Η Ελλάδα
βρίσκεται μόλις μια ανάσα από το συρματόπλεγμα που χωρίζει την ύφεση από
την ανάπτυξη, την κρίση από την κανονικότητα, τη μνημονιακή από τη
μεταμνημονιακή εποχή. Εφτασε ήδη στο τέλος του ναρκοπεδίου, αλλά δεν
βγήκε από αυτό. Κι αυτό σημαίνει πως μια δρασκελιά παραπάνω, ένα
πισωγύρισμα, ένα στραβοπάτημα μπορεί να προκαλέσει έκρηξη και να μην
αφήσει τίποτε όρθιο.
Δεν έχουν, άλλωστε, μεγάλες αντοχές ούτε η πραγματική οικονομία ούτε η κοινωνία ούτε το πολιτικό σύστημα. Θα ήταν, κατ' επέκτασιν, ολέθριο να υποτιμούνται...
Δεν έχουν, άλλωστε, μεγάλες αντοχές ούτε η πραγματική οικονομία ούτε η κοινωνία ούτε το πολιτικό σύστημα. Θα ήταν, κατ' επέκτασιν, ολέθριο να υποτιμούνται...
να παραγνωρίζονται ή να αγνοούνται οι κίνδυνοι μπροστά
μας, καθώς έτσι γίνονται ακόμη πιο πιθανοί και πιο σοβαροί. Πολύ
περισσότερο, όταν είναι βέβαιο πως, πέρα από την οικονομική καταιγίδα,
καραδοκεί και η γειτονική Τουρκία.
Οι ηγεμονικές βλέψεις της γείτονος στην ευρύτερη περιοχή, η επεκτατική βουλιμία της, αλλά και οι εφιάλτες που ξυπνούν οι εθνότητες που τη συγκροτούν, καθιστούν απρόβλεπτη τη συμπεριφορά της. Οι φόβοι της μπροστά στο ενδεχόμενο κουρδικού κράτους και η συνακόλουθη τακτική της απέναντι στους τζιχαντιστές έχουν ήδη προκαλέσει σοβαρές ρωγμές στις σχέσεις της τόσο με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. όσο και με τους γείτονές της, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Οι κινήσεις της στο στρατιωτικό και γεωπολιτικό πολιτικό πεδίο, αλλά και τα παζάρια που έστησε στην προσπάθειά της να αποσπάσει ανταλλάγματα προκειμένου να σταθεί στο πλευρό του ελεύθερου κόσμου, τη φόρτωσαν περισσότερα προβλήματα, παρά οφέλη. Ανάμεσα στα οποία και η έκρηξη του κουρδικού στοιχείου σε δεκάδες τουρκικές πόλεις.
Ολα αυτά, οι πιέσεις από το εξωτερικό, αλλά και η ένταση στο εσωτερικό της, φέρνουν ακόμη πιο κοντά μια νέα απόπειρα εξαγωγής της κρίσης, από τα ανατολικά στα δυτικά. Η πρώτη κίνηση έγινε και η συνέχεια είναι απρόβλεπτη. Η έκδοση ναυτικής προειδοποίησης (navtex), με την οποία αναγγέλλει έρευνες σε περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ, στα νότια του νησιού, συνιστά από μόνη της έμπρακτη αμφισβήτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Είναι, όμως, και μια άμεση απειλή νέων τετελεσμένων, που δεν μπορεί βέβαια να προεξοφλούνται, αλλ' ούτε και να αποκλείονται. Η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί ανά πάσα στιγμή, να φέρει σοβαρούς κινδύνους για ολόκληρο τον Ελληνισμό και να διαψεύσει όσους νομίζουν πως η νέα ιταμή τουρκική πρόκληση αφορά μόνο την Κύπρο. Ηδη, άλλωστε, η διεκδικητική στρατηγική τής γείτονος αφορά κάθε θαλάσσια περιοχή που αναδίδει οσμή πετρελαίου. Προτού αρχίσει να διεκδικεί μοιρασιά σε ολόκληρη την κυπριακή ΑΟΖ, είχε κινηθεί προς την πλευρά του Καστελόριζου και ακόμη νωρίτερα, από το 1973, είχε βάλει στο στόχαστρό της το Αιγαίο.
Πέρα από την επεκτατική πολιτική της Αγκυρας στην Κύπρο, τη διεκδικητική στρατηγική της στο Αιγαίο και την πάγια τακτική της να δημιουργεί γεγονότα εις βάρος του Ελληνισμού για να αποσπά την προσοχή των μαζών από τα εσωτερικά και τα ανατολικά προβλήματά της, εξίσου γνωστή είναι και η εθνικιστική υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζει την Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλά και η αλεπουδίστικη αντίληψή της να περιμένει τη δύσκολη ώρα για τους Ελληνες, προκειμένου να πάρει στο πιάτο τα όσα διεκδικεί. Οπως έκανε το 1974, αμέσως μετά το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο, αλλά και το 1996, μόλις διέκρινε τις αδυναμίες της κυβέρνησης Κ. Σημίτη.
Ολα αυτά, η κρισιμότητα των προσπαθειών για την έξοδο από την οικονομική λαίλαπα, αλλά και ο εξ Ανατολών σοβαρότατος κίνδυνος, δεν αφήνουν περιθώρια για κομματικά προτάγματα. Προβάλλουν, ακόμη πιο έντονα, την ανάγκη σταθερότητας και αναδεικνύουν τις τεράστιες εθνικές ευθύνες ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Μια εθνική περιπέτεια, άλλωστε, δεν θα έχει νικητές, αλλά μόνο ηττημένους.
Οι ηγεμονικές βλέψεις της γείτονος στην ευρύτερη περιοχή, η επεκτατική βουλιμία της, αλλά και οι εφιάλτες που ξυπνούν οι εθνότητες που τη συγκροτούν, καθιστούν απρόβλεπτη τη συμπεριφορά της. Οι φόβοι της μπροστά στο ενδεχόμενο κουρδικού κράτους και η συνακόλουθη τακτική της απέναντι στους τζιχαντιστές έχουν ήδη προκαλέσει σοβαρές ρωγμές στις σχέσεις της τόσο με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. όσο και με τους γείτονές της, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Οι κινήσεις της στο στρατιωτικό και γεωπολιτικό πολιτικό πεδίο, αλλά και τα παζάρια που έστησε στην προσπάθειά της να αποσπάσει ανταλλάγματα προκειμένου να σταθεί στο πλευρό του ελεύθερου κόσμου, τη φόρτωσαν περισσότερα προβλήματα, παρά οφέλη. Ανάμεσα στα οποία και η έκρηξη του κουρδικού στοιχείου σε δεκάδες τουρκικές πόλεις.
Ολα αυτά, οι πιέσεις από το εξωτερικό, αλλά και η ένταση στο εσωτερικό της, φέρνουν ακόμη πιο κοντά μια νέα απόπειρα εξαγωγής της κρίσης, από τα ανατολικά στα δυτικά. Η πρώτη κίνηση έγινε και η συνέχεια είναι απρόβλεπτη. Η έκδοση ναυτικής προειδοποίησης (navtex), με την οποία αναγγέλλει έρευνες σε περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ, στα νότια του νησιού, συνιστά από μόνη της έμπρακτη αμφισβήτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Είναι, όμως, και μια άμεση απειλή νέων τετελεσμένων, που δεν μπορεί βέβαια να προεξοφλούνται, αλλ' ούτε και να αποκλείονται. Η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί ανά πάσα στιγμή, να φέρει σοβαρούς κινδύνους για ολόκληρο τον Ελληνισμό και να διαψεύσει όσους νομίζουν πως η νέα ιταμή τουρκική πρόκληση αφορά μόνο την Κύπρο. Ηδη, άλλωστε, η διεκδικητική στρατηγική τής γείτονος αφορά κάθε θαλάσσια περιοχή που αναδίδει οσμή πετρελαίου. Προτού αρχίσει να διεκδικεί μοιρασιά σε ολόκληρη την κυπριακή ΑΟΖ, είχε κινηθεί προς την πλευρά του Καστελόριζου και ακόμη νωρίτερα, από το 1973, είχε βάλει στο στόχαστρό της το Αιγαίο.
Πέρα από την επεκτατική πολιτική της Αγκυρας στην Κύπρο, τη διεκδικητική στρατηγική της στο Αιγαίο και την πάγια τακτική της να δημιουργεί γεγονότα εις βάρος του Ελληνισμού για να αποσπά την προσοχή των μαζών από τα εσωτερικά και τα ανατολικά προβλήματά της, εξίσου γνωστή είναι και η εθνικιστική υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζει την Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλά και η αλεπουδίστικη αντίληψή της να περιμένει τη δύσκολη ώρα για τους Ελληνες, προκειμένου να πάρει στο πιάτο τα όσα διεκδικεί. Οπως έκανε το 1974, αμέσως μετά το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο, αλλά και το 1996, μόλις διέκρινε τις αδυναμίες της κυβέρνησης Κ. Σημίτη.
Ολα αυτά, η κρισιμότητα των προσπαθειών για την έξοδο από την οικονομική λαίλαπα, αλλά και ο εξ Ανατολών σοβαρότατος κίνδυνος, δεν αφήνουν περιθώρια για κομματικά προτάγματα. Προβάλλουν, ακόμη πιο έντονα, την ανάγκη σταθερότητας και αναδεικνύουν τις τεράστιες εθνικές ευθύνες ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Μια εθνική περιπέτεια, άλλωστε, δεν θα έχει νικητές, αλλά μόνο ηττημένους.
Του ΑΝΔΡΑ Ν. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Απο: enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου