Γιατί το αντιμνημόνιο δεν γίνεται ρεύμα αλλαγής;

Δεκάδες φορές «έσφαξε» η κυβέρνηση μισθούς και συντάξεις και άλλες τόσες έκοψε παροχές και επιδόματα. Στο ενδιάμεσο «παρέδωσε» την εθνική κυριαρχία, «παραχώρησε» την εθνική ανεξαρτησία, «εκποίησε» τα ασημικά και την δημόσια περιουσία, μείωσε ασφαλιστικές δαπάνες και δαπάνες υγείας, αμυντικές δαπάνες, δαπάνες για την παιδεία και την ανεργία.

Μετά από 4 χρόνια μνημόνια αναθεωρήσεις μεσοπρόθεσμα και ένα success stoty, φτάσαμε σε χρηματοδοτικό κενό. 

Πρόκειται ξανά για χρεοκοπία και για πρόβλημα άντλησης κεφαλαίων  από τις αγορές σαν αυτό που είχε και ο Παπανδρέου το 2010. Αν είχαμε και Παπανδρέου θα  ήταν σαν να ξεκινούσαμε από την αρχή. Φτάσαμε στο σημείο που αρχίσαμε όπου κρατάμε την ανάσα μας για το τι θα πει η νέα γερμανική κυβέρνηση -που ήταν ίδια και το 2010-, και για το τι θα κάνει το ΔΝΤ. Πρόκειται για επανάληψη της ίδιας εικόνας στην οποία έχουν αλλάξει μόνο ο Παπανδρέου και ο Στρος Καν ενώ ο Στουρνάρας έχει έρθει πια στο προσκήνιο.

Παρόλα αυτά το αντιμνημόνιο δεν βάθυνε ιδεολογικά και δεν συνεπήρε τον λογισμό και τις καρδιές. Δεν ξεπέρασε την οργή και την αντίδραση και δεν έδωσε εναλλακτικό σχέδιο. Χωρίς αυτό το σχέδιο ήταν απολύτως φυσιολογικό να μην εξελιχτεί σε κύμα αλλαγής της πορείας της χώρας.

Στην πραγματικότητα το αντιμνημόνιο φοβήθηκε το εθνικό σχέδιο.  Προτιμούσε και προτιμά να εθελοτυφλεί  και να μιλά  για διαπραγμάτευση, απαγκιστρώσεις, και αναδιαπραγμάτευση και τα λοιπά.

Φοβήθηκε να βαθύνει και να αναζητήσει προοπτική, γιατί μόλις έσκυψε λίγο κάτω από την επιφάνεια έγινε αντιληπτό ότι ένα ρεύμα αλλαγής οδηγεί ενδεχόμενα και έκτος ευρώ.  Οδηγεί σε ανάγκη ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης, σε μείωση του βιοτικού επίπεδου, σε σκληρή δουλεία, σε αναμέτρηση με την ιστορία και το μπόι του ελληνισμού. Πράγματα βαριά για μια λιπαρή γένια που  έζησε με επιδοτήσεις, πακέτα Ντελόρ, φαραωνικά τσιμεντένια έργα, δανεικά, διακοποδάνεια και ΕΣΠΑ. 

Μια γένια που νοσταλγεί το 2009 και μια πιστωτική.

Το αντιμνημόνιο φοβήθηκε αυτούς τους λογισμούς και παρέμεινε στο θυμικό όπου εκφυλίζεται.

Μη γινόμενο κύμα αλλαγής παρέμεινε απλά αντιμνημόνιο, να παίζει «καθυστέρηση», «άμυνα» και «αντίδραση» στις όποιες αλλαγές επιβάλλονταν από το σχέδιο της τρόικα. Η μόνη εθνική απάντηση  όλο αυτό το διάστημα θα είναι σε επίπεδο ιδεών λέξεων και προτάσεων που θα χρησιμοποιεί το αντιμνημόνιο. Αυτές οι λέξεις παρέμειναν επικεντρωμένες κυρίως στην συνθηματική φόρτιση  που χρησιμοποιείται («σφάζει», κόβει, «παρέδωσε», παραδίδει, «παραχώρησε», υποχωρεί  παραχωρεί, ξενόδουλο-η-ο  εθελόδουλος-ο-η) Όλα είναι ίδια  και απαράλλακτα από το καλοκαίρι του 2011.

Σε κοινωνικό επίπεδο όλες οι αντιδράσεις  -τύπου κλάψας και οργής- έπεσαν πάνω στην τεχνογνωσία του ΔΝΤ που έχει χρεοκοπήσει εκατοντάδες χώρες και ξέρει  πολύ καλά την δουλειά. Σαν αποτέλεσμα η κάθε κοινωνική ομάδα μπήκε στην γραμμή αναμονής για το τσιγκέλι. Στην σφαγή της θα γίνεται θέαμα για τις υπόλοιπες   εξοργίζοντας τες με τα προνόμια της.

Στο πολιτικό σκηνικό  είχαμε ελάχιστη αλλαγή. Μόλις η πρώην αντιμνημονιακή ΝΔ απόδειξε ότι το αντιμνημόνιο οδηγεί στην εξουσία και αποχώρησε από αυτό, τότε όλοι οι άλλοι έτρεξαν να υιοθετήσουν την ρητορική της και να μπουν στην γραμμή για να την περιμένουν να παραδώσει.

Το αντιμνημόνιο δεν γίνεται ρεύμα αλλαγής γιατί το άμεσο προσωπικό συμφέρον κυριαρχεί επί του μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου εθνικού. Δεν βαθαίνει γιατί δεν καταστρώνει «εθνικό σχέδιο απάντηση» στην κρίση. Δεν  έχει διανοούμενους δεν  συναρπάζει τον λογισμό και  δεν πείθει. Δεν πείθει γιατί όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ως λαός  φοβόμαστε την πραγματική αλλαγή.

Έτσι  γύρω μας ορατή είναι  μόνο η προσπάθεια των αντιμνημονιακών να φθείρουν την κυβέρνηση και τα πρόσωπα για να καταλάβουν την εξουσία και τις θέσεις. Μια μεθοδολογία που  είναι ίδια από το 2011 και η ΝΔ έχει αποδείξει ότι δουλεύει. Δεν υπάρχει “κύμα” ούτε “ρεύμα” αλλαγής.

Ίσως να κουράζουν λίγο τα πρόσωπα  και να φθείρονται  ή να μην επαρκούν, αλλά το αντιμνημόνιο φθάνει  μέχρι εκεί.

http://papaioannou-giannis.net/