Βαδίζουμε προς κυβέρνηση “Εθνικής Σωτηρίας”;

Του Γιώργου Καραμπελιά

Από την αρχή της κρίσης, το 2009, και την είσοδο στο μνημόνιο, ο ελληνικός λαός και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν μια μετωπική και καθολική επίθεση από τις δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τους ηγεμόνες μιας Ευρώπης των αγορών, με στόχο να προσαρμοστεί βίαια στο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μοντέλο που συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος και διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες... 

έτσι ώστε η Ελλάδα –και η Ευρώπη– να γίνουν «ανταγωνιστικές», σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Γι’ αυτό, χώρες όπως η δική μας, που θεωρούντο εξαίρεση σε αυτό το μοντέλο, θα έπρεπε να υποταχθούν και να προσαρμοστούν βίαια. Είναι προφανές πως μια τέτοια επίθεση σε ολόκληρη την κοινωνική και οικονομική δομή της χώρας, που την οδηγεί στην εκπτώχευση και τη μεταβολή της σε γεωπολιτικό και τουριστικό αποικιακό εξάρτημα της γερμανικής Ευρώπης, μπορούσε να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά μόνο με μια μεγάλη λαϊκή κοινωνική και εθνική κινητοποίηση, απαραίτητο όρο για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη κοινωνική αντίσταση. Ωστόσο, αυτό το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο δεν κατέστη δυνατό να συγκροτηθεί, εξαιτίας του γεγονότος ότι συνεργοί σε αυτή τη μετωπική επίθεση στον λαό μας ήταν και εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, κατ’ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, και ένα μεγάλο μέρος των επιχειρηματιών, των τραπεζών, των ΜΜΕ που συντάσσονταν με αυτό το σχέδιο. Εξάλλου, ήδη από πολύ παλαιότερα οι λεγόμενες εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς γύρω από τον Σημίτη, και της κεντροδεξιάς γύρω από τον Μητσοτάκη, προωθούσαν μια ανάλογη στρατηγική. Οι ίδιες αυτές δυνάμεις, μέσω του δολίου βλακός, θεώρησαν πως ήρθε η ώρα, στα πλαίσια μιας παγκόσμιας κρίσης, να εξαλείψουν την ελληνική «ιδιαιτερότητα» που οι ίδιοι είχαν εκθρέψει στα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης. Χωρίς βέβαια να μπορούν φανταστούν πως η σφοδρότητα της κρίσης θα σάρωνε εν πολλοίς και τα δικά τους προνόμια και κέρδη.

Έτσι, ενώ στις πλατείες και στους δρόμους των πόλεων συγκροτήθηκε, για πρώτη φορά και τόσο μαζικά, ένα τεράστιο κοινωνικό μέτωπο, αυτό δεν κατόρθωσε ποτέ να μεταβληθεί και σε ένα αντίστοιχο πολιτικό μέτωπο. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, όσο η Ν.Δ. του Σαμαρά αρνούνταν να συμπαραταχθεί με τις μνημονιακές δυνάμεις –που περιορίζονταν στο ταχέως συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ–, υπήρχε η δυνατότητα και για ένα έστω άτυπο πλειοψηφικό πολιτικό μέτωπο. Ωστόσο, η προσχώρηση, τον Νοέμβριο του 2011, του Σαμαρά και της Ν.Δ. στον μνημονιακό χώρο κατέστρεψε τη δυνατότητα ενός ευρέως κοινωνικού και πολιτικού μετώπου. Οι Έλληνες, παρότι αντιμνημονιακοί στην πλειοψηφία τους, διαιρέθηκαν με βάση την πολιτική τους καταγωγή και, όπως φάνηκε στις εκλογές του 2012, μοιράστηκαν περίπου στη μέση, σε δύο αντιμαχόμενα και αλληλομισούμενα στρατόπεδα.

Η διαλεκτική της αντιπαράθεσης έσπρωχνε τους μνημονιακούς σε όλο και μεγαλύτερη υποταγή στους ξένους και εμάς, τους αντιμνημονιακούς, σε μια φυγή προς ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα χωρίς στρατηγική και σχέδιο. Έτσι, για μια ακόμα φορά, επαναλαμβανόταν το σενάριο που τόσες φορές έχουμε ζήσει στη νεότερη ιστορία μας και μας έχει οδηγήσει σε αναρίθμητες καταστροφές. Η εξωτερική επίθεση και πανουργία πυροδοτεί και τρέφει τον εσωτερικό εμφύλιο. Έτσι έγινε με τους Εγγλέζους στην Επανάσταση του’21, με τους Γερμανούς και τους Εγγλέζους στον διχασμό Βενιζελικών-Λαϊκών, το 1915-1922, και πάλι με τους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς στον πρόσφατο εμφύλιο. Η διαίρεση των εσωτερικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων αποτελεί τον όρο και την προϋπόθεση για τις εθνικές καταστροφές που έχουμε εισπράξει σε όλη την ιστορική διαδρομήμας.

Οι αντιμνημονιακοί στην εξουσία