H απελευθέρωση των δικτύων

            Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθήσαμε τον πόλεμο με τις ΔΕΚΟ. Παρουσιάσθηκε ως ένα σχέδιο εξυγίανσης και αντιμετώπισης των δανειακών αναγκών που δημιουργούν στο χρεοκοπημένο κράτος μας. Επικοινωνιακά το παιχνίδι εξελίχθηκε με την υπερπροβολή των προνομίων των εργαζομένων σε αυτές, με το ανακάτεμα εισηγμένων και μη, κερδοφόρων και παθητικών απ’ αυτές και σε συνθήκες των πολλών σε ύφος «γιατί να σας πληρώνουμε;».
Η εξυγίανσή των ΔΕΚΟ δεν είναι ένα κακό πράγμα, μόνον που μας κρύβουν μια σειρά από αλήθειες. Για παράδειγμα ότι τα προνόμια που είχαν οι εργαζόμενοι ήταν οι αποφάσεις των πολιτικών κυβερνήσεων και αποτελούσαν δεσμεύσεις του κράτους προς τους εργαζόμενους σε αυτές. Κάτι αντίστοιχο με τις υποχρεώσεις που ανέλαβε το κράτος προς τους ξένους πιστωτές. Επίσης ότι οι ΔΕΚΟ είχαν «απελευθερωθεί» από το ελληνικό δημόσιο από το 2002 και τα ρουσφέτια προς αυτές, όπως και οι κρατικές εγγυήσεις για τον δανεισμό τους θα έπρεπε να σταματήσουν από τότε. Άρα και πάλι την ευθύνη των εξελίξεων την είχε το υπ. Οικονομικών.
Το χειρότερο μας κρύβουν σήμερα μια πραγματικότητα, στην οποία έχουν δεσμεύσει την Ελλάδα. Ότι τα δίκτυα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν ή να αποκρατικοποιηθούν , σε επίπεδο ελληνικού δημοσίου, μέχρι το 2019. Αρχικά θα έπρεπε μέχρι το 2014, αλλά μάλλον έχουμε πάρει παράταση. Τι σημαίνει αυτό; Απλά οι υποδομές από τα τραίνα, τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια και όλα τα υπόλοιπα , που παρουσιάζονται ως εφιάλτες σήμερα, μαζί με τα αεροδρόμια, τα λιμάνια κλπ, θα πρέπει να δοθούν σε επιχειρηματικούς ομίλους ή κρατικούς φορείς ξένων κρατών, όπως στους Γερμανούς ο ΟΤΕ, στο κρατικό fund του Κατάρ τα ναυπηγεία και ούτω καθεξής Αυτούς αφορά η εξυγίανση και όχι τους Έλληνες. Φαινόμενα όπως η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ σήμερα, προς όφελος των ιδιωτών παραγωγών ενέργειας ή η μείωση μισθών και οι επερχόμενες απολύσεις στον ΟΤΕ, είναι οπτικές αυτού που έρχεται.
Οι Έλληνες πολίτες σήμερα όπως και χθες πιστεύουν ότι αυτό που τους συμβαίνει είναι αποτέλεσμα των λαθών του παρελθόντος και μια προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αφού διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα στη χώρα τους, με τη διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως και για τη ζωή τους προοπτικά. Ουδείς όμως τους ενημερώνει για τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί, υπό τον τίτλο του ευρωπαϊκού διαβατηρίου, αλλά και τι σημαίνει ουσιαστικά η απελευθέρωση των δικτύων, το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων, οι επιχειρησιακές συμβάσεις, η απεθνικοποίηση για το ελληνικό κράτος του ελέγχου υποδομών και της περιουσίας του, αλλά και η δυνατότητα επιχειρησιακής εμπλοκής του, ως βασικού μετόχου σε ολιγοπωλιακού χαρακτήρα τομείς.
Επίσης οι έλληνες δεν γνωρίζουν τι συμβάσεις υπογράφονται, ποια μερίδια του κράτους πωλούνται ή θα πωληθούν και σε ποιες τιμές, ποια στρατηγική ακολουθείται ως προς τις νέες ιδιοκτησίες, που στο εγγύς μέλλον μπορεί και να αποκτήσουν φεουδαρχικό χαρακτήρα για τη χώρα και τους κατοίκους της. Ποιες οι διαπραγματεύσεις που κάνει η κυβέρνηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί δεν ασκείται κανενός είδους υπεράσπιση των συμφερόντων τους και των περιουσιών τους.
Η άγνοια αυτή δεν μπορεί πλέον να χαρακτηρισθεί τυχαία , αλλά εναρμονισμένη. Την ευθύνη γι’ αυτήν την έχουν οι πολιτικοί, οι πανεπιστημιακοί, οι δημοσιολόγοι και εμείς οι δημοσιογράφοι.