Φώναζαν και οι πτωχοί της περιφερείας μας, που αγωνιούν για το δωράκι που τους αναλογεί από το πρωτογενές πλεόνασμα, ευλογώντας τις εκλογές! «Αν δεν ήταν οι εκλογές...
τίποτε δεν θα δίδανε» μου είπε η κολλητή, που λαμβάνει σύνταξη χηρείας 572 ευρώ το μήνα. «Πειράζει;» τη ρώτησα, κι εκείνη με αποστόμωσε: «Λεφτά να 'ναι κι εγώ ξέρω τι θα κάμω!» Η αγωνία στο μεταξύ των δωρεοδόχων κορυφώνεται καθώς πλησιάζει Μάης, για το αν θα προλάβει να εκταμιευθεί το μέρισμα πριν από τις εκλογές, διότι αν δεν προλάβει μην τον είδατε τον Παναγή-παραδάκι.
Ο βόμβος είναι αλήθεια πως μου χάλασε τη διάθεση. Με άλλους ήχους έχω μάθει να κανακεύω τα αυτιά μου εδώ, μακριά από πομπούς, που μιλούν άλλες γλώσσες. Αργά το βράδυ τις προάλλες άκουσα ένα μοναχικό τριζόνι, το πρώτο φέτος, να παιανίζει με όμορφο ρυθμό την έφοδό του στην αυλή και λίγες ώρες μετά, απόλαυσα το λαϊκό σουξέ «Να 'χαν οι καρδιές αμπάρες», από περαστικό Ντάτσουν. Ετρεχε στη δημοσιά με το κασετόφωνο στη διαπασών και τον οδηγό στο τσακίρ κέφι με κατεύθυνση τα ορεινά. Σκέφτηκα πως μου κάνανε, τριζόνι και Ντάτσουν, ωραία καντάδα και φτιάχτηκα.
Ετσι φτιάχνομαι εγώ, έτσι γελάω! Μεγαλωμένη με «Μαντουβάλες» που τραγουδούσαν τα φανταράκια, καθώς περνούσαν κάτω από τις γρίλιες στα μικρά σπιτάκια της επαρχίας μας, στο δρόμο προς τα στρατόπεδα. Από τον Καζαντζίδη μέχρι τον Μάκη ένα στριφτό τσιγαράκι δρόμος, δέκα ρουφηξιές λες, για να απομείνει μια γόπα χωρίς φίλτρο που τσαλαπατήθηκε στο χώμα από χοντρά άρβυλα. Μέσα στη διαδρομή κι αυτή πτυχή στις απογραφές μας που δεν νομίζω ότι... μεταρρυθμίζεται. Διότι πώς μπορείς να εκσυγχρονίσεις μια καντάδα, ακόμα και φάλτσα; Σαν τον ήχο απ' το τριζόνι κι αυτή σημαίνει την αρμονία, μέσα στην πρωτοφανή αταξία του καιρού μας που ταιριάζει μεν στο έαρ, αλλά το αδικεί και το αποσυνθέτει, το ξεστρατίζει από τους προσανατολισμούς του.
Κρατώ πυξίδα, λοιπόν, για να μην ξεστρατίσω κι εγώ, θέλω ν' ανθίσουμε, να πετάξουμε τα... ράσα της μελαγχολίας και του πένθους και να ξεχυθούμε... Με απόλυτη συνείδηση του «τι μας μέλλεται», έτσι ή αλλιώς, με τις «αγορές» απέναντι και τα βαλάντιά μας με ή χωρίς μέρισμα! Το τελετουργικό αυτής της εφόδου έχει στάδια... Αρχίζω από τα αμέτρητα συρτάρια της οικοσκευής που εντός τους έγκλειστη και χιλιοδιπλωμένη φυλάσσεται η διαδρομή από τη Μαντουβάλα και δώθε... Ανοιξα το πρώτο με τα ακριβά ενθυμήματα της μαμάς. Δεκάδες πιαστράκια για μαλλιά, φουρκέτες, κτενάκια, άλλα χρυσά άλλα ασημένια, άλλα κοκάλινα... Καλτσοδέτες, καρφίτσες, κορδελίτσες, ψιλοί φιλέδες... Τα αράδιασα όλα πάνω στο γραφείο αθόρυβα και διάλεξα απ' το σωρό μια πιάστρα με γυαλιστερά πετραδάκια. Με μια παρόμοια η μαμά στερέωνε τα μαλλιά κι εκείνα στέκονταν στο κεφάλι αφήνοντας μικρές τούφες στο λαιμό. Το ίδιο έκανα κι εγώ... Τα μαλλιά στάθηκαν προσοχή γύρω της... Με έκαναν να αισθάνομαι χτενισμένη σαν τις γκέισες με τις μακριές βελόνες σταυρωτές στον κότσο τους... Εκανα και τις μαύρες καλτσοδέτες βραχιολάκι... Ετσι στολισμένη ετοιμάστηκα για τη συνέχεια. Στο επόμενο συρτάρι θα προκύψει άλλη αφήγηση, θα την ξετυλίξω κι εκείνη να φτάσει μέχρι σήμερα. Εχω στη σειρά εκείνο με θερμόμετρα, επιδέσμους, θερμοφόρες, νάρθηκες, βαμβάκια... Εκεί έχω φυλάξει και τις μωρουδιακές φασκιές... Ολα σε σειρά με αρχή, μέση και τέλος. Ολόκληρο το «πλεόνασμά μου», το απόθεμα που δεν έχει σχέση με τις αγορές.
Γι' αυτό δεν βιάζομαι, δεν ακούω κραυγές, έχω «λαμβάνειν» από τα συρτάρια μου. Εκτός δικτύων, προετοιμασμένη βαδίζω προς το Μεγαλοβδόμαδο με ευφορία. Το καλεί το τελετουργικό, η αίσθηση ότι πλησιάζουν καλύτερες μέρες με τέτοιο απόθεμα εντός. Πού ξέρεις, άλλωστε, κάτι μπορεί να προκύψει και μέσα στον Μάη.
Ελένη Σκαβδή
Aπο: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου