Η επανάσταση αναβάλλεται...

 

Του Στέφανου Κασιμάτη

 

Πρώτα παριστάνουν ότι δεν το βλέπουν, ίσως με την ελπίδα ότι θα είναι παροδικό και εν τέλει η πραγματικότητα θα επιβεβαιώσει τις προσδοκίες τους. Επειτα, όσο το απευκταίο αρχίζει να μοιάζει σίγουρο, οι αντιδράσεις διαφοροποιούνται ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία: οι ψυχραιμότεροι ψάχνουν ανώδυνους τρόπους για να το σερβίρουν, ενώ οι θερμοκέφαλοι καταλαμβάνονται από πανικό και αρχίζουν να λένε κυριολεκτικά ό,τι τους κατεβαίνει. Δυστυχώς για όλους αυτούς –και ευτυχώς για όλους εμάς, όμως– η μορφή που παίρνουν τα πράγματα δείχνει, επί του παρόντος τουλάχιστον, να μην ευνοεί την προαγγελθείσα επανάσταση.
 

Το «τσουνάμι της λαϊκής οργής», που υποτίθεται ότι θα σάρωνε «προδότες», «δωσιλόγους», «Γερμανοτσολιάδες» και δεν ξέρω ’γω ποιους άλλους ακόμη, δεν εκδηλώνεται. Οι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης ανέστειλαν την απεργία τους. Εστω και με καθυστέρηση, λοιπόν, η ΟΛΜΕ φαινομενικά συμφιλιώνεται με τη σκληρή πραγματικότητα. Ομως, τις επιπτώσεις του κομματικού φανατισμού της η κοινωνία ακόμη τις υφίσταται, καθώς αρκετά σχολεία παραμένουν υπό κατάληψη. 

Συνεπώς, ο λογαριασμός των ζημιών που χρεώνεται το «κίνημα» δεν κλείνει με την αναστολή της απεργίας.

Θα περίμενε κάποιος ότι, για τα προσχήματα έστω, η ΟΛΜΕ θα έκανε κάτι για να ελέγξει την έκταση των ζημιών, προς χάριν του συμφέροντός της πρωτίστως – για να περισώσει στα μάτια του κόσμου τις υποτιθέμενες αγαθές προθέσεις του αγώνα της. Χθες, όμως, η ΟΛΜΕ έδωσε στη δημοσιότητα μια ανακοίνωση, η οποία σοκάρει με την αναλγησία της. Την υπογράφει ο πρόεδρός της Θ. Κοτσυφάκης και την παραθέτω ολόκληρη, ως μνημείο κυνισμού και βλακείας – διότι αυτά τα δύο συνήθως πηγαίνουν πακέτο:

«Καταγγέλλουμε την απαράδεκτη απόφαση ορισμένων Διευθυντών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να επιβάλλουν τη μετακίνηση μαθητών και εκπαιδευτικών από σχολεία που βρίσκονται σε κατάληψη σε άλλα γειτονικά, σε απογευματινή βάρδια. 

Οι διευθυντές αυτοί θεωρούν ότι οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας αποτελούν θεομηνία και δικαιολογούν έτσι την παράτυπη απ’ όλες τις απόψεις και αντιπαιδαγωγική (sic) απόφασή τους. Είναι φανερό πως αυτή η στάση έχει τιμωριτικό (sic) χαρακτήρα για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς και αποβλέπει να τους αποτρέψει από του να διεκδικήσουν με όποιο τρόπο θεωρούν πρόσφορο τα αιτήματά τους και να αναπτύξουν τους αγώνες τους. Απαιτούμε να αποσυρθούν αμέσως αυτές οι εντολές και καλούμε τους συναδέλφους και τις ΕΛΜΕ να οργανώσουν τον αγώνα για να μην προχωρήσουν αυτές οι εκφοβιστικές και απαράδεκτες εντολές. 

Οι ΕΛΜΕ καλούνται, σε συνεργασία με τους γονείς και τις μαθητικές κοινότητες, να περιφρουρήσουν τις κινητοποιήσεις των μαθητών, και να αποτρέψουν αυταρχικές ενέργειες που μπορεί να εκδηλωθούν. Οπου κριθεί αναγκαίο, οι ΕΛΜΕ να κηρύξουν στάσεις εργασίας για την κάλυψη των συναδέλφων που θα κληθούν να υπακούσουν σε παράτυπες και εκφοβιστικές εντολές».

Με άλλα λόγια, οι στρατηγοί της ΟΛΜΕ φεύγουν για τα σπίτια τους και αφήνουν στο μέτωπο τη φανταρία των μαθητών, για να τα βγάλει πέρα όπως μπορεί. Υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν για γέλια· αλλά οι κύριοι που εκφράζονται με αυτήν την επαίσχυντη ανακοίνωση τυγχάνει να είναι οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των ανθρώπων στους οποίους η ελληνική κοινωνία εμπιστεύεται τη μόρφωση των παιδιών της! (Με την ευκαιρία, να δοξάσω τον Κύριο που δεν έχω παιδιά και δεν έχω να πληρώνω ιδιωτικά σχολεία...)

Προσπερνώ την ανορθογραφία («τιμωριτικός» αντί «τιμωρητικός»), η οποία πρέπει να οφείλεται στον αγωνιστικό εκνευρισμό και, ως εκ τούτου, είναι συγγνωστή. Μένω στον χαρακτηρισμό ως «αντιεκπαιδευτικής» της στάσης των καθηγητών εκείνων που αποδεικνύονται άξιοι του ρόλου τους και προσπαθούν να σώσουν τη χρονιά για όσους μαθητές δίνουν την προτεραιότητα στη δουλειά (την όποια, τέλος πάντων) που γίνεται στο σχολείο και όχι σε εκείνη που γίνεται μέσα από το «σχολειό» του Τσίπρα. Ο κ. Κοτσυφάκης και οι άλλοι πίσω από αυτόν υιοθετούν ουσιαστικά το μήνυμα που απηύθυνε στους μαθητές την ημέρα έναρξης του σχολικού έτους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: ότι «το πρώτο μάθημα είναι το πιο σπουδαίο μάθημα της ζωής, το μάθημα του αγώνα, της διεκδίκησης».

Η δεύτερη αναποδιά για το «κίνημα» είναι ότι τα όσα ακολούθησαν τη δολοφονία στην Αμφιάλη εξελίσσονται με τρόπο που μέχρι στιγμής αποβαίνει σαφώς προς όφελος της νομιμότητας. Αποβαίνει, με άλλα λόγια, προς όφελος της κυβέρνησης, διότι από την πρώτη στιγμή αυτή ενήργησε έτσι ώστε να μη χωρεί καμία αμφιβολία ότι με τη στάση της εκφράζει την απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου. Η τόλμη του Νίκου Δένδια να βάλει μπροστά την έρευνα της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. με τρόπο που δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν υπολογίζει το όποιο –στενά νοούμενο– πολιτικό κόστος, αλλά προτάσσει τη νομιμότητα εξυπηρετεί το συμφέρον εκείνων που θέλουν σταθερότητα και σαφείς κανόνες, δηλαδή των πολλών.

Αλλά και η πρόσφατη πληροφορία ότι, βάσει τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, που είχαν ξεκινήσει πολύ προτού σημειωθεί η δολοφονία, προκύπτουν στοιχεία εναντίον βουλευτών της Χρυσής Αυγής, προφανώς ενισχύει τη θέση της κυβέρνησης. Αυτά τα δύο στοιχεία ενισχύουν την εντύπωση του κόσμου ότι όσο και αν ζει σε μια χώρα υπό διάλυση, ορισμένα βασικά κομμάτια του κρατικού μηχανισμού μπορούν ακόμη να κάνουν τη δουλειά τους· και την κάνουν, επειδή, σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς, το τιμόνι κρατούν άνθρωποι οι οποίοι σε στιγμές κρίσης μπορούν να καταλαβαίνουν ποιο είναι το συμφέρον των πολλών και να το υπηρετούν.