Σπίτια χτισμένα σαν προέκταση του εργοστασίου για να είναι οι εργάτες δίπλα, έτοιμοι να πιάσουν δουλειά «στις 2, στις 3, στις 5 το πρωί, όποτε χτυπήσει το τηλέφωνο».
Συζητάμε με τις γυναίκες της ΛΑΡΚΟ, εργαζόμενες οι ίδιες ή η σύζυγοί τους στην επιχείρηση. Άλλες γεννήθηκαν εδώ, άλλες ήρθαν σε νεαρή ηλικία και έκαναν τις οικογένειές τους, έζησαν μια ζωή σε δύσκολες συνθήκες «μέσα στη σκουριά». Έμαθαν να ζουν με τον φόβο για τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα». Κάθε φορά που ακούνε τον ήχο της έκρηξης από τα καμίνια του εργοστασίου μετράνε και σκέφτονται ποιοι είναι «μέσα» εκείνη την ώρα. Κι όμως, αγάπησαν αυτόν τον τόπο και τώρα ξεσπιτώνονται και πετιούνται στον δρόμο, αφού το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει...
-εκτός από το κλείσιμο του εργοστασίου- και την εκκένωση του οικισμού.
Βρίσκουμε τα παιδιά των εργατών, μαθητές του Γυμνασίου της Λάρυμνας, την ώρα που ετοιμάζουν το πανό τους. Όλα, με μια φωνή, μας λένε πως «δεν θέλουν να φύγουν από εδώ», γιατί δεν θέλουν να χάσουν τα σπίτια τους, τους φίλους τους.
Βρισκόμαστε στα γραφεία του Σωματείου των εργαζομένων και συζητάμε με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, μέλος της διοίκησης και με τον Αλέξανδρο Νικολόπουλο, 39 χρόνια εργάτη στη ΛΑΡΚΟ, που τώρα απειλείται με απόλυση. Μας εξηγούν πόσο «δεμένος» είναι ο τόπος αυτός με τη ΛΑΡΚΟ, πόσο μεγάλες θα είναι οι συνέπειες αν κλείσει η επιχείρηση, αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν να αναπτυχθεί και να προσφέρει.
Από όλες μας τις συζητήσεις το συμπέρασμα είναι ένα: Οι εργάτες, οι γυναίκες της ΛΑΡΚΟ και τα παιδιά τους «θα παλέψουν μέχρι τέλους»…
Απο: 902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου