Του Τάσου Παππά
Τα περισσότερα ρεπορτάζ που γράφονται αυτές τις μέρες για το ΠΑΣΟΚ
θυμίζουν κηδειόσημα. Οι τεθλιμμένοι συγγενείς -βουλευτές και στελέχη (οι
ψηφοφόροι έχουν αποχωρήσει)-, αφού έχουν αποχαιρετήσει το αγαπημένο
κόμμα τους, κάθονται στο καφενείο του κοιμητηρίου και πίνοντας τον καφέ
της παρηγοριάς τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται...
για τον απροσδόκητο
(;) θάνατο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου που δεν φρόντισε ή δεν πρόλαβε να
αποτρέψει την κυριαρχία του «εκσυγχρονιστικού ρεύματος»; Ο Σημίτης που
παρέδωσε το δαχτυλίδι στον γιο του ιδρυτή το μακρινό 2004; Ο Γ.
Παπανδρέου και η μοιραία ηγετική ομάδα του «που πήρε την καταστροφική
για την παράταξη απόφαση να πάμε μόνοι μας στο Μνημόνιο», όπως είπε ο
Πάρις Κουκουλόπουλος; Ο Ευάγγ. Βενιζέλος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην
αγκαλιά του Σαμαρά στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας; Ή μήπως φταίει η
κακή τους μοίρα; Για την ιστορία, να θυμίσουμε ορισμένα γεγονότα:
● Το τι ήθελε ο Ανδρέας Παπανδρέου ως συνέχειά του στο κόμμα είναι ένα
θέμα που ανήκει στο πεδίο της μεταφυσικής. Υπάρχουν διάφοροι που του
αποδίδουν τη μία ή την άλλη άποψη. Ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να τους
διαψεύσει ούτε να τους επιβεβαιώσει. Οι μόνοι που μάλλον γνωρίζουν την
τελευταία επιθυμία του είναι ο Τ. Χυτήρης και ο Ν. Αθανασάκης, οι οποίοι
είχαν αναλάβει να συντάξουν ένα προσχέδιο του μηνύματός του που θα
διαβαζόταν στο συνέδριο τον Ιούνιο του 1996. Αυτοί όμως δεν έχουν
μιλήσει και έχουν δεσμευτεί να μη μιλήσουν ποτέ.
● Αρκετό καιρό πριν από τις εκλογές του 2004, το σύστημα που στήριζε το
ΠΑΣΟΚ πίεζε ασφυκτικά τον τότε πρωθυπουργό να παραχωρήσει τη θέση του
στον Γ. Παπανδρέου γιατί μόνο μ’ αυτόν θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει
τις εκλογές. Πράγματι, τα γκάλοπ ήταν αρνητικά για τον Κ. Σημίτη και
θετικά για τον Γ. Παπανδρέου. Εδιναν ακόμη και πρωτιά. Τον χορό των
«συστάσεων» προς τον Κ. Σημίτη έσερναν τα μέσα ενημέρωσης που σήμερα
χλευάζουν τον Γ. Παπανδρέου. Ο κ. Σημίτης παράγγειλε σε εταιρείες
μετρήσεων (η μία ήταν γαλλική) δημοσκοπήσεις για να δει ποιο από τα
στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχε εκτόπισμα στην κοινωνία. Τα ευρήματα ήταν
εντυπωσιακά. Ο κ. Παπανδρέου συγκέντρωνε ποσοστά που παρέπεμπαν σε
εκλογές στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού (κοντά στο 90%), ενώ οι
άλλοι που μετρήθηκαν -ανάμεσά τους ο Ευάγγ. Βενιζέλος και η Αννα
Διαμαντοπούλου- μόλις και μετά βίας άγγιζαν το 5%. Η συνέχεια είναι
γνωστή.
● Στο επιτελείο του κ. Παπανδρέου, τον πρώτο καιρό της ανάληψης των
καθηκόντων της προεδρίας του κόμματος, είχε συζητηθεί το ενδεχόμενο της
αλλαγής τίτλου και συμβόλων. Αλλωστε το σύνθημα που κυριαρχούσε τότε
στις τάξεις των οπαδών του ήταν «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα». Δεν προχώρησε,
αν και η εκτίμηση ήταν ότι μόνον αυτός θα μπορούσε να το πετύχει με τις
λιγότερες αντιρρήσεις επειδή ήταν ο συνεχιστής της πολιτικής δυναστείας
των Παπανδρέου. Ενας Παπανδρέου είχε ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ, ένας άλλος
Παπανδρέου θα το γκρέμιζε για να το ξαναχτίσει σε νέες βάσεις.
● Αμέσως μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές του 2007, ο κ.
Βενιζέλος φλέρταρε έντονα με την ιδέα της ρήξης και της δημιουργίας νέου
κόμματος. Προς αυτή την κατεύθυνση τον έσπρωχναν σχεδόν όλοι οι
συνεργάτες του: «Φεύγουμε τώρα» ήταν η φράση που κυκλοφορούσε μεταξύ των
στελεχών που είχαν βάλει πλάτη για την υποψηφιότητά του. Εξήγγειλε τον
σχηματισμό ομίλου προβληματισμού (κάτι σαν τον ΟΠΕΚ του Κ. Σημίτη),
αλλά, όταν ο Γ. Παπανδρέου τον απείλησε με διαγραφή, αναδιπλώθηκε. Οι
πληροφορίες λένε ότι μάλλον το έχει μετανιώσει. Ωστόσο, μετά την
απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
● Ο Μ. Χρυσοχοΐδης, που σήμερα υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να εξαφανιστεί
το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και της Μελίνας, ήταν αυτός που, πριν από μερικά
χρόνια, με την ιδιότητα του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, είχε
προτείνει την αλλαγή του ονόματος και την αντικατάσταση των συμβόλων του
κόμματος. Μετά την κατακραυγή οπισθοχώρησε.
● Για την ένταξη της χώρας στο Μνημόνιο, πολλοί δυσφόρησαν, ουδείς όμως
κατέθεσε διαφορετική πρόταση. Η μόνη ένσταση -και αυτή επί της
διαδικασίας- προήλθε από τον Ευάγγ. Βενιζέλο, ο οποίος εισηγήθηκε στον
κ. Παπανδρέου να εγκριθεί το Μνημόνιο από τη Βουλή με αυξημένη
πλειοψηφία (180 ψήφοι) για να βρεθεί σε δύσκολη θέση η Ν.Δ. του Α.
Σαμαρά που τότε ήταν αντιμνημονιακός. Ο Γ. Παπανδρέου δεν τον άκουσε, με
το επιχείρημα ότι «δεν ήθελε να διακινδυνεύσει». Η ιδέα του
δημοψηφίσματος δεν πέρασε τότε από το μυαλό του Γ. Παπανδρέου κι ας ήταν
αυτός που αποθέωνε τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Η ιδέα τού ήρθε
αργότερα και είχε το μοιραίο γι’ αυτόν αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου