Παρόντες απόντες

---

 

Με ένα συγκλονιστικό εξώφυλλο κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του 2014 το περιοδικό «New Yorker» κριτικάροντας μια παγκόσμια επιδημία: την ψηφιοποίηση της καθημερινότητάς μας.
Το περιοδικό απεικονίζει στο εξώφυλλό του μια παιδική παράσταση την οποία όλοι οι γονείς παρακολουθούν από κάτω μέσω ενός ηλεκτρονικού μέσου – σαν να υπάρχει η χρεία ενός ηλεκτρονικού διαμεσολαβητή...
 

Στην προσπάθειά μας να δώσουμε μια μονιμότητα στην απελπιστική παροδικότητα της κάθε στιγμής, προστρέχουμε στον υπέροχο καινούργιο κόσμο των τεχνολογικών θαυμάτων. Το κόστος μιας τέτοιας συσκευής και κυρίως αντίληψης της ζωής δεν είναι οικονομικό. Έχοντας χάσει κάθε επαφή με τη φυσικότητα, δεν μπορούμε να παρευρεθούμε ούτε στη σχολική παράσταση των παιδιών μας δίχως τη γενικευμένη ψύχωση να την καταγράψουμε, να την καταψύξουμε ψηφιακά προσδοκώντας σε μια μελλοντική της απολαυστική απόψυξη. Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακολουθούμε την ίδια μας τη ζωή με το ψυχρό μάτι του άλλου. Εκθέτουμε με αξιοθρήνητη προθυμία κάθε προσωπικό μας δεδομένο σε δημόσια θέα μέσα στον άμορφο χυλό της παγκόσμιας ψηφιακής χύτρας... Με δυο λόγια, ζούμε σαν φωτογράφοι της ζωής μας, σαν να παρακολουθούμε τον εαυτό μας έξω από την ίδια μας τη ζωή.
Αδυνατούμε πλέον να κοιτάξουμε απευθείας στα μάτια το παιδί μας – προτιμούμε να το φωτογραφίζουμε και να το κοιτούμε αποξενωμένοι κατ’ ιδίαν ή αναρτώντας το σε δημόσια θέα μέσω των... λάικ. Αδυνατούμε να κοιτάξουμε τους ερωτικούς μας συντρόφους δίχως την ακαταμάχητη επιθυμία να κινηματογραφήσουμε το γεγονός. Αδυνατούμε να απολαύσουμε ένα φαγητό πριν το αποτυπώσουμε φωτογραφικά. Υπάρχουμε προς χάριν της απεικόνισής μας, προς χάριν της ψηφιακής μας αποτύπωσης.
Θυμάμαι ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα περισσότερα θέματα εκθέσεων στις εισαγωγικές εξετάσεις σχετίζονταν με τις συνέπειες του τεχνολογικού πολιτισμού στην καθημερινότητά μας. Οι εξεταζόμενοι μαθητές, προκειμένου να λάβουν καλό βαθμό, έπρεπε να τονίσουν την ανάγκη να διατηρήσουμε τον ανθρωπισμό μας.
Ωστόσο, τότε δεν φανταζόμασταν ότι θα απολαμβάναμε μια παιδική παράσταση μέσα από ένα μικροσκοπικό τηλέφωνο που φωτογραφίζει, κινηματογραφεί και αναμεταδίδει την εικόνα της στην άκρη της γης χάνοντας την άμεση αίσθηση της «ζωντανής» μας ζωής!
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Απο: topontiki.gr