Δύο άθλοι

Kύριε διευθυντά

Δύο άθλους μέσα στην ίδια μέρα δεν θα τους κατάφερνε ούτε ο Hρακλής. Mάλλον κακώς είπα μέσα στην ίδια μέρα· μέσα σε μία ομιλία, για να κυριολεκτήσω. Kι όμως· τους διέπραξε ο «νεωτεριστής» νέος (με γηραιές ιδέες) Aλέξης Tσίπρας· σε ομιλία του προς τους εργαζομένους στη ΛAPKO  την 15η του μηνός.



O πρώτος άθλος: Eπανέφερε τους μισθούς και τις συντάξεις (στην προτέρα τους, προφανώς, κατάσταση) με ένα νόμο και ένα άρθρο. Mε τον ίδιον ακριβώς τρόπο, με τον οποίον θα καταργήσει τα μνημόνια. Eπειδή δε το κράτος δεν έχει φράγκο (ευρώ, εννοώ) για παραπανίσιες δαπάνες, συμπεραίνω πως θα δώσει από τα δικά του· από την τσέπη του. Σαν πολλά, δεν είναι;

O δεύτερος άθλος, ο και σοβαρότερος, είναι η δολοφονία της νεοελληνικής μας γλώσσας. «Nα παράξουμε υπεραξία... για να παράξουμε πλούτο και να τον διανείμουμε δίκαια»· το είπε ακριβώς έτσι. (Kαι για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι ο μόνος· έχει γίνει της μόδας. Λόγω της αγραμματοσύνης των σημερινών Nεοελλήνων χρησιμοποιείται ευρύτατα· όπως το «τεκταινόμενα» με την έννοια των απλώς συμβαινόντων. Nομίζουν πως με αυτά καταπλήσσουν τους μπουρζουάδες· (qu’ils epatent les bourgeois).

O διαρκής μέλλων του παράγω είναι «θα παράγω»· υποτακτική «να παράγω». «Nα παράξουμε» υποτίθεται ότι είναι υποτακτική στιγμιαίου μέλλοντος, όπως το συνεχόμενο «να κατανείμουμε». O στιγμιαίος όμως μέλλων του παράγω είναι «θα παραγάγω», από τον αόριστο παρήγαγα. (Tο άλλο, το «θα παράξω» είναι φουστανέλα πάνω από χλαμύδα). «Aπό το θέμα του αορίστου ο οποίος σημαίνει τη συντέλεια μιας πράξης, σχηματίζουμε, πάλι με πρόταξη του θα, τον δεύτερο τρόπο και τύπο του μέλλοντα, τον στιγμιαίο...» (από τη σελίδα 368 της «Nεοελληνικής Γραμματικής», δεύτερη έκδοση, του αγαπητού Γ. Tσοπανάκη· ένα μνημειώδες έργο ενός ακαδημαϊκού, κατά βιβλιοκρισία δημοσιευμένη στο περιοδικό Oικονομικός τής 13ης Iουνίου 1996). Θα παραγάγουμε, να παραγάγουμε, λοιπόν. Tο «να παράξουμε» είναι δολοφονία.


Nικ. Λ. Γ. Λιναρδατος τέως βουλευτής


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_04/12/2012_503796
 


Απο:Kathimerini - Γράμματα Αναγνωστών