Από τον Γεώργιο Μακράκη
Τα τελευταία χρόνια έχει εισαχθεί στο πολιτικό μας
λεξιλόγιο ο όρος πολιτικός πολιτισμός. Ως έννοια σημαίνει, κυρίως, τον
πολιτισμό των πολιτικών, αυτών δηλαδή που ασχολούνται με την πολιτική,
με τα κοινά. Κατ΄ αναλογία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ναυτικό
πολιτισμό (ο πολιτισμός των ναυτικών), για εργατικό πολιτισμό (ο
πολιτισμός των εργατών) κ.ο.κ.
Καταρχάς, θα ήθελα να επισημάνω πως η εισαγωγή του όρου πολιτικός πολιτισμός, είναι πλεονασματικός στο πολιτισμικό λεξιλόγιο. θεωρώ πως η έννοια του πολιτισμού είναι συνολικότερη από των πολιτισμό των πολιτικών! Θεωρώ πως ο πολιτισμός αντανακλά ένα συνολικότερο τρόπο σκέψης και δράσης, θεωρώ τέλος πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται και διαμορφώνει τον πολιτισμό μας, από τον οποίο τελικά δεν διαφοροποιείται.
Όπως κι αν ορίσουμε τελικά τον πολιτικό πολιτισμό, όπως κι αν...
τον προσεγγίσουμε, το Ζήτημα είναι αλλού. Πως δρα ένας πολιτικά πολιτισμένος πολιτικός και πως μπορεί να μπερδεύουμε τον πολιτικό πολιτισμό με την πολιτική υποκρισία.
Διότι, κατά τη γνώμη μου, είναι άλλο πράγμα να συμμερίζεσαι τον πολιτικό πολιτισμό και άλλο πράγμα να συμμετέχεις στην πολιτική υποκρισία. Γιατί είναι πολιτική υποκρισία, για παράδειγμα, όταν στο δημόσιο λόγο –και ο λόγος ενός πολιτικού είναι πάντα δημόσιος- αποδίδεις στον πολιτικό σου αντίπαλο πράξεις πολιτικά ανήθικες (διορισμούς για υφαρπαγή της ψήφου, διπλώματα, λαδώματα κλπ) και την επομένη των εκλογών σπεύδεις να τον συγχαρείς για την νίκη του ή για τον αγώνα του. Τα συγχαρητήρια στους πολιτικούς, αγαπητοί αναγνώστες, τα δίνει ή για την ακρίβεια τα γράφει η ιστορία και τα πραγματικά περιστατικά. Οι πολιτικοί εναγκαλισμοί μετά τις πολιτικές αντιπαραθέσεις αποτελούν πολιτική υποκρισία και όχι πολιτικό πολιτισμό.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε περαιτέρω, πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται στη βάση των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Των αντιπαραθέσεων δηλαδή που αφορούν πράξεις πολιτικές και όχι ιδιωτικές. Πολιτική πράξη είναι για παράδειγμα η εκφρασμένη άποψη για το Χι Ψι θέμα και η προσπάθεια συλλογικής δράσης για την αποτροπή ή την υποστήριξη του εν λόγω θέματος , ενώ ιδιωτική πράξη είναι, πάλι για παράδειγμα, οι διατροφικές του προτιμήσεις! Η πρώτη, πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικού σχολιασμού, η δεύτερη δεν πρέπει.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική ειλικρίνεια είναι αυτή που διαμορφώνει τον πολιτικό πολιτισμό και συμβάλει στη διαμόρφωση του πολιτισμού στο σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτισμός, ο γενικότερος εννοώ, διαμορφώνει και συμβάλει στον πολιτικό πολιτισμό, συνεπώς συμβάλει στην πολιτική ειλικρίνεια και όχι στην πολιτική υποκρισία! Σε κάθε περίπτωση ο πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ειλικρίνεια, πολύ δε περισσότερο ο πολιτικός πολιτισμός, ο πολιτικός λόγος , ο δημόσιος λόγος, που οφείλει να διακρίνεται από συνέπεια και συνέχεια, αλλιώς πρόκειται για πολιτική υποκρισία. Σε κάθε περίπτωση, δε με αφορά ο πολιτικός πολιτισμός τους, με αφορά ο ειλικρινής πολιτισμός!
Καταρχάς, θα ήθελα να επισημάνω πως η εισαγωγή του όρου πολιτικός πολιτισμός, είναι πλεονασματικός στο πολιτισμικό λεξιλόγιο. θεωρώ πως η έννοια του πολιτισμού είναι συνολικότερη από των πολιτισμό των πολιτικών! Θεωρώ πως ο πολιτισμός αντανακλά ένα συνολικότερο τρόπο σκέψης και δράσης, θεωρώ τέλος πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται και διαμορφώνει τον πολιτισμό μας, από τον οποίο τελικά δεν διαφοροποιείται.
Όπως κι αν ορίσουμε τελικά τον πολιτικό πολιτισμό, όπως κι αν...
τον προσεγγίσουμε, το Ζήτημα είναι αλλού. Πως δρα ένας πολιτικά πολιτισμένος πολιτικός και πως μπορεί να μπερδεύουμε τον πολιτικό πολιτισμό με την πολιτική υποκρισία.
Διότι, κατά τη γνώμη μου, είναι άλλο πράγμα να συμμερίζεσαι τον πολιτικό πολιτισμό και άλλο πράγμα να συμμετέχεις στην πολιτική υποκρισία. Γιατί είναι πολιτική υποκρισία, για παράδειγμα, όταν στο δημόσιο λόγο –και ο λόγος ενός πολιτικού είναι πάντα δημόσιος- αποδίδεις στον πολιτικό σου αντίπαλο πράξεις πολιτικά ανήθικες (διορισμούς για υφαρπαγή της ψήφου, διπλώματα, λαδώματα κλπ) και την επομένη των εκλογών σπεύδεις να τον συγχαρείς για την νίκη του ή για τον αγώνα του. Τα συγχαρητήρια στους πολιτικούς, αγαπητοί αναγνώστες, τα δίνει ή για την ακρίβεια τα γράφει η ιστορία και τα πραγματικά περιστατικά. Οι πολιτικοί εναγκαλισμοί μετά τις πολιτικές αντιπαραθέσεις αποτελούν πολιτική υποκρισία και όχι πολιτικό πολιτισμό.
Εδώ, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε περαιτέρω, πως ο πολιτικός πολιτισμός διαμορφώνεται στη βάση των πολιτικών αντιπαραθέσεων. Των αντιπαραθέσεων δηλαδή που αφορούν πράξεις πολιτικές και όχι ιδιωτικές. Πολιτική πράξη είναι για παράδειγμα η εκφρασμένη άποψη για το Χι Ψι θέμα και η προσπάθεια συλλογικής δράσης για την αποτροπή ή την υποστήριξη του εν λόγω θέματος , ενώ ιδιωτική πράξη είναι, πάλι για παράδειγμα, οι διατροφικές του προτιμήσεις! Η πρώτη, πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικού σχολιασμού, η δεύτερη δεν πρέπει.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική ειλικρίνεια είναι αυτή που διαμορφώνει τον πολιτικό πολιτισμό και συμβάλει στη διαμόρφωση του πολιτισμού στο σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτισμός, ο γενικότερος εννοώ, διαμορφώνει και συμβάλει στον πολιτικό πολιτισμό, συνεπώς συμβάλει στην πολιτική ειλικρίνεια και όχι στην πολιτική υποκρισία! Σε κάθε περίπτωση ο πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ειλικρίνεια, πολύ δε περισσότερο ο πολιτικός πολιτισμός, ο πολιτικός λόγος , ο δημόσιος λόγος, που οφείλει να διακρίνεται από συνέπεια και συνέχεια, αλλιώς πρόκειται για πολιτική υποκρισία. Σε κάθε περίπτωση, δε με αφορά ο πολιτικός πολιτισμός τους, με αφορά ο ειλικρινής πολιτισμός!
Απο:press-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου