Γιατί δεν θέλουν ανάπτυξη

Η ανάπτυξη σε μία πτωχευμένη χώρα προϋποθέτει την απελευθέρωσή της από τα αίτια που προκάλεσαν την χρεοκοπία της. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει, τότε …

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Το τέλος δεν είναι πολύ μακρυά. Είναι δε πολύ πιθανόν να επέλθει μέσα στο 2016, είτε δια της πτωχεύσεως εντός ευρωζώνης είτε δια της προσωρινής αποχωρήσεώς μας από αυτήν –η οποία, όμως, θα γίνει και οριστική. Και το ερώτημα που τίθεται είναι υπό ποιους όρους θα συμβούν όλα αυτά. 

Η θλιβερή εικόνα του ατημέλητου και κουρασμένου Έλληνα πρωθυπουργού στην αναμνηστική φωτογραφία της τελευταίας Συνόδου Κορυφής στην βελγική πρωτεύουσα για το προσφυγικό, να είναι απομονωμένος από τους άλλους ηγέτες της Ευρώπης, με τα χέρια στις τσέπες, λέει από μόνη της πολλά και προοιωνίζει τα χειρότερα. Η Ελλάδα είναι πλέον μείζον πρόβλημα για τη Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί ξένο σώμα γι αυτήν και στην παρούσα φάση συνιστά ταυτοχρόνως και επικίνδυνο ιό, με διαλυτικές ιδιότητες.

Η χώρα –δυστυχώς με δική της επιλογή, που δείχνει και το επίπεδο του λαού της– όπως έγραψε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, βρίσκεται στα χέρια μπουφόνων, οι οποίοι όμως έχουν κακές προθέσεις τόσο για την οικονομία όσο και για την δημοκρατία. Διακηρύττουν μάλιστα αυτές τους τις προθέσεις με απόλυτη ειλικρίνεια. Λένε ξεκάθαρα, δια στόματος πρωθυπουργού, ότι δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν αλλά θέλουν να γίνουν εξουσία. Καθεστώς, με άλλα λόγια.

Τα δείγματα γραφής που πάνε προς την κατεύθυνση αυτή είναι πολλά και, κυρίως, διδακτικά. Οι άνθρωποι δείχνουν βαθιά περιφρόνηση προς τις δημοκρατικές αρχές, που προβληματίζει. Θεωρούν ότι κατέχουν απόλυτες αλήθειες, την στιγμή που οι περισσότεροι από αυτούς είναι εχθροί της παιδείας και της γνώσης. Η δε τελευταία, επειδή παράγει κριτική σκέψη, δεν μπορεί παρά να είναι εχθρική προς ανθρώπους που δεν θέλουν να σκέπτονται.

Όπως πολύ σωστά έγραψε ο Χρήστος Χωμενίδης στο Capital.gr, «τα επαγγελματικά στελέχη ενός αριστερού κόμματος ζουν από την στιγμή της ένταξής τους –από την εφηβεία τους, συνήθως– μέσα σε μία κάψουλα. Κάθε δραστηριότητά τους συνδέεται με την «συλλογική δουλειά». 

Ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία, τα κεντρικά της τοπικής ή της επαγγελματικής τους οργάνωσης. Ζυμώνονται αενάως μεταξύ τους. Πριονίζουν τα πριονίδια της μαρξιστικής θεωρίας. Τοποθετούνται εξ αποστάσεως σε ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, κάνουν διαλέξεις ο ένας στον άλλον σχετικά με την μετα-Μαοϊκή Κίνα, αναπολούν τον επαναστατικό πυρετό της Λατινικής Αμερικής. Σταδιακά χάνουν κάθε επαφή με την πραγματική, πεζή στα μάτια τους ζωή. Ακόμα και όταν συνδικαλίζονται ή διατηρούν επιχειρήσεις, η καρδιά τους είναι ισόβια δοσμένη στο όραμα.

Σκεφτείτε αυτούς τους ανθρώπους να συγκρούονται μετωπικά με τη αδυσώπητη καθημερινότητα. Να καλούνται να διαχειριστούν φλέγοντα προβλήματα, που η λύση τους δεν ανιχνεύεται –φευ– σε κανένα εγχειρίδιο του Μαρξ, του Γκράμσι ή ακόμα και του Ζίζεκ. Να υποχρεώνονται να λάβουν αποφάσεις, να δώσουν λύσεις. Αναγνωρίζοντας το βλάσφημο της παρομοίωσης, θα τους παρομοιάσω με μοναχούς του Αγίου Όρους που ανέλαβαν από την μια μέρα στην άλλη την διεύθυνση ενός μπουρδέλου. Μιας χαρτοπαικτικής λέσχης, έστω.

Δεν είναι ότι οι καλόγεροι απέχουν από την αμαρτία. Πιθανόν να συμβαίνει και το αντίθετο. Είναι πως οι δικές τους αμαρτίες ελάχιστη έχουν σχέση με την πορνεία και με τον τζόγο των κοινών θνητών. 

Ένας καλόγερος που προσγειώνεται σε ένα μπουρδέλο, το φρονιμότερο είναι να φύγει τρέχοντας και λιβανίζοντας. Οι καλόγεροι –φευ– του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να κυβερνήσουν με κάθε ψυχολογικό κόστος. Εφόσον το φωτογενές παιδί, ο Αλέξης, κερδίζει για χατίρι τους τις εκλογές, εκείνοι θα κρατούν γερά, πεισματικά, το πηδάλιο. Η λαϊκή, πιστεύουν, ετυμηγορία θα συγχωρεί την κάθε στραβοτιμονιά τους. 

Το ηθικό πλεονέκτημα, που το’ χουν αποκτήσει ύστερα από δεκαετίες νηστείας και προσευχής, θα τους αθωώνει για τους συμβιβασμούς, τις παλινωδίες και τις πιο παιδαριώδεις γκάφες τους. Μέσα τους όμως τούς τρώει… Οι επώδυνοι συμβιβασμοί, οι άτακτες υποχωρήσεις των τελευταίων μηνών τούς δημιουργούν κρίση ταυτότητας. Όσο γλυκό και αν είναι το μέλι της εξουσίας, πώς θα αντικρίζουν εκείνοι –οι επαναστάτες– μες στον καθρέφτη το προσκυνημένο είδωλό τους; Πώς θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία; Ως υπογράψαντες και εφαρμόσαντες –αφρίζει-ξαφρίζει– το τρίτο μνημόνιο;»

Το ερώτημα αυτό είναι καίριο και ελάχιστοι το καταλαβαίνουν σε όλες του τις διαστάσεις. Δεν είναι πολλοί αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα φυσιολογικό κόμμα –και ότι δύσκολα θα γίνει τέτοιο γιατί, απλούστατα, δεν το θέλει.

Έτσι, ο επίσης συγγραφέας Σάκης Μουμτζής, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την μαρξιστική θεώρηση, αναφέρει στο Capital.gr τα ακόλουθα:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφορούμενος από την αντικαπιταλιστική λογική και εξοπλισμένος με την μαρξιστική ιδεολογία, θεωρεί την ταξική πάλη κινητήρια δύναμη της πολιτικής του. Τα δε στελέχη του δεν το κρύβουν, το λένε. Αναζητούν την ταξικότητα της ψήφου των πρόσφατων εκλογών και όλες τους οι κινήσεις, όπως διατείνονται, έχουν συγκεκριμένες κοινωνικές στοχεύσεις. Δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου αλλά για την προστασία μόνο των στρωμάτων που τους ψήφισαν.

Ο έλεγχος των μηχανισμών του κράτους και η απόπειρα χειραγώγησης των ΜΜΕ, σε αυτή τη φάση, μάλλον δεν δημιουργούν κινδύνους για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος, λόγω αυτού ακριβώς του διπλού ελέγχου, να διαμορφωθεί μία πλειοψηφία που θα αμφισβητήσει πάνω στη συγκρουσιακή-κινηματική πρακτική τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Το σκηνικό γίνεται αρκετά πιο σκοτεινό, αν λάβουμε υπ’ όψη τις αποκαλύψεις που κάνουν τα ίδια τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Σύριζα, για τις επαφές που έκαναν με τη Βενεζουέλα, το Ιράν και τη Ρωσία, για τη σύναψη δανείου 5 δισ. με στόχο την έξοδο από το ευρώ. Πολύ απλά, στο ευρώ παραμείναμε γιατί κανένας δεν τους δάνεισε. Είναι προφανές πως αν η διεθνής συγκυρία μεταβληθεί το θέμα μπορεί να επανέλθει, γιατί η παραμονή στην ευρωζώνη, όπως αποδείχτηκε, δεν είναι αποτέλεσμα στρατηγικής επιλογής του Σύριζα, αλλά των συγκεκριμένων περιστάσεων. 

Άλλωστε, το κομματικό τους έντυπο και τα στελέχη τους επικαλούνταν τους τακτικούς ελιγμούς που έκανε ο Λένιν, ώστε την τελική μάχη να τη δώσει υπό καλύτερους όρους. Έτσι, αρθρογραφούσαν υποστηρίζοντας, πως με την υποχώρηση της 13ης Ιουλίου 2015, κέρδισαν και αυτοί χρόνο. Και η ερώτηση είναι: χρόνο προς τι; Μα, για να δώσουν τη μεγάλη μάχη υπό καλύτερες συνθήκες. Οι ίδιοι τα λένε με τους παραλληλισμούς τους, τα λενινιστικά τσιτάτα που επικαλούνται και το συγκρουσιακό λόγο που εκφέρουν.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα προσόν. Είναι ειλικρινείς. Προαναγγέλλουν τις προθέσεις τους σε ανύποπτο χρόνο. Το δυσάρεστο είναι πως ελάχιστοι παίρνουν στα σοβαρά τα λεγόμενα τους. Και δεν θα έπρεπε.

Όλες αυτές οι κινήσεις ελέγχου των τομέων της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, δεν γίνονται για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους μέσα στα πλαίσια του συστήματος, αλλά για την ανατροπή του συστήματος που θα επιφέρει και τη μονιμοποίηση της εξουσίας τους. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στρατηγικού στόχου είναι η ρήξη με τους εταίρους. Την αποτόλμησαν μία φορά και συνετρίβησαν. 

Υποχώρησαν τακτικά και μόλις αισθανθούν πανίσχυροι στο εσωτερικό μέτωπο, θα την επανατολμήσουν. Ήδη, ιχνογραφούνται τα πεδία των νέων εντάσεων. Άλλωστε η εφαρμογή ενός "ξένου" προγράμματος επειδή δεν προσφέρει θετική διέξοδο, μόνο σαν ελιγμός μπορεί να αντιμετωπισθεί, που θα οδηγήσει στην τελική ρήξη».

Αυτός είναι και ο σοβαρότερος λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ανάπτυξη. 

Δεν τού επιτρέπονται κάτι τέτοια γιατί θα πρέπει να απελευθερώσει μηχανισμούς εξουσίας που θα τον απομακρύνουν από τον ουσιαστικό στόχο του, που είναι η καθεστωτική αλλαγή. Όσοι αυτό δεν το καταλαβαίνουν, τόσο το χειρότερο γι αυτούς –και για την Ελλάδα, βεβαίως.

Aπο: europeanbusiness.gr