Stylianos Syrmoglou
Την τύχη μιας ολόκληρης χώρας και μιας πολλαπλώς καταπονημένης κοινωνίας διαχειρίζονται κάτι τύποι "ψευτοπολιτικών", που επιβάλλοντας τον ομαδικό ευνουχισμό των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, επιτυγχάνουν για τον εαυτό τους το ανώτατο ποσοστό ατομικής ελευθερίας και προνομίων.
Και δημιουργούν με τον τρόπο τούτο μέσα στην ίδια την κοινωνία ένα δίπτυχο εμπεδωμένης αντίληψης, της αντίληψης της ασύδοτης πολιτικής έκφρασης και της αντίληψης της αδιαμαρτύρητης ομαδικής δουλείας.
Η πρώτη στρατολογεί οπαδούς από τα άτομα σαν άτομα. Η δεύτερη στηρίζεται στη μάζα των ατόμων, κι έτσι το άτομο παύει να αποτελεί δυναμικόν κι αυθύπαρκτον πυρήνα.
Γιατί η υποταγή ή το όποιο ξέσπασμα, η ανοχή και η φοβία, όπως και η ανταρσία, είναι κατά κανόνα φαινόμενο ομαδικό. Οι ατομικές περιπτώσεις είναι εξαιρέσεις γενναιότητας ή είναι λογική συνέπεια ενός περήφανου ατομισμού, που αρνιέται να παραδώσει τα οχυρά της αξιοπρέπειάς, προσωπικής και εθνικής ή και του απομονωτισμού του στον οποιοδήποτε.
Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ο ατομισμός γίνεται προωθητικό στοιχείο του υπνωμένου μαζικού δυναμισμού...
Ας το παραδεχθούμε επιτέλους! Ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού!..
Πρόκειται στην πραγματικότητα περί "τραγελαφικής" κατάστασης, η οποία δεν αποδίδεται ούτε με το αδυσώπητο τραγικό "ΓΙΑΤΙ;", ούτε με το "Πως καταντήσαμε έτσι;"
Ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, με αμφίβολο περιεχόμενο σοβαρότητας, που απλώς επιμηκύνουν την κοινωνική σύγχυση και σωρεύουν νέες απαιτήσεις εκ μέρους τους. Αλλοπρόσαλλες πολιτικές, που ωστόσο εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Ανερμάτιστες πολιτικές ενέργειες, που καταδείχνουν το εύρος της πολιτικής ανικανότητας. Και το προσφυγικό πρόβλημα να προσλαμβάνει διαστάσεις εφιάλτη, ενώ τα εθνικά μας θέματα να βρίσκονται στην "κόψη του ξυραφιού". Γιατί υπάρχουν κι αυτά, με την εθνική μας αυτοτέλεια να εμφανίζεται φυλλορροημένη...
Αυτό το "ΓΙΑΤΙ", που δεν έχει "γιατί" και "πως", φαίνεται να είναι κάτι άλλο από την χαρακτηριστική διατύπωση του Αιγυπτίου αρχιερέα στον διάλογο με τον Σόλωνα, ότι "Ελληνες αεί παίδες".
Κι αν αρμόζει στον σημερινό Ελληνα αυτός ή άλλος χαρακτηρισμός, και πάλι το αδυσώπητο "ΓΙΑΤΙ" δεν βρίσκει ικανοποιητική απάντηση, όταν η κατάσταση των πραγμάτων άγγιξε ήδη το "μη περαιτέρω". Διότι εκφεύγουν της λογικής και της φαντασίας "πολιτικές επιλογές", ενέργειες και γεγονότα υψίστης εθνικής σημασίας και ζωτικού ενδιαφέροντος, μεσούσης μάλιστα της οικονομικής κρίσης.
Δυστυχώς όλα όσα βιώνουμε, όλα όσα είναι διάχυτα στο οπτικό μας πεδίο, δεν γίνονται κίνητρα συλλογής. Γιατί αν έλεγα συμφωνίας, η αξίωση θα ήταν πολύ μεγάλη. Και το πολιτικό κακό συνεχίζεται, γιατί τροφοδοτείται από την κοινωνική ανοχή και το "βόλεμα" ή το επιχειρούμενο βόλεμα του καθενός. Μια ματιά στα σχόλια και στις αντιδράσεις, ακόμη κι εδώ στο facebook και γενικότερα στο διαδίκτυο, θα καταπείσει και τον πλέον δύσπιστο.
Επιπολαιότητα, φοβία για μη έκθεση μας στην αλήθεια, αποφυγή ένταξής μας στην αγωνία της κοινωνίας, που κυοφορεί επί της ουσίας την απόφαση της ανατροπής των δεδομένων, όποτε κι όταν...
Το "πολιτικό κακό" συνεχίζεται, γιατί υπάρχει εθισμός στα προβλήματα και οι αγωνίες της ψυχής και οι κρίσεις της συνείδησης έχουν ιθαγένεια. Ζούμε την αυτόχθονη συμφορά μας, την πραγματικότητα της ζωής μας, ως μακρινοί και κάποιοι ως αδιάφοροι θεατές, με την έννοια της ενεργούς συμμετοχής να είναι "κλειδωμένη" σε κάποιο συρτάρι, για να μην εκτεθούμε...
Εκθέτουμε ωστόσο την "ελαφρότητα" μας με όση αισιοδοξία μπορούμε να αντλήσουμε από την επιπολαιότητα μας, αρκούμενοι σε μονολόγους αντίδρασης στα τετραγωνικά του σαλονιού μας η του όποιου χώρου φιλοξενεί την ανασφάλειά μας...
Πρόκειται για μια στενή αντίληψη αυτάρκειας, ενίοτε και ψευδαίσθηση εθνικής αυτάρκειας, που απολήγει σε μια επικίνδυνη για τη μοίρα του Ελληνισμού και της χώρας μας βλακώδη αυτοτέλεια!..
Εχοντας τούτη την αυθαίρετη συνομιλία μου μαζί σας, ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει αντίλογος. Και είναι αποδεκτός, εφόσον τούτες οι σκέψεις, ακόμη κι αν χαρακτηριστούν ως αυθαίρετες, εκτίθενται δημοσίως. Ξέρω ταυτόχρονα, ότι πέραν του όποιου αντίλογου, τούτες οι σκέψεις που συγκροτούν το πλέγμα της αντίδρασης, δεν αρέσουν και ενίοτε καθρεπτίζουν την αθλιότητα μας...
Σε όποιους δεν αρέσουν, δεν έχουν παρά να συνεχίζουν να κοιτάζουν την όλη τους συμπεριφορά μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς, που έστησαν οι εγχώριοι ανεπαρκείς και απατεώνες της πολιτικής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου