Bullying, παντού!

«Πρόσκληση ή παραγγελιά?», διερωτάται η γερμανική Handelsblatt για το ραντεβού στα άδυτα της γερμανικής καγκελαρίας.

Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους, ισχυριζόμενοι ότι η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στο Βερολίνο θα έχει άρωμα από Κάνες. Η «κακή» φράου Καγκελάριος προειδοποιεί ότι η διμερής αυτή συνάντηση «δεν υποκαθιστά την αξιολόγηση» από τα τεχνικά κλιμάκια, ο «καλός» μεσιέ Γιουνκέρ δια του παρατρεχάμενού του... 

 

 

 

 

 

 

 

 

αποκηρύσσει, ως μονομερείς ενέργειες, το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και τη διευθέτηση των 100 δόσεων, ενώ ο «ασχημος» χερ Ντάισελμπλουμ φλερτάρει με την ιδέα του «μοντέλου Κύπρου», υποδαυλίζοντας ανοήτως, ως και ο ίδιος, τον πανικό ενός bank run σε κράτος-μέλος της ευρωζώνης.

Σύμφωνα με το νοσηρό αυτό σενάριο που κυκλοφορούν οι εραστές της ιδέας της σύντομης «αντιμνημονιακής παρένθεσης», η σιδηρά Καγκελάριος φέρεται να εγγυάται την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, δίνοντας την άδεια στον κατά τα άλλα «ανεξάρτητο» σινιόρε Ντράγκι να άρει την πιστωτική ασφυξία που με τόσο χυδαίο τρόπο έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Προϋπόθεση για όλα αυτά, θα είναι μια «ισχυρή δέσμευση» από την Αθήνα, ότι επιθυμεί κι εκείνη να παραμείνει στην ευρωζώνη – μια δέσμευση, που θα μεταφράζεται σε αποδοχή των μνημονιακών μέτρων και της συγκυβέρνησης με την «πρώην τρόικα» και νυν «θεσμούς», παρέα ίσως και με τους έμπειρους στις επικύψεις, εθνικούς ολετήρες, που τις προάλλες έστειλε ο ελληνικό λαός στην αντιπολίτευση ή και τις ποταμίσιες όχεντρες, κατά τον πολλάκις ομολογημένο πόθο του έτερου Καππαδόκη. 

Εν ολίγοις, το δίλημμα που θα τεθεί στην ελληνική κυβέρνηση, διαδίδουν τα Μέσα του Μαζικού μας Εμπαιγμού (ΜΜΕ), θα είναι ή η συνέχιση της πορείας του πρόσφατου παρελθόντος από το πουθενά προς το τίποτα ή η ανάληψη του κινδύνου ενός πιστωτικού γεγονότος.  Οι φαιδροί θιασώτες αυτού του σεναρίου, υπολογίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα γονατίσει, όπως είχε πράξει και η κυβέρνηση της Κύπρου πριν λίγα χρόνια. 

Είναι αφέλεια, αντάξια της ποιότητας του κίτρινου Τύπου, ελληνικού και ξένου, η κινδυνολογία ότι η ελληνική υπόθεση θα έχει την τύχη της κυπριακής ή ο ισχυρισμός ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα είναι αναίμακτη, όταν σ’ αυτό το ενδεχόμενο προσεύχονται οι ύαινες των αγορών και αλυχτούν από χαρά, για το πάρτι που θα ακολουθούσε προς τιμήν τους, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. 

Εξάλλου, όλη αυτή η αναστάτωση έχει ήδη επιδράσει στην ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο, δημιουργώντας προβλήματα στο αμερικανικό εμπορικό ισοζύγιο και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει αναφερθεί προσωπικά στο ελληνικό ζήτημα τουλάχιστον δύο φορές, χωρίς να συνυπολογίζονται οι άλλες πρωτοβουλίες της αμερικανικής κυβέρνησης σε ανώτατο επίπεδο.  

Εν τω μεταξύ, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έβαλε τις προάλλες μια ακόμα παράμετρο στο ζήτημα, τονίζοντας ότι μια εξέλιξη που θα κατέληγε στην αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη –που πάντως δεν προβλέπεται καθόλου και πουθενά στις συνθήκες- δεν θα είχε μόνο αρνητικές οικονομικές συνέπειες για την Ευρώπη, αλλά και γεωπολιτικές. 

Τούτων δοθέντων, αυτή η εκστρατεία εκφοβισμού της ελληνικής κυβέρνησης και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι μόνον πρωτοφανής, είναι και παιδαριώδης. Κατά μία εκτίμηση, η συμπεριφορά αυτή σχετίζεται με το γεγονός ότι, για πρώτη φορά, ελληνική κυβέρνηση υψώνει το μικρό της ανάστημα απέναντι στην υπερεκατονταετή επικυριαρχία και την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία της «Γερμανίας Α.Ε.» στην Ελλάδα, όπως συζητούσαμε τις προάλλες. 

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι τα δεδομένα έχουν αξιολογηθεί ψύχραιμα από το επιτελείο στου Μαξίμου κι ευελπιστούμε ότι η κυβέρνηση έχει το αναγκαίο σθένος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να πορευθεί με σχέδιο που δεν θα περιλαμβάνει ως εναλλακτική λύση την κατάλυση του πολιτεύματος. Διότι θα πρόκειται για έμπρακτη κατάργηση της δημοκρατίας, το ενδεχόμενο της συγκυβέρνηση με τους εθνικούς ολετήρες που ο ελληνικός λαός έστειλε στις 25 Ιανουαρίου στην αντιπολίτευση κι από εκεί, οσονούπω στον κάλαθο της Ιστορίας ή και στα εδώλια των κατηγορουμένων για εθνική μειοδοσία. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι  αν επαναληφθεί το όνειδος της Παπαδημοκρατίας, όπως έχουμε κατ’ επανάληψη σημειώσει, η «Σοβαρή» Χρυσή Αυγή που καραδοκεί, δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. 

Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν καταφέρει, ως οφείλει, να σταθεί στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά η γρήγορα κάτι καινούριο θα γεννηθεί, έξω και πέρα από τον βούρκο του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος∙ μόνο που οι οδύνες αυτής της γέννησης θα είναι εξαιρετικά επώδυνες και χρονοβόρες. Ως εκ τούτου, όλοι όσοι αγαπάμε τον τόπο μας και ποθούμε την προκοπή του, μαζί και τη δική μας προκοπή, θα πρέπει να απευχόμαστε αυτήν την ενδεχόμενη αποτυχία.   

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, αυτό που οφείλει να αντιληφθεί η ελληνική κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, είναι ότι ουδέποτε μπορεί να εξασφαλιστεί η εθνική μας ανεξαρτησία, όσο η οικονομία της χώρας είναι παρασιτική και ελλειμματική.

Να το ξαναπούμε, λοιπόν: πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι η υπεσχημένη και αναγκαία, άλλωστε, κοινωνική πολιτική και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης δεν μπορεί γίνει με νέα δανεικά τα οποία ούτως ή άλλως, με δεδομένη την κατάσταση, ούτε είναι διαθέσιμα ούτε θα μπορούσαμε να τα αποπληρώσουμε. Η πολυπόθητη δε αύξηση των εσόδων του ελληνικού κράτους, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εις βάρος της καθημαγμένης μας κοινωνία των συνήθως υπόπτων υποζυγίων. Η εξεύρεση των αναγκαίων πόρων για την ανακούφιση των αδυνατότερων, αναμένομε, επιτακτικά, να γίνει από εκεί που πρέπει να γίνει -και δόξα τω Θεώ, από λίστες, και από λήσταρχους, άλλο τίποτα, σ’ ετούτον  τον τόπο.

Κυρίως, όμως, μόνο στην παραγωγική ανασυγκρότηση μπορούμε να ελπίζουμε, αν θέλουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας -και η μαινόμενη μπόρα που λυσσομανά από τον γερμανικό βορρά, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία:  σε αυτό το ζήτημα, μετά από δύο σχεδόν μήνες στην εξουσία, η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαιώνοντας τις πρότερες, χειρότερες υποψίες μας, αποδεικνύει ότι ήταν εντελώς ανέτοιμη στον σχεδιασμό της παραγωγικής ανάταξης, βαθμολογούμενη ως προς αυτό, με ένα μεγάλο μηδενικό. To ρολόι όμως τρέχει και ο λιγοστός χρόνος, περνά και χάνεται -κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος εκφοβισμός για την κοινωνία μας∙ μεγαλύτερος κι από αυτόν ακόμα, του ευρωπαϊκού ιερατείου...

Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

 

 

 

Aπο: my-pillow-book