Ανάλγητοι και αμετανόητοι

---

Εργατική Πρωτομαγιά, με ό,τι και αν σημαίνει η μέρα τούτη στην Ελλάδα των 1,5 εκατ. ανέργων, που αγωνιούν στην κάθε μέρα που ο Θεός ξημερώνει, καθώς και των συμπιεσμένων εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, των απλήρωτων και των εκβιασμένων από τις εργοδοσίες.
Θέτουμε μόνον υπόψη των αναγνωστών μας τη δραματική εξέλιξη που προκύπτει από την επικαιρότητα: 
Η μνημονιακή κυβέρνηση, «τιμώντας» τη συμβολική αυτή μέρα, βάζει θέμα ομαδικών απολύσεων καθώς και επαναφοράς του εργοδοτικού λοκ άουτ, έχοντας έτοιμο σχετικό χρονοδιάγραμμα προώθησης αυτών των προτάσεων με χρονικό ορίζοντα τον κοντινό Ιούνιο.






 
Ιδού τι περιλαμβάνει η φονική κυβερνητική ατζέντα για τους εργαζομένους: Την αύξηση του ορίου απολύσεων στο 10% και μέχρι 30 άτομα το μήνα, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων που απασχολούν από 300 εργαζομένους και άνω, τον τρόπο προκήρυξης των απεργιών με στόχο οι αποφάσεις για απεργία να λαμβάνονται με την ευρεία πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι των παρόντων, καθώς και άλλες παρόμοιες αντεργατικές διατάξεις. Και ακόμη, τον κατακερματισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων, το θέμα αξιοπιστίας των συνδικάτων και τον τρόπο χορήγησης των συνδικαλιστικών αδειών κατά το δοκούν.
Αντιπαρερχόμαστε τη θλιβερή θυμηδία που προκαλούν στη δοκιμαζόμενη κοινωνία οι σχετικές κυβερνητικές προτάσεις -που μοναδικό στόχο έχουν να πνίξουν τις εργατικές φωνές αντίστασης απέναντι στα βάρβαρα μέτρα που προωθούνται εις βάρος του λαϊκού κόσμου- και αντί άλλων σχολίων παραθέτουμε μόνον τους στίχους του Κωστή Παλαμά με την προτροπή στον κόσμο της εργασίας να μην αφήσει χωρίς απάντηση τα σκοτεινά σχέδια και το μαύρο μέλλον που προετοιμάζουν. 

Και να σταθούν όρθιοι. Γι' αυτούς και τα παιδιά τους. 

Για τις ερχόμενες γενιές:
«Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
ποτίζουμε τη γης για να γεννά
καρπούς, λουλούδια, τ' αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας
φτωχή αλουλούδιαστη, άκαρπη μονάχα η αργατιά.
Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί.
Πιο δυνατά κι απ' τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,
και μ' όλο τ' αλυσόδεμα, σκάφτουν και η γης πλουτεί.
Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, Εργάτη, νόμοι
στο τρών' αδικητές χωρίς ντροπή!
Αγκαλιαστείτε, αδέλφια, ορθοί!
Με μια καρδιά, μια γνώμη.
- Δικαιοσύνη, βρόντηξε και λάμψε, Προκοπή!» 



Aπο: Ελευθεροτυπία