Ανασχηματισμός παντού

Ποιο είναι το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης; Δεν είναι «ότι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Είναι και αυτό, αλλά ως σύμπτωμα και όχι ως αίτιο. Δεν είναι ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Αλαβάνος. Η ασυναρτησία μπορεί βέβαια να γίνει πρόβλημα για τη χώρα αν το αντιμνημονιακό συνονθύλευμα κληθεί να κυβερνήσει. Αλλά ο λαός δεν έχει φτάσει ακόμα σε τέτοια απελπισία ώστε να παραδοθεί στους οπαδούς της εθνικά υπερήφανης δεξιάς χρεοκοπίας με αριστερή σάλτσα. Ομως ο καιρός περνάει, η σύγχυση και η απαισιοδοξία προελαύνουν, διάφορες πρωινές και βραδινές Κασσάνδρες από τηλεοράσεως εργάζονται φιλότιμα γι’ αυτό, και η κυβέρνηση πελαγοδρομεί, ενώ το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα απουσιάζει ή κλείνει το μάτι στους ποικίλους διαμαρτυρόμενους.

Το πρόβλημα λοιπόν της κυβέρνησης είναι ο εαυτός της. Με τον κίνδυνο που περιέχει πάντα η σχηματοποίηση, θα έλεγα ότι είναι μια κυβέρνηση στα τρία. Eνα μέρος της έχει αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει δρόμος προς τα πίσω, στον κρατισμό και τον λαϊκισμό και ότι, ανεξαρτήτως μνημονίου και πέρα από το ψευτοδίλημμα εξυγίανση ή ανάπτυξη, απαιτούνται εδώ και τώρα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Συγκρούονται (όχι πάντα με συνέπεια) με τις συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα που αντιστέκονται στην εξυγίανση των ΔΕΚΟ.
Συμφωνούν επί της ουσίας με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Παρασύρονται ενίοτε από το γενικό διαλυτικό κλίμα, δεν έχουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, αλλά θα μπορούσαν να υπηρετήσουν ένα σχέδιο, αν αυτό υπήρχε και γινόταν καθοδηγητική δύναμη. Το άλλο κομμάτι της κυβέρνησης είναι το παλιό κρατικίστικο ΠΑΣΟΚ. Αυτό το κομμάτι καλείται να υλοποιήσει κάτι που δεν το πιστεύει. Απολύτως φυσιολογικά κωλυσιεργεί, αναζητά τις νεκρές ψυχές ενός ΠΑΣΟΚ που δεν υπάρχει πια και που το εκφράζουν καλύτερα οι Δημαράς, Σακοράφα, Μητρόπουλος κ.λπ. Το τρίτο κομμάτι αποτελείται από τους φίλους του προέδρου. Από τη φύση του αυτό το κομμάτι υποστηρίζει τη γραμμή του προέδρου, το κατά πόσον όμως μπορεί και να την υλοποιήσει, είναι μια άλλη υπόθεση. Αυτά τα τρία κομμάτια μαζί παράγουν αποτέλεσμα κατώτερο των αναγκών της χώρας. Και είναι κρίμα γιατί η γενική κατεύθυνση είναι σωστή. Aλλη πρόταση για την έξοδο από την κρίση δεν έχει κατατεθεί, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Η γκρίνια δεν αποτελεί πρόταση και ο μέσος πολίτης το αντιλαμβάνεται, γι’ αυτό ακόμα δίνει πίστωση χρόνου.
Oμως η πίστωση δεν είναι απεριόριστη. Ο κόσμος περιμένει να δει να υλοποιείται με αποφασιστικότητα μια πολιτική που δεν θα απορρίπτει το μνημόνιο (αυτή είναι συνταγή χρεοκοπίας και καταστροφής), αλλά θα το υπερβαίνει εντάσσοντάς το σε ένα ευρύτερο σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Για να στηρίξει ο κόσμος μια τέτοια πολιτική, πρέπει να δει την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να την προβάλλουν, να την πιστεύουν και, βεβαίως, να την υλοποιούν. Η κυβέρνηση, λοιπόν, χρειάζεται ανασχηματισμό γραμμής και προσώπων, το ΠΑΣΟΚ επανίδρυση και η χώρα επανεκκίνηση. Η κοινωνία μέσα από την κρίση μπορεί να βρει τον δρόμο της, μπορεί όμως και να βυθιστεί στο τέλμα που της πλασάρουν ανεύθυνοι δεξιοί και αριστεροί δημαγωγοί. To ποιο δρόμο θα ακολουθήσει εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Και η κλεψύδρα τελειώνει.

Από τον Νίκο Μπίστη, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ