Τα τελευταία χρόνια, το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται τόσο στο δημόσιο λόγο όσο και σε συζητήσεις στις παρέες: Γιατί δεν αντιδρούν οι Ελληνες στα μέτρα λιτότητας και στην πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, μια επίθεση που τους οδηγεί όχι απλώς στην πτωχοποίηση αλλά στην εξαθλίωση, γιατί αυτή η γενικευμένη απάθεια;
Είναι προφανές ότι ο πληθυσμός βρίσκεται σε κατάθλιψη, γι' αυτό και όσες φορές η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις κάλεσαν τον κόσμο σε συγκεντρώσεις, ελάχιστοι συμμετείχαν. Μακάρι η έλλειψη εμπιστοσύνης στους καρεκλοκένταυρους ηγέτες των σωματείων να ήταν η μοναδική αιτία.
Ολα δείχνουν ότι, ακόμα και να θέλει κάποιος, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο αυτή τη στιγμή. Το γεγονός ότι σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού έχει στραφεί εκλογικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, και εντούτοις δεν πάει να εγγραφεί στις οργανώσεις του, ούτε αγοράζει την εφημερίδα του, είναι επιπρόσθετες ενδείξεις ότι ο κόσμος είναι παθητικός, έχει παραιτηθεί.
Τον πιο ύπουλο ρόλο παίζουν ασφαλώς τα συστημικά μίντια, που επιδιώκουν και κατορθώνουν να ρίξουν το ηθικό του πληθυσμού, πείθοντάς τον ότι θα χρεοκοπήσουμε, θα μας διώξουν από το ευρώ και τα ρέστα, αν δεν κάνει αυτό που του λένε. Πρόκειται για μεθοδευμένη προπαγάνδα που πλασάρει την ιδέα ότι τα Μνημόνια είναι μονόδρομος και ότι άλλη λύση δεν υπάρχει.
Η άρνηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχουν στις εκπομπές του Πρετεντέρη έπρεπε να έχει γενικευτεί στην ιδιωτική τηλεόραση, τουλάχιστον από τότε που έκλεισε η ΕΡΤ. Ή έστω έπρεπε η παρουσία τους να είναι εκρηκτική, όπως αυτή της Ζωής Κωνσταντοπούλου φέρ' ειπείν, ώστε να μη διαχωρίζουν μόνο σε επίπεδο απόψεων τη θέση τους από τους βουλευτές του δικομματισμού. Αλλιώς, διά της παρουσίας τους στα τηλεοπτικά πάνελ, νομιμοποιούν τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους και την προπαγάνδα τους.
Το 2010, μετά τη Marfin και τους νεκρούς της, ο κόσμος αποσύρθηκε από το προσκήνιο επί έναν χρόνο και εξανεμίστηκε η αγωνιστική του διάθεση. Μέχρι που επανήλθε δριμύτερος με τους Αγανακτισμένους. Πολύ πιθανόν να είναι μια τέτοια φάση άμπωτης και τώρα, που θα μεταβληθεί αργότερα σε πλημμυρίδα.
Στο βιβλίο της, η Ναόμι Κλάιν λέει ότι «το δόγμα του σοκ» προσπαθεί να κάμψει το φρόνημα του πληθυσμού σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην αντιδρά. Και αυτό ακριβώς έχει συμβεί. Κυρίως με τη συνδρομή των μίντια που τρομοκρατούν το λαό και τον χειραγωγούν. Εάν η υποχώρηση του αγωνιστικού κύματος οφείλεται όντως στο «δόγμα του σοκ», σχεδόν ό,τι και να κάνει η πρωτοπορία οι λαϊκές μάζες έχουν γίνει παθητικές και δεν κινητοποιούνται.
Πάντως, η ίδια η Ναόμι Κλάιν είναι κατηγορηματική: Αν δεν βγει ο κόσμος στους δρόμους, δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχουν δύο μεγάλες αιτίες που ο λαός έχει κλειστεί στο καβούκι του. Από τη μία, ο ατομικισμός με τον οποίο τον γαλούχησαν τα προηγούμενα χρόνια, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους και να έχουν εγκαταλείψει τη συλλογική δράση. Και από την άλλη, τα μίντια που έχουν σπείρει τον πανικό και το φόβο ότι εάν εκλεγεί η Αριστερά, θα επέλθει χάος και θα χάσεις κι όσα έχεις.
Γι' αυτό συμφωνώ χίλια τα εκατό με τη Ναόμι Κλάιν. Δεν αρκούν οι εκλογές για να σταματήσει η επίθεση με τα μέτρα λιτότητας και τα Μνημόνια.
Οταν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους με τους Αγανακτισμένους, έπεσε ο Γιωργάκης και πήρε την εξουσία ο Παπαδήμος. Κι όταν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, έπεσε η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Τέλος, με τις πανελλαδικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα άρχισαν οι διώξεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Οποτεδήποτε βγήκε ο κόσμος στους δρόμους, έγινε στο πολιτικό σκηνικό αλλαγή.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ
Απο: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου