Χωρίς τιμόνι μεσοπέλαγα

Απανωτά κύματα χτυπάνε το κυβερνητικό σκάφος, που τις τελευταίες μέρες φαίνε­ται να έχει χάσει και το πη­δάλιο, ενώ εδώ και καιρό έχει χάσει την πορεία του.

Η πολιτική συγκυρία είναι αυτή που διογκώνει τα κύματα, μετατρέποντας την κάθε θαλασσοταραχή σε καταιγί­δα. Το κάθε βότσαλο που πέφτει στην πολιτική λίμνη, αντί να δημιουργήσει τρικυμία σε… ποτήρι, γίνεται ξαφνι­κά η «τέλεια καταιγίδα» στον ωκεα­νό, όχι μόνο λόγω των δύσκολων θε­μάτων που καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση, αλλά και λόγω της εσωτε­ρικής της αδυναμίας να συντονιστεί, να διαβουλευτεί και κυρίως να συνερ­γαστεί.

Όλα αυτά όμως έχουν έναν τελικό στόχο: να αδυνατίσουν, υπονομεύ­σουν και τελικά απαξιώσουν το πολι­τικό προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου, που μέχρι πρότινος αποτελούσε και το μεγάλο κεφάλαιο του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο ως ισχυρός ενοποιητικός παράγοντας εξουσίας του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης στη δίνη της κρίσης, με βάση πάντα τις δημοσκοπήσεις.

Τα ευρήματα των πιο πρό­σφατων όμως ερευνών της κοινής γνώμης αποτυπώνουν ραγδαία πτώση στην ακτινο­βολία, την αποδοχή ή και την ανοχή των πολιτών απέναντι στον Παπανδρέου, και αυτό είναι που........ απασχολεί ιδιαίτερα τους συνερ­γάτες του.

Μάλιστα, όπως επισημαίνουν, το τε­λευταίο επεισόδιο με τις σχετικές ανα­φορές του Ντομινίκ Στρος-Καν σε γαλ­λικό ντοκιμαντέρ για συνομιλίες του με τον Γιώργο Παπανδρέου την περίο­δο που η κυβέρνηση διέψευδε με­τά βδελυγμίας οποιαδήποτε συνεννόηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα μπορούσε να ξεπεραστεί πιο εύκολα, αν δεν ήταν ο κρίκος μιας αλυσίδας λαθών που έχει ρίξει την κυβερνητική    αξιοπι­στία στα… Τάρταρα.

Κι αν δεν ήταν η Ν.Δ., που με την έξαλλη επιθετικότητά της επιχειρεί να κα­ταστήσει    τους Έλληνες λωτο­φάγους (για ό,τι προηγήθηκε την περασμένη επταετία), η κυβερνητική κατρακύλα θα ήταν ακόμα μεγαλύτε­ρη. Απλώς η Ν.Δ. με την τακτική της λειτουργεί όχι μόνο συσπειρωτικά, αλ­λά και ως το άλλοθι να πετάει η κυβέρ­νηση την μπάλα στην εξέδρα.

Στο ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να μας πεί­σουν τις τελευταίες μέρες ότι όλες οι επαφές του Παπανδρέου με τον Στρος-Καν, που έγιναν πολύ πριν αρχίσουν οι κουβέντες περί κρίσης χρέους της χώ­ρας, εντάσσονταν στις εκβιαστικές δι­ερευνητικές επαφές του πρωθυπουρ­γού με διεθνείς οικονομικούς παράγο­ντες, προκειμένου να μεταβάλουν την άποψή τους οι Ευρωπαίοι εταίροι και να μας στηρίξουν.

Αφήνουν ωστόσο αναπάντητα ερω­τήματα σε μια σειρά ζητημάτων, όπως:

♦ Γιατί τόσους μήνες δεν έπαιρναν μέ­τρα και αρκούνταν να ανακοινώνουν την απόδοση επιδόματος αλληλεγγύης;

♦ Γιατί δεν προχωρούσαν σε μεγαλύ­τερο δανεισμό;

♦ Γιατί δεν διαπραγματεύονταν πιο σκληρά για το μνημόνιο, πριν φτάσου­με στον Μάιο, όπου το ελληνικό Δημό­σιο είχε ρευστότητα δέκα ημερών;

Όλα αυτά η κυβέρνηση τα αποκρού­ει στη λογική ότι οι ευθύνες ανήκουν στους Ευρωπαίους εταίρους μας, που άφησαν τον καιρό να περνάει, με απο­τέλεσμα να τρέχουν και να μην φτά­νουν στο παρά πέντε.

Το ζήτημα, όπως όλοι συνομολο­γούν, είναι ότι το παραπάνω περιστατι­κό λειτουργεί σωρευτικά στο ήδη τρωθέν πολιτικό προφίλ του πρωθυπουρ­γού και δημιουργεί ακόμα πιο πολλά προβλήματα στην καθημερινή κυβερ­νητική διαχείριση και στην απόδοση του σχήματος.

Ο χαοτικός τρόπος

Πίσω όμως από τις αναποδιές, η κυ­βέρνηση αρχίζει τώρα και αναμετρά-ται με τον χαοτικό τρόπο απόλυτης δι­ακυβέρνησης του πρωθυπουργού, ο οποίος από τη μια θέλει να κάνει στην πτωχευμένη Ελλάδα τον… πλα­νητάρχη και από την άλλη κυβερνά εντελώς συγκεντρω­τικά, δημιουργώντας συνθήκες πο­λιτικής ασφυξίας. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κέντρο συστηματικής διαβούλευσης και σοβαρής πολιτικής αξιολό­γησης της κυβερνητικής δράσης, των αποφάσεων και των πρωτοβουλιών της, αποτυπώνεται στα συνεχιζόμενα επεισόδια με λάθη, παραλείψεις, δια­πληκτισμούς και δημόσιες αντιπαρα­θέσεις των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και των βουλευτών.

Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι σε μια φάση που πιέζει η κοινωνία αγανακτι­σμένη από την επιβολή του μνημονίου και της τρόικας, η κυβερνητική συλλογικότητα και η αλληλεγγύη έχουν πά­ει περίπατο. Όλοι οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί που βιώνουν τον πολιτικό παραγκωνισμό τους αρκούνται σε μια λευκή απεργία, αρνούμενοι διακριτικά να πέσουν στη φωτιά για να υπερασπι­στούν τις κυβερνητικές αποφάσεις ή να απορροφήσουν κραδασμούς και να διορθώσουν κρίσεις.

Στην παρούσα φάση με τον Παπαν­δρέου στο καναβάτσο έμμεσα τα κορυφαία κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά στελέχη τον καλούν για διαπραγμάτευ­ση του ρόλου τους, αλλά και για «κόντυμα»   της  παντοδυναμίας του.

Στελέχη όπως ο Βαγγέ­λης Βενιζέλος, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, η Άννα Δια­μαντοπούλου, ο Χρήστος Παπουτσής, ο Ανδρέ­ας Λοβέρδος, ο Κώστας Σκανδαλίδης, η Βάσω Πα­πανδρέου, ο Θόδωρος Πάγκαλος, που θεωρούν εαυτούς έτοιμους για πρωθυπουργούς, επιχει­ρούν μέσω της λευκής απεργίας να επιβά­λουν ένα σοβαρό κέντρο διαβούλευσης, όπου θα ανα­λύονται όλα τα ζητήματα και θα λαμβάνονται οι αποφάσεις.

Όλοι αυτοί με την πείρα που δια­θέτουν, πολιτική, κυβερνητική και κομματική, έχουν διαπιστώσει ότι ο Παπανδρέου έκαψε γρήγορα «τα καράβια» του και αναγκαστικά πρέ­πει να εγκαταλείψει την ιδέα ότι η Αίγλη Μπαλαμάτση ή ο Κώστας Θέος θα είναι οι επόμενοι υπερυπουργοί.

Ποντίκι

 
Από kafeneio