“Όχι”,“ίσως”,“ναι”…

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Πρώτο: Το αποτέλεσμα της Κυριακής ήταν καθαρό, ήταν σαρωτικό και δεν επιδέχεται καμίας παρερμηνείας ως προς ένα τουλάχιστον σημείο του. Όποια κι αν ήταν η αφετηριακή βάση από την οποία ξεκίνησε ο κάθε ψηφοφόρος για να δηλώσει την άρνησή του στην υποταγή, στον εκβιασμό και στην τρομοκρατία, το αποτέλεσμα είναι σαφές και είναι τούτο:

Ο ελληνικός λαός απέρριψε με εκκωφαντικό τρόπο κάθε προσπάθεια να του κολλήσουν τη ρετσινιά ότι ψήφισε με όρους αποδοχής του ραγιαδισμού και της εθελοδουλείας. Το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» με ό,τι μάσκα κι αν επιχείρησαν να το επιβάλουν οι ντόπιοι και οι ξένοι επικυρίαρχοι υπέστη συντριβή.

 

 

 

 

Δεύτερο: Η κάλπη λειτούργησε ως δισκοπότηρο εξαγνισμού από την βρωμιά και τη δυσωδία την οποία εξέπεμπαν όλες αυτές τις ημέρες τα ραδιοτηλεοπτικά κυτία της πιο ελεεινής προπαγάνδας.

Μια προπαγάνδα που ξεπερνώντας ακόμα και τον πιο άθλιο εαυτό της, υποδυόταν τη «δημοσιογραφία», την «ενημέρωση», την «αντικειμενικότητα» και την «δημοκρατική πληροφόρηση» την ώρα που οι πυροβολαρχίες του εκβιασμού και της κατατρομοκράτησης, της διαστρέβλωσης και του ψεύδους, μεγαλουργούσαν στο άθλημα της «αλητείας» και της «ρουφιανιάς».

Τρίτο: Από την πρώτη στιγμή που έκλεισε η κάλπη ξεκίνησε και η μάχη της ερμηνείας αυτού του αποτελέσματος, ξεκίνησε η διαδικασία της ερμηνείας και της πολιτικής διαχείρισης αυτού του «Όχι». Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο πιο ισχυρός «παίκτης» στο παιχνίδι της ερμηνείας και της διαχείρισης αυτού του «Όχι» είναι η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, επίσης, ότι η κυβέρνηση – το έχει αποδείξει η εμπειρία των τελευταίων 5 μηνών – θα επιδιώξει να αξιοποιήσει το «Όχι» ως το πολιτικό παραβάν πίσω από το οποίο θα ήθελε με όρους πολιτικά διαχειρίσιμους στο εσωτερικό της χώρας να υπογράψει μια συμφωνία με τους «εταίρους», την οποία κατόπιν θα βαφτίσει «έντιμη», «επώδυνη πλην βιώσιμη» κοκ.

Ότι η συμφωνία που επιδιώκει η κυβέρνηση (ανεξαρτήτως αν οι «εταίροι» θα την διευκολύνουν σε αυτό) έχει ήδη προεξοφληθεί ως μια επαίσχυντη συμφωνία προκύπτει τόσο από τη θέση του πρωθυπουργού στο κυριακάτικο διάγγελμά του ότι «έχω πλήρη συνείδηση – όπως είπε - ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την ΕΕ», όσο και από τις μνημονιακές κυβερνητικές υπογραφές κάτω από την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, από την πρόταση των «47 + 10 σελίδων», από τις επιστολές Τσίπρα (και μάλιστα μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος) στον ESM και στον Γιούνκερ. Αυτή η πορεία επικυρώθηκε χτες και στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

 Τέταρτο: Ο ελληνικός λαός ψήφισε αλλά από την επόμενη κιόλας στιγμή το πολιτικό σύστημα του «ανήκομεν εις την Δύσιν», από τη μια, όπως και το πολιτικό σύστημα που από την άλλη δηλώνει ότι «η θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν αμφισβητείται», σπεύδουν να καταθέσουν τη ψήφο του σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με εκβιαστές, τοκογλύφους, δυνάστες και οικονομικούς δολοφόνους.

Το «Όχι» του λαού, όπως και η ψήφος του στις εκλογές του Γενάρη,  επιστρέφει, δηλαδή, εκεί που η «ευρωδημοκρατία» είναι μια φενάκη, μια λέξη κενή περιεχομένου, που σημαίνει το ακριβώς αντίθετό της.

Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν χτες υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας οι ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ – με εξαίρεση το ΚΚΕ - δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι το «Όχι» του ελληνικού λαού επιδιώκεται να προσφερθεί ως «Ναι» σε δήμιους και σε δυνάστες.

  Να, λοιπόν, που απέναντι στην «ευρωδημοκρατία» της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας, που συμπεριφέρονται στην Ελλάδα με όρους πολιτικής Ζιμπάμπουε, μπανανίας και προτεκτοράτου, εκείνοι οι ψηφοφόροι του «Όχι» που κατέθεσαν την ψήφο τους ως εντολή ρήξης μαζί της, δεν τελείωσαν με το δημοψήφισμα της Κυριακής.

Αυτό το γνωρίζουν ήδη οι ψηφοφόροι που ενστερνίστηκαν την πολιτική εκτίμηση του ΚΚΕ για το πώς θα αξιοποιείτο το δημοψήφισμα. Το γνωρίζουν και πολλοί από αυτούς που την Κυριακή δεν πήγαν καθόλου στην κάλπη.

Όλοι αυτοί συνιστούν εξ’ αντικειμένου ένα μεγάλο οδόφραγμα ενάντια στα Μνημόνια και στα αίτια που τα γεννούν. Ένα χαράκωμα που τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο λαϊκού κινήματος, οι κομμουνιστές το κράτησαν την Κυριακή ζωντανό. Και που ορθώνεται, πλέον, ανοιχτό για να πάρουν από σήμερα τις θέσεις τους όλοι όσοι εννοούν το «Όχι».  

Απο: enikos.gr