Είναι η ΛΑΡΚΟ ο «μεγάλος ασθενής» της ελληνικής βαριάς βιομηχανίας;

AΠO  ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Είναι η ΛΑΡΚΟ ο «μεγάλος ασθενής» της ελληνικής βαριάς βιομηχανίας; Δεν είναι λίγοι αυτοί που δίνουν θετική απάντηση στο ερώτημα αυτό συνεκτιμώντας τα όσα παράδοξα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια με την ιστορική βιομηχανία νικελίου, αλλά και την εξέλιξη της εβδομάδας για το βιομηχανικό ρεύμα που καταργεί την έκπτωση του 20% η οποία είχε αποφασιστεί προ διετίας.

Μια εξέλιξη που από μια οπτική γωνία σημαίνει πρακτικά ότι η υπόλοιπη βαριά βιομηχανία της χώρας θα επωμιστεί το βάρος, πληρώνοντας περισσότερο για το ηλεκτρικό ρεύμα που σταμάτησε να πληρώνει η ΛΑΡΚΟ. Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; 

 

Τα προβλήματα για την ιστορική βιομηχανία είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Το υψηλό κόστος του ρεύματος στην Ελλάδα (από τα υψηλότερα ανά τον κόσμο) την οδηγεί σε ακριβή παραγωγή, που καθιστά την εταιρεία ζημιογόνο, έστω κι αν πρόκειται για ένα από τα τέσσερα εργοστάσια παραγωγής νικελίου σε όλη την Ευρώπη. Γνωστό επίσης είναι και το ότι η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται σε πολυετή αντιπαράθεση με τη ΔΕΗ για την τιμή του ρεύματος, με το παράδοξο η ίδια η ΔΕΗ να είναι μέτοχος της ΛΑΡΚΟ, ενώ συχνά-πυκνά απειλεί τη βιομηχανία νικελίου με λουκέτο για τα χρέη απέναντί της...

 

Την ήδη αδιέξοδη κατάσταση περιπλέκει μια σειρά από εξελίξεις:

 

♦ Η νέα πολιτική της ΔΕΗ για το βιομηχανικό ρεύμα που καταργεί την έκπτωση του 20%, πιθανότατα θα οδηγήσει σε περαιτέρω επιβάρυνση τη ΛΑΡΚΟ, η οποία ούτως ή άλλως, κατά πληροφορίες, οδηγείται στο κλείσιμο της χρήσης του 2015 με ιλιγγιώδεις απώλειες, της τάξης των 100 εκατ. ευρώ. Κάτι που σημαίνει ότι λειτουργεί με ζημιές περίπου 300.000 ευρώ την ημέρα. 

♦ Την ίδια στιγμή, η ΛΑΡΚΟ έχει σταματήσει να καταβάλλει προς τη ΔΕΗ το μηνιαίο ποσό που προβλέπει ο τελευταίος διακανονισμός της με την επιχείρηση ηλεκτρισμού (1,5 εκατ. ευρώ), που συμφωνήθηκε στο πλαίσιο διαιτησίας, οδηγώντας εκ των πραγμάτων σε νέο αδιέξοδο. 

♦ Τα οικονομικά της εταιρείας και η τεχνική απουσία προοπτικών βιωσιμότητας καθιστούν απαγορευτικό τον τραπεζικό δανεισμό. 

 

«Ξαφνικός θάνατος»

Ουσιαστικά, λοιπόν, η ΛΑΡΚΟ είναι «κλινικά νεκρή» και σε αρκετές περιπτώσεις την τελευταία πενταετία έχει απειληθεί με «ξαφνικό θάνατο». Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Και όπως φαίνεται, παρά τη σφοδρότητα της σύγκρουσής της με τη ΔΕΗ για τα χρέη, το ίδιο θα συνεχίσει να συμβαίνει, έστω κι αν στη Χαλκοκονδύλη θεωρούν πως υπάρχουν πλέον άμεσες ποινικές ευθύνες της διοίκησης για την είσπραξη των χρεών και πως η επιχείρηση θα πρέπει να κινηθεί νομικά σε βάρος της ΛΑΡΚΟ. 

 

Η αλήθεια είναι ότι: 

1 Η ΔΕΗ, η οποία, όπως είπαμε, είναι και μέτοχος της βιομηχανίας, έχει διάθεση να διαπραγματευθεί ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, το οποίο θα περιλάμβανε την υλοποίηση επενδύσεων που θα διασφάλιζαν τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της ΛΑΡΚΟ. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ΔΕΗ, και πάλι ως μέτοχος, θα μπορούσε ακόμη και να συμμετάσχει σε αύξηση κεφαλαίου, με τη συμμετοχή και της Εθνικής Τράπεζας (επίσης είναι μέτοχος), ανεξάρτητα από το εάν θα παραμείνει ή όχι βασικός μέτοχος το Δημόσιο.

2 Υπό την προϋπόθεση ότι θα καταρτισθεί ένα νέο στρατηγικό πλάνο βιωσιμότητας, η ΔΕΗ από την πλευρά της είναι διατεθειμένη να καταθέσει και συγκεκριμένη πρόταση για σύνδεση της τιμής του ρεύματος με την τιμή του νικελίου, ώστε να διευκολύνει τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ υπό ευχερέστερους όρους ως προς την τιμή της ενέργειας που αποτελεί και το βασικό της κόστος παραγωγής. 

 

Κάπως έτσι, για όσους παρακολουθούν τη βαριά βιομηχανία στο πλαίσιο του κρατικού τομέα μπαίνουν οι βάσεις για άλλο ένα σχέδιο «ανάστασης» της ΛΑΡΚΟ, η οποία όμως δεν δείχνει σημάδια... ανάρρωσης. 

 

Στην ουσία, το πρόβλημα ήταν και παραμένει ότι τα προηγούμενα χρόνια η ΛΑΡΚΟ δεν εκμεταλλεύτηκε σωστά τον ανοδικό κύκλο της αγοράς νικελίου διεθνώς (κάτι που θα μπορούσε να γίνει με μείωση του κόστους και εκσυγχρονισμό της παραγωγής) ώστε να ενισχύσει τα έσοδά της και έχασε την ευκαιρία να βγει στον... αφρό. Αντίθετα, σήμερα που οι τιμές έχουν πέσει, περιέρχεται σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο. 

 

Διαρκής αιμοδότης

Το ζήτημα δεν είναι όμως μόνο οικονομοτεχνικό. Η ΛΑΡΚΟ, παρά τα προβλήματα, υπήρξε ένα «χαϊδεμένο παιδί» των τελευταίων πολιτικών ηγεσιών στον τομέα βιομηχανίας και ενέργειας, με πιο τρανταχτό παράδειγμα το ότι οι μισθολογικές περικοπές που επιβλήθηκαν σε όλες τις υπόλοιπες κρατικές εταιρείες, στη ΛΑΡΚΟ... απλώς δεν εφαρμόστηκαν. Έτσι, έχουμε το παράδειγμα μεσαίων στελεχών που, ενώ οι αντίστοιχοί τους σε άλλες εταιρείες αμείβονται σε 1.500 - 1.800 ευρώ, στη ΛΑΡΚΟ συνεχίζουν να απολαμβάνουν μισθούς της τάξης των 3.000 ευρώ τον μήνα. 

 

Διόλου τυχαία και η διαρκής αιμοδότηση της βιομηχανίας από το κράτος, με αποκορύφωμα τα 150 εκατ. ευρώ που δόθηκαν επί Ν.Δ. και τα οποία σήμερα ζητείται από την Ε.Ε. να επιστραφούν ως παράνομη κρατική ενίσχυση.

 

Επίσης η ΛΑΡΚΟ, σε αντίθεση με την υπόλοιπη «τάξη» της βαριάς βιομηχανίας, που παρά την πρωτοφανή κρίση και τα υψηλά ενεργειακά τιμολόγια παραμένει συνεπής στις υποχρεώσεις της προς τον προμηθευτή, συνεχίζει να έχει ειδική μεταχείριση από τη ΔΕΗ. Και παρά τις διαρκείς απειλές για κατέβασμα των διακοπτών και τις περιπέτειες με τη διαιτησία, συνεχίζει (ή, για την ακρίβεια, συνέχιζε) να πληρώνει τμήμα μόνο των οφειλών της. 

 

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι παρατηρητές των θεμάτων της βιομηχανίας θεωρούν ότι η ΛΑΡΚΟ είναι ο «μεγάλος ασθενής» για τον οποίο οι υπόλοιποι θα κληθούν να πληρώσουν υψηλότερες τιμές βιομηχανικού ρεύματος. Να μην ξεχνάμε ότι Η ΛΑΡΚΟ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα, με ετήσια κατανάλωση περίπου 1.200 γιγαβατώρες (περίπου το 2,5% της συνολικής ζήτησης ρεύματος). 

 

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι όλο αυτό το «πέπλο» παραδόξων, όπως και η απουσία οποιουδήποτε επενδυτικού σχεδιασμού και εκσυγχρονισμού οδήγησε σταδιακά τους ενδιαφερόμενους επενδυτές που υπήρχαν για την εταιρεία πριν από μερικά χρόνια, πολύ μακριά ακόμη και από οποιαδήποτε σκέψη για την εξαγορά της.

 

Για την ιστορία, το 2009, στην πρώτη πρόσκληση ενδιαφέροντος για την αποκρατικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, μια σειρά από «μνηστήρες» μελετούσαν το ενδεχόμενο. Ανάμεσά τους, τρεις «μεγάλοι» της ελληνικής βιομηχανίας, δύο κολοσσοί του μεταλλευτικού κλάδου, μεταξύ των οποίων η Glencore, και επενδυτικές τράπεζες. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, η ΛΑΡΚΟ είχε ήδη μπει στα αζήτητα και σταδιακά (μαζί με τα ΕΑΣ και την ΕΛΒΟ) σταμάτησε και να αναφέρεται στις λίστες του ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο θεωρητικά και μόνο την καταγράφει στην προς αξιοποίηση περιουσία...

Απο: to pontiki.gr