οδηγούν στη σήψη, θα πρέπει να την απαλλάξουμε από την παθογένεια της μεταπολίτευσης. Βασικός στόχος μας είναι οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα και οι υπάλληλοι του δημοσίου να περιοριστούν μέσα στα ίδια πλαίσια, για να μπορούν όλοι μαζί να επιβιώνουν εύκολα. Ακόμα και οι μισθοί των κρατικών αξιωματούχων σε θέσεις οι οποίες "δικαιολογούν" μεγάλους μισθούς, θα πρέπει να συνδέονται με αυτό το "μέτρο". "Συνδικαλιστικά" να αγωνίζονται για τις αναλογίες με αυτό το "μέτρο" και όχι για την απόλυτη τιμή του, η οποία πρέπει υποχρεωτικά να καθορίζεται από την αγορά. Αυτό θα σώσει την οικονομία και βέβαια τους εργαζόμενους. Όλους τους εργαζόμενους, είτε αυτοί ανήκουν στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να ρυθμιστούν και άλλα θέματα, τα οποία σήμερα λειτουργούν ως "παράθυρα", για να ακυρώνονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να ρυθμιστούν όλα τα θέματα που δικαιολογούν συμπληρωματικά επιδόματα και ακυρώνουν την ενιαία μισθολογική πολιτική. Θα πρέπει να καταργηθούν όλα τα επιδόματα εκτός από αυτά που αφορούν τη μητρότητα και τα παιδιά. Ακόμα κι αυτά που σήμερα θεωρούνται θεμελιώδη, όπως για παράδειγμα τα επιδόματα των επικίνδυνων και ανθυγιεινών εργασιών. Άποψή μας είναι ότι όλοι όσοι πραγματικά δικαιούνται επιδομάτων, θα πρέπει να ανταμείβονται σε "είδος".

Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αδικηθούν, αλλά δεν πρέπει και να αφεθούν να δημιουργούν προβλήματα στην οικονομία. Τα επαγγέλματα, τα οποία δικαιολογούν επιδόματα, να διαχωριστούν από τα υπόλοιπα και μέσα στα ίδια πλαίσια αμοιβής να ακολουθούν ειδικό και πιο περιορισμένο ωράριο εργασίας. Αυτό, δηλαδή, που σήμερα έχει ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης το ύψος του επιδόματος, να αποκτήσει ως αντικείμενο το ειδικό ωράριο εργασίας. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το ζητούμενο; Να προστατεύεις την υγεία και την ασφάλεια αυτών των εργαζομένων. Πώς την προστατεύεις καλύτερα; Με επίδομα ή με λιγότερη "έκθεση" στον κίνδυνο;

Ταυτόχρονα πρέπει να ρυθμιστεί άπαξ το ασφαλιστικό σύστημα. Θα πρέπει να υπάρχει ένα κοινό ασφαλιστικό ταμείο για όλους τους εργαζομένους. Από τη στιγμή που όλοι οι εργαζόμενοι θα περιορίζονται μέσα σε μια κοινή συλλογική σύμβαση εργασίας, είναι εύκολο αυτό να επιτευχθεί. Εφόσον οι εργαζόμενοι, ως κλάδοι, θα έχουν κοινό μισθό και άρα κοινές κρατήσεις, ευνόητο είναι ότι και οι συντάξεις θα ακολουθούν την ίδια λογική. Θα συνδέονται ως μέγεθος με τον μισθό των εργαζομένων και άρα με το "μέτρο" της οικονομίας. Θα αντιπροσωπεύουν μόνιμα ένα σοβαρό ποσοστό του. Με σταθεροποιημένη την οικονομία δεν χρειάζονται ούτε επικουρικά ταμεία ούτε συμπληρωματικά εφάπαξ. Από τη στιγμή που ο μισθός φτάνει στον εργαζόμενο για να ζει αξιοπρεπώς, ευνόητο είναι ότι και η σύνταξη μπορεί να καταφέρνει το ίδιο.

Με αυτόν τον τρόπο μπαίνει τάξη στην αγορά εργασίας και ταυτόχρονα η κοινωνία γνωρίζει τα κόστη της. Το κόστος λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού. Το κόστος παραγωγής, αλλά και το κόστος ζωής. Όταν τα γνωρίζεις αυτά και μπορείς να τα περιορίσεις μέσα σε συγκεκριμένα όρια, αναγκαστικά μέσα στα ίδια αυτά όρια περιορίζονται και τα αρνητικά της οικονομίας. Μόνον έτσι περιορίζεται τόσο ο πληθωρισμός όσο και η κερδοσκοπία. Οι βασικοί εχθροί του μισθού του εργαζομένου. Αυτό δηλαδή που είπαμε πιο πάνω. Τον πληθωρισμό τον δημιουργούν οι "ειδικοί" εργαζόμενοι των "ειδικών" αμοιβών, που αλλοιώνουν τα κόστη και παραμορφώνουν την εικόνα της οικονομίας.

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι ευνοούν και την κερδοσκοπία. Γιατί; Γιατί εξαιτίας των "ειδικών" αυξήσεών τους μπορούν να την "ακολουθούν" και να οδηγούν στην καταστροφή όλους τους υπόλοιπους, που δεν μπορούν να το κάνουν. Αν το σύνολο των εργαζομένων βρίσκεται κάτω από το πραγματικό "ταβάνι" της οικονομίας, αναγκαστικά η αγορά θα προσαρμοστεί πάνω στις δυνατότητές τους. Δεν υπάρχει τρόπος να παρακαμφθεί αυτό το δεδομένο. Με αυτόν τον τρόπο η κερδοσκοπία αναγκαστικά θα περιοριστεί. Μόνον αν "παγώσεις" πληθωρισμό και κερδοσκοπία μπορείς να πας στην επόμενη φάση, όπου υποχρεωτικά πρέπει να υπάρξουν μέτρα-"τομές" για την οικονομία.

Στεγαστική πολιτική.

Αυτά όλα όμως που προτείνουμε δεν αρκούν για να ρυθμιστεί η κατάσταση. Απαιτούνται επιπλέον παρεμβατικά, μέτρα γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο ο προτεινόμενος σχεδιασμός. Μπορείς για παράδειγμα με έναν νόμο να προσδιορίσεις τον μισθό των εργαζομένων, αλλά δεν μπορείς με έναν νόμο να δώσεις αξία σ' αυτόν τον μισθό. Να δώσεις εκείνη την αξία στο μισθό, που θα επιτρέπει στον εργαζόμενο να παραμένει σταθερά πάνω από το όριο επιβίωσης. Τι να το κάνεις το "ταβάνι" των μισθών, όταν για παράδειγμα τα ενοίκια το "ξύνουν"; Πώς θα επιβιώσουν οι εργαζόμενοι; Θα εργάζονται ίσα- ίσα, για να πληρώνουν το ενοίκιό τους;

Άρα, από τη στιγμή που "σταθεροποιούνται" τα δεδομένα της οικονομίας, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει απαραίτητα να ρυθμιστεί ως μέγεθος είναι το ενοίκιο. Το κύριο δηλαδή έξοδο για έναν εργαζόμενο και κυρίως για τον νέο εργαζόμενο. Το έξοδο, το οποίο σήμερα τις περισσότερες φορές "αγγίζει" τον ίδιο τον μισθό του εργαζόμενου. Αυτή όμως η ρύθμιση δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν μπορεί να υπάρξει διατίμηση στο ενοίκιο.

Το ενοίκιο ενός σπιτιού είναι μια συνισταμένη πολλών και διαφορετικών παραμέτρων και ως εκ τούτου δεν μπορεί να διατιμηθεί. Εξαρτάται από την περιοχή όπου βρίσκεται ένα σπίτι, την ποιότητα κατασκευής του, την ηλικία του, τη θέα του ή ακόμα και την υποκειμενική άποψη του ιδιοκτήτη περί αυτού. Δεν μπορεί κάποιος να παραβλέψει όλες αυτές τις ιδιορρυθμίες της κατοικίας και να ορίσει απόλυτες τιμές. Αυτά δεν γίνονταν ούτε στα σοβιετικά καθεστώτα των ομοιόμορφων κατοικιών.

Εκ των δεδομένων λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει επέμβαση στη δυναμική της αγοράς, η οποία διαμόρφωσε τα ενοίκια στα ύψη που τα διαμόρφωσε. Δεν θα προσδιορίσει δηλαδή κάποιος με δικά του κριτήρια και άρα αυθαίρετα τα ύψη των ενοικίων. Να πει δηλαδή ότι το ενοίκιο στην Αγία Παρασκευή θα είναι χ και το ενοίκιο στο Περιστέρι ψ. Αυτά έχουν καθοριστεί μέσα από τη δυναμική της αγοράς. Εκεί δεν επιδέχεται παρέμβαση, γιατί δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα μια τέτοια παρέμβαση.

Άρα τι αναζητείται; Η συνεννόηση. Η σύμπραξη μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, προκειμένου να βρεθεί μια λύση. Κανένας δεν έχει την απαίτηση να "χρηματοδοτήσουν" την οικονομία οι ιδιοκτήτες των ακινήτων. Απαίτηση όμως μπορεί να υπάρξει για την εξεύρεση λύσης, εφόσον αυτή αφορά τους πάντες. Πώς μπορεί να γίνει μια τέτοια συνεννόηση; Με διάλογο. Αναζητάς τα ισοδύναμα. Τι αντιπροσωπεύει το ενοίκιο που εισπράττεις με βάση το σημερινό πραγματικό όριο της επιβίωσης; Πόσα δηλαδή σημερινά ενοίκια πρέπει να εισπράξεις, για να εξασφαλίσεις στο παιδί σου για παράδειγμα τον "μισθό" του φοιτητή;

Ποια είναι η αναλογία μεταξύ του ενοικίου που εισπράττεις και του "μέτρου"; 2:1, 3:1; Αυτήν την αναλογία δεν θα τη χάσεις. Από εκεί και πέρα δεν σε ενδιαφέρει η απόλυτη τιμή του ποσού που εισπράττεις. Να ζήσεις θέλεις από τα ενοίκια και όχι να κάνεις δύσκολες πράξεις με μεγάλους αριθμούς. Το κάθε παλαιό ενοικιαστήριο συμβόλαιο θα αντικατασταθεί με ένα νέο. Πάνω σ' αυτό το νέο συμβόλαιο θα υπάρχει εμφανής η "μετατροπή", ώστε να γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει καθοριστεί από τη δυναμική της οικονομίας και σε τι "μεταφράστηκε" εξαιτίας του νέου σχεδιασμού. Μια απλή μέθοδος των τριών είναι. Στα 1300 ζητούσες 300 στα 700 πόσα;

Αυτά γίνονται εύκολα. Ένας αξιόπιστος μέσος όρος της τελευταίας πενταετίας —για να μην υπάρχουν ύποπτες "προσυνεννοήσεις"— ο οποίος θα προσαρμοστεί σε ένα νέο νούμερο. Αυτό το συμβόλαιο θα προσδιορίζει το νέο ενοίκιο, είτε παραμείνει ο παλιός ενοικιαστής είτε εμφανιστεί νέος. Εκεί θα "παγώσει" για κάποια χρόνια, προκειμένου η αγορά να "σταθεροποιηθεί" στα νέα μεγέθη. Από αυτό το "πάγωμα" δεν θίγεται κανένας, γιατί θα έχει σταθεροποιηθεί ο πληθωρισμός και οι μισθοί και άρα τα δεδομένα της συμφωνίας θα παραμένουν ίδια.

Αυτή η αυτόματη προσαρμογή των ενοικίων θα έχει μια ανάλογη προσαρμογή και στο θέμα των δόσεων των στεγαστικών δανείων. Για τους ίδιους λόγους και με τον ίδιο τρόπο θα μειωθούν κι αυτά. Χωρίς να αλλάξουν οι παράμετροι του δανείου, θα αλλάξουν μόνον οι δόσεις και το τελικό ποσό. Το κόστος θα το χρεωθούν οι τράπεζες. Δεν χρειάζεται να ξέρει ο αναγνώστης το γιατί. Ξέρουν οι τράπεζες κι αυτό αρκεί. Τα υπερκέρδη τους δεν τα έβγαζαν από κάποιο "πηγάδι". Κλοπιμαία ήταν και το γνωρίζουν οι τοκογλύφοι. Πουθενά στον κόσμο δεν έγιναν τέτοια τραπεζικά εγκλήματα. Μόνον στην Ελλάδα οι τράπεζες λειτουργούσαν ασύδοτα και χωρίς έλεγχο.

Σ' αυτόν το χρόνο και προκειμένου να σταθεροποιηθούν σε μόνιμη βάση τα δεδομένα, θα πρέπει να υπάρξουν επεμβάσεις στον χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό, προκειμένου να μην "συσσωρευτεί" πίεση στην αξία της κατοικίας και ακολουθήσει έκρηξη ακρίβειας μετά το "πάγωμα". Δεν είναι του παρόντος να πούμε τι είδους επεμβάσεις είναι αυτές. Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Υπάρχει δυνατότητα με πολεοδομικές αλλαγές να "ξεφουσκώσει" η σημερινή "φούσκα" των ακινήτων, γιατί περί "φούσκας" πρόκειται. Μια "φούσκα" των πονηρών, προκειμένου να λεηλατήσουν τον κόσμο, εκμεταλλευόμενοι μια ζωτική ανάγκη του εργαζομένου, όπως είναι αυτή της "στέγης".

Αναγκαστικά θα πρέπει να δοθεί λύση και στο μέγα έγκλημα το οποίο διαπράττεται σήμερα και έχει σχέση με τις ανεξέλεγκτες αγορές ελληνικών ακινήτων από ξένους. Ένα πρόβλημα το οποίο το έχει η Ελλάδα, η οποία είναι μια από τις πιο όμορφες γωνιές του Πλανήτη. Ένα πρόβλημα το οποίο δεν το έχει για παράδειγμα η Δανία, η οποία δεν αποτελεί στόχο "επενδυτών". Αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί, γιατί πέρα από τους εθνικούς λόγους αποσταθεροποιεί και τις εσωτερικές ισορροπίες της οικονομίας. Δεν είναι δυνατόν παράμετροι ξένων και πιο ισχυρών οικονομιών να επηρεάζουν τις αξίες μέσα σε μια αδύναμη οικονομία. Δεν είναι δυνατόν τα χρήματα πάμπλουτων Ρώσων να επηρεάζουν τα ενοίκια φτωχών Ελλήνων εργαζομένων.

Έλεγχος της αγοράς.

Από εκεί και πέρα η εξουσία πρέπει να ασχολείται με τον έλεγχο της αγοράς. Δεν αρκεί να προσδιορίσεις έναν εθνικό μισθό μέσω της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Θα πρέπει να δώσεις και αξία σ' αυτόν τον μισθό. Πρέπει πάση θυσία να αντιστραφούν οι όροι που υπάρχουν σήμερα. Πρέπει τα σημερινά 1300 ευρώ να πέσουν σε αξία "χαμηλότερα" από τα 700 ευρώ της αυριανής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Το όριο επιβίωσης δηλαδή να πάει κάτω από το όριο της ελληνικής οικονομίας, ώστε να επιβιώνει ο εργαζόμενος.

Αυτό γίνεται μέσω της αγοράς. Πρέπει να ελέγχεται απόλυτα η αγορά. Πρέπει να υπάρχει καθημερινός έλεγχος. Συνεχής έλεγχος. Εξοντωτικός έλεγχος με στόχο την αποβολή των κερδοσκόπων εμπόρων από την αγορά. Πρέπει να ενισχυθούν εκείνοι οι παράγοντες, οι οποίοι ευνοούν τον καταναλωτή. Πρέπει να γίνει ενίσχυση των γεωργικών συνεταιρισμών και να εξασφαλιστεί η απευθείας πρόσβασή τους στην αγορά. Πρέπει να φύγουν από την αγορά τα κερδοσκοπικά "παράσιτα". Όχι πρόστιμα-τιμωρίες, τα οποία "μετακυλίονται" στον καταναλωτή. Παράβαση του νόμου περί κερδοσκοπίας θα πρέπει να σημαίνει αυτόματα την δια παντώς αποβολή του παραβάτη από την αγορά.

Ο καθορισμός των τιμών, που ευνοούν την νέα μισθολογική πολιτική, μπορεί να γίνει εύκολα, γιατί στην πραγματικότητα αυτές οι τιμές δεν άλλαξαν ποτέ. Δεν θα χρειαστεί καν να επαναπροσδιοριστούν οι τιμές των παραγωγών. Οι παραγωγοί ήταν εξίσου θύματα με τους καταναλωτές. Ακόμα και στα χρόνια της μεγάλης κερδοσκοπίας αυτοί πουλούσαν σε "δραχμές". Οι κερδοσκόποι έμποροι "στρογγυλοποιούσαν" και εισέπρατταν σε "ευρώ". Αυτό που θα αλλάξει είναι ο έλεγχος. Δεν είναι δυνατόν να πενταπλασιάζεται η τιμή της πατάτας, εξαιτίας μιας χιονόπτωσης. Δεν είναι δυνατόν ένα κιλό κεράσια να κοστίζει όσο μισό μεροκάματο. Αυτά όλα τα έκαναν οι κερδοσκόποι, εκβιάζοντας τους παραγωγούς και αποκλείοντάς τους από την αγορά. Στο μέλλον δεν θα εκβιάζονται οι παραγωγοί με παράνομες εισαγωγές. Η παράνομη εισαγωγή προϊόντων θα πρέπει να διώκεται με την αυστηρότητα που διέπει τη δίωξη των ναρκωτικών.

Τα σημερινά κλεμμένα της διαπλοκής...

...ο αυριανός πλούτος των ταμείων.

Όλα αυτά, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα για τους εργαζομένους, θα πρέπει να ενταχθούν μέσα σε ένα κατάλληλο πλαίσιο. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες, για να "ανθίσει" η τάξη των εργαζομένων. Για να εξασφαλίσουμε το μέλλον των εργαζομένων, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε την κατάλληλη "προίκα" για τα ταμεία, που συνδέονται με αυτό το μέλλον. Θα πρέπει να στραφούμε εναντίον αυτών που λεηλάτησαν τον ελληνικό λαό. Όποιος τον έκλεψε, θα πρέπει να πάει φυλακή. ΦΥΛΑΚΗ. Θα πρέπει να ανοίξουν όλες οι υποθέσεις που αφορούν σκάνδαλα, ανεξαρτήτως του χρόνου στον οποίο διαπράχθηκαν. Παραγραφές υπάρχουν μόνον για τους πορτοφολάδες και τους διαρρήκτες. Παραγραφές για εγκλήματα, τα οποία αφορούν τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου, δεν μπορούν να υπάρχουν.

Τα κλοπιμαία πρέπει να επιστραφούν στον δικαιούχο τους και αυτός είναι ο ελληνικός λαός. Αυτά τα κλοπιμαία θα ισχυροποιήσουν τον κοινό "κουμπαρά", ο οποίος είναι τα ασφαλιστικά του ταμεία. Αυτά τα αμύθητης αξίας κλοπιμαία είναι που θα εξασφαλίσουν για πάντα την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων. Κλοπιμαία όπως ο ΟΤΕ, τα ΕΛΠΕ, η Αττική Οδός ή η Εθνική Τράπεζα και το Αεροδρόμιο Αθηνών. Περιουσία του λαού, την οποία οι κλέφτες, αφού τη λεηλάτησαν, στη συνέχεια την ξεπούλησαν σαν προβληματική. Ό,τι χάρισε το κράτος στη διαπλοκή, μπορεί να το διεκδικήσει ο λαός. Ένα κράτος, που χρωστάει στα ταμεία του, δεν έχει δικαίωμα να ξεπουλά περιουσία. Διαχειριστής είναι και όχι ιδιοκτήτης. Αν δεν μπορεί να τη διαχειριστεί, την παραδίδει σ' αυτούς που μπορούν να το κάνουν και τους χρωστά.

Αν οι εργαζόμενοι συσπειρωθούν μεταξύ τους και δεν διχάζονται από τα "ψίχουλα" που τους πετούνε οι πονηροί, υπάρχουν περιθώρια να διεκδικηθούν όλα όσα τους έκλεψαν. Ακόμα κι αυτά που φαίνονται οριστικά χαμένα. Μπορεί δηλαδή να διεκδικηθεί από τα καρτέλ των κερδοσκόπων ολόκληρη η "λεία" τους των τελευταίων ετών. Μπορούν να στραφούν οι Έλληνες νομικά εναντίον των πολυεθνικών καρτέλ, τα οποία λυμαίνονται εδώ και χρόνια την αγορά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τη σύγκριση των μέσων τιμών των ίδιων προϊόντων, όπως τα πουλούσαν στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Στις χώρες στις οποίες δεν μπορούσαν να ασκήσουν κερδοσκοπία. Οι διαφορές αυτές είναι διεκδικήσημες. Υπολογίζονται με μεγάλη ακρίβεια. Αυτά τα χρήματα πρέπει να επιστρέψουν έμμεσα στους δικαιούχους τους, εφόσον μπορούν να δοθούν στα ασφαλιστικά ταμεία.

Πρέπει ο κόσμος να αντιδράσει. Να βγει στους δρόμους να παλέψει για τα δίκια του. Αν δεν κερδίσει μόνος του αυτά τα οποία δικαιούται, δεν πρόκειται να του χαρίσει κανένας τίποτε. Ο αγώνας πλέον είναι αγώνας για την επιβίωση και όχι για απλές κατακτήσεις. Απαραίτητος, όσο απαραίτητη είναι η "ανάσα" για τον άνθρωπο. Δεν πρέπει να υπάρξει ακόμα μια "καμένη" γενιά φτωχών εργαζομένων. Το να πεινάει ένας τεμπέλης είναι προσωπική του επιλογή. Το να πεινάει ο εργαζόμενος είναι "κρίμα από τον Θεό".

Φίλε αναγνώστη.

Το ΕΑΜ β' έχει ήδη ξεκινήσει τον πόλεμο με τα κόμματα της διαπλοκής. Τα κόμματα των διαπλεκομένων χορηγών, οι οποίοι έχουν λεηλατήσει το κράτος και τον ελληνικό λαό. Τα κόμματα, που επιβιώνουν χάρη στην παράνομη υπερπροβολή που τους εξασφαλίζουν τα ΜΜΕ των αφεντικών τους. Τα κόμματα, που πλέον έχουν απομονωθεί από τον κόσμο και δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν άλλον εκτός από τα αφεντικά τους. Τα κόμματα, που διατηρούν μια "βιτρίνα" μαζικότητας χάρη σε έναν πυρήνα επαγγελματιών οπαδών, οι οποίοι πληρώνονται από τις παράνομες κρατικές χρηματοδοτήσεις. Τα κόμματα, που μετά τις "φούσκες" του χρηματιστηρίου κατασκευάζουν "Τσίπρες", για να πάρουν παράταση χρόνου. Τα κόμματα των "κληρονόμων".

Αυτόν τον πόλεμο το ΕΑΜ β' είναι αποφασισμένο να τον φτάσει μέχρι το τέλος. Θα δώσει όσες μάχες κι αν χρειαστούν μέχρι να τον κερδίσει και να τιμωρηθούν σκληρά οι υπεύθυνοι της σημερινής αθλιότητας. Έναν πόλεμο δύσκολο και τον οποίο πρέπει να τον δώσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Αυτοί που έχουν τον έλεγχο των ΜΜΕ και είναι τα αφεντικά των μεγάλων κομμάτων, έχουν κλείσει ερμητικά τις πόρτες της δημοσιότητας στο ΕΑΜ β'. Εκμεταλλεύονται τα μέσα και την εξουσία που διαθέτουν και πολεμούν βρώμικα, παράνομα και άδικα.

Βρώμικα, γιατί προσπαθούν με τα μέσα που διαθέτουν να τρομοκρατήσουν τα στελέχη του ΕΑΜ β'. Παράνομα, γιατί οι τηλεοπτικές συχνότητες αποτελούν δημόσιο κεφάλαιο και δεν μπορεί ο κάθε διαπλεκόμενος καναλάρχης να κλείνει την πόρτα της δημοσιότητας σε όποιον δεν βολεύει τη συμμορία του. Η κάθε νέα πολιτική κίνηση άπτεται των δημοσίων συμφερόντων και δεν είναι δυνατόν σε τέτοια θέματα αυτοί οι οποίοι διαχειρίζονται δημόσιο κεφάλαιο να κάνουν επιλογές με βάση τα δικά τους ιδιωτικά συμφέροντα.

Τέλος πολεμάνε άδικα, γιατί, στερώντας τη δύναμη των ΜΜΕ από το ΕΑΜ β', διαμορφώνουν όρους στο "πεδίο" της μάχης, οι οποίοι βολεύουν μόνον τους ίδιους. Δεν φτάνει που λόγω μέσων και εξουσίας πολεμάνε από θέση ισχύος, θέλουν να πολεμάνε και κατά πώς τους βολεύει. Αυτοί "παίζουν" με όρους 2010 και άρα με την τεχνολογία που τους επιτρέπει να ενημερώνουν άμεσα τον κόσμο —ακόμα και για το πιο ασήμαντο "χασμουρητό" τους—, ενώ το ΕΑΜ β' "παίζει" με όρους 1910. Με όρους του προηγούμενου αιώνα, όταν δεν υπήρχαν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις και η ενημέρωση γινόταν στον δρόμο με φυλλάδια και συνθήματα στους τοίχους.

Το παρόν αυτό φυλλάδιο είναι η καλύτερη απόδειξη των όσων ισχυριζόμαστε. Σε έναν κόσμο που τα ΜΜΕ καθημερινά μπαίνουν στα σπίτια μας και μας "ενημερώνουν" για τα πιο απίθανα πράγματα, δεν ακούγεται ούτε λέξη περί ΕΑΜ β'. Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή για την κοινωνία εκτός από Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες και βέβαια Αλέκες. Πώς είναι δυνατόν μέσα σ' αυτό το τοπίο της υπερπληροφόρησης να είναι καθαρά θέμα τύχης να μπορεί κάποιος να διαβάσει ένα φυλλάδιο του ΕΑΜ β' και να μάθει γι' αυτό; Σε έναν κόσμο που τα ΜΜΕ "αποκαλύπτουν" τα οράματα και τις σκέψεις του κάθε ποδοσφαιριστή και της κάθε απίθανης τραγουδίστριας, μόνον από καθαρή τύχη μπορεί κάποιος να μάθει την άποψη και τις θέσεις του ΕΑΜ β'.

Έστω όμως και υπό αυτές τις συνθήκες το ΕΑΜ β' θα δώσει τη μάχη του και είναι αποφασισμένο να την κερδίσει. Γιατί; Γιατί κινείται στη βάση της κοινωνίας. Δεν έχει ανάγκη τους χορηγούς και τα μέσα τους. Στηρίζεται στους απλούς πολίτες, που μοιράζονται τις αγωνίες τους με άλλους πολίτες. Αυτή είναι η δύναμη του ΕΑΜ β'. Οι ενημερωμένοι πολίτες, που ενημερώνουν και τους υπόλοιπους. Αυτοί θα γίνουν οι "σταγόνες", που θα φουσκώσουν το "ποτάμι". Αυτοί θα διαδώσουν τις πολιτικές θέσεις του ΕΑΜ β', δημιουργώντας νέες "σταγόνες". Αυτοί θα κάνουν το "ποτάμι" τόσο μεγάλο και τόσο ισχυρό, που κανένας δεν θα μπορεί να το γυρίσει "πίσω".

Ούτε φαντάζονται κάποιοι από τους σημερινούς μεγαλόσχημους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες πόσο γρήγορα μπορούν να "χάσουν" τον κόσμο, τον οποίον σήμερα τον αντιλαμβάνονται σαν κομματική τους "περιουσία" και τον εκμεταλλεύονται. Ούτε φαντάζονται πόσο αδύναμοι θα είναι με έναν κόσμο "απέναντί" τους να τους μισεί και να θέλει να τους τιμωρήσει. Ούτε φαντάζονται οι σημερινές "Αντουανέτες" τις εξουσίας τι μπορεί να πάθουν από τη γενιά των 700 ευρώ.



ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ