Ζητείται Ευρωπαίος Ηγέτης

Σύμφωνα με ένα ρητό ‘τα πάντα είναι εφικτά αρκεί να υπάρχει αρκετός χρόνος και χρήμα’. Η Ελλάδα δεν έχει τίποτε από τα δύο ενώ αυτό ισχύει και για μία σειρά ευρωπαϊκών κρατών, τις λεγόμενες Ε4 (Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα).

Η κατάσταση αυτή, όμως, θα μπορούσε να αλλάξει αρκεί η ΕΕ να αποφάσιζε να δανειστεί σε ορίζοντα 10-15 ετών ως Ένωση αντί να αφήνει τα μέλη της που βρίσκονται σε αδιέξοδο να δανείζονται σε ορίζοντα 3ετίας ως μεμονωμένα κράτη. Σε αυτήν την περίπτωση τα ομόλογα που θα εξέδιδε θα αποσπούσαν άριστη βαθμολογία και θα είχαν χαμηλό επιτόκιο, παρέχοντας ταυτόχρονα αρκετό χρήμα και αρκετό χρόνο για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της ευρωπαϊκής κρίσης.

Η ΕΕ έχει το μοναδικό πλεονέκτημα να διαθέτει το δεύτερο κυριότερο αποθεματικό διεθνές νόμισμα και μία ενιαία αγορά που αν δεν αφηνόταν στο έλεος της από τη Γερμανία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τη διεθνή ύφεση με εξαιρετική αποτελεσματικότητα.

Ο νομισματικός κίνδυνος όταν δανείζεται κάποιος σε ευρώ είναι, στην ουσία, μηδενικός ή τουλάχιστον ο χαμηλότερος στον κόσμο και αυτό παρά το γεγονός πως έχει ‘επιτραπεί’ στην ευρωπαϊκή κρίση να μολύνει την αξιοπιστία του ευρωπαϊκού νομίσματος. Η πραγματικότητα είναι πως σήμερα δεν υπάρχουν άλλα διεθνή νομίσματα πέραν του ευρώ και του δολαρίου και η ΕΕ ιδωμένη ως σύνολο βρίσκεται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και έχει καλύτερη προοπτική ανάπτυξης από τις ΗΠΑ.

Μία σειρά έκδοσης ομολόγων με την εγγύηση της ΕΕ θα αποτελούσε ασφαλέστερη επιλογή για τους διεθνείς επενδυτές σε σχέση με τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ.

Σε μία τέτοια περίπτωση η ΕΕ θα συγκέντρωνε αυτά τα κεφάλαια στην ΕΚΤ και εκεί θα μοιραζόταν σε δύο πακέτα στήριξης: το ένα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων χρέους και ρευστότητας και το άλλο για την ενίσχυση της ανάπτυξης.

Η χορήγηση των κεφαλαίων από το πρώτο πακέτο θα συνοδευόταν από την εποπτεία του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ και θα προϋπέθετε την υιοθέτηση από τη χώρα δανειολήπτη ενός ρεαλιστικού προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Η χορήγηση των κεφαλαίων από το δεύτερο πακέτο θα γινόταν υπό την εποπτεία μίας Επιτροπής Στήριξης της Ανάπτυξης, η οποία θα είχε ως στόχο να βοηθήσει τις δανειολήπτριες χώρες να επιστρέψουν και να παραμείνουν στην ανάπτυξη.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα είχε ως αποτέλεσμα τα επιτόκια δανεισμού των χωρών με κρίση χρέους να μειωθούν αισθητά κάτω από αυτά των σημερινών πακέτων στήριξης ενώ τα κράτη θα ήταν προστατευμένα από τις δυνάμεις τις αγοράς για όσο διάστημα χρειαζόταν να επιστρέψουν σε αυτήν επί ίσοις όροις με τα κράτη της ΕΕ που δεν αντιμετωπίζουν κρίση.

Η μεγαλύτερη απόφαση που πήρε ποτέ η Ευρώπη ήταν αυτή της νομισματικής της ένωσης. Μετά τη νομισματική ενοποίηση η απόφαση για ένα πρόγραμμα δανεισμού από την ΕΕ με στόχο την προστασία κρατών μελών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και φυσικά του ίδιου του ευρώ θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη … αν υπήρχε ευρωπαϊκή ηγεσία.

Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η κρίση αλλά η έλλειψη ενός Ευρωπαίου Ηγέτη. Ελλείψει ενός ηγέτη το ρόλο αυτό έχει αναλάβει η κυρία Μέρκελ με καταστροφικές συνέπειες μέχρι στιγμής για όλους, εκτός από τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
διευθυντής GSTA/EKTA