Το
τσουνάμι των διεθνών εξελίξεων της τελευταίας εβδομάδας που πλέον, μετά
την ευρωζώνη και τις ΗΠΑ έφτασε και στην Ασία, όχι μόνον προκαλεί διεθνή
ανησυχία, αλλά και μαρτυρεί πολλά. Το κυριότερο όμως είναι αυτό που είπε ο Ιταλός πρωθυπουργός Σύλβιο Μπερλουσκόνι προχθές σε συνέντευξη Τύπου για την κρίση: ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει μία χώρα για όλα αυτά – κι εννοούσε φυσικά τη, γιγάντια σε σχέση με την Ελλάδα, Ιταλία.
Υπερσπιζόμενος, ως οφείλει, τη χώρα του πριν καν ακόμα αρχίσουν οι σκληρές επιθέσεις, ο Μπερλουσκόνι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας το προφανές και αυτονόητο: τον φαντάζεται κανείς, Ιταλός ή άλλος, να ακολουθεί το καταστροφικό ελληνικό πρότυπο της περιόδου του Φθινοπώρου του 2009 και να ρίχνει νερό στο μύλο των κερδοσκόπων περιφερόμενος συστηματικά στα διεθνή δίκτυα και δίνοντας συνεντεύξεις απολογούμενος για το πόσο διεφθαρμένη είναι η Ιταλία και άλλα συναφή;…
Όχι μόνον θα είχε λάθος, θα είχε κάνει επί της ουσίας μια εντελώς λάθος πολιτική επιλογή και θα είχε ρίξει πολύ και άδικα λάδι στη φωτιά εναντίον της χώρας του επιτείνοντας την κρίση, αλλά και θα σηκωνόντουσαν κι οι πέτρες να τον πλακώσουν.
Σήμερα, που τα πράγματα αρχίζουν να δείχνουν πια σε όλους το αληθινό τους βάθος, ουδείς σώφρον άνθρωπος μπορεί να υποστηρίξει ότι όλη αυτή η κρίση ξεκινά από την Ελλάδα: ο εκβιασμός, που πολιτικά υποκίνησε με πάθος το Βερολίνο και που η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε επί ενάμιση χρόνο με πάθος να υπηρετήσει, μοιάζει πια αυτό που πραγματικά είναι: κωμικοτραγικός.
Κι αυτό το βλέπουν όλοι: το βλέπουν ακόμα και τα πιο επιθετικά όλο αυτόν τον καιρό μέσα ενημέρωσης στη Γερμανία που έχουν μαζευτεί, το βλέπει ο ίδιος ο γερμανικός λαός, που στις δημοσκοπήσεις στέλνει στην κυρία Μέρκελ στα τάρταρα.
Είναι όμως πολύ ενδιαφέρον ότι δεν συμβαίνει το ίδιο αλλά το ακριβώς αντίστροφο με τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί: μετά από μια περίοδο μεγάλης δημοσκοπικής πτώσεις, ο Σαρκοζί παρουσιάζει τάσεις ανάκαμψης. Πέρα από τα εσωτερικά των γαλλικών πολιτικών πραγμάτων, το μερίδιο που αντιστοιχεί σε αυτή την τάση στον χειρισμό της κρίσης είναι μεγάλο και απόλυτα κατανοητό: η Γαλλία υπήρξε μέχρι σήμερα η μόνη ευρωπαική δύναμη η οποία αντιτάχθηκε, έστω κι αν αυτό δεν έγινε φραστικά, στην ισοπεδωτική πολιτική του Βερολίνου που δαιμονοποίησε την Ελλάδα, με πιο κομβική στιγμή το γεγονός ότι στη Γαλλία οφείλονται οι αποφάσεις του περασμένου Ιουλίου.
Το Παρίσι, αντί να βγάζει επιθετικές κορώνες τύπου Σόιμπλε για την περιστολή της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και αντί να κοιτάει πώς θα εξασφαλίσει επιχειρηματικά συμφέροντα στο ελληνικό «Ελντοράντο», φρόντισε να συντάξει, να παρουσιάσει και, στο τέλος, ευτυχώς να επιβάλλει, ένα αληθινό ευρωπαικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Το σχέδιο έλαβε φυσικά υπόψη του και τη βασική γερμανική απαίτηση για συμμετοχή των ιδιωτών στο πρόγραμμα. Και τι απέγινε; Οι γαλλικές τράπεζες έδωσαν αμέσως το πράσινο φως. Ακολούθησαν οι ισπανικές, παρά το γεγονός ότι η Μαδρίτη είναι πλέον κι αυτή στόχος. Και το Βερολίνο, που εκείνο έθεσε το ultimatum για τη συμμετοχή των τραπεζών, τι έκανε μέχρι σήμερα και σε αυτή την κατεύθυνση;
Μετά την επιθετική στοχοποίηση της Ελλάδας ως μήτρας του κακού, η γερμανική πολιτική έχει τώρα υιοθετήσει μια νέα πλεύση: εκείνη της αδράνειας. Βλέπει τα πάντα να τρίζουν και σφυρίζει αδιάφορα, κάτι που σημαίνει ότι όχι μόνον δεν συμμετέχει στις προσπάθειες λύσης, αλλά και ότι μπλοκάρει τις εξελίξεις σε ευρωπαικό επίπεδο. Ο ίδιος ο Μπαρόζο ζήτησε την περασμένη εβδομάδα περισσότερες και πιο αποτελεσματικές ευρωπαικές δράσεις. Και τις ζήτησε εγγράφως. Για να λάβει εντός λίγων ωρών την επίσημη και δημόσια, σχεδόν ταπεινωτική γερμανική αρνητική απάντηση, που μάλιστα κάνει και υποδείξεις…
Εν τω μεταξύ, οι λεγόμενες «αγορές» ξεσαλώνουν. Κάνουν ανοιχτό καθολικό πόλεμο. Αλλά ένας από τους βασικούς πυλώνες στον οποίο στηρίζουν την επιθετικότητά τους, είναι ακριβώς η απουσία ευρωπαικής αποτελεσματικής και αποφασιστικής απάντησης στην κρίση. Δεν βλέπει το Βερολίνο την επίθεση που έγινε στην ίδια την Αμερική, παρά το γεγονός ότι εκεί πάρθηκαν συγκριτικά πάρα πολύ γρήγορα και πάρα πολύ γενναίες, διακομματικές αποφάσεις; Κι όμως, οι «αγορές» αντεπιτέθηκαν.
Στη μάχη ανάμεσα στους λαούς και τις κυβερνήσεις από τη μία και τους κερδοσκόπους από την άλλη, η Γερμανία, που αποτελεί δύναμη καθοριστική για τις εξελίξεις, από εκεί που είχε δαιμονοποιήσει την Ελλάδα, τώρα στέκει σε θέση ουδετερότητας. Δηλαδή, επί της ουσίας, βοηθά αυτές τις «αγορές». Και τις βοηθά γιατί πιστεύει κατά βάθος ότι η ίδια όχι μόνον δεν έχει να χάσει λόγω της ισχυρής της οικονομίας, αλλά και γιατί δεν έχει ακόμα αποφασίσει πόσα θέλει να χάσουν οι άλλοι προκειμένου να αυξήσει την επιρροή της στο σύνολο της ευρωζώνης.
Επί ενάμιση χρόνο ζούμε τους τριγμούς του μύθου ότι η Ελλάδα παρασύρει την Ευρώπη στην καταστροφή. Δεν είναι αλήθεια. Και ευτυχώς, αυτό, πλέον, είναι εξόφθαλμα προφανές.
Ακόμα κι αν αύριο το πρωί με έναν μαγικό τρόπο η Ελλάδα μπορούσε να ρίξει το χρέος της στο 60%, τίποτα απολύτως δεν θα άλλαζε στο διεθνές επίπεδο. Η κρίση είναι πολύ πιο βαθειά και πολύ ευρύτερη από το ελληνικό πρόβλημα, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει άμεσα κάθε δυνατή προσπάθεια συμμαζέψει τα του οίκου της. Κάθε άλλο μάλιστα.
Αλλά, ευτυχώς, η γενίκευση της κρίσης, δείχνει πλέον σε όλους την αλήθεια που επίμονα επί τόσον καιρό κρατήθηκε στο σκοτάδι κάτω από την ασφυκτική πίεση της γερμανικής πολιτικής, η οποία, δεν έκανε κακό μόνον στην Ελλάδα, αλλά βρίσκεται και στην καρδία της εξάπλωσης της κρίσης, με την πεισματική άρνησή της να μπει και η ίδια και η Ευρώπη έγκαιρα στην ουσία του θέματος και να επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά: γιατί τι άλλο παραδέχονται όλοι όσοι κατηγορούν την Ευρώπη για αδράνεια; Αυτό παραδέχονται, απλώς δεν το λένε με το όνομά του.
Όλα αυτά, καλό θα ήταν να τα αντιληφθεί πλεόν και η ελληνική κυβέρνηση. Γιατί, από τα τέλη Αυγούστου θα της είναι απολύτως αναγκαία, για να υπερασπιστεί, επιτέλους, ως οφείλει να πράξει, τη χώρα. Εκεί, όπως φυσικά μαζί και στην πορεία των δεικτών, θα κριθεί άλλωστε τελικά και η διαφορά της καταστροφικής περιόδου Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου από την περίοδο Βενιζέλου.
- Γεώργιος Π. Μαλούχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου