Πείρα από τη συμβολή μας στον αγώνα στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες»

 Στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο λάβαμε και δημοσιεύουμε: 

 Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τους δρόμους που μπορεί να ανοίξει η συστηματική παρέμβαση των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς.

Εδώ και περίπου δυο βδομάδες, από την επομένη των εκλογών της 25ης Γενάρη, βρίσκεται σε εξέλιξη ο αγώνας των εργαζομένων στις«Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες ΑΒΕΕ» στη Λάρυμνα Φθιώτιδας (βλ. σχετικό ρεπορτάζ και στη σελ. 17). Ενας αγώνας που έχει πάρει απεργιακή μορφή λόγω της μη καταβολής δεδουλευμένων στους εργαζόμενους, από 5 έως 20 μηνιάτικα.

Ενας αγώνας που βλέποντας κανείς τη στάση των εργαζομένων στην επιχείρηση τα προηγούμενα χρόνια θα έλεγε πως είναι αδύνατο να γίνει.

Και αυτό γιατί στη συνείδηση των εργαζομένων κυριαρχούσε η ταύτιση των συμφερόντων τους με αυτά της επιχείρησης. Σε αυτό συνηγορούσαν η πολιτική της εργοδοσίας, των κομμάτων του συστήματος, στελεχών τους σε τοπικό επίπεδο, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Σε αυτό συνέβαλλε το γεγονός ότι την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, πριν ξεσπάσει η κρίση, υπήρχε Συλλογική Σύμβαση, που βεβαίως είχε υπογραφεί με τους αγώνες της ταξικής Ομοσπονδίας, τη στήριξή της από το κλαδικό Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τροφίμων - Ποτών Νομού Φθιώτιδας. Ηταν περίοδος όπου η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων έδινε περιθώρια μεγαλύτερης ευελιξίας της εργοδοσίας στη μισθολογική της πολιτική, με μισθούς σαφώς μεγαλύτερους από τους σημερινούς, που ωστόσο δεν προσέγγιζαν στο ελάχιστο την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, το αντίθετο, μεγάλωνε το χάσμα ανάμεσα στο μερίδιο της πίτας του παραγόμενου πλούτου που έπαιρνε η εργοδοσία σε σχέση με το λαμβάνειν από τους εργαζόμενους. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης, της εξυπηρέτησης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, οδήγησε στην κρίση, τις επιπτώσεις της οποίας γεύτηκαν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι. Η επιχείρηση, στο όνομα της διάσωσής της στη δίνη του ανταγωνισμού, προχώρησε σε ατομικές συμβάσεις, σε περικοπές μισθών, σε απολύσεις. Η ζωή έδειξε ότι το μόνο που σώθηκε ήταν η κερδοφορία της εταιρείας. Τα δικαιώματα των εργαζομένων χάθηκαν, αποδεικνύοντας ακόμα πιο τρανταχτά τα ασυμβίβαστα συμφέροντα της τάξης των αφεντικών και των εργαζομένων- παραγωγών του πλούτου.

Συνάντηση της πείρας των εργαζομένων με τη συστηματική δράση των κομμουνιστών

Η ίδια η πείρα των εργαζομένων τούς οδήγησε να διεκδικήσουν σε πρώτη φάση το αυτονόητο, να πληρωθούν τους μισθούς τους.

Η κινητοποίηση αυτή δεν ήταν δεδομένη. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν χώροι δουλειάς με αντίστοιχα προβλήματα, που ωστόσο δεν κουνιέται φύλλο, στο όνομα της «κοινής οικογένειας εργαζομένων - εργοδοτών», του «να βάλουμε όλοι πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση», «να πάρει μπρος η οικονομία και όλοι να βγούμε κερδισμένοι», στο όνομα της αναμονής χωρίς αγώνα, χωρίς διεκδίκηση και σύγκρουση με την πραγματική εξουσία, δηλαδή με αυτούς που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και πλουτίζουν από την απλήρωτη δουλειά των εργατών, στο όνομα μιας κυβερνητικής εναλλαγής που δήθεν θα λύσει ή έστω θα ανακουφίσει από τα προβλήματα το εργαζόμενο λαό.

Η απεργιακή κινητοποίηση, που μέχρι στιγμής έχει αποσπάσει την καταβολή της μισθοδοσίας ενός μήνα και συνεχίζεται για την καταβολή και των υπολοίπων, δε θα μπορούσε να γίνει ή θα περιοριζόταν η αποτελεσματικότητά της αν η πείρα των εργαζομένων δε συναντιόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια μέχρι και σήμερα με τη δράση και πολιτική των κομμουνιστών στο συγκεκριμένο χώρο και, γενικότερα, τη σταθερή και αταλάντευτη στήριξη του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Τροφίμων - Ποτών στα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο και στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες».

Μια δράση που στο έδαφος των προβλημάτων φώτιζε τη μοναδική φιλολαϊκή προοπτική, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, διαγραφή του χρέους, που δε το δημιούργησε ο λαός και καλείται να το πληρώσει, με το λαό ιδιοκτήτη του τεράστιου πλούτου που παράγει με το μόχθο του.

Μια δράση που υπολόγισε τον αρνητικό συσχετισμό, που όμως δεν υποτάχθηκε σε αυτόν, με σχέδιο και παρεμβάσεις πάλεψε να τον αλλάξει, γνωρίζοντας πως αυτό μπορεί να γίνει από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι αποκτούν εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, παίρνουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους.

Μια δράση που μπορεί σε κάποιες περιόδους να φαίνεται πως δεν έχει άμεσα αποτελέσματα τόσο στην κινητοποίηση των εργαζομένων, όσο και στην ικανοποίηση των αιτημάτων τους, που όμως αναμφισβήτητα ρίχνει το σπόρο, συμβάλλει στη συσσώρευση πείρας ώστε σε επόμενη φάση, σε επίθεση της εργοδοσίας να εκφραστεί, όπως και έγινε αυτή την περίοδο στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες».

 

Ακόμα και όταν σε προηγούμενες φάσεις, από το στόμα των εργαζομένων ακούγονταν επιχειρήματα απέναντι στο σωματείο, απέναντι στην ανάγκη αγωνιστικής διεκδίκησης, όπως, «εμείς καλά είμαστε, οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια», ακόμα και όταν η υπογραφή από την πλευρά τους ατομικών συμβάσεων και οι μειώσεις μισθών γίνονταν με το αιτιολογικό ότι θα πληρώνονται στην ώρα τους, ακόμα και όταν κάτω από το φόβο της τρομοκρατίας δεν αντέδρασαν σε απολύσεις πρωτοπόρων αγωνιστών εργατών,οι κομμουνιστές, οι ταξικές δυνάμεις παρενέβαιναν στο χώρο με επιμονή και υπομονή, με εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους, ότι αυτοί θα μπουν στην εμπροσθοφυλακή του κινήματος. Και ακριβώς οι αγωνιστικές εξελίξεις στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» επιβεβαιώνουν τους δρόμους που μπορεί να ανοίξει μια τέτοια συστηματική παρέμβαση, σε συνδυασμό με την ίδια την πείρα των εργαζομένων.

Παναγιώτης ΠΟΛΙΤΗΣ

 
Μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αν. Στερεάς - Εύβοιας, μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Φθιώτιδας