∆εν χρειάζεται µόνο αρχηγό…

---

Η εκλογή νέου Προέδρου στη Νέα ∆ηµοκρατία δεν είναι -όπως πολλοί πιστεύουν- ένα θέµα αποκλειστικά κοµµατικό. ∆εν είναι ένα θέµα στενά «παραταξιακό».
Η ύπαρξη ισχυρής αξιωµατικής αντιπολίτευσης, ικανής να αποτελέσει ανά πάσα στιγµή αξιόπιστη εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι εθνική ανάγκη και δηµοκρατική επιταγή. Και εποµένως, η ανάδειξη του νέου ηγέτη της Κεντροδεξιάς δεν αφορά µόνο τα µέλη, τα στελέχη και τους φίλους του κόµµατος που σήµερα την εκφράζει...

 

 

 

 

 

 

 αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Αλλωστε, η ισορροπία στη λειτουργία του πολιτεύµατος εξασφαλίζεται µόνον όταν απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση υπάρχει µια σοβαρή, αξιόπιστη και εποικοδοµητική αντιπολίτευση, που µε την αυστηρή αλλά καλόπιστη κριτική της, καθώς και µε τις δηµιουργικές προτάσεις της, «αναγκάζει» την εκτελεστική εξουσία να βελτιώνεται καθηµερινά προς όφελος του λαού και του τόπου.

 

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ µπορεί να µην είχε τη βαριά µοίρα του άλλου ιστορικού κόµµατος της µεταπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ -που κυριολεκτικά εξαϋλώθηκε πολιτικά τα τελευταία έξι χρόνια- αλλά πάντως υπέστη και αυτή σηµαντική φθορά. Η Ν.∆. έχει απολέσει µέχρι σήµερα περίπου το ένα τρίτο της προ µνηµονίων εκλογικής της δύναµης και επιρροής. Και αν δεν ανέκοπτε την πτωτική της πορεία ο Ευάγγελος Μεϊµαράκης, µε µια εργώδη προεκλογική προσπάθεια, που παρά τα λάθη και τις αστοχίες υπήρξε σε γενικές γραµµές επιτυχής, θα είχε περιορισθεί σε ποσοστά κάτω από το 20%. Είναι άλλωστε κοινό µυστικό ότι πολλοί από τους εναποµείναντες ψηφοφόρους της την επιλέγουν πλέον είτε από... κεκτηµένη ταχύτητα πολυετούς συνήθειας, είτε γιατί θεωρούν ότι είναι το... µη χείρον βέλτιστον, καθώς δεν υπάρχει άλλη σοβαρή και αξιόπιστη πολιτική πρόταση στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς. Και πάντως ελάχιστοι την ψηφίζουν σήµερα µε την πίστη και τον ενθουσιασµό που το έκαναν κάποτε, στις ένδοξες περιόδους της ιστορικής της διαδροµής...

Η ΕΙΚΟΝΑ της σηµερινής Ν.∆. είναι εξαιρετικά «κουρασµένη». Η περίοδος Σαµαρά έβλαψε σοβαρά την πολιτική «υγεία» του κόµµατος. Οι κίβδηλες υποσχέσεις για επαναδιαπραγµάτευση του µνηµονίου, τα µεγαλεπήβολα σχέδια των Ζαππείων που ποτέ δεν τέθηκαν σε εφαρµογή, οι αντιµνηµονιακές κορώνες που κατέληξαν στο «ουδείς αναµάρτητος» της θεαµατικής «κωλοτούµπας» του τότε πρωθυπουργού µπροστά στη Μέρκελ, η σκληρή φοροµπηχτική πολιτική σε βάρος της µεσαίας τάξης, που ήταν πάντα η ραχοκοκαλιά της αστικής παράταξης, και η ανοχή που η Ν.∆. επέδειξε απέναντι στη διαφθορά και τη διαπλοκή υπονόµευσαν την αξιοπιστία της και την οδήγησαν σταδιακά στην πολιτική απαξίωση. Και βέβαια εξίσου σηµαντική βλάβη στην πολιτική φυσιογνωµία του κόµµατος προκάλεσε και η δεξιά στροφή της ίδιας αυτής περιόδου, που εκφράσθηκε µε τα αλλοπρόσαλλα ανοίγµατα Μπαλτάκου προς την κατηγορούµενη για σύσταση εγκληµατικής οργάνωσης ηγεσία της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και µε την κοινοβουλευτική και τηλεοπτική εκπροσώπηση της Ν.∆. από ηγετικά στελέχη της ακροδεξιάς της πτέρυγας, που ενισχύθηκε υπερβολικά µε την προσχώρηση 3-4 βουλευτών του ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, στους οποίους δόθηκαν µάλιστα κορυφαία κυβερνητικά και κοµµατικά οφίτσια.

ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ η αυτοαποκαλούµενη «φιλελεύθερη παράταξη», η οποία στο παρελθόν δήλωνε ότι καλύπτει πολιτικά όλο τον δηµοκρατικό χώρο µέχρι τις παρυφές της σοσιαλδηµοκρατίας, «µπάταρε» άσχηµα προς τα δεξιά, αφήνοντας πολιτικά ανεκµετάλλευτο τον χώρο του κέντρου, που καθορίζει συνήθως τον νικητή των εκλογών. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάµι και Ενωση Κεντρώων άντλησαν εξ αυτού του λόγου σηµαντικά εκλογικά οφέλη, καθώς η σκληρή δεξιά ρητορεία της Ν.∆. έδιωξε και πάντως σίγουρα δεν προσέλκυσε τους µετριοπαθείς αστούς. Και βέβαια η προεκλογική προσπάθεια του Ευ. Μεϊµαράκη να επαναφέρει το κόµµα σε ιδεολογική και πολιτική ισορροπία δεν έφερε τα αποτελέσµατα που προσδοκούσε, καθώς ήταν αδύνατο να ανατραπεί µέσα σε είκοσι µέρες µια παγιωµένη και ισχυρή εικόνα 5-6 ετών.

ΣΗΜΕΡΑ, το κεντρικό θέµα για τη Ν.∆. είναι ακριβώς αυτό: Ο επανακαθορισµός της ιδεολογικοπολιτικής της ταυτότητας, ο εκσυγχρονισµός και η ανανέωση του πολιτικού της λόγου, η ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήµατος -που θα επιτευχθεί µόνον αν συγκρουσθεί µε τη διαφθορά και τη διαπλοκή- και η προώθηση στη «βιτρίνα» της νέων, επιτυχηµένων και άφθαρτων στελεχών, µε σοβαρές επαγγελµατικές περγαµηνές και πολύπλευρη κοινωνική δράση. Και παρά το ότι η αυτοκριτική και η επισήµανση των λαθών του παρελθόντος έπρεπε να προηγηθούν της εκλογής νέου αρχηγού, ώστε η επιλογή του προσώπου που θα καθίσει στην καρέκλα να υπηρετεί τα νέα πολιτικά προτάγµατα της Ν.∆., που θα προέκυπταν από έναν ανοικτό δηµοκρατικό διάλογο, µπορεί υπό προϋποθέσεις να γίνει και το ανάποδο. Να εκλεγεί δηλαδή ο νέος Πρόεδρος µε βασικό κριτήριο την ικανότητά του να οργανώσει αυτές τις απαραίτητες εσωτερικές διαδικασίες, να διευθύνει τον δηµοκρατικό διάλογο, να αναλύσει µαζί µε τα µέλη και τα στελέχη του κόµµατος τις αιτίες της πολιτικής συρρίκνωσης της Ν.∆. τα τελευταία χρόνια και στη συνέχεια να «συνθέσει» τα συµπεράσµατα σε ένα νέο οδικό χάρτη παραταξιακής πορείας. Και βέβαια πρέπει να εκλεγεί αυτός που µετά από µια τέτοια οδυνηρή διαδικασία ενδοσκόπησης θα µπορεί να «απορροφήσει» τους εσωκοµµατικούς κραδασµούς και να λειάνει τις αντιθέσεις, κρατώντας τη Ν.∆. ενωµένη. 

 

 

∆ύσκολα πράγµατα! 

 

Και γι’ αυτό όσοι αψήφιστα σπεύδουν να αυτοπροταθούν για την ηγεσία ας το ξανασκεφθούν... 

 

Ο θρίαµβος από την πανωλεθρία συχνά απέχει ελάχιστα… 

Aπο: enikos.gr