ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ!

Γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 25 Φεβ. 2011 ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Λεωνίδας Γρηγοράκος:

«Με τη μεγάλη μεταρρύθμιση που υλοποιείται στη χώρα μας τον τελευταίο χρόνο, με το νοικοκύρεμα στην Υγεία, το ασφαλιστικό, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τις αλλαγές στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τον εξορθολογισμό των ΔΕΚΟ, τον επενδυτικό νόμο, αφήνουμε πίσω ξεπερασμένες πολιτικές και βάζουμε την Ελλάδα σε μια νέα τροχιά οικονομικής ανάπτυξης, με επενδυτικές αποφάσεις που ξεπερνούν τις υφιστάμενες δομές και αυξάνουν την παραγωγικότητα. Ετσι δημιουργούμε μια νέα συνείδηση, η οποία αποτελεί και τη μόνη λογική για την έξοδο από την κρίση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο πρωθυπουργός έκανε ξεκάθαρο ότι η 

Ελλάδα δεν πουλάει τη γη της, αλλά επενδύει και προστατεύει την περιουσία της. Προτείνω αφορολόγητο για 30 χρόνια για κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες θα κατασκευάσουν έργα τα οποία και θα εκμεταλλεύονται. Εάν, πολιτική, οικονομία και κοινωνία δεν προσαρμοστούν άμεσα και γρήγορα στις καινούργιες απαιτήσεις, το κόστος του χρέους θα αυξάνεται, θα μεταφέρεται στο μέλλον και θα επιβαρύνει τις επόμενες γενιές».

Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν: Ευελιξία για την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Για την πολιτική και την οικονομία είναι σχετικά κατανοητό. Αλλά η  κοινωνία πώς μπορεί να γίνει ευέλικτη, όταν βασίζεται σ’ αυτό τον βλακώδη και παρωχημένο θεσμό, την οικογένεια? Η οικογένεια είναι το λιγότερο ευέλικτο πράγμα στον κόσμο: Δεν μπορείς να κάνεις απολύσεις, προσλήψεις με εταιρική σύμβαση, γενικές μειώσεις προσωπικού, part-time παρουσία, σύμβαση ορισμένου χρόνου κ.α.

Ίσως θα πρέπει η πολιτεία να ρυθμίσει αυτόν τον ξεπερασμένο θεσμό, την οικογένεια, εκσυγχρονίζοντας το νομικό πλαίσιο που την ορίζει για να γίνει κι αυτή ευέλικτη. Θα είναι πολύ πρακτικό και θα συμβάλει δραστικά στην μείωση του χρέους. Αν γίνει, θα μπορούμε στο μέλλον να λειτουργούμε όπως στην φανταστική σκηνή που ακολουθεί:

«Kοίταξε να δεις, αγόρι μου», είπε ο πατέρας, «έχουμε θέμα και θα σου το εξηγήσω στα γρήγορα, έξυπνο παιδί είσαι, θα καταλάβεις. Αυτή η μονάδα μπορεί να συντηρήσει μόνο δυο θέσεις και αποφασίσαμε ότι θα τις διαθέσουμε στις αδελφές σου. Δεν μου ήταν εύκολο να το αποφασίσω αλλά πρέπει! Δυστυχώς απολύεσαι… Πέρασε από τη μάνα σου να πάρεις τριών μηνών χαρτζιλίκι και άσε μας κι ένα βιογραφικό, καταλαβαίνεις, τα βασικά μόνο γράψε. Και ποιος ξέρει; Mπορεί τα πράγματα να πάνε καλύτερα σε κανένα χρόνο!».
Ο πατέρας έσκυψε μπροστά και χτύπησε τον νεαρό στον ώμο. 

«Ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία, τίποτα προσωπικό, μας άρεσες αλλά είναι οι συνθήκες βλέπεις, όλα τα ορίζει το μνημόνιο, μακάρι να μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά…». Κι αφήνοντας την πρόταση μισοτελειωμένη άνοιξε τα χέρια σε μια απολογητική χειρονομία που σήμαινε «Η κρίση απαιτεί ευελιξία». «A! και φεύγοντας άσε και το κινητό σου στο τραπεζάκι του χολ, αυτό με την οικογενειακή σύνδεση, το άλλο με την κάρτα κράτησέ το!».

Ο νεαρός έσκυψε στα κορνφλέϊκς χωρίς να μιλήσει. Και τι να πει; Όλα κανονικά, μήπως δεν έβλεπε τι γινόταν και στο σπίτι του και παντού; Όλα προσωρινά ήταν, οι δουλειές, οι γκόμενες, οι φίλοι, οι οικογένειες… Γι αυτό κι εκείνος είχε κρατήσει τις αποστάσεις του, είχε κόψει τα πολλά πολλά εδώ και καιρό. Το είχε καταλάβει έγκαιρα ότι η εποχή δεν ζητάει αφοσίωση αλλά ετοιμότητα, σιγά μην τον κρατούσαν! Κοίταξε τη μάνα αλλά εκείνη ήταν σκυμένη στον νεροχύτη.

«Οκέι, λοιπόν. Τα λέμε», είπε και έφυγε για το δωμάτιό του να μαζέψει τα βασικά. Η μάνα έβγαλε την ποδιά και στέγνωσε πάνω της μια τελευταία φορά τα χέρια της, έφερε το χέρι στα μαλλιά της και τα τράβηξε απ’ τα μάτια διακριτικά, δύσκολες εποχές, ούτε στο κομμωτήριο θα πήγαινε, θα τα ‘φτιαχνε μόνη της κι όπως γίνουν, δεν έπρεπε να δίνει αφορμές για προσοχή και σχόλια, όλα ήρεμα, όλα “business as usual”, κι αυτό το άδειο μπολ απάνω στο τραπέζι πρέπει να μαζευτεί ήσυχα, να υπάρχει τάξη, κι αυτό το δάκρυ στην άκρη του ματιού της να το σκουπίσει στα κρυφά.