Το γεγονός ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση δεν επέτρεψε να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης «στο χρόνο τους», κάθε άλλο παρά αθωώνει αυτούς που σήμερα εφαρμόζουν το δικό τους πρόγραμμά, αλλά επιχειρούν να το κάνουν επικαλούμενοι τις ηλεκτρονικές επιστολές της τρόικας. Γιατί, στην ουσία τόσο το σχέδιο της τρόικας για «ξαφνικό θάνατο» των Αμυντικών βιομηχανιών και της ΛΑΡΚΟ, όσο και το σχέδιο της κυβέρνησης για τη λεγόμενη εκκαθάριση εν λειτουργία, συγκλίνουν στον κοινό στόχο των μαζικών απολύσεων, της συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης της αμυντικής και εξορυκτικής βιομηχανίας, με βάση τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και τις κατευθύνσεις της ΕΕ.
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΜΥΝΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ
Από στρατιωτικό υλικό μέχρι… γέφυρες
Τα ΕΑΣ ήταν προγραμμένα εδώ και χρόνια και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για επιχείρηση στρατηγικού χαρακτήρα. Μία επιχείρηση με υψηλές παραγωγικές δυνατότητες που υποβαθμίστηκε, υπονομεύτηκε, μετατράπηκε σε φέουδο των μπλε και πράσινων κυβερνώντων. Μια επιχείρηση που οι εργαζόμενοι γνώρισαν το αποκρουστικό πρόσωπο του κράτους – εργοδότη.
Τα «Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα» είναι ένας ενιαίος όμιλος επιχειρήσεων που δημιουργήθηκε το 2004, μετά από τη συνένωση δύο ιστορικά σημαντικών επιχειρήσεων. Της ΠΥΡΚΑΛ και της ΕΒΟ. Η επιχείρηση απαξιώνεται συστηματικά, εξαιτίας της επιλογής των κυβερνώντων να αποκλείουν τις μονάδες της από παραγγελίες στρατιωτικού υλικού. Το προσωπικό που απασχολούνταν πριν εκδηλωθεί ανοιχτά η πολιτική υπονόμευσης της εταιρείας, με στόχο να κερδίζουν οι ιδιώτες ανταγωνιστές, είχε φτάσει τις 7.000.
Από τα τέλη του 2006, το ΚΚΕ είχε καταγγείλει στη Βουλή την άρνηση της ΝΔ να δώσει παραγγελίες του υπουργείου Αμυνας στην ΕΑΣ, παραγγελίες που ξεπερνούσαν τις 500 χιλιάδες ευρώ και είχαν προστιθέμενη αξία που ξεπερνούσε το 40 και 50%!
Ακόμα και το 2010, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κοπτόταν δήθεν για τη συγκράτηση του κρατικού χρέους, με ειδικές αποφάσεις εξαίρεσε τα ΕΑΣ από την παραγγελία 120 αρμάτων, τη μεγάλη «παρτίδα» καταστροφής πυρομαχικών, την κατασκευή 16.000 βλημάτων, την προμήθεια 4.000 αλεξίσφαιρων γιλέκων κ.λπ.
Σήμερα, εργάζονται περίπου 970 εργαζόμενοι διαφόρων ειδικοτήτων.
Οι δραστηριότητες της ΕΑΣ περνάνε μέσα από δύο κύρια τομείς λειτουργίας, τον Αμυντικό τομέα και τον τομέα των Εμπορικών Δραστηριοτήτων, ενώ ταυτόχρονα έχει τρεις θυγατρικές εταιρείες. Αυτές είναι:
1) Η «Μεταλλουργική Βιομηχανία Ηπείρου», η οποία κατασκευάζει είδη από χαλκό και κράματα χαλκού, όπως δίσκους, φύλλα και ταινίες χαλκού για το ελεύθερο εμπόριο, ποτηράκια (κυάθια) για βολίδες και κάλυκες πυρομαχικών, αλλά και κέρματα νομισμάτων διαφόρων τύπων.
2) Η «Ηλεκτρομηχανική Κύμης», που παράγει προϊόντα για ατομική προστασία, όπως αλεξίσφαιρα γιλέκα, στολές NBC, αλεξίσφαιρες ασπίδες και κράνη καθώς και στολές διαφόρων τύπων.
3) Η «LT-PYRKAL cjsc», που δραστηριοποιείται στην κατασκευή κρυστάλλων Laser και εξαρτημάτων για συστήματα Laser.
Η παραγωγική δυναμικότητα των ΕΑΣ, δηλαδή αυτό που μπορεί να παραχθεί από τα μέσα παραγωγής που διαθέτουν, στηρίζεται στη λειτουργία πέντε εργοστασιακών συγκροτημάτων, μηχανουργείων, ερευνητικών γραφείων κ.λπ., που βρίσκονται στον Υμηττό, στο Λαύριο, στο Αίγιο, στην Ελευσίνα, στη Μάνδρα Αττικής, στην Κύμη και στο Κεφαλόβρυσο Πωγωνίου Ιωαννίνων.
Η άλλη παραγωγή
Η άλλη πλευρά του ζητήματος είναι ότι ακόμα και αν οι παραγγελίες στρατιωτικού υλικού από το Δημόσιο δε φτάνουν, για να καλύψουν τις παραγωγικές δυνατότητες της επιχείρησης, αυτή η ίδια η επιχείρηση, οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί με την υπάρχουσα υποδομή, μπορεί εύκολα να αναπροσανατολίσει την παραγωγή της σε διάφορα εμπορικά είδη. Είναι ενδεικτικό ότι, όπως βεβαιώνουν και οι εργαζόμενοι της εταιρείας, οι μονάδες του ομίλου:
-Συμμετείχαν στα μεγάλα έργα της ΔΕΗ.
-Παρήγαγαν, μελετούσαν και κατασκεύαζαν όλον τον εξοπλισμό των ορυχείων.
-Εφτιαξαν τη βυθιζόμενη γέφυρα στον Ισθμό της Κορίνθου.
-Παρήγαγαν ταινιοδρόμους, αποθέτες, εκσκαφείς, μειωτήρες κ.λπ.
-Κάποια εποχή παρήγαγαν τις πετρελαιομηχανές ΦΑΡΙΜΑΝ.
-Διέθεταν τεχνογνωσία για μελέτη και κατασκευή ανεμογεννητριών.
-Κάτω από ορισμένες συνθήκες θα μπορούσαν να παράξουν ακόμα και ιατρικά μηχανήματα, όπως εξαρτήματα μηχανημάτων αιμοκάθαρσης.
-Το τμήμα μεταλλικών κατασκευών, θα μπορούσε να κατασκευάζει ακόμα και γέφυρες.
Με δυο λόγια, όταν μιλάμε για τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, εννοούμε μια σειρά ολοκληρωμένες παραγωγικές μονάδες, που κάτω από διαφορετικές προϋποθέσεις και στα πλαίσια μιας ανάπτυξης προς όφελος του λαού, θα μπορούσαν να έχουν σημαντική συνεισφορά στην πολιτική ικανοποίησης των αναγκών των εργαζομένων. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν έκρυψαν την άποψή τους. Οταν μιλάμε για τον εργάτη και την εργασία του, τα παραγωγικά μέσα και τη διαδικασία της παραγωγής, τη βιομηχανική μονάδα και τα αποτελέσματά της, μιλάμε για την, εν δυνάμει, παραγωγή κοινωνικού πλούτου, ο οποίος στα χέρια των παραγωγών του αποτελεί όπλο, εφόδιο και μέσο για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και των εργαζομένων συνολικά.
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΟΧΗΜΑΤΩΝ»
Μπορεί να καλύψει τις ανάγκες!
Η «Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων» (ΕΛΒΟ ΑΒΕ) είναι η μοναδική βιομηχανία κατασκευής τροχοφόρων και ερπυστριοφόρων οχημάτων στην Ελλάδα, τα οποία χρησιμοποιούν τόσο οι Ενοπλες Δυνάμεις όσο και άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου. Η ΕΛΒΟ μπορεί να τροφοδοτεί την αγορά με διαφόρων τύπου φορτηγά αυτοκίνητα. Στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης μπορούν να παράγονται κάθε είδους οχήματα για μεταφορές. Μιλάμε για την πρώην ΣΤΑΓΙΕΡ, με τα οχήματα της οποίας κινούνταν στην πραγματικότητα ολόκληρος ο Στρατός τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Η εταιρεία έχει τις εγκαταστάσεις της στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης, απασχολεί περίπου 375 εργαζόμενους και εδώ και περίπου 40 χρόνια κατασκευάζει οχήματα που καλύπτουν πλήρως τις απαιτήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, ενώ παράγει, επίσης, λεωφορεία και φορτηγά γενικής χρήσης (ανατρεπόμενα – μεταφορών εμπορευματοκιβωτίων), απορριμματοφόρα, πυροσβεστικά παντός τύπου, βυτιοφόρα (ύδατος – λυμάτων), λεωφορεία (αστικά – υπεραστικά – τουριστικά, μεταφοράς προσωπικού εργοστασίων – ξενοδοχείων), ασθενοφόρα κ.ά.
Οι παραγωγικές δυνατότητες της επιχείρησης που περιγράφονται παραπάνω, μαζί βεβαίως με τις μονάδες παραγωγής και κυρίως τους εργαζόμενους, αποτελούν την πραγματική, την παραγωγική αξία και δύναμη της εταιρείας. Αυτή είναι η ισχύς της επιχείρησης. Η δυνατότητά της να καλύπτει συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες, κόντρα και ενάντια στην αντίληψη που λέει ότι η χώρα δε διαθέτει παραγωγικές δυνατότητες. Από εκεί και πέρα και για να κατανοηθεί ακόμα καλύτερα, γιατί επιχειρήσεις σαν την ΕΛΒΟ αποτελούν «φιλέτο», μπορούμε να αναφέρουμε ότι:
Η ΕΛΒΟ ΑΒΕ, είναι εγκατεστημένη στη Βιομηχανική Περιοχή της Σίνδου, σε έκταση 273 στρεμμάτων. Στην τεράστια αυτή έκταση υπάρχουν στεγασμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις και εγκαταστάσεις βοηθητικών χώρων περίπου 66.000 τετραγωνικών μέτρων. Ειδικότερα η επιχείρηση διαθέτει συγκρότημα παραγωγής οχημάτων, κτίριο συναρμολόγησης αρμάτων, αίθουσα μηχανουργικής κατεργασίας, κτίριο ηλεκτρομαγνητικών δοκιμών (EMC), αποθηκευτικούς χώρους και πίστα δοκιμών αρμάτων μάχης μήκους.
Στις εγκαταστάσεις αυτές λειτουργεί μηχανολογικός εξοπλισμός, που περιλαμβάνει πρέσες κοπής LASER, κέντρα κατεργασίας και φρεζαρίσματος, μηχανές τόρνευσης καθέτου και οριζοντίου εργαλειοφορείου, εγκαταστάσεις σκλήρυνσης μετάλλων, εγκαταστάσεις απολίπανσης, αποσκωρίασης, φωσφάτωσης και βαφής.
Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει τη δυνατότητα ανακατασκευής και αναβάθμισης των οχημάτων που διαθέτουν σήμερα οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, παρέχοντας με χαμηλότερο κόστος αξιόμαχα οχήματα. Η ΕΛΒΟ ΑΒΕ παρότι αποτελεί μια βιομηχανία στρατηγικής σημασίας για τη χώρα, σήμερα υπολειτουργεί. Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία παραμένουν απλήρωτοι εδώ και περίπου δύο μήνες, ενώ σύμφωνα με τη διοίκηση της εταιρείας η μείωση της παραγωγής επηρεάζει άμεσα και «εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται γύρω από την επιχείρηση και απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους».
Η «αναδιάρθρωση» της ΕΛΒΟ ΑΒΕ, όπως και αν επιλεγεί από την κυβέρνηση να πραγματοποιηθεί, θα οδηγήσει στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους, αυξάνοντας ταυτόχρονα την παραπέρα εξάρτηση της χώρας από τα μονοπώλια του κλάδου στον κρίσιμο τομέα της αμυντικής βιομηχανίας.
ΛΑΡΚΟ
Κόντρα στην ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ
Επιχειρήσεις σαν την ΛΑΡΚΟ δεν πωλούνται. Ακόμα και στα χάλια που την έχουν καταντήσει οι κυβερνήσεις που προσπαθούν να την απαξιώσουν για να πουληθεί ευκολότερα, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, ένα σύμπλεγμα επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, που δραστηριοποιείται σε κλάδους και τομείς της εξόρυξης και επεξεργασίας ορυκτών, τα οποία είναι απαραίτητα σε μια σειρά κλάδους της βιομηχανίας και όχι μόνο.
Η επιχείρηση κατέχει το μονοπώλιο εξόρυξης νικελίου στη χώρα, βρίσκεται στην πρώτη θέση παραγωγής νικελιούχων σιδηρομεταλλευμάτων στην Ευρώπη και μεταξύ των πέντε πρώτων παγκοσμίως. Εκτός από νικέλιο, παράγει λιγνίτη, σκουριά και αδρανή υλικά για τις οικοδομές. Με τις πλέον μετριοπαθείς εκτιμήσεις, μόνο τα κοιτάσματα νικελίου που διαθέτει ξεπερνούν τα 16 δισ. δολάρια!
Η πώληση τέτοιων βιομηχανικών μονάδων είναι έγκλημα. Πολύ περισσότερο που η ΛΑΡΚΟ έχει μια μονάδα εξασφαλισμένης παραγωγής, μοναδική στον τομέα των εξαγωγών, της προσέλκυσης συναλλάγματος, της εξασφάλισης μόνιμης εργασίας, των δυνατοτήτων να τροφοδοτεί άλλους κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής με εγχώριες πρώτες ύλες.
Η ΛΑΡΚΟ, είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση. Τόσο το χειρότερο, κράζουν στην ΕΕ και φωνασκούν στου Μαξίμου. Αφού είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση, λένε, ας την αποκτήσει κάποιος ιδιώτης για να στηριχθεί η κερδοφορία του ιδιωτικού τομέα. Με δεδομένο όμως ότι η οικονομική κρίση μπορεί να αποτρέψει κάποιον ενδιαφερόμενο να βάλει κεφάλαια στην ΛΑΡΚΟ, προτιμούν να την κλείσουν. Να μην παράγει αυτή, προκειμένου κάποια πολυεθνική της Γερμανίας ή της Γαλλίας να καλύψει το κενό.
Το ΚΚΕ έγκαιρα και με συγκεκριμένα στοιχεία είχε αποκαλύψει ότι στόχος και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι είτε να παραδώσουν τη ΛΑΡΚΟ σε κάποια σύγχρονη πολυεθνική για να αυξήσει τα μερίδιά της στην αγορά, είτε να την κλείσουν, ώστε να απαλλαγούν οι ανταγωνιστές της από την παρουσία της.
Οταν γίνεται λόγος για τη ΛΑΡΚΟ μιλάμε για:
-Πέντε μεταλλεία επιφανειακής εκμετάλλευσης στην περιοχή της Εύβοιας.
-Τα Μεταλλεία Αγίου Ιωάννη που βρίσκονται στο Νέο Κόκκινο του Νομού Βοιωτίας, 7 χιλιόμετρα από το Μεταλλουργικό Εργοστάσιο της Λάρυμνας.
-Τα Μεταλλεία Καστοριάς, κοντά στα αλβανικά σύνορα, που ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1990. Τα μεταλλεία είναι επιφανειακά και λειτουργούν με εργολαβικά συνεργεία εξόρυξης και αποκάλυψης.
-Το Λιγνιτωρυχείο Σερβίων, στην Κοζάνη.
-Οι μεταλλουργικές εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ, το εργοστάσιο, βρίσκεται στη Λάρυμνα της Φθιώτιδας, όπου γίνεται πυρομεταλλουργική επεξεργασία των ελληνικών σιδηρονικελιούχων μεταλλευμάτων (λατεριτών) με στόχο την παραγωγή σιδηρονικελίου (FeNi), περιεκτικότητας 18-24% σε νικέλιο που αποτελεί πρώτη ύλη για τις βιομηχανίες παραγωγής ανοξείδωτων χαλύβων στον ευρωπαϊκό χώρο.
Στρατηγική σημασία
Η ΛΑΡΚΟ, είναι ένα συγκρότημα που κατέχοντας μονοπωλιακά τα κοιτάσματα νικελίου της χώρας, αποκτά αυτόματα ξεχωριστή σημασία και σημαντικότητα, αφορά ολόκληρη την κοινωνία και το λαό.
Το νικέλιο αποτελεί, σύμφωνα με τους ειδικούς, μια ιδιαίτερη περίπτωση ορυκτού, είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό προϊόν, που παίζει σημαντικό ρόλο στη βιομηχανική παραγωγή παγκοσμίως, παραμερίζοντας σχεδόν όλα τα υπόλοιπα βιομηχανικά μέταλλα.
Στην Ελλάδα μπορεί να δημιουργηθεί κρατική μονάδα παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα με κορμό τη ΛΑΡΚΟ, με στόχο τη συνολική στήριξη της βιομηχανικής παραγωγής και ανάπτυξης. Αλλά στις συνθήκες του καπιταλισμού, και βεβαίως στα πλαίσια της ΕΕ, αυτό προσκρούει στον ανταγωνισμό των μονοπωλίων. Αυτό βεβαίως μπορεί να γίνει μόνο σε άλλες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, όταν την εξουσία την έχει στα χέρια της η εργατική τάξη. Οταν μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, όλος αυτός ο πλούτος και τα βασικά μέσα παραγωγής περάσουν στα χέρια των εργαζομένων, κοινωνικοποιηθούν, οπότε αυτοί με τα όργανα της Λαϊκής Εξουσίας θα είναι σε θέση να εντάξουν τη ΛΑΡΚΟ, και τις άλλες παραγωγικές δυνάμεις, στον ενιαίο φορέα της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου, το φορέα που θα παίξει ιδιαίτερο ρόλο στην πορεία της παραπέρα ανάπτυξης της βιομηχανίας και του συνόλου των παραγωγικών δυνάμεων, με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας και στόχο την ικανοποίηση των πολύπλευρων αναγκών όλου του λαού.
Απ’ το χτες στο αύριο
«35 μέρες κρατάει ο απεργιακός αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα και στο Κόκκινο. Κι είναι ένας αγώνας δίκαιος και ηρωικός. Οι 1.200 εργατοτεχνίτες στο εργοστάσιο και οι 300 μεταλλωρύχοι στις στοές είναι αποφασισμένοι να νικήσουν. Συσπειρωμένοι στα σωματεία τους συνεχίζουν σταθερά τον αγώνα με άκαμπτο το ηθικό. Στο πλευρό τους βρίσκεται η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας, ο πληθυσμός της περιοχής. Από την άλλη μεριά, άκαμπτη και αδιάλλακτη παραμένει η στάση της εργοδοσίας. Ο μεγιστάνας της ολιγαρχίας Μποδοσάκης με την υποστήριξη της κυβέρνησης, αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των απεργών (…) προτιμάει να χάνει με την απεργία 12 εκατ. δρχ. τη μέρα, παρά να δώσει στους εργάτες 30 εκατ. δρχ. για μια ολόκληρη χρονιά (…) Στόχος της εργοδοσίας είναι να σπάσει την απεργία, να ταπεινώσει τους “σκλάβους” που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στο “μεγάλο αφεντικό”, να τους αναγκάσει να υποκύψουν (…) στην πάλη αυτή (…) το κράτος παρεμβαίνει ανοιχτά και απροσχημάτιστα υπέρ της εργοδοσίας. Η παρουσία των κρανοφόρων – ροπαλοφόρων είναι έντονη, χτυπητή, εντυπωσιακή (…)
***
Οι απεργοί μαζεύτηκαν γύρω μας και άρχισαν να μας λένε τα νέα τους. Μας μιλούν: Για την απεργία που κρατάει γερά. Για τις συνθήκες της ζωής τους στο “Βασίλειο” του Μποδοσάκη. Για τα παιδιά τους που πεινάνε. Για τη συμπαράσταση των κατοίκων της επαρχίας.
- Ηρθαν σήμερα και πούλμαν με εργάτες και εργάτριες από την “Πίτσος” και την “Πεσινέ”. Μας πρόσφεραν και οικονομική ενίσχυση.
Μιλάνε με τα πιο θερμά λόγια γι’ αυτή τη συγκινητική συμπαράσταση των συναδέλφων τους από άλλες επιχειρήσεις.
(Αποσπάσματα από ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 3 Μάρτη του 1977).
***
«ΛΑΡΚΟ ’77. Το βιβλίο, που γράψατε εσείς με την ηρωική απεργία σας».
Εξω από το εργοστάσιο μεσημέρι στην αλλαγή της βάρδιας. Οι εργάτες τρέχουν βιαστικοί να μπουν στο εργοστάσιο κι άλλοι να φύγουν για τα σπίτια τους και να ετοιμαστούν για τη συνέλευση.
Η φωνή «ΛΑΡΚΟ ’77. Το βιβλίο σας…» τους σταματά. Ερχονται κοντά. Τα μάτια τους αστράφτουν. Ενα πλατύ χαμόγελο.
- Πόσο κάνει;
- Πενήντα δραχμές.
- Δώσε μου ένα.
«ΛΑΡΚΟ ’77. Η ηρωική απεργία των εργατών της ΛΑΡΚΟ»
- Θεία, θα πάρεις το βιβλίο;
- Το ‘χω πάρει. Είμαι και γω μέσα.
Το βιβλίο γίνεται ανάρπαστο.
(Από ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 13 Αυγούστου 1977)
***
«Ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ που κράτησε 110 μέρες πέρασε επάξια στην Ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης. Μια σκληρή και πολύμηνη ταξική πάλη, μια νίκη που ανήκει στους ηρωικούς εργάτες της “ΛΑΡΚΟ” μα και σ’ ολόκληρη την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους της χώρας μας που είχαν κάνει δική τους υπόθεση τον τίμιο και σκληρό αυτόν αγώνα».
(Από άρθρο στο «Ριζοσπάστη» στις 13 Αυγούστου του 1977)
***
Αυτές οι 110 μέρες της απεργίας, παρότι μόνο «μια στιγμή» στους πολύχρονους αγώνες των εργατών του Μποδοσάκη, πέρασαν πράγματι στην Ιστορία του εργατικού κινήματος. Εβαλαν τη σφραγίδα τους στους αγώνες που ακολούθησαν. Κι ήταν σκληροί αγώνες και οι επόμενοι: Το 1982 για την κρατικοποίηση της επιχείρησης, τότε που οι βιομήχανοι παρατούσαν υπερχρεωμένα τα εργοστάσια κι αναλάμβανε το κράτος να τα ξεχρεώσει για να τους τα επιστρέψει πίσω καθαρά από χρέη. Αλλά και μετά στα χρόνια της «κρατικής» ΛΑΡΚΟ, δηλαδή της ίδιας καπιταλιστικής επιχείρησης στην οποία υπό κρατικό έλεγχο συνεχίστηκε και εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργατών. Τα χιλιόμετρα των υπόγειων στοών στο Κόκκινο έχουν να μαρτυρήσουν ανείπωτες ιστορίες θανάτου. Το ίδιο και τα καμίνια στη Λάρυμνα για τους νεκρούς από τις εκρήξεις.
Σήμερα, που ένα νέο κοίτασμα στην καρδιά της ανατολικής Κωπαΐδας υπόσχεται τρελά κέρδη για τους καπιταλιστές που ορέγονται το Νικέλιο, οι αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν αναγκαστικά θα πάρουν υπόψη το χτες, θα πετάξουν στην άκρη διάφορες αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν ως τώρα, για να τραβήξουν μπροστά οι εργάτες, διεκδικώντας αυτό που τους ανήκει: Ολο τον πλούτο που παράγουν.
Aπο: die3odos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου