Ποιος θα δουλέψει στα χωράφια και τα εργοστάσια;

Ανάπτυξη, επενδύσεις, προσέλκυση, απασχόληση, ισοδύναμα, ανακεφαλαιοποίηση το ίδιο βιολί, από «αριστερά» χείλη τώρα.

Στην πραγματική ζωή, όμως, τα προβλήματα τρέχουν και οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζονται ανέγγιχτες, ταμπού που δεν ακουμπάει κανένας.Αριστερά και δεξιά.
Καλοδεχούμενες οι επενδύσεις και η ανάπτυξη. Υποτίθεται βέβαια ότι οι πολιτικοί μας, στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, έχουν αποφασίσει τι είδους και προς ποια κατεύθυνση θα είναι η ανάπτυξη και τι επενδύσεις χρειάζεται η χώρα. Υποτίθεται γιατί το θέμα αυτό δεν το ακουμπάνε οι λαλίστατοι, κατά τα λοιπά, αναμορφωτές μας.







Ας δεχθούμε όμως πως υπάρχει σχέδιο και αρχίζει να δρομολογείται. Ποιοι Ελληνες εργαζόμενοι θα στελεχώσουν, θα στηρίξουν, θα εργαστούν για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις; Οι νέοι μας, θα πείτε. Ποιοι όμως. Η χρυσή νεολαία μας με τα πτυχία και τις λαμπρές σπουδές και τις γλώσσες , που όσοι δεν βρίσκουν δουλειά εδώ ξενιτεύονται, ή οι άλλοι, οι πολλοί, η μεγάλη μάζα. Αυτοί που έχουν πτυχίο είτε ΑΕΙ είτε ΤΕΙ είτε ΙΕΚ είτε μόνο του λυκείου και οι οποίοι αυξάνονται και πληθύνονται κάθε χρόνο. Αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, πρέπει να δούμε την πικρή πραγματικότητα. Αυτοί οι πολλοί και κυρίως εμείς, οι γονείς τους, είμαστε εθισμένοι από τη 40χρονη πρακτική της εξουσίας να ελπίζουμε, ακόμα τώρα, σε διορισμό στο Δημόσιο ή σε υπαλληλικές θέσεις στον ιδιωτικό τομέα. Πείσαμε τους εαυτούς και τα παιδιά μας να μη θεωρούμε αξιοπρεπές και κοινωνικά διαχειρίσιμο να εργαστούν στα χωράφια, στην οικοδομή ή στο εργοστάσιο, να γίνουν εργάτες ή τεχνίτες.

 Προτιμούμε να τους έχουμε να περιμένουν διαμαρτυρόμενοι για την ανεργία στην καφετέρια, στερούμενοι εμείς οι ίδιοι το καφενείο και τα στοιχειώδη για να χρηματοδοτούμε τον καφέ και το ποτό τους. Προτιμούμε την 4ωρη απασχόληση στα σούπερ μάρκετ και στις καφετέριες με 250 ευρω τον μήνα αντί να τους στείλουμε να καλλιεργήσουν δική μας (τους) γη και να κερδίσουν τη ζωή τους.

Να αυξήσουμε την πρωτογενή παραγωγή, λένε. Ποιος, όμως, θα δουλέψει στο χωράφι, θα σκάψει, θα ανέβει στο τρακτέρ, θα ραντίσει, θα μαζέψει ελιές και ντομάτες; Αυτές τις δουλειές τις κάνουν σήμερα οι αλλοδαποί με 35 ευρώ μαύρο μεροκάματο, καλύπτοντας το κενό της άρνησης μεγάλης μερίδας των δικών μας να δουλέψουν σε «παρακατιανές» βαριές, είναι η αλήθεια, δουλειές. Να μεγαλώσουμε τον δευτερογενή τομέα. Ποιος όμως θα δουλέψει μηχανοτεχνίτης για να στελεχώσει τα εργοστάσια, θα μπορεί να πιάσει κλειδί και κατσαβίδι λερώνοντας τα χέρια του; Εμπόδιο το πολυπόθητο πτυχίο ΙΕΚ, ΤΕΙ ή λυκείου. Να επενδύσουμε στην καινοτομία και την τεχνολογία. Μα οι επιχειρήσεις που κλείνουν σε σχέση με αυτές που ανοίγουν -οι οποίες είναι και λιγότερες (ανεργία)- είναι δουλειές παραγωγικές και αυτές που ανοίγουν καφετέριες και σουβλατζίδικα. Πεθαίνει η παραγωγή σε αυτή τη χώρα. Να αναπτύξουμε τον τουρισμό, τη βαριά μας βιομηχανία. Πώς; Με υποδομές ή, όπως γίνεται τώρα, με το να γεμίζουμε κάθε σεζόν τις τουριστικές περιοχές με ερασιτέχνες που ανοίγουν μικρομάγαζα, κατά κανόνα καφέ, ξοδεύοντας τα τελευταία διαθέσιμα των οικογενειών τους για να τα κλείσουν σε 4 μήνες. Για να κάνουν αρπαχτές, όπως πιστεύουν, δυσφημώντας τον τουρισμό και τη χώρα. Στην οικοδομή, την κάποτε ατμομηχανή της οικονομίας, στέρεψε η χώρα από Ελληνες τεχνίτες και κυριαρχούν οι αλλοδαποί. Μπετατζής, χτίστης και σοβατζής είναι βαριές χειρωνακτικές δουλειές που δεν επιτρέπεται να τις κάνουν τα δικά μας τα παιδιά με τα προσόντα (;) που έχουν.

Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Πραγματικότητα που δεν ακουμπάει κανένας γιατί είναι καυτή πατάτα. Γιατί αν την πιάσουμε, πρέπει να μιλήσουν οι πολιτικοί μας για ριζικό επαναπροσανατολισμό της Παιδείας και να πολεμήσουν την εγκατεστημένη νοοτροπία δεκαετιών. Αν δεν πιάσουν, όμως, οι ταγοί μας τις καυτές πατάτες ή, μάλλον, αν δεν επιλέξουμε εμείς αυτούς που είναι διατεθειμένοι να τις πιάσουν, δεν υπάρχει μέλλον. Πρέπει και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε με θάρρος, ανοιχτά, σκληρά και μεγαλόφωνα για τη δομή, τη νοοτροπία και τις παραμορφώσεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της Παιδείας. Να πούμε ωμά τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι πρέπει. Να κάνουμε αυτοκριτική οι μεγαλύτεροι. Να δώσουμε να καταλάβουν οι νέοι μας και να το εμπεδώσουμε κι εμείς, οι πιο κακομαθημένοι γονείς, που θέλουμε σώνει και καλά το παιδί γιατρό, μηχανικό, δικηγόρο, να μην μπορεί να δουλέψει στα 45 του, πως από δω και πέρα θα χρειαστούμε αγρότες, ειδικευμένους τεχνίτες και εργάτες και λίγους, πολύ λίγους επιστήμονες -τους άριστους- γιατί έχει κορεστεί η ελληνική οικονομία από πτυχιούχους με λίγα αγγλικά. Να καταλάβουν αυτοί που διαμαρτύρονται επειδή δεν βρίσκουν δουλειά πως πρέπει να κάνουν ό,τι δουλειά προσφέρεται, όσο βαριά και δύσκολη και αν είναι, και όχι αυτή που έμαθαν να θέλουν.

 Η αυτάρεσκη καταστροφική λογική των κομματικά διασυνδεμένων γονέων «μπήκε το παιδί στην Ολυμπιακή, παίρνει 1.000 και κάθεται» τελείωσε ανεπιστρεπτί. Οι μειώσεις της σύνταξης του παππού και οι φόροι που πληρώνει ο πατέρας δεν θα μπορούν να πληρώνουν τον φρέντο το πρωί και το ποτό το βράδυ. Δυστυχώς, όταν έρχονται εκλογές και μπορούμε να διαλέξουμε, κανένας δεν ακούει τους λίγους σώφρονες που λένε αλήθειες. Μας πείθουν οι λαοπλάνοι απατεώνες, οι ψεύτες που τάζουν λαγούς και πετραχήλια και ευαγγελίζονται παραδείσους, πιλάφια και ουρί. Και μετά απογοητευμένοι και προδομένοι, στέλνουμε, εμείς οι ίδιοι, τους Χρυσαυγίτες στη Βουλή για να τους βρίζουν.


Γιώργος Δ. Ανδρέου

Aπο: protothema.gr