Η χαμένη τιμή της μεταπολίτευσης

Ο Έλληνας γνωρίζει άριστα την τέχνη του παραπόνου· είναι δεξιοτέχνης στο να αναδεικνύει τα κακώς κείμενα. Δαν ασκεί κριτική για να βελτιώσει, αλ­λά για να ισοπεδώσει. Δεν σκέφτεται εξελικτικά και κατ’ αναλογία, το σήμερα σε σύγκριση με το χθες. Τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Το θράσος, την αναίδεια, την προπέτεια τα κατέστησε εθνικές αρετές. Καθώς δεν παράγει τίποτα – γιατί πάντα οι άλλοι φταίνε –, αυτός έχει την πολυτέλεια να καλ­λιεργεί το λεπτό του γούστο πάνω στην κριτική. Γνωρίζει απ’ έξω τα πλεονεκτήματα, τις επιδόσεις και τις διαστάσεις κάθε νέου μοντέλου κουρσάρας που παράγεται στον πλανήτη. 
Και η καλή του σύζυ­γος γνωρίζει τα πιο ακριβά υποδήματα και τις πιο μεταξωτές κιλότες. «Τα δικαιούμεθα όλα»: αυτή η αντίληψη έχει διαμορφώσει την εθνική μας συ­νείδηση. Το όραμα για την ελληνική κοινωνία δεν ήταν πότε το καλύτερο σχολείο, αλλά μια καλύτε­ρη (σε μέγεθος και επιδόσεις) τηλεόραση. Το ζη­τούμενο δεν υπήρξε ένα καλύτερο ΕΣΥ, αλλά μια άνετη και πλούσια ζωή. Το όνειρό μας δεν είναι να βρούμε μια καλή δουλειά, αλλά να γίνουμε αστέ­ρια του πενταγράμμου, κομμώτριες, μοντέλες, πο­δοσφαιριστές, celebrities, και τελευταία μάγειρες. Παρά τις γελοιότητες αυτές, ωστόσο, που αποτε­λούν τη βασική μας πολιτική και πνευματική παρα­καταθήκη, από τη μεταπολίτευση και ώς τις μέρες της κρίσης, η χώρα έχει να επιδείξει άθλους πραγ­ματικούς, που ουδέποτε στην ιστορική της διαδρο­μή είχε ξαναζήσει. Πριν από όλα, από τη μεταπολίτευση και δώθε, η χώρα ζει μέσα σε ένα πρωτοφα­νές για τα ιστορικά χρονικά μας πολιτικό δημοκρα­τικό περιβάλλον. Η ελληνική κοινωνία ουδέποτε απόλαυσε παρόμοιες ελευθερίες. Μέσα σ’ αυτές τις πρωτόγνωρες για τη χώρα συνθήκες, αναπτύ­χθηκε μια κοινωνία που ξεκίνησε – αφού σε μερι­κούς αρέσουν τα νούμερα – με κατά κεφαλή ΑΕΠ 2.722 δολάρια το 1974 και έφτασε στα 31.670 δολάρια το 2008! Ένα ακόμα χαρακτηριστικό εί­ναι ότι το ΕΣΥ, που από την πρώτη στιγμή της λει­τουργίας του βρήκε πρόθυμους επικριτές και κα­νέναν συνήγορο υπεράσπισης, παρά τις γνωστές σε όλους ελλείψεις, παρατυπίες, σκάνδαλα, κακο­διαχείριση, ανέβασε το προσδόκιμο ηλικίας, από 73 έτη που ήταν στη χώρα μας το 1974, σε 79,5 το 2006! Αυτά δεν αποτελούν τεράστια επιτεύγματα; Δημοκρατική και ελεύθερη κοινωνία, κατακόρυφη αύξηση του βιοτικού επιπέδου σε συνδυασμό με μακροζωία. Αυτό συνεπάγεται αυτονόητα και μια σειρά άλλων απίστευτων βελτιώσεων σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Φυσικά, για όλα αυτά ού­τε λόγος. Όταν ωστόσο μια κοινωνία έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό αναισθησίας που να μην μπορεί να αναγνωρίσει τα επιτεύγματά της, αυτό σημαί­νει κάτι βαθύτερο: ότι δεν τα δικαιούται. Γι’ αυτό, ας μη σπεύδουν οι μπουλντόζες τού απελπιστικά μειοψηφικού «προοδευτικού κινήματος» στην Ελ­λάδα να τα γκρεμίσουν, ευκαιρίας δοθείσης, όλα. Παρουσιάζουν την κρίση ως Αποκάλυψη και όχι σαν ευκαιρία που κάλλιστα μπορεί να γίνει, μοιρά­ζοντας άκριτα τις ευθύνες με πολιτικούς εμφυλιοπολεμικούς όρους (γιατί στην ουσία είναι παθολο­γικά κολλημένοι στον Εμφύλιο): «δοσίλογος, προ­δότης, πράκτορας και ψεύτης πρωθυπουργός» και παρόμοιες ουρανομήκεις φαιδρότητες… Η κρίση στις ευνομούμενες και σοβαρές κοινωνίες δημι­ουργεί, εκτός από θύματα, και ευκαιρίες, ευκαιρί­ες ιστορικές που, αν δεν τις εκμεταλλευτείς ως τέ­τοιες, κινδυνεύεις να κερδίσεις τα χειρότερα. Γιατί πάντα υπάρχουν πολύ χειρότερα!
Κοντολογίς, η Ελλάδα από το 1974 ώς τις μέ­ρες μας ευτύχησε μιας πρωτοφανούς στα ιστορι­κά χρονικά της ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης στην οποία συμμετείχε ολόκληρη η κοινωνία. Ωστόσο, ουδέποτε μπορέσαμε να εμπεδώσουμε αυτήν την ανάπτυξη, να την μετεξελίξουμε, να την ευλογή­σουμε, να την κατακτήσουμε – για να τη δικαιούμεθα. Αντίθετα, την κατασπαταλήσαμε με τον πιο άγριο και ανεύθυνο τρόπο, την κάναμε μπουζού­κια, ξενύχτια, ταξίδια, τσάντες, παπούτσια, κουρσάρες, εξοχικά… Δανειζόμασταν για χρόνια από τις αγορές με τα επιτόκια της Γερμανίας (αυτά γι­ατί δεν τα λένε οι οικονομολόγοι - αναλυτές στον λαό;) δίχως να το δικαιούμαστε, γιατί απλώς δεν είμαστε, ούτε δυστυχώς θα γίνουμε, Γερμανία, και το ρίχναμε έξω καταναλώνοντας ασύστολα. Την κρίση δεν πρέπει να την… κρίνουμε μονομερώς εξαπολύοντας κατάρες κατά του συστήματος, των σκοτεινών δυνάμεων, των εξωγήινων κ.λπ. Αυτοί οι λαϊκισμοί τελείωσαν. Τα επώδυνα μέτρα είναι ανάγκη να συνοδεύονται και από επώδυνα συμπε­ράσματα!

Απο:pontiki.gr