Το τέλος των συντεχνιών και οι ευθύνες της Αριστεράς

---

Του Δημήτρη Χρήστου

Στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις που προκηρύσσουν οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, δηλαδή η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν παρευρίσκονται ούτε χίλιοι νοματαίοι σε μια περίοδο καταστροφικής ανθρωπιστικής κρίσης;

Πού είναι το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα; Δεν είναι πουθενά. Είναι δυο σφραγίδες, (κυρίως η ΓΣΕΕ) εντελώς ανυπόληπτες μιας και για πολλά χρόνια ήταν βραχίονες των κυβερνητικών πολιτικών. Αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί που λειτουργούσαν πρώτα και κύρια για τα συμφέροντα της κομματικής νομενκλατούρας. Κάνω λάθος;

 

Η απελευθέρωση των ελληνικών συνδικάτων από τα δεσμά του κράτους της δεξιάς ουσιαστικά ολοκληρώθηκε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η κυριαρχία σε αυτά, των προσκείμενων στο νέο κόμμα εξουσίας συνδικαλιστών λειτούργησε και σαν κυματοθραύστης απέναντι στο ΚΚΕ που αγωνιζόταν να ενισχύσει τη δύναμη και την επιρροή στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας με οργανωμένο τρόπο και επιμονή.
Δυστυχώς μετά το 1990, το συνδικαλιστικό "ταξικό δόγμα" του ΚΚΕ, ένα σωματείο, μία ομοσπονδία, μία ΓΣΕΕ, πήγε περίπατο και η ηγετική ομάδα που απελευθερώθηκε από τα "δεσμά" της Μόσχας, τα ανέτρεψαν όλα. Ήταν που ήταν στα χάλια του το συνδικαλιστικό κίνημα, το αποτελείωσε και η διασπαστική απόφαση του Περισσού. Δημιούργησαν το ΠΑΜΕ, χωρίς μάλιστα να αποχωρούν από τα τριτοβάθμια όργανα στα οποία μετείχαν τυπικά για τα οφίτσια και τα όποια οικονομικά και συνδικαλιστικά μπόνους.
Όταν μιλάμε για συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα εννοούμε κυρίως τον προστατευμένο συνδικαλισμό του Δημοσίου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, βιομηχανία, μικρομεσαία επιχείρηση, κατασκευές, εμπόριο, υπηρεσίες ούτε σε ποσοστό 10% δεν συνδικαλίζονται πλέον, φοβούμενοι την απόλυση του εργοδότη, μιας και συνδικαλιστική προστασία δεν υπήρχε και ό,τι τέλος πάντων λειτουργούσε, έχει πλέον διαλυθεί. Οι σημερινοί "επαναστάτες" μαξιμαλιστές ποτέ δεν απολογήθηκαν γιατί δεν κατάφεραν να στήσουν σωματεία στον ιδιωτικό τομέα για να προστατεύσουν τους πιο άγρια εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους. Γιατί λοιπόν στις πληττόμενες χώρες το νότου τα συνδικάτα υπάρχουν, έχουν ταξική συνείδηση, λειτουργούν ενωμένα και ηγούνται των αγώνων των εργαζομένων κατά της λιτότητας; Γιατί εκεί τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα είναι η πρωτοπορία;
Τι έμεινε; Ένας απίθανος κατακερματισμός με δομημένες στη βάση του συντεχνιακού συμφέροντος ομοσπονδίες του δημοσίου τομέα. Χαρακτηριστική η πρόσφατη εικόνα από τις κινητοποιήσεις, καθηγητών και δημοτικών αστυνομικών. Διαδήλωσαν από κοινού, όχι γιατί έκριναν πως ενώνοντας τις δυνάμεις τους θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά διότι απλώς συνέπεσε να ανακοινωθούν οι απολύσεις την ίδια μέρα. Πότε όλοι αυτοί οι κλάδοι, γιατροί, νοσηλευτές, καθηγητές, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, στις εταιρείες ύδρευσης, στα λιμάνια, στα υπουργεία, κάθισαν να συζητήσουν για να συντονιστούν; Τι έκανε η ΓΣΕΕ, που αυτό ήταν και είναι πρωταρχική της υποχρέωση;
Η περίοδος των συντεχνιακών διεκδικήσεων και η διαπραγμάτευση των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα με το πελατειακό σύστημα τέλειωσε οριστικά. Ποιοι και πώς θα αλλάξουν τώρα τις δομές, τις διαδικασίες, τις δημοκρατικές εκπροσωπήσεις, για την ταξική ενότητα όλου του συνδικαλιστικού κινήματος είναι άγνωστο. Μπορούν -έστω- οι συνδικαλιστές του μεγάλου δημοσκοπικά ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν κάτι; Δύσκολο, αφού σε ποσοστό πάνω από 90% προέρχονται από το σάπιο σύστημα του προστατευόμενου συνδικαλισμού στον δημόσιο τομέα και ελάχιστοι δείχνουν να κατανοούν το εύρος των αναγκών και κυρίως τον σκληρό μαραθώνιο αγώνα για τον συνδικαλισμό στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε καν ξέρουν τον χάρτη εργασίας αυτού του κοινωνικού τμήματος. Τι ποσοστό για παράδειγμα μεταναστών εργάζεται στον πρωτογενή και δευτερογενή ιδιωτικό τομέα; Υπάρχουν ακόμα Έλληνες οικοδόμοι; Εγώ δεν ξέρω κανέναν.
Οι παλαιοί μάστορες του ΚΚΕ που εξακολουθούν να ελέγχουν την ομοσπονδία οικοδόμων, έχουν γίνει μικροεργολάβοι και στη δούλεψή τους έχουν μετανάστες. Ποιο λαϊκό κίνημα, σε ποια βάση, με ποιες εμπειρίες, διεργασίες και πρωτοβουλίες μπορεί να ανατρέψει την καταστροφική πολιτική των εργολάβων της Μέρκελ; Στέλνουμε τον Αλέξη στους εργαζόμενους να τους μιλήσει και καθαρίσαμε;

Του Δημήτρη Χρήστου

Aπο: Η Αυγή