Doors to arm

Φήμη είναι κείνη η μικροσκοπική κάμπια που ξεκινά από τις στείρες θημωνιές και καταλήγει ως θηριώδες ανακόντα να σφίγγει μέχρι στραγγαλισμού τις αλήθειες της πόλης. Τη μια στιγμή την βλέπεις σαν δροσοσταλίδα στην ακμή μιας πευκοβελόνας και την άλλη σαν βουερό χείμαρρο, λασπώδη, να παρασέρνει τα πάντα.Στην περίπτωση μας όμως δεν πρόκειται για διαδόσεις. Τα μαγαζιά της αγοράς κρεμάν λουκέτο το ένα μετά το άλλο. Βαδίζεις άχαρος μέρα μεσημέρι στον έρημο πεζόδρομο κι ακούς τα μέταλλα από τις αλυσίδες να σου...
 παγώνουν την ελπίδα. Σφραγιστές εξώθυρες, doors to arm, το “Ενοικιάζεται” κιτρίνισε να κρέμεται στις σκονισμένες βιτρίνες, ο φούρναρης ακόμη το παλεύει κι ας έδιωξε δυό αρτεργάτες. Γραμμάτια, επιταγές, κατασχετήρια, σαν φέιγ-βολάν αλλάζουν χέρια, κι ύστερα οι ομιλίες για λίρες, ένα χωραφάκι στην πλαγιά, ένας συντοπίτης στο τάδε χωριό που αυτοκτόνησε. Στο κινητό “4 αναπάντητες κλήσεις” από την τράπεζα με κοιτούν κατάματα, τρυπούν τις αντοχές. Μαυραγορίτικες φιγούρες, φάτσες αγέλαστα σκληρές, πόρτες βαριά κλειστές σαν των πολέμων τις αρβύλες, βαφτισμένες στη φωτιά, μυρίζουν χτικιό και σκότος, λες κι έμεινε στάμπα η σκιά κείνου που κλείδωσε τελευταίος κι έφυγε σκυφτός.
Το κέρμα όμως έχει κι άλλη όψη, πιο σκοτεινή : Στα σπίτια οι μάνες τρέχουνε, σφαλνάνε τις πόρτες κι από μέσα, δυο φορές doors to arm. Πέφτει το μάνταλο βαρύ, κλειδωνόμαστε από το φόβο της γύμνιας μη γίνουμε οι επόμενοι, μη μας ζητήσουνε τα δανεικά, μη μας κολλήσει πανούκλα ο γείτονας έτσι που σπαρταράει μπρος στων κλητήρων τα παλιόχαρτα. Μη μαθευτεί πως έρχεται κι η δική μας η σειρά, μη δούνε τα παιδιά το λυσαγμένο μπόγια, άντε μπας και τη γλυτώσουμε και μας ξεχάσει η λαίλαπα εμάς. Λόγια πνιχτά, τηλέφωνα βουβά, οι φίλοι ταριχευμένες ελαφοκεφαλές κρεμασμένες στο “Οι εικόνες μου” ούτε καν τυπωμένοι. Διπλοκλειδώσαμε απ΄ έξω κάθε ζώσα πεταλούδα, σφαλίσαμε τις όχθες τις εκκίνησης, μας συνθλίβει η απομόνωση, το ρημάδι της δικής μας φυλακής. Δεσμωτήριο γένηκε το σπίτι, παν τα τρικούβερτα γλέντια κι οι οικογενειακές βεγγέρες με τα ανέκδοτα και τα επιτραπέζια. Οι κλειδαριές ακούγονται πνιχτές, τα κουρτινάκια στα παράθυρα σε υπηρεσία συσκότισης. Γαληνέψτε πατριώτες, μη μας πάρει από κάτω, αφήστε τις προετοιμασίες αντάρτικου. Βάλτε δυνατά να τζαμάρουν οι Dire Straits, ξεσηκωθείτε ήρεμα, με θάρρος ανθρώπινο, μια καταιγίδα είναι δεν ήρθε η συντέλεια. Χρήματα λείπουν, ψυχές δεν θα μας πάρουν. Τώρα ανοιχτείτε, τώρα μην κρύβεστε, τώρα να βρεθούν οι φίλοι, τώρα οι συγγενείς, τώρα να λιώσουν τα δεσμά της μοναχοσύνης. Χαρίστε μερικά από όσα σας χρωστούν, ανεβείτε σε κορφές να δείτε πως υπάρχει και κόσμος πέρα από τη μιζέρια, κάτω τα όπλα, σπάστε τις κλειδωνιές, η δύναμη είναι στο να ξαναβρεθούμε : όχι στο να αλληλοφαγωθούν οι ελεεινές μας σάρκες. Κυρίως, μη μας βάλουν στο τρυπάκι της καταστροφής βγάζοντας το μάτι του διπλανού. Ξεκλειδώστε αδέρφια. 

Aπο:xartografos
 
ΥΓ : Για να μην ξεχνιόμαστε : Για κάποια πολύ γνωστά λεβεντόπαιδα, τα golden boys των καθεστώτων που χόρτασαν όταν μας διέρρηξαν λεηλατικά το απευθυσμένο, τους ντελικανήδες που κούρσεψαν αδερφίστικα τις περηφάνιες μας, γοργά πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου : Θα το ακούσουν γαρ το ελικόπτερο που νύχτα θα τους φυγαδεύσει. Θα ικετεύουν -άντε πια γιατί δεν φεύγουμε;- να ακουστεί από τα χείλια του πιλότου το “…doors to arm and crosscheck…” αλλά θα είναι μια μάταια απόδραση, δεν έχει πλοίο για αυτούς δεν έχει οδό.