Βασ. Αναστασόπουλος
Aριθμός 341. Δηλαδή, 340 άνθρωποι πριν από σένα και ποιος ξέρει πόσοι μετά. Εκεί, στη σειρά. Στην ουρά. Στην τράπεζα.
Με σκυμμένα κεφάλια, με νεύρα, με άγχος, με βιασύνη, με ανυπομονησία, με όλα όσα...
«κουβαλάει» ένας Έλληνας που αναγκάζεται να περιμένει, ενώ -ως συνήθως- έχει άλλα 1.002 πράγματα να κάνει. Κανείς όμως δεν έφυγε. Δεν μπορούσε, και να 'θελε, να φύγει. Ήταν, βλέπετε, η τελευταία εργάσιμη μέρα του μήνα κι υπήρχαν τόσες δόσεις που έπρεπε να πληρωθούν: φόρος εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, ρυθμίσεις, βεβαιωμένες οφειλές...
Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει, πια, κανένας που να δουλεύει για την πάρτη του ή όλοι δουλεύουν για να πληρώνουν φόρους. Μάλλον το δεύτερο ισχύει, αν πιστέψουμε και τα στοιχεία από το τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, που λένε ότι το 60% του μισθού των Ελλήνων εργαζομένων πάει πλέον σε φόρους και εισφορές. Και, κάπως έτσι, δημιουργούνται οι ουρές στις τράπεζες για τις οφειλές προς την εφορία. Κάποτε οι εργαζόμενοι στέκονται στην ουρά, για να πληρωθούν το ημερομίσθιό τους. Τώρα, στοιχίζονται ο ένας πίσω από τον άλλο, για να πληρώσουν...
Έτσι όπως πάει το πράγμα, όπως παρατηρώ τους ανθρώπους στην ουρά, όντας κι εγώ ένας κρίκος σε αυτήν την «αλυσίδα», όλο και περισσότερο μου θυμίζουν την εναρκτήρια σεκάνς των «Hunger Games» («Αγώνες Πείνας», ελληνιστί). Ξέρετε, όσοι έχετε δει την κινηματογραφική σειρά ταινιών, που προέκυψε από τα ομώνυμα μυθιστορήματα και καθιέρωσε την Τζένιφερ Λόρενς ως την επόμενη μεγάλη σταρ του Χόλιγουντ. Εκεί, στην αρχή της πρώτης ταινίας, μαθαίνουμε ότι οι πολίτες κάθε υποτελούς τομέα στην Κεντρική Διοίκηση, καλούνται να πληρώσουν Φόρους. Οι φόροι, ωστόσο, στην περίπτωση αυτή, είναι άνθρωποι, που στέλνονται στη μητρόπολη και συμμετέχουν στους διαβόητους «Αγώνες Πείνας», με έπαθλο... τη ζωή τους -αν καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί.
Αναλογίζομαι, καθώς στέκομαι στην ουρά, πόσο απέχουμε από μια τέτοια ζοφερή πραγματικότητα. Εάν, για παράδειγμα, το προαπαιτούμενο για να μας δώσουν οι εταίροι μία... ρημάδα υπο-δόση, της τάξης των δύο δισ. ευρώ, είναι να βγουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια μας και να μείνουμε στο δρόμο, τότε τι θα μας ζητήσουν, όταν θα είναι να λάβουμε κάποια μεγαλύτερη δόση; Να πουλήσουμε τα παιδιά μας στα σκλαβοπάζαρα ή να βγούμε στο... κλαρί και με τα «κέρδη» που μπορεί να έχουμε, να αποπληρώνουμε τα δάνεια της χώρας;
Η... πλάκα της -τραγικής, κατά τα άλλα, αυτής- υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά μοιάζουν να συμβαίνουν... ερήμην μας. Όλοι βλέπουν το κακό να έρχεται, μα κανείς δεν κάνει κάτι, για να το αποτρέψει. Πειθήνιοι, άβουλοι, απελπισμένοι, εξουθενωμένοι, οι Έλληνες δεχόμαστε στωικά και μοιρολατρικά όλα όσα μας συμβαίνουν κι εκείνα που μέλλει να μας συμβούν. Οι φωνές αντίδρασης και αντίστασης έχουν «πνιγεί». Άλλωστε, πλέον κυβερνά η Αριστερά... Καθώς φαίνεται, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, στην απέναντι όχθη, ήταν πιο χρήσιμη στην κοινωνία. Φώναζε, διεκδικούσε, κινητοποιούσε, αντιστεκόταν, πάλευε, αφύπνιζε συνειδήσεις. Τώρα που... διέβη τον Ρουβίκωνα και «γεύτηκε» το... μέλι της εξουσίας, δεν υπάρχει γυρισμός.
Οι φωνές των Σειρήνων νίκησαν και οι αριστεροί κυβερνώντες έγιναν πια όλα όσα -δήθεν- απέρριπταν, αλλά ενδόμυχα μάλλον μετά βδελυγμίας επιθυμούσαν. «Βασιλικότεροι των βασιλέων», περνάνε νόμους, διατάξεις, ρυθμίσεις και αποφάσεις, που ικανοποιούν μεν τα «δικά τους παιδιά» και τα δικά τους συμφέροντα, αλλά διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, αποδομούν την κοινωνία. Φέρνουν στη Βουλή τα πιο «άγρια» μέτρα, κι όμως δεν ανοίγει... μύτη. Μόνο λίγοι... γραφικοί της αντιπολίτευσης έχουν μείνει να φωνάζουν και να φωνασκούν, αλλά ελάχιστα μπορούν στην πραγματικότητα να κάνουν, όταν έχουν ήδη τη φωλιά τους λερωμένη...
Έστω κι αργά, ακόμα κι αν χρειάστηκε να ζητήσουμε «συγγνώμες», να κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, να κάνουμε σκληρή αυτοκριτική, κάποιοι... γραφικοί συνεχίζουμε να γράφουμε τα πράγματα όπως τα βλέπουμε και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Χωρίς... ταμπέλες, που κάποιοι βιάζονται να «κολλήσουν», και χωρίς παρωπίδες, που άλλοι επιχειρούν να μας φορέσουν. Και, δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Ένα μόνο θα ήθελα να πω, κλείνοντας αυτό το «παραλήρημα»: μακάρι το σενάριο των «Αγώνων Πείνας» να μην είναι το καλό...
Βασ. Αναστασόπουλος
Aριθμός 341. Δηλαδή, 340 άνθρωποι πριν από σένα και ποιος ξέρει πόσοι μετά. Εκεί, στη σειρά. Στην ουρά. Στην τράπεζα.Με σκυμμένα κεφάλια, με νεύρα, με άγχος, με βιασύνη, με ανυπομονησία, με όλα όσα...
«κουβαλάει» ένας Έλληνας που αναγκάζεται να περιμένει, ενώ -ως συνήθως- έχει άλλα 1.002 πράγματα να κάνει. Κανείς όμως δεν έφυγε. Δεν μπορούσε, και να 'θελε, να φύγει. Ήταν, βλέπετε, η τελευταία εργάσιμη μέρα του μήνα κι υπήρχαν τόσες δόσεις που έπρεπε να πληρωθούν: φόρος εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, ρυθμίσεις, βεβαιωμένες οφειλές...
Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει, πια, κανένας που να δουλεύει για την πάρτη του ή όλοι δουλεύουν για να πληρώνουν φόρους. Μάλλον το δεύτερο ισχύει, αν πιστέψουμε και τα στοιχεία από το τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ, που λένε ότι το 60% του μισθού των Ελλήνων εργαζομένων πάει πλέον σε φόρους και εισφορές. Και, κάπως έτσι, δημιουργούνται οι ουρές στις τράπεζες για τις οφειλές προς την εφορία. Κάποτε οι εργαζόμενοι στέκονται στην ουρά, για να πληρωθούν το ημερομίσθιό τους. Τώρα, στοιχίζονται ο ένας πίσω από τον άλλο, για να πληρώσουν...
Έτσι όπως πάει το πράγμα, όπως παρατηρώ τους ανθρώπους στην ουρά, όντας κι εγώ ένας κρίκος σε αυτήν την «αλυσίδα», όλο και περισσότερο μου θυμίζουν την εναρκτήρια σεκάνς των «Hunger Games» («Αγώνες Πείνας», ελληνιστί). Ξέρετε, όσοι έχετε δει την κινηματογραφική σειρά ταινιών, που προέκυψε από τα ομώνυμα μυθιστορήματα και καθιέρωσε την Τζένιφερ Λόρενς ως την επόμενη μεγάλη σταρ του Χόλιγουντ. Εκεί, στην αρχή της πρώτης ταινίας, μαθαίνουμε ότι οι πολίτες κάθε υποτελούς τομέα στην Κεντρική Διοίκηση, καλούνται να πληρώσουν Φόρους. Οι φόροι, ωστόσο, στην περίπτωση αυτή, είναι άνθρωποι, που στέλνονται στη μητρόπολη και συμμετέχουν στους διαβόητους «Αγώνες Πείνας», με έπαθλο... τη ζωή τους -αν καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί.
Αναλογίζομαι, καθώς στέκομαι στην ουρά, πόσο απέχουμε από μια τέτοια ζοφερή πραγματικότητα. Εάν, για παράδειγμα, το προαπαιτούμενο για να μας δώσουν οι εταίροι μία... ρημάδα υπο-δόση, της τάξης των δύο δισ. ευρώ, είναι να βγουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια μας και να μείνουμε στο δρόμο, τότε τι θα μας ζητήσουν, όταν θα είναι να λάβουμε κάποια μεγαλύτερη δόση; Να πουλήσουμε τα παιδιά μας στα σκλαβοπάζαρα ή να βγούμε στο... κλαρί και με τα «κέρδη» που μπορεί να έχουμε, να αποπληρώνουμε τα δάνεια της χώρας;
Η... πλάκα της -τραγικής, κατά τα άλλα, αυτής- υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά μοιάζουν να συμβαίνουν... ερήμην μας. Όλοι βλέπουν το κακό να έρχεται, μα κανείς δεν κάνει κάτι, για να το αποτρέψει. Πειθήνιοι, άβουλοι, απελπισμένοι, εξουθενωμένοι, οι Έλληνες δεχόμαστε στωικά και μοιρολατρικά όλα όσα μας συμβαίνουν κι εκείνα που μέλλει να μας συμβούν. Οι φωνές αντίδρασης και αντίστασης έχουν «πνιγεί». Άλλωστε, πλέον κυβερνά η Αριστερά... Καθώς φαίνεται, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, στην απέναντι όχθη, ήταν πιο χρήσιμη στην κοινωνία. Φώναζε, διεκδικούσε, κινητοποιούσε, αντιστεκόταν, πάλευε, αφύπνιζε συνειδήσεις. Τώρα που... διέβη τον Ρουβίκωνα και «γεύτηκε» το... μέλι της εξουσίας, δεν υπάρχει γυρισμός.
Οι φωνές των Σειρήνων νίκησαν και οι αριστεροί κυβερνώντες έγιναν πια όλα όσα -δήθεν- απέρριπταν, αλλά ενδόμυχα μάλλον μετά βδελυγμίας επιθυμούσαν. «Βασιλικότεροι των βασιλέων», περνάνε νόμους, διατάξεις, ρυθμίσεις και αποφάσεις, που ικανοποιούν μεν τα «δικά τους παιδιά» και τα δικά τους συμφέροντα, αλλά διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, αποδομούν την κοινωνία. Φέρνουν στη Βουλή τα πιο «άγρια» μέτρα, κι όμως δεν ανοίγει... μύτη. Μόνο λίγοι... γραφικοί της αντιπολίτευσης έχουν μείνει να φωνάζουν και να φωνασκούν, αλλά ελάχιστα μπορούν στην πραγματικότητα να κάνουν, όταν έχουν ήδη τη φωλιά τους λερωμένη...
Έστω κι αργά, ακόμα κι αν χρειάστηκε να ζητήσουμε «συγγνώμες», να κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, να κάνουμε σκληρή αυτοκριτική, κάποιοι... γραφικοί συνεχίζουμε να γράφουμε τα πράγματα όπως τα βλέπουμε και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Χωρίς... ταμπέλες, που κάποιοι βιάζονται να «κολλήσουν», και χωρίς παρωπίδες, που άλλοι επιχειρούν να μας φορέσουν. Και, δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Ένα μόνο θα ήθελα να πω, κλείνοντας αυτό το «παραλήρημα»: μακάρι το σενάριο των «Αγώνων Πείνας» να μην είναι το καλό...
Βασ. Αναστασόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου