Κάθε πρωτομαγιά οι εργαζόμενοι – με τη «βοήθεια» των μπαλκονάτων λογυδρίων των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους – θυμούνται την ηρωική ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος , τα χιλιάδες θύματα των εργατικών αγώνων, τις διαχρονικές εργατικές... καταχτήσεις (ωράρια, αμοιβές, συνθήκες δουλειάς, ασφάλιση κλπ) και απογοητεύονται από τη σημερινή κατάσταση και τις θολές προοπτικές του μέλλοντος…Κοινή και καθημερινή διαπίστωση είναι η αναποτελεσματικότητα των όποιων κουτσουρεμένων αγώνων και η διαρκής απώλεια σε εργατικά δικαιώματα.
Τί φταίει και ποιες οι αιτίες που φτάσαμε σε αυτή τη σημερινή άθλια κατάσταση;
Πως φτάσαμε στη σημερινή παρακμή της απομαζικοποίησης των συνδικάτων;
Γιατί το κίνημα θυμίζει σήμερα περισσότερο αλυσίδα club και λέσχες οπαδών -ψηφοφόρων;
Γιατί οι εργαζόμενοι δεν εμπνέονται πλέον από τις σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες;
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΠΛΗΓΕΣ
1)ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
Οι νόμοι του κράτους (ν.1264/82 κλπ νόμοι) καθορίζουν πλέον το αντικείμενο, τις εσωτερικές λειτουργίες (εκλογές-απαλλαγές συνδικαλιστών από εργασία ,τρόπο λήψης αποφάσεων για απεργίες κλπ), τα νόμιμα αιτήματα (απαγορεύεται η απεργία πρωτοβάθμιου σωματίου για ασφαλιστικά θέματα), τον τρόπο των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της διαιτησίας στα ειδικά «δικαστήρια»κλπ.
Επίσης είναι γνωστές οι αποφάσεις των δικαστηρίων για χαρακτηρισμό απεργιών ως παράνομων. Εδώ επίσης το κράτος παρεμβαίνει δια της εκτελεστικής εξουσίας (Κυβέρνηση) και πολλές φορές έχει κάνει πολιτική επιστράτευση απεργών… Το νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει έχει περιορίσει σημαντικά το προστατευόμενο κατά το Σύνταγμα δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας …
2)ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ
Η κομματική – παραταξιακή εξάρτηση είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλισμού. Οι κομματικές ηγεσίες αποφασίζουν τα αιτήματα, τους υποψηφίους –ελεγχόμενους συνδικαλιστές, παζαρεύουν τις καρέκλες και τους συσχετισμούς και κατάφεραν να έχουν σε απόλυτο έλεγχο τη συνδικαλιστική δραστηριότητα . Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα (κυρίως στις ΔΕΚΟ) που οι παρατάξεις αποφασίζουν για τις προαγωγές των εργαζομένων ως παραρτήματα της εργοδοσίας , με κομματικά πάντα κριτήρια και όχι αξιοκρατικά . Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να στηρίζουν αυτές τις ηγεσίες διότι αλλιώς δεν έχουν κανένα μέλλον… Παράλληλα , σε μεγάλες κυρίως επιχειρήσεις , οι εργοδότες έχουν καταφέρει να ελέγχουν τα συνδικάτα προωθώντας υπαλλήλους πιστούς στα συμφέροντά τους.
3) ΑΠΟΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και ΑΠΟ-ΙΔΕΟΛΟΓΟΠΟΙΗΣΗ
Παρά τη επίκληση του ΤΑΞΙΚΟΥ συνδικαλισμού , οι σημερινές ηγεσίες ΓΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ
Κλπ καλλιεργούν την άνευ αρχών αυτό-επιβεβαίωση τους και δεν προωθούν καμία
Πολιτική για ανάπτυξη της πάλης και της συνείδησης των εργαζόμενων απέναντι στα αστικά και νεοφιλελεύθερα κηρύγματα της καπιταλιστικής αγοράς.
Αντίθετα έχουν αποδεχτεί το ρόλο του συνδικαλισμού ως εξισορροπητικό και εκτονωτικό της οργής και θεσμό άμυνας - και συνεχούς επαναδιαπραγμάτευσης των καταχτήσεων παλαιότερων δεκαετιών – μέσα στις νέες συνθήκες συνεχώς αυξανόμενης υπερεκμετάλλευσης της Εργασίας … Κάποιες θεωρητικές προσεγγίσεις καθηγητών συνεργατών της ΓΣΕΕ για παραγωγικότητα , ασφαλιστικό κλπ χρησιμοποιούνται ως άλλοθι της καθημερινής αντεργατικής πολιτικής …
4)ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΤΕΛΕΧΩΝ
Η επαγγελματοποίηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας , βοηθούντος και του ν.1264/82 για απαλλαγή από εργασία (π.χ. σε συνδικάτο με 12.000 μέλη απαλλάσσονται 25 συνδικαλιστές που πληρώνονται κανονικά από εργοδότη και έχουν κανονική εξέλιξη προαγωγών κλπ) δημιουργούν την ιδεολογική αλλοτρίωση της καρέκλας και της με όλα τα μέσα διατήρησής της. Έτσι μια δελεαστική πρόταση του εργοδότη θα βρει πρόσφορο έδαφος…
5)ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
Οι γενικές θέσεις που διατυπώνονται στα συνέδρια καμία σχέση δεν έχουν με τους μεσο-μακροπρόθεσμους στόχους που θα έπρεπε να βάλουν στο πρόγραμμα δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Δημοσιοσχεσίτικες είναι και οι σχέσεις που αναπτύσσουν τα ελληνικά συνδικάτα με τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά – τα οποία σε μεγάλο βαθμό έχουν παρόμοια προβλήματα κρίσης κλπ…
6)ΑΠΟΚΟΠΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΗ ΛΟΓΙΚΗ
Η συντεχνιακή λογική του κάθε συνδικάτου έχει δώσει τροφή στην αντιαπεργιακή προπαγάνδα των χειραγωγημένων ΜΜΕ και έχουν καταφέρει να απομονώνουν κάθε φορά τους εργαζόμενους από τη λεγόμενη «κοινή γνώμη». Η αλληλεγγύη μεταξύ εργαζόμενων διαφορετικών κλάδων ανύπαρκτη πλέον.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ;
Οι προϋποθέσεις για μια τέτοια πορεία πρέπει να χτιστούν και να καταχτηθούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Όπως είναι φανερό δεν αποτελεί λύση η αντικατάσταση των σημερινών ηγεσιών από άλλες πιο « αγωνιστικές» ,πάντα όμως κομματικές… Το πρόβλημα απαιτεί επίσης συνολικότερες θεωρητικές και πρακτικές επεξεργασίες που θα προκύψουν από ένα ακηδεμόνευτο και ζωντανό διάλογο ο οποίος θα συγκροτεί και θα αναπτύσσει μέτωπο πάλης αυτής της διεξόδου από την ίδια την κοινωνία. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η συνειδητοποίηση των αιτίων της σημερινής κατάστασης ως παραπάνω και η απόφαση πάλης για τη ανατροπή τους … Ας είναι η φετινή Πρωτομαγιά μέρα
προβληματισμού και αποφάσεων για αλλαγή στάσης του κάθε απλού εργαζόμενου….
29-4-2011
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου