Μια θηλιά σφίγγει όλο και ασφυκτικότερα γύρω από την τελευταία μεγάλη κρατική βιομηχανία της χώρας, την ΛΑΡΚΟ. Πως γίνεται όμως και κάθε κρατική παραγωγική βιομηχανία, να φτάνει στην ιδιωτικοποίηση αφού πρώτα οδηγηθεί σε χρεοκοπία! Έτσι πωλείται όσο όσο, ως ζημιογόνος, για ένα κομμάτι ψωμί, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο κέρδους στο Ελληνικό δημόσιο, ούτε και στην Ελληνική κοινωνία.
Σήμερα, ο μεγαλύτερος πιστωτής της, η ΔΕΗ κρατά την τύχη της μεταλλουργίας στα χέρια της. Ακούγεται ότι δέχεται πιέσεις να δώσει το χαριστικό σφίξιμο στην βιομηχανία και έτσι να βγει στο σφυρί, κλειστή ακόμη καλύτερα για όσους είναι σε αναμονή. Δεν θα φορτωθούν προσωπικό, δεν θα φορτωθούν βάρη. Με δεδομένη και την πίεση των δανειστών για ιδιωτικοποίηση, το μέλλον προβλέπεται αδιέξοδο, αν δεν δοθεί άλλη τροπή στις εξελίξεις.
Ελάχιστες οι δηλώσεις και τα ρεπορτάζ γύρω από το δράμα που βιώνει η ΛΑΡΚΟ και οι 1500 περίπου, εργαζόμενοι. Μια μεταλλουργία που θα μπορούσε να προσφέρει στην οικονομική μας ανάκαμψη. Το ενδιαφέρον των εν αναμονή «επενδυτών», αναζωπυρώνεται μετά την ανάκαμψη των τιμών του νικελίου( +5,5% μόνο σήμερα) και όλα δείχνουν ότι η ΛΑΡΚΟ θα μπορούσε να γίνει μία κερδοφόρος βιομηχανία και θα γίνει, αφού ξεπουληθεί!
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η χώρα μας παράγει νικέλιο(σιδηρονικέλιο) και το εξάγει αποκλειστικά στην Ευρώπη. Αντιπροσωπεύουμε το 90% των κοιτασμάτων της Ευρώπης. Η ΛΑΡΚΟ είναι η μόνη παραγωγός στην Ε.Ε. Το νικέλιο μπαίνει στα σπίτια μας, αφού επεξεργαστεί σε μονάδες της Ευρώπης και γίνει οικιακές συσκευές, κουταλομαχαιροπήρουνα, κάδοι πλυντηρίων, ιατρικά και άλλα εργαλεία. Αποτελεί δε, το βασικό υλικό για την παραγωγή του ανοξείδωτου χάλυβα. Φαντάζεστε να είχαμε μια καθετοποιημένη ΛΑΡΚΟ;
Η βιωσιμότητα της δεν είναι ουτοπία. Απαιτεί όμως θέληση.
Ελενα Νάμινι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου